Pakt migracyjny. Rozporządzenie UE ustanawiające unijne ramy przesiedleń i przyjęć ze względów humanitarnych z dnia 14 maja 2024 r.

(1)

W swoich konkluzjach w sprawie „Podejmowanie działań na rzecz lepszego zarządzania przepływami migracyjnymi” z dnia 10 października 2014 r. Rada przyznała, że ​​biorąc pod uwagę wysiłki podejmowane przez państwa członkowskie dotknięte przepływami migracyjnymi, wszystkie państwa członkowskie powinny wnieść swój wkład w przesiedlenia w sprawiedliwy i zrównoważony sposób.

(2)

Niniejsze rozporządzenie opiera się na pełnym i inkluzywnym stosowaniu Konwencji Narodów Zjednoczonych dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. („konwencja genewska”).

(3)

Należy ustanowić unijne ramy przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych („unijne ramy”) w celu uzupełnienia innych legalnych ścieżek. Unijne ramy powinny zapewniać najbardziej bezbronnym obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom potrzebującym ochrony międzynarodowej dostęp do trwałego rozwiązania zgodnie z prawem unijnym i krajowym.

(4)

W dniu 19 września 2016 r. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) wezwało państwa do zwiększenia wysiłków w zakresie przesiedleń i przewidziało kompleksowe ramy reagowania na uchodźców, w ramach których państwa mają na celu zapewnienie miejsc do przesiedlenia i innych legalnych ścieżek na skalę, która umożliwiłaby pokrycie rocznych zidentyfikowanych potrzeb w zakresie przesiedleń przez Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR). Globalne porozumienie w sprawie uchodźców przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 17 grudnia 2018 r. stanowi, że od państw wymagane będą dobrowolne wkłady w celu ustalenia lub zwiększenia zakresu, wielkości i jakości programów przesiedleń.

(5)

W swoim komunikacie z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie Europejskiego programu w zakresie migracji Komisja podkreśliła potrzebę opracowania wspólnego podejścia do przyznawania ochrony wysiedleńcom potrzebującym ochrony w drodze przesiedlenia.

(6)

W swoim zaleceniu dla państw członkowskich z dnia 8 czerwca 2015 r. w sprawie europejskiego programu przesiedleń Komisja zaleciła, aby przesiedlenia opierały się na kluczu sprawiedliwego podziału. Następnie przedstawiono konkluzje przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie w dniu 20 lipca 2015 r. w celu przesiedlenia, w ramach programów wielostronnych i krajowych, 22 504 osób wyraźnie potrzebujących ochrony międzynarodowej. Miejsca przesiedlenia rozdzielono pomiędzy państwa członkowskie oraz Islandię, Liechtenstein, Norwegię i Szwajcarię zgodnie ze zobowiązaniami określonymi w załączniku do tych konkluzji.

(7)

W dniu 15 grudnia 2015 r. Komisja przedstawiła zalecenie w sprawie programu dobrowolnego przyjmowania ze względów humanitarnych wraz z Turcją do państw członkowskich i państw stowarzyszonych, zalecając państwom uczestniczącym przyjęcie osób wysiedlonych w wyniku konfliktu w Syrii, które potrzebują ochrony międzynarodowej.

(8)

W swoim komunikacie z dnia 6 kwietnia 2016 r. zatytułowanym „W kierunku reformy wspólnego europejskiego systemu azylowego i usprawnienia legalnych dróg do Europy” Komisja ogłosiła, że ​​przedstawi propozycję ustrukturyzowanego systemu przesiedleń stanowiącego ramy polityki Unii w zakresie przesiedleń i zapewniającego wspólne podejście do bezpiecznego i legalnego przybycia do Unii osób potrzebujących ochrony międzynarodowej.

(9)

W swojej rezolucji z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie sytuacji w regionie Morza Śródziemnego oraz potrzeby przyjęcia całościowego podejścia UE do migracji Parlament Europejski podkreślił potrzebę opracowania stałego ogólnounijnego programu przesiedleń, który zapewniłby przesiedlenie znacznej liczby uchodźców, biorąc pod uwagę do ogólnej liczby uchodźców ubiegających się o ochronę w Unii.

