1. Członkowie powinni ustanowić lub wzmocnić, jeśli to konieczne, w porozumieniu z organizacjami pracodawców i pracowników, jak również innymi zainteresowanymi grupami:

a) krajowe polityki i plany działania wraz z określonymi w czasie środkami z uwzględnieniem podejścia uwzględniającego problematykę płci i dzieci w celu skutecznego i trwałego zwalczania pracy przymusowej lub obowiązkowej we wszystkich jej formach poprzez zapobieganie, ochronę i dostęp do środków zaradczych, takich jak odszkodowania dla ofiar i sankcje dla sprawców; I

b) właściwe organy, takie jak inspektoraty pracy, sądownictwo i organy krajowe lub inne mechanizmy instytucjonalne zajmujące się pracą przymusową lub obowiązkową, w celu zapewnienia rozwoju, koordynacji, wdrażania, monitorowania i oceny krajowych polityk i planów działania.

2.

(1) Członkowie powinni regularnie gromadzić, analizować i udostępniać wiarygodne, bezstronne i szczegółowe informacje i dane statystyczne, w podziale na istotne cechy, takie jak płeć, wiek i narodowość, dotyczące charakteru i zakresu pracy przymusowej lub obowiązkowej, które umożliwiłyby ocenę poczynionych postępów.

(2) Należy szanować prawo do prywatności w odniesieniu do danych osobowych.

ZAPOBIEGANIE #

3. Członkowie powinni podjąć środki zapobiegawcze, które obejmują:

a) poszanowanie, promowanie i urzeczywistnianie podstawowych zasad i praw w pracy;

(b) promowanie wolności zrzeszania się i rokowań zbiorowych w celu umożliwienia zagrożonym pracownikom wstępowania do organizacji pracowniczych;

c) programy zwalczania dyskryminacji, która zwiększa podatność na pracę przymusową lub obowiązkową;

(d) inicjatywy dotyczące pracy dzieci i promowania możliwości edukacyjnych dla dzieci, zarówno chłopców, jak i dziewcząt, jako zabezpieczenie przed tym, jak dzieci staną się ofiarami pracy przymusowej lub obowiązkowej; I

e) podejmowanie kroków w celu realizacji celów Protokołu i Konwencji.

4. Biorąc pod uwagę uwarunkowania krajowe, Członkowie powinni podjąć najskuteczniejsze środki zapobiegawcze, takie jak:

a) zajęcie się podstawowymi przyczynami podatności pracowników na pracę przymusową lub obowiązkową;

b) ukierunkowane kampanie uświadamiające, zwłaszcza skierowane do osób najbardziej narażonych na to, że staną się ofiarami pracy przymusowej lub obowiązkowej, w celu poinformowania ich między innymi o tym, jak chronić się przed oszukańczymi lub nadużyciami w zakresie rekrutacji i zatrudnienia, o ich prawach i obowiązkach w pracy oraz o tym, jak uzyskać dostęp do pomocy w razie potrzeby;

(c) ukierunkowane kampanie uświadamiające dotyczące sankcji za naruszenie zakazu pracy przymusowej lub obowiązkowej;

d) programy szkolenia umiejętności dla zagrożonych grup ludności w celu zwiększenia ich szans na zatrudnienie oraz możliwości i zdolności zarobkowych;

e) kroki w celu zapewnienia, aby krajowe przepisy ustawowe i wykonawcze dotyczące stosunku pracy obejmowały wszystkie sektory gospodarki i były skutecznie egzekwowane. Odpowiednie informacje na temat warunków zatrudnienia powinny być określone w odpowiedni, weryfikowalny i łatwo zrozumiały sposób, najlepiej w formie pisemnych umów zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi lub układami zbiorowymi;

f) podstawowe gwarancje zabezpieczenia społecznego stanowiące część krajowego dolnego progu ochrony socjalnej, jak przewidziano w zaleceniu dotyczącym minimalnych poziomów ochrony socjalnej z 2012 r. (nr 202), w celu zmniejszenia podatności na pracę przymusową lub obowiązkową;

(g) orientacja i informacje dla migrantów, przed wyjazdem i po przyjeździe, aby byli lepiej przygotowani do pracy i życia za granicą oraz do budowania świadomości i lepszego zrozumienia na temat handlu ludźmi do pracy przymusowej;

h) spójne polityki, takie jak polityka zatrudnienia i migracji zarobkowej, które uwzględniają zagrożenia, na jakie narażone są określone grupy migrantów, w tym migrantów o nieuregulowanym statusie pobytu, oraz uwzględniają okoliczności, które mogą prowadzić do sytuacji związanych z pracą przymusową;

