Polowania na wieloryby w Norwegii. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 września 2017 r. w sprawie polowań na wieloryby w Norwegii (2017/2712(RSP))

—

uwzględniając porozumienie Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej (IWC) w sprawie całkowitego zakazu połowu wielorybów w celach zarobkowych, które weszło w życie w 1986 r. (tzw. „moratorium”),

—

uwzględniając przyjętą przez IWC rezolucję nr 2016-3 dotyczącą waleni oraz ich wkładu w funkcjonowanie ekosystemu,

—

uwzględniając rezolucję IWC nr 2014-2 w sprawie masowo migrujących waleni,

—

uwzględniając cele z Aichi uzgodnione w ramach Konwencji o różnorodności biologicznej,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. (2) oraz rozporządzenie Komisji (UE) nr 791/2012 z dnia 23 sierpnia 2012 r. (3),

—

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 792/2012 z dnia 23 sierpnia 2012 r. ustanawiające reguły dotyczące wzorów zezwoleń, świadectw i innych dokumentów przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 865/2006 (4),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 15 września 2016 r. w sprawie strategicznych celów UE na 17. konferencję stron Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie działań Wspólnoty dotyczących połowów wielorybów (6),

—

uwzględniając plan działania UE na rzecz zwalczania handlu dziką fauną i florą z 2016 r.,

—

uwzględniając skierowane do Komisji pytanie dotyczące polowań na wieloryby w Norwegii (O-000058/2017 – B8-0324/2017),

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w 1982 r. Międzynarodowa Komisja Wielorybnicza (IWC) ustanowiła moratorium na wszelkie połowy wielorybów w celach zarobkowych, które weszło w życie w 1986 r. i nadal obowiązuje oraz którego celem była ochrona gatunków i populacji przed wymarciem i umożliwienie im odnowy;

B.

mając na uwadze, że Norwegia, mimo tego międzynarodowego zakazu, kontynuuje połowy wielorybów, a w 1993 r. w pełni wznowiła połowy wielorybów w celach zarobkowych przy użyciu formalnego sprzeciwu wobec moratorium, a także zgłoszenia i podtrzymania zastrzeżeń do wykazów CITES;

C.

mając na uwadze, że Norwegia przystąpiła do konwencji CITES w dniu 19 grudnia 1979 r., co oznacza, że była jednym z pierwszych krajów, które zgodziły się poddać postanowieniom tej konwencji;

D.

mając na uwadze, że według źródeł medialnych ok. 90 % wielorybów zabijanych przez Norwegię to samice, w większości ciężarne, przez co ich czas reakcji jest wolniejszy;

E.

mając na uwadze, że od wejścia moratorium w życie w 1986 r. (7) Norwegia zabiła ponad 13 000 wielorybów;

F.

mając na uwadze, że polowania na wieloryby powodują ogromne cierpienie poszczególnych osobników, co zagraża zarówno złożonym strukturom społecznym tych inteligentnych ssaków, jak i ochronie populacji wielorybów jako całości;

G.

mając na uwadze, że wszystkie gatunki dużych wielorybów zostały wymienione w załączniku A do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97, co wynika z faktu, że są one zagrożone wyginięciem, a handel tymi zwierzętami na jakąkolwiek skalę zagroziłby przetrwaniu tych gatunków; mając na uwadze, że w art. 8 ust. 1 tegoż rozporządzenia zakazuje się kupna, oferowania kupna, pozyskiwania do celów handlowych, wystawiania na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywania dla zysku, sprzedaży, przechowywania w celu sprzedaży, oferowania do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków wymienionych w załączniku A;

H.

mając na uwadze, że istnieje coraz więcej naukowych dowodów na to, iż wieloryby zwiększają produktywność ekosystemu i mogą odgrywać rolę w regulowaniu poziomu CO2 w atmosferze;

I.

mając na uwadze, że Norwegia jednostronnie ustanawia własne limity połowowe; mając na uwadze, że w sezonie połowowym 2017 Norwegia zwiększyła swoją kwotę połowową płetwala karłowatego do 999 sztuk (z kwoty 880 sztuk obowiązującej w 2016 r.);

J.

mając na uwadze, że eksport mięsa wielorybiego z Norwegii gwałtownie wzrósł w ostatnich latach; mając na uwadze, że część wywozu tego mięsa odbywa się przez porty UE;

K.

mając na uwadze, że tylko w październiku 2016 r. wyeksportowano do Japonii 2 948 kg norweskich produktów wielorybich, przewożąc je przez co najmniej trzy unijne porty (8);

L.

mając na uwadze, że przewóz mięsa wielorybiego przez porty UE jest dopuszczalny, pod warunkiem że towarzyszą mu ważne dokumenty CITES zgodne z rozporządzeniem Rady (WE) nr 338/97;

M.

mając na uwadze, że nadrzędnym celem CITES jest ochrona różnorodności biologicznej, a zwłaszcza ochrona gatunków; mając na uwadze, że dyrektywa siedliskowa, która określa stanowisko Wspólnoty dotyczące wielorybów (i delfinów), nie zezwala na wznowienie połowów w celach zarobkowych w odniesieniu do żadnego stada wielorybów w wodach UE;

N.

mając na uwadze, że Norwegia jest ściśle związana z Unią i jej strategiami politycznymi poprzez członkostwo w Europejskim Obszarze Gospodarczym; mając na uwadze, że powiązanie to doprowadziło do sytuacji, w której społeczeństwa i rządy zarówno Norwegii, jak i UE utrzymują silne więzi kulturowe, zdrowe stosunki handlowe i są zaangażowane w ochronę;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.