(10)

W dniu 27 września 2017 r. Komisja skierowała do państw członkowskich zalecenie w sprawie usprawnienia legalnych ścieżek dostępu dla osób potrzebujących ochrony międzynarodowej. W odpowiedzi państwa członkowskie zobowiązały się do zaoferowania 50 039 miejsc przesiedlenia.

(11)

W oparciu o istniejące inicjatywy oraz w kontekście istniejącej struktury międzynarodowej należy ustanowić stabilne i wiarygodne unijne ramy dotyczące przyjmowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców potrzebujących ochrony międzynarodowej, które będą wdrażane zgodnie z unijną ramą Plan przesiedleń i przyjęć ze względów humanitarnych („plan unijny”), który powinien w pełni uwzględniać konkretne wskazania państw członkowskich dotyczące ich zobowiązań.

(12)

Unijne ramy należy umieścić w kontekście międzynarodowych wysiłków w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych. Wkład ram Unii w zaspokajanie globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych powinien pomóc we wzmocnieniu partnerstwa Unii z państwami trzecimi w celu okazania solidarności z krajami w regionach, do których przesiedlono dużą liczbę osób potrzebujących ochrony międzynarodowej, poprzez pomoc złagodzenie presji wywieranej na te kraje, wspieranie ich zdolności do poprawy warunków przyjmowania i ochrony międzynarodowej oraz ograniczanie nielegalnego i niebezpiecznego dalszego przemieszczania się obywateli państw trzecich i bezpaństwowców potrzebujących ochrony międzynarodowej w kontekście migracji.

(13)

Aby przyczynić się do zwiększenia wysiłków w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych oraz zmniejszyć rozbieżności między krajowymi praktykami i procedurami przesiedleń, należy ustanowić wspólną procedurę wraz ze wspólnymi kryteriami kwalifikowalności i podstawami odmowy przyjęcia, a także wspólne zasady dotyczące statusu osób udzielane osobom przyjętym.

(14)

Wspólna procedura przyjmowania powinna opierać się na istniejących doświadczeniach i standardach państw członkowskich w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych oraz, w stosownych przypadkach, UNHCR.

(15)

Przyjmowanie członków rodziny obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców legalnie przebywających w państwie członkowskim lub obywateli Unii nie powinno naruszać praw określonych w dyrektywie Rady 2003/86/WE  ( 4 ) , dyrektywie 2004 /38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady  ( 5 ) lub do prawa krajowego dotyczącego łączenia rodzin. Takie przyjęcie powinno zatem skupiać się na członkach rodziny, którzy nie wchodzą w zakres stosowania tych dyrektyw lub odpowiedniego prawa krajowego lub którzy nie mogli połączyć się z rodziną z innych powodów.

(16)

Aby zapewnić jedność rodziny, wszyscy członkowie rodziny, w stosunku do których państwo członkowskie zamierza przeprowadzić procedurę przyjęcia, którzy kwalifikują się i nie podlegają podstawom odmowy, powinni co do zasady i w miarę możliwości zostać przyjęci razem. Jeżeli nie jest to możliwe, członkowie rodziny, którzy nie zostali przyjęci razem, powinni zostać przyjęci możliwie jak najszybciej w późniejszym terminie. W procesie ustalania parametrów danej rodziny, na której utrzymaniu obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, o której mowa w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie powinny uznać, że przedłużone stosunki mogą stanowić ostatnią linię obrony dla osób polegających na wyłącznie na rodzinie w zakresie przetrwania, wsparcia psychologicznego i opieki emocjonalnej.

(17)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru, w stosunku do kogo przeprowadzić procedurę przyjęcia, w tym na podstawie względów związanych ze składem rodziny. Dokonując tego wyboru, państwa członkowskie powinny przestrzegać zasady jedności rodziny. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania od obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców wykazania istnienia stosunków rodzinnych.

(18)

Przez zagrożenie dla zdrowia publicznego rozumie się chorobę o potencjale epidemicznym w rozumieniu Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych Światowej Organizacji Zdrowia.

(19)

Procedura przyjęcia składa się z następujących etapów: skierowanie, jeżeli ma to zastosowanie, identyfikacja, rejestracja, ocena i zakończenie przyjęcia, a w przypadku przesiedlenia – decyzja o udzieleniu ochrony międzynarodowej lub w przypadku przyjęcia ze względów humanitarnych, decyzję o przyznaniu ochrony międzynarodowej lub statusu humanitarnego na mocy prawa krajowego.