(i) promowanie skoordynowanych wysiłków odpowiednich agencji rządowych z działaniami innych państw w celu ułatwienia legalnej i bezpiecznej migracji oraz zapobiegania handlowi ludźmi, w tym skoordynowanych wysiłków w celu uregulowania, licencjonowania i monitorowania podmiotów rekrutujących pracowników i agencji zatrudnienia oraz wyeliminowania pobierania opłat rekrutacyjnych od pracowników, aby zapobiec niewolnictwu za długi i innym formom przymusu ekonomicznego; I

(j) w wykonywaniu swoich zobowiązań wynikających z Konwencji w zakresie zniesienia pracy przymusowej lub obowiązkowej, udzielanie wskazówek i wsparcia pracodawcom i przedsiębiorstwom w podejmowaniu skutecznych środków w celu identyfikacji, zapobiegania, łagodzenia i rozliczania się z ryzyka związanego z pracą przymusową lub obowiązkową w ich działalności lub w produktach, usługach lub działaniach, z którymi mogą być bezpośrednio powiązani.

OCHRONA #

5.

(1) Należy podjąć ukierunkowane wysiłki w celu zidentyfikowania i uwolnienia ofiar pracy przymusowej lub obowiązkowej.

(2) Ofiarom pracy przymusowej lub obowiązkowej należy zapewnić środki ochrony. Środki te nie powinny być uzależnione od gotowości ofiary do współpracy w postępowaniu karnym lub innym.

(3) Można podjąć kroki w celu zachęcenia ofiar do współpracy w celu identyfikacji i ukarania sprawców.

6. Członkowie powinni uznać rolę i możliwości organizacji pracowniczych i innych zainteresowanych organizacji w zakresie wspierania i pomocy ofiarom pracy przymusowej lub obowiązkowej.

7. Członkowie powinni, zgodnie z podstawowymi zasadami swoich systemów prawnych, podjąć niezbędne środki w celu zapewnienia, że ​​właściwe władze mają prawo odstąpić od ścigania lub nakładania kar na ofiary pracy przymusowej lub obowiązkowej za ich udział w bezprawnych działaniach, do których zostały zmuszone w bezpośredniej konsekwencji poddania pracy przymusowej lub obowiązkowej.

8. Członkowie powinni podjąć środki w celu wyeliminowania nadużyć i oszukańczych praktyk ze strony osób rekrutujących pracowników i agencji zatrudnienia, takich jak:

a) wyeliminowanie pobierania od pracowników opłat rekrutacyjnych;

b) wymaganie przejrzystych umów, które jasno wyjaśniają warunki zatrudnienia i pracy;

c) ustanowienie odpowiednich i dostępnych mechanizmów składania skarg;

d) nakładanie odpowiednich kar; I

(e) regulowanie lub licencjonowanie tych usług.

9. Biorąc pod uwagę uwarunkowania krajowe, Członkowie powinni podjąć najskuteczniejsze środki ochronne, aby zaspokoić potrzeby wszystkich ofiar zarówno w zakresie natychmiastowej pomocy, jak i długoterminowej rekonwalescencji i rehabilitacji, takie jak:

(a) rozsądne starania w celu ochrony bezpieczeństwa ofiar pracy przymusowej lub obowiązkowej, a także odpowiednio członków rodzin i świadków, w tym ochrona przed zastraszaniem i odwetem za korzystanie z praw przysługujących im na mocy odpowiednich przepisów krajowych lub za współpracę w postępowaniu sądowym;

(b) odpowiednie i odpowiednie zakwaterowanie;

c) opiekę zdrowotną, w tym pomoc medyczną i psychologiczną, a także zapewnienie specjalnych środków rehabilitacyjnych ofiarom pracy przymusowej lub obowiązkowej, w tym także ofiarom przemocy seksualnej;

d) pomoc materialna;

(e) ochrona prywatności i tożsamości; I

f) pomoc społeczna i gospodarcza, w tym dostęp do możliwości kształcenia i szkolenia oraz dostęp do godnej pracy.

10. Środki ochrony dzieci poddanych pracy przymusowej lub obowiązkowej powinny uwzględniać specjalne potrzeby i dobro dziecka oraz, oprócz ochrony przewidzianej w Konwencji dotyczącej najgorszych form pracy dzieci z 1999 r. (nr 182), powinny obejmować:

a) dostęp do edukacji dla dziewcząt i chłopców;

b) wyznaczenie opiekuna lub innego przedstawiciela, w stosownych przypadkach;

c) gdy wiek danej osoby jest niepewny, ale istnieją powody, by sądzić, że ma ona mniej niż 18 lat, domniemanie statusu osoby nieletniej, w oczekiwaniu na weryfikację wieku; I

d) wysiłki na rzecz ponownego połączenia dzieci z rodzinami lub, jeżeli leży to w najlepszym interesie dziecka, zapewnienie opieki rodzinnej.