(20)

Pozytywna ocena przyjęcia oznacza, że ​​osoba, w stosunku do której przeprowadzono procedurę przyjęcia w celu przesiedlenia lub przyjęcia ze względów humanitarnych, została przyjęta do przyjęcia przez państwo członkowskie, które doszło do takiego wniosku. Negatywna ocena przyjęcia oznacza, że ​​dana osoba nie została przyjęta do przyjęcia przez dane państwo członkowskie.

(21)

Przed udzieleniem ochrony międzynarodowej należy przeprowadzić pełną ocenę potrzeb obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w zakresie ochrony międzynarodowej.

(22)

W przypadku przyjęcia w trybie pilnym należy przyspieszyć ocenę wymogów przyjęcia określonych w niniejszym rozporządzeniu. Przyjęcie w nagłych przypadkach nie powinno koniecznie być powiązane z regionami lub krajami trzecimi, z których przyjęcie ma nastąpić na mocy niniejszego rozporządzenia. Należy zachęcać wszystkie państwa członkowskie do oferowania miejsc przyjęcia w nagłych przypadkach.

(23)

Procedurę przyjmowania należy zakończyć jak najszybciej, zapewniając jednocześnie państwom członkowskim wystarczającą ilość czasu na odpowiednie zbadanie każdego przypadku. Państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić, że obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, w odniesieniu do którego uzyskano pozytywną decyzję w sprawie przyjęcia, wjedzie na ich terytorium nie później niż dwanaście miesięcy od daty tej decyzji.

(24)

Wszelkie dane osobowe osób, którym przyznano ochronę międzynarodową lub krajowy status humanitarny zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, należy przechowywać przez pięć lat od daty rejestracji na poziomie krajowym. Ten pięcioletni okres należy uznać za wystarczający do celów procedury przyjęcia, biorąc pod uwagę, że większość takich osób będzie przebywać w Unii przez kilka lat i uzyska obywatelstwo państwa członkowskiego. Biorąc pod uwagę, że obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, którym w ciągu trzech lat poprzedzających przyjęcie odmówiono przyjęcia do państwa członkowskiego ze względu na uzasadnione podstawy, aby sądzić, że stanowiliby zagrożenie dla społeczności, porządku publicznego, bezpieczeństwa lub zdrowia publicznego państwa członkowskiego rozpatrującego akta wjazdu lub na tej podstawie, że w Systemie Informacyjnym Schengen lub w krajowej bazie danych państwa członkowskiego dokonano wpisu w celu odmowy wjazdu, należy odmówić przyjęcia na podstawie niniejszego rozporządzenia, ich dane powinny być przechowywane przez okres trzech lat od dnia uzyskania negatywnej decyzji w sprawie przyjęcia. Biorąc pod uwagę, że obywatelom państw trzecich, którzy w ciągu trzech lat przed przyjęciem nie wyrazili zgody na przyjęcie do określonego państwa członkowskiego lub ją wycofali, można odmówić przyjęcia na warunkach określonych w niniejszym rozporządzeniu, dane należy przechowywać przez okres trzech lat od dnia zaprzestania świadczenia. Okres przechowywania powinien być krótszy w niektórych szczególnych sytuacjach, gdy nie ma potrzeby przechowywania danych osobowych przez tak długi czas. Dane osobowe należące do obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca powinny zostać natychmiast i trwale usunięte po uzyskaniu przez tę osobę obywatelstwa państwa członkowskiego.

(25)

Państwo członkowskie nie ma prawa ubiegać się o przyjęcie ani zostać przyjętym. Ponadto państwa członkowskie nie mają obowiązku przyjęcia osoby na mocy niniejszego rozporządzenia.

(26)

Podstawowym rodzajem przyjęcia powinno być przesiedlenie, uzupełnione, w stosownych przypadkach, przyjęciem ze względów humanitarnych i przyjęciem w nagłych przypadkach, w celu uwzględnienia szczególnych okoliczności.

(27)

Unijne ramy powinny mieć na celu zapewnienie, aby wszystkie państwa członkowskie przyczyniały się do realizacji planu unijnego i zwiększały swoje wysiłki w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych, aby znacząco przyczynić się do zaspokojenia globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń, w tym w sytuacjach nadzwyczajnych.

(28)

W tym celu Fundusz Azylu, Migracji i Integracji ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1147  ( 6 ) powinien zapewniać ukierunkowaną pomoc w formie zachęt finansowych dla każdej osoby przyjętej zgodnie z unijnymi przepisami Ramy, a także działania mające na celu utworzenie odpowiedniej infrastruktury i usług na potrzeby wdrożenia unijnych Ram.

(29)

Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu („Agencja Azylu”) ustanowiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/2303  ( 7 ) powinna wspierać państwa członkowskie, na ich wniosek i zgodnie ze swoim mandatem, we wdrażaniu planu Unii, na przykład poprzez pomoc im we wdrażaniu niektórych elementów procedury przyjmowania oraz koordynację współpracy technicznej i ułatwianie wspólnego korzystania z infrastruktury między nimi.

(30)

Należy promować wymianę dobrych praktyk między podmiotami zajmującymi się przesiedleniami i przyjęciem ze względów humanitarnych na odpowiednich forach, w tym w ramach konsultacji w sprawie przesiedleń i ścieżek uzupełniających.

(31)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania ram Unii, należy powierzyć Radzie uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania i zmiany dwuletniego planu Unii, ustalania całkowitej liczby osób, które mają zostać przyjęte oraz wskazania, jaka część tej liczby powinna być przeznaczone na przesiedlenie, przyjęcie ze względów humanitarnych i przyjęcie w nagłych przypadkach, szczegółowe informacje na temat udziału państw członkowskich w planie unijnym i ich wkładów w całkowitą liczbę osób, które mają zostać przyjęte, opis konkretnej grupy lub grup osób, do których Unia Powinien obowiązywać plan oraz wyszczególnienie regionów lub krajów trzecich, z których ma nastąpić przyjęcie.

(32)

Przyznanie Radzie takich uprawnień wykonawczych jest uzasadnione z uwagi na fakt, że te uprawnienia wykonawcze odnoszą się do krajowych uprawnień wykonawczych w zakresie przyjmowania obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich.

(33)

Zmiany w planie Unii mające na celu uwzględnienie nowych okoliczności mogłyby obejmować wkłady na rzecz nowych regionów lub krajów trzecich, które w pełni uwzględniają dobrowolnie wskazania przekazane przez państwa członkowskie Komitetowi Wysokiego Szczebla ds. Przesiedleń i Przyjęć ze względów humanitarnych (Komitet Wysokiego Szczebla) poprzez realokację istniejących lub nowych wkładów.

(34)

Te uprawnienia wykonawcze powinny być wykonywane na wniosek Komisji w sprawie całkowitej liczby osób, które mają zostać przyjęte, oraz określenia regionów lub krajów trzecich, z których ma nastąpić przyjęcie, z pełnym poszanowaniem dobrowolnych wskazań państw członkowskich przed złożeniem wniosku w Komitecie Wysokiego Szczebla. Komisja powinna przedstawić swoją propozycję planu Unii jednocześnie z propozycją dotyczącą projektu rocznego budżetu Unii na rok poprzedzający dwuletni okres, w którym plan Unii ma być realizowany. W razie potrzeby Komisja powinna przedstawić swój wniosek dotyczący zmiany planu Unii jednocześnie z odpowiadającym mu wnioskiem dotyczącym projektu budżetu korygującego. Rada powinna dążyć do przyjęcia wniosku w ciągu dwóch miesięcy.

(35)

Przepisy dotyczące treści ochrony międzynarodowej zawarte w dorobku prawnym w dziedzinie azylu powinny mieć zastosowanie od chwili przybycia na terytorium danego państwa członkowskiego osoby przyjętej, której udzielono ochrony międzynarodowej, lub, w przypadku gdy ochrona międzynarodowa zostaje udzielona po przybyciu tej osoby na terytorium terytorium państwa członkowskiego od chwili udzielenia tej osobie ochrony międzynarodowej.