11. Biorąc pod uwagę uwarunkowania krajowe, Członkowie powinni podjąć najskuteczniejsze środki ochrony migrantów poddanych pracy przymusowej lub obowiązkowej, niezależnie od ich statusu prawnego na terytorium kraju, w tym:

a) zapewnienie okresu do namysłu i dojścia do siebie w celu umożliwienia zainteresowanej osobie podjęcia świadomej decyzji dotyczącej środków ochronnych i udziału w postępowaniu sądowym, podczas którego osoba ta będzie miała prawo do pozostania na terytorium danego państwa członkowskiego, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy, by sądzić, że jest ofiarą pracy przymusowej lub obowiązkowej;

b) udzielanie zezwoleń na pobyt czasowy lub stały oraz dostęp do rynku pracy; I.

c) ułatwienie bezpiecznej, najlepiej dobrowolnej repatriacji.

ŚRODKI ZARADCZE, TAKIE JAK ODSZKODOWANIE I DOSTĘP DO SPRAWIEDLIWOŚCI #

12. Członkowie powinni podjąć środki w celu zapewnienia wszystkim ofiarom pracy przymusowej lub obowiązkowej dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz innych odpowiednich i skutecznych środków, takich jak odszkodowanie za szkody osobiste i materialne, w tym poprzez:

a) zapewnienie, zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i praktyką, aby wszystkie ofiary, samodzielnie lub za pośrednictwem przedstawicieli, miały skuteczny dostęp do sądów, trybunałów i innych mechanizmów rozstrzygania sporów w celu dochodzenia środków prawnych, takich jak odszkodowanie i odszkodowanie;

b) zapewnienie ofiarom możliwości dochodzenia odszkodowania i odszkodowania od sprawców, w tym niewypłaconego wynagrodzenia i ustawowych składek na świadczenia z zabezpieczenia społecznego;

c) zapewnienie dostępu do odpowiednich istniejących systemów rekompensat;

d) udzielanie informacji i porad dotyczących praw przysługujących ofiarom i dostępnych usług, w języku dla nich zrozumiałym, a także dostęp do pomocy prawnej, najlepiej bezpłatnej; I

(e) zapewnienie wszystkim ofiarom pracy przymusowej lub obowiązkowej, które miały miejsce w Państwie Członkowskim, zarówno obywatelom, jak i osobom niebędącym obywatelami, możliwości skorzystania z odpowiednich środków administracyjnych, cywilnych i karnych w tym Państwie, niezależnie od ich obecności lub statusu prawnego w Państwie, na podstawie uproszczonych wymogów proceduralnych, tam gdzie to właściwe.

EGZEKWOWANIE #

13. Członkowie powinni podjąć działania w celu wzmocnienia egzekwowania krajowych przepisów ustawowych i wykonawczych oraz innych środków, w tym poprzez:

(a) nadanie właściwym władzom, takim jak służby inspekcji pracy, niezbędnych uprawnień, zasobów i szkoleń, aby umożliwić im skuteczne egzekwowanie prawa i współpracę z innymi organizacjami zajmującymi się zapobieganiem i ochroną ofiar pracy przymusowej lub obowiązkowej;

(b) przewidujące nakładanie kar, oprócz sankcji karnych, takich jak konfiskata zysków z pracy przymusowej lub obowiązkowej oraz innego mienia, zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi;

(c) zapewnienie możliwości pociągnięcia osób prawnych do odpowiedzialności za naruszenie zakazu stosowania pracy przymusowej lub obowiązkowej przy stosowaniu artykułu 25 Konwencji i klauzuli (b) powyżej; I

d) wzmożenie wysiłków na rzecz identyfikacji ofiar, w tym poprzez opracowanie wskaźników pracy przymusowej lub obowiązkowej do wykorzystania przez inspektorów pracy, organy ścigania, pracowników socjalnych, urzędników imigracyjnych, prokuratorów, pracodawców, organizacje pracodawców i pracowników, organizacje pozarządowe i inne odpowiednie podmioty.

WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA #

14. Należy zacieśnić współpracę międzynarodową między Członkami oraz z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, które powinny pomagać sobie nawzajem w osiągnięciu skutecznego i trwałego zniesienia pracy przymusowej lub obowiązkowej, w tym poprzez:

a) zacieśnienie międzynarodowej współpracy między organami ścigania pracy, oprócz egzekwowania prawa karnego;

b) mobilizacja środków na krajowe programy działania oraz międzynarodową współpracę techniczną i pomoc;

c) wzajemna pomoc prawna;

(d) współpraca w celu przeciwdziałania i zapobiegania wykorzystywaniu pracy przymusowej lub obowiązkowej przez personel dyplomatyczny; I

e) wzajemna pomoc techniczna, w tym wymiana informacji oraz dzielenie się dobrymi praktykami i doświadczeniami zdobytymi w zakresie zwalczania pracy przymusowej lub obowiązkowej.