(36)

Dla pomyślnego przebiegu procedury przyjmowania ważna jest integracja osób przyjętych w społeczeństwie przyjmującym. Osoby przyjęte powinny mieć taki sam dostęp do środków integracyjnych jak beneficjenci ochrony międzynarodowej zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1347  ( 8 ) . Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania udziału w takich środkach integracyjnych jedynie wówczas, gdy te środki integracyjne są łatwo dostępne, dostępne i bezpłatne. Państwa członkowskie powinny również oferować, jeśli uznają to za wykonalne, program orientacyjny przed wyjazdem obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom. Program taki mógłby obejmować informacje o ich prawach i obowiązkach, lekcjach języka oraz informacje o sytuacji społecznej, kulturalnej i politycznej w państwie członkowskim. Informacje takie można również przekazać po wjeździe na terytorium danego państwa członkowskiego lub uwzględnić w środkach integracyjnych, biorąc pod uwagę szczególną bezbronność osoby przyjętej. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość organizowania programów orientacyjnych po przyjeździe dostosowanych do potrzeb osób przyjętych, aby zapewnić tym osobom wskazówki dotyczące w szczególności nauki języka przyjmującego państwa członkowskiego, edukacji i dostępu do rynku pracy rynku, biorąc pod uwagę ich szczególną wrażliwość. W ustaleniach ustalanych przez państwa członkowskie zainteresowane organy i osoby, takie jak władze lokalne i osoby, które zostały już przyjęte, powinny w miarę możliwości być zaangażowane w realizację takich programów.

(37)

Należy zniechęcać do wtórnego przemieszczania się wszystkich osób przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym w przypadku przyznania statusu humanitarnego na mocy prawa krajowego. Państwa członkowskie, w ramach prawa i polityki Unii, powinny skutecznie współpracować i bez zbędnej zwłoki przyjmować osoby przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i znalezione w państwie członkowskim, w którym nie mają prawa przebywać.

(38)

Bez uszczerbku dla prawa do ubiegania się o ochronę międzynarodową państwa członkowskie mogą, w przypadku przyjęcia ze względów humanitarnych, na podstawie wstępnej oceny podjąć decyzję w sprawie przyjęcia obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca na swoje terytorium i przyznać tej osobie pomoc humanitarną statusu na mocy prawa krajowego.

(39)

Status humanitarny na mocy prawa krajowego powinien zapewniać beneficjentom ochrony uzupełniającej prawa i obowiązki równoważne z art. 20–26 i 28–35 rozporządzenia (UE) 2024/1347. Status taki powinien zostać cofnięty jedynie w przypadku pojawienia się nowych okoliczności lub nowych dowodów potwierdzających kwalifikowalność danej osoby w następstwie decyzji o nadaniu statusu.

(40)

Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1351  ( 9 ) , aby kompleksowo odzwierciedlić wysiłki każdego państwa członkowskiego, liczbę obywateli państw trzecich przyjmowanych przez państwa członkowskie przez Unię i krajowe programy przesiedleń lub przyjmowania ze względów humanitarnych należy uwzględnić w ocenie ogólnej sytuacji Unii w ramach europejskiego rocznego sprawozdania o azylu i migracji.

(41)

Biorąc pod uwagę wiedzę specjalistyczną UNHCR w ułatwianiu różnych form przyjmowania osób potrzebujących ochrony międzynarodowej z państw trzecich, do których zostały one przesiedlone, do państw członkowskich chcących je przyjąć, UNHCR powinien w dalszym ciągu odgrywać kluczową rolę w ramach Ramy Unii. Oprócz UNHCR powinna istnieć możliwość zwrócenia się do podmiotów międzynarodowych, takich jak Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji, o pomoc państwom członkowskim we wdrażaniu unijnych ram.

(42)

Należy powołać Komitet Wysokiego Szczebla w celu konsultacji z zainteresowanymi stronami w sprawie wdrażania unijnych ram. Komitet Wysokiego Szczebla powinien doradzać Komisji w kwestiach związanych z wdrażaniem unijnych ram, w tym w sprawie zalecanej liczby osób, które mają zostać przyjęte, oraz regionów lub krajów trzecich, z których należy podjąć przyjęcie, biorąc pod uwagę przewidywaną globalną prognozę UNHCR Potrzeby przesiedleńcze. Komitet Wysokiego Szczebla powinien mieć możliwość formułowania zaleceń. Komisja powinna zwrócić się do państw członkowskich o dobrowolne wskazanie na posiedzeniu Komitetu Wysokiego Szczebla szczegółów swojego uczestnictwa, w tym rodzaju przyjęcia i krajów, z których ma nastąpić przyjęcie, a także ich wkładu w całkowitą liczbę osób, które mają zostać przyjęte w ramach Planu Unii.

(43)

Wysiłki państw członkowskich w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być wspierane poprzez odpowiednie finansowanie z budżetu ogólnego Unii. Aby umożliwić właściwe i zrównoważone funkcjonowanie unijnych ram, należy zmienić rozporządzenie (UE) 2021/1147.

(44)

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na zdolność państw członkowskich do przyjmowania lub wdrażania krajowych programów przesiedleń, na przykład w przypadku gdy zapewniają one dodatkową liczbę miejsc przyjęcia do całkowitej liczby osób, które mają zostać przyjęte w ramach planu unijnego.

(45)

Należy zapewnić komplementarność z bieżącymi inicjatywami w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych podejmowanymi w ramach Unii.

(46)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i dlatego powinno być stosowane w sposób zgodny z tymi prawami i zasadami, w szczególności w odniesieniu do praw dziecka, prawa poszanowania życia rodzinnego i ogólnej zasady niedyskryminacji.

(47)

Wszelkie przetwarzanie danych osobowych przez organy państw członkowskich w ramach niniejszego rozporządzenia powinno odbywać się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679  ( 10 ) .

(48)

Wszelkie przetwarzanie danych osobowych przez Agencję Azylową w ramach niniejszego rozporządzenia powinno odbywać się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725  ( 11 ) oraz rozporządzeniem (UE) 2021/2303 oraz powinien przestrzegać zasad konieczności i proporcjonalności.

(49)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie unijnych ram przesiedleń, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na skalę i skutki unijnych ram przesiedleń możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środków, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(50)

Zgodnie z art. 1 i 2 oraz art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Unii Europejskiej (TFUE) i bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(51)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani nie podlega jego aplikacja,

(1) #

„przesiedlenie” oznacza przyjęcie na terytorium państwa członkowskiego, na wniosek Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca z państwa trzeciego, w którym osoba ta przebywała wysiedlonych, którzy:

(2) #

„ochrona międzynarodowa” oznacza ochronę międzynarodową w rozumieniu art. 3 pkt 3 rozporządzenia (UE) 2024/1347;

(3) #

„przyjęcie ze względów humanitarnych” oznacza przyjęcie na terytorium państwa członkowskiego po skierowaniu, na wniosek państwa członkowskiego, od Agencji Unii Europejskiej ds. Azylu („Agencja ds. Azylu”), UNHCR lub innej właściwej instytucji międzynarodowej organu, obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca z państwa trzeciego, do którego osoba ta została przymusowo przesiedlona oraz, przynajmniej na podstawie wstępnej oceny, który:

(4) #

„przyjęcie w nagłych przypadkach” oznacza przyjęcie w drodze przesiedlenia lub przyjęcia ze względów humanitarnych osób mających pilną potrzebę ochrony prawnej lub fizycznej lub natychmiastowych potrzeb medycznych.

(A)

zapewniają legalny i bezpieczny przyjazd na terytorium państwa członkowskiego obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom, którzy kwalifikują się do przyjęcia i którzy nie podlegają podstawom odmowy na mocy niniejszego rozporządzenia, w celu udzielenia im ochrony międzynarodowej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub statusem humanitarnym na mocy prawa krajowego, o którym mowa w art. 2 pkt 3 lit. c), oraz zachęcają wszystkie państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków w tym celu;

(B)

przyczynianie się do zwiększania wkładu Unii w międzynarodowe inicjatywy w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych w celu zwiększenia ogólnej liczby dostępnych miejsc na potrzeby przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych;

(C)

przyczyniać się do wzmacniania partnerstw Unii z państwami trzecimi w regionach, do których przesiedlono dużą liczbę osób potrzebujących ochrony międzynarodowej.

(A)

przewidywane globalne potrzeby UNHCR w zakresie przesiedleń;

(B)

możliwości poprawy środowiska ochrony i zwiększenia przestrzeni ochrony w krajach trzecich;

(C)

skalę i treść zobowiązań dotyczących przesiedlenia lub przyjęcia ze względów humanitarnych podjętych przez państwa trzecie w celu wspólnego przyczynienia się do zaspokojenia globalnych potrzeb UNHCR w zakresie przesiedleń.

(1)

W art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(2)

w art. 19 ust. 1, 2 i 3 otrzymują brzmienie: