Biogospodarka dla Europy #

#

KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW #

Innowacje na rzecz zrównoważonego wzrostu: biogospodarka dla Europy #

Strategia z 13 lutego 2012 r „Innowacje na rzecz zrównoważonego wzrostu: biogospodarka dla Europy” #

1.Strategia biogospodarki dla Europy #

Aby poradzić sobie z rosnącą populacją na świecie, szybkim wyczerpywaniem się wielu zasobów, rosnącą presją na środowisko i zmianą klimatu, Europa musi radykalnie zmienić swoje podejście do produkcji, konsumpcji, przetwarzania, przechowywania, recyklingu i unieszkodliwiania zasobów biologicznych. #

Strategia Europa 2020 wzywa do uznania biogospodarki za kluczowy element inteligentnego i ekologicznego wzrostu gospodarczego w Europie. Postępy we wdrażaniu badań naukowych i innowacji w dziedzinie biogospodarki umożliwią Europie poprawę zarządzania jej odnawialnymi zasobami biologicznymi oraz otwarcie nowych i zróżnicowanych rynków żywności i bioproduktów. Stworzenie biogospodarki w Europie ma ogromny potencjał: może utrzymać i stworzyć wzrost gospodarczy i miejsca pracy na obszarach wiejskich, przybrzeżnych i przemysłowych, zmniejszyć zależność od paliw kopalnych oraz poprawić zrównoważenie gospodarcze i środowiskowe produkcji podstawowej [1] i przemysłu przetwórczego. Biogospodarka wnosi zatem znaczący wkład w realizację celów inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020” „Unia innowacji” i „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”.

Strategia dotycząca biogospodarki i związany z nią plan działania mają na celu utorowanie drogi do bardziej innowacyjnego, zasobooszczędnego i konkurencyjnego społeczeństwa, które godzi bezpieczeństwo żywnościowe ze zrównoważonym wykorzystaniem zasobów odnawialnych do celów przemysłowych, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony środowiska. Będą stanowić podstawę dla programów badań naukowych i innowacji w sektorach biogospodarki i przyczynią się do stworzenia bardziej spójnego środowiska politycznego, lepszych wzajemnych powiązań między krajowymi, unijnymi i globalnymi strategiami politycznymi dotyczącymi biogospodarki oraz bardziej zaangażowanego dialogu publicznego. Będą dążyć do synergii i szanować komplementarność z innymi obszarami polityki, instrumentami i źródłami finansowania, które mają te same cele i realizują te same cele, takimi jak wspólna polityka rolna i rybołówstwa (WPR i WPRyb), zintegrowana polityka morska (IMP), polityka środowiskowa, przemysłowa, polityki zatrudnienia, energii i zdrowia.

Strategia opiera się na Siódmym programie ramowym w zakresie badań i rozwoju technologicznego (7PR) oraz programie ramowym UE w zakresie badań naukowych i innowacji (Horyzont 2020). Bardziej szczegółowe informacje na temat strategii dotyczącej biogospodarki znajdują się w towarzyszącym dokumencie roboczym służb Komisji (SWD).

1.1. Jaka jest stawka? #

Europa stoi w obliczu bezprecedensowej i niezrównoważonej eksploatacji jej zasobów naturalnych, znaczących i potencjalnie nieodwracalnych zmian klimatycznych oraz ciągłej utraty różnorodności biologicznej, która zagraża stabilności żywych systemów, od których jest zależna. Sytuację pogarsza przewidywany wzrost liczby ludności na świecie o ponad 30% w ciągu najbliższych 40 lat, z 7 miliardów w 2012 r. do ponad 9 miliardów w 2050 r. #

Sprostanie tym złożonym i wzajemnie powiązanym wyzwaniom wymaga badań i innowacji, aby osiągnąć szybkie, skoordynowane i trwałe zmiany w stylu życia i wykorzystaniu zasobów, które obejmują wszystkie poziomy społeczeństwa i gospodarki. Dobrobyt i dobrobyt obywateli Europy oraz przyszłych pokoleń będzie zależał od tego, w jaki sposób zostaną przeprowadzone wymagane przekształcenia.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci UE wprowadziła lub zrewidowała wiele polityk, aby stawić czoła tym wyzwaniom i stymulować transformację europejskiej gospodarki.  Jednak złożone współzależności istniejące między wyzwaniami mogą prowadzić do kompromisów, takich jak kontrowersje dotyczące konkurencyjnych zastosowań biomasy. Te ostatnie wynikały z obaw o potencjalny wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe rosnącego zapotrzebowania na odnawialne zasoby biologiczne, napędzanego przez inne sektory, wykorzystania ograniczonych zasobów naturalnych i środowiska w Europie i krajach trzecich. Rozwiązywanie takich wielowymiarowych problemów wymaga strategicznego i kompleksowego podejścia obejmującego różne polityki. Potrzebna jest dobrze poinformowana interakcja, aby promować spójność między politykami, ograniczać powielanie oraz poprawiać szybkość i rozpowszechnianie innowacji. W szczególności,

Biogospodarka stanowi użyteczną podstawę dla takiego podejścia, ponieważ obejmuje produkcję odnawialnych zasobów biologicznych oraz przekształcanie tych zasobów i strumieni odpadów w produkty o wartości dodanej, takie jak żywność, pasza, bioprodukty [2] i bioenergia. Jego sektory i gałęzie przemysłu[3] mają duży potencjał innowacyjny dzięki wykorzystaniu szerokiego zakresu nauk ścisłych, technologii prorozwojowych i przemysłowych[4], a także wiedzy lokalnej i ukrytej.

1.2. Stawianie czoła wyzwaniom społecznym #

Przekrojowy charakter biogospodarki stwarza wyjątkową okazję do kompleksowego zajęcia się wzajemnie powiązanymi wyzwaniami społecznymi, takimi jak bezpieczeństwo żywnościowe, niedobór zasobów naturalnych, zależność od zasobów kopalnych i zmiana klimatu, przy jednoczesnym osiągnięciu zrównoważonego wzrostu gospodarczego.

Zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego #

Szacuje się, że globalny wzrost liczby ludności do 2050 r. doprowadzi do 70% wzrostu popytu na żywność, co obejmuje przewidywany dwukrotny wzrost światowej konsumpcji mięsa. #

Strategia dotycząca biogospodarki przyczyni się do globalnego podejścia do sprostania temu wyzwaniu poprzez rozwój bazy wiedzy na rzecz zrównoważonego wzrostu produkcji podstawowej, z uwzględnieniem wszystkich opcji, od najnowocześniejszej nauki po wiedzę lokalną i ukrytą. Będzie również zachęcać do zmian w modelach produkcji i konsumpcji oraz opracowywania zdrowszych i bardziej zrównoważonych diet.

Sektor produkcji żywności w UE i same gospodarstwa domowe marnują rocznie około 90 mln ton żywności, czyli 180 kg na osobę, nie licząc strat w rolnictwie i rybołówstwie. #

Strategia będzie wspierać bardziej zasobooszczędne łańcuchy dostaw żywności zgodnie z planem działania na rzecz zasobooszczędnej Europy i inicjatywą na rzecz niebieskiego wzrostu.

Zrównoważone zarządzanie zasobami naturalnymi #

Rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo i akwakultura wymagają kilku podstawowych i ograniczonych zasobów do produkcji biomasy. Należą do nich grunty, przestrzeń morska, żyzne i funkcjonujące gleby, woda i zdrowe ekosystemy, ale także zasoby takie jak minerały i energia do produkcji nawozów. #

Ich stosowanie wiąże się również ze znacznymi kosztami alternatywnymi związanymi z wyczerpywaniem się lub utratą usług ekosystemowych. Ponieważ konkurencyjne zastosowania biomasy i spuścizna po dawnej eksploatacji wywierają na te zasoby poważną presję, UE musi produkować „więcej za mniej” i rozwijać inteligentne, zrównoważone rolnictwo, rybołówstwo i akwakulturę.

Strategia dotycząca biogospodarki ma na celu poprawę bazy wiedzy i wspieranie innowacji w celu osiągnięcia wzrostu wydajności przy jednoczesnym zapewnieniu zrównoważonego wykorzystania zasobów i złagodzeniu obciążenia środowiska. Zmniejszająca się różnorodność biologiczna może znacznie obniżyć jakość zasobów, jednocześnie ograniczając plony z produkcji podstawowej, zwłaszcza w leśnictwie i rybołówstwie. Strategia będzie zatem wspierać wdrażanie zarządzania opartego na ekosystemie. Będzie dążyć do synergii i komplementarności z WPR, WPRyb, IMP i unijną polityką środowiskową w zakresie efektywnego gospodarowania zasobami, zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych, ochrony różnorodności biologicznej i siedlisk, a także świadczenia usług ekosystemowych.

Globalne wyzwania wymagają globalnych rozwiązań. Strategia dotycząca biogospodarki będzie wspierać globalne podejście do bardziej zrównoważonego wykorzystania zasobów. Obejmie to wypracowanie wspólnego na szczeblu międzynarodowym zrozumienia zrównoważonego rozwoju biomasy i najlepszych praktyk w celu otwierania nowych rynków, dywersyfikacji produkcji i rozwiązywania długoterminowych problemów związanych z bezpieczeństwem żywnościowym.

Zmniejszenie zależności od zasobów nieodnawialnych #

Gospodarka europejska w dużym stopniu opiera się na zasobach kopalnych jako źródłach węgla i energii, co czyni ją podatną na niepewne i malejące dostawy oraz niestabilność rynku. Aby zachować konkurencyjność, UE musi stać się społeczeństwem niskoemisyjnym, w którym zasobooszczędny przemysł, bioprodukty i bioenergia przyczyniają się do ekologicznego wzrostu i konkurencyjności. #

Strategia dotycząca biogospodarki będzie uwzględniać wyniki inicjatywy rynków pionierskich w zakresie bioproduktów i wspierać inicjatywę niebieskiego wzrostu, cele dyrektyw w sprawie energii odnawialnej i jakości paliw oraz plan w zakresie strategicznych technologii energetycznych poprzez poprawę bazy wiedzy i wspieranie innowacji w produkcji wysokiej jakości biomasy (np. rośliny przemysłowe) po konkurencyjnej cenie bez narażania bezpieczeństwa żywnościowego, zwiększania presji na produkcję podstawową i środowisko lub zakłócania rynków na korzyść wykorzystania energii. Ponadto pomoże zrozumieć obecną i przyszłą dostępność i popyt na biomasę oraz konkurencję między zastosowaniami biomasy, w tym ich potencjał w zakresie łagodzenia zmiany klimatu, w celu zapewnienia długoterminowego sukcesu biogospodarki. Obejmuje to zwiększanie dostępności alternatywnych źródeł węgla i energii (np

Łagodzenie i adaptacja do zmian klimatycznych #

Ponieważ światowe zapotrzebowanie na biomasę do celów spożywczych i przemysłowych będzie rosło w nadchodzących dziesięcioleciach, konieczne będzie trwałe zwiększenie potencjału unijnego rolnictwa, leśnictwa, rybołówstwa i akwakultury. #

Strategia Biogospodarki wspiera rozwój systemów produkcji o obniżonej emisji gazów cieplarnianych (GHG), dostosowanych do negatywnych skutków zmian klimatycznych, takich jak susze i powodzie, oraz łagodzących te skutki. W ten sposób przyczyni się do realizacji celów określonych w planach działania na rzecz przejścia na gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r. oraz zasobooszczędnej Europy, a także do polityki UE w zakresie zmiany klimatu. Obejmie to zwiększoną sekwestrację dwutlenku węgla w glebach rolniczych, dnach morskich oraz odpowiednią poprawę zasobów leśnych.

Unijny przemysł celulozowo-papierniczy, chemiczny i spożywczy emitują znaczne ilości gazów cieplarnianych, ale także magazynują znaczne ilości węgla w swoich produktach. Strategia będzie również promować zastępowanie, tam gdzie to możliwe, procesów produkcyjnych wymagających dużej ilości węgla, energii i wody, procesami bardziej zasobooszczędnymi i przyjaznymi dla środowiska. Należy dążyć do częściowego zastąpienia produktów nieodnawialnych bardziej zrównoważonymi bioproduktami.

Tworzenie miejsc pracy i utrzymanie europejskiej konkurencyjności #

Sektory biogospodarki UE są warte 2 biliony euro rocznych obrotów i zapewniają ponad 22 miliony miejsc pracy oraz około 9% siły roboczej. #

Aby jednak pozostać konkurencyjnym i utrzymać miejsca pracy w świetle głównych wyzwań społecznych i rosnących rynków w krajach rozwijających się, europejskie sektory biogospodarki muszą wprowadzać innowacje i dalej dywersyfikować. Oczekuje się, że znaczący wzrost przyniesie zrównoważona produkcja podstawowa, przetwórstwo żywności oraz biotechnologia przemysłowa i biorafinerie, które prowadzą do powstania nowych bioprzemysłów, przekształcają istniejące i otwierają nowe rynki dla bioproduktów. Aby sprostać zapotrzebowaniu na siłę roboczą w tych branżach, a także w rolnictwie, leśnictwie, rybołówstwie i akwakulturze, należy opracować nowe miejsca pracy i możliwości szkolenia dla osób wymagających wysokich kwalifikacji.

Szacuje się, że bezpośrednie finansowanie badań naukowych związane ze strategią dotyczącą biogospodarki w ramach programu „Horyzont 2020” mogłoby do 2025 r. stworzyć około 130 000 miejsc pracy i 45 mld EUR wartości dodanej w sektorach biogospodarki[5]. #

Oczekuje się dalszego wzrostu z innych – bezpośrednich i pośrednich – inwestycji publicznych i prywatnych we wszystkich częściach biogospodarki. Można oczekiwać, że sektory biogospodarki w znaczący sposób przyczynią się do realizacji celów strategii „Europa 2020”.

1.3. Rozwój spójnej biogospodarki #

Potrzebne są konkretne działania, aby zmaksymalizować wpływ badań i innowacji w dziedzinie biogospodarki. Zgodnie z zaleceniami konsultacji społecznych w sprawie biogospodarki, priorytetem powinny być bardziej spójne ramy polityczne, wzrost inwestycji w badania, rozwój biorynków i lepsza komunikacja ze społeczeństwem [6].

Spójna polityka #

Biogospodarka obejmuje szeroki zakres ugruntowanych i powstających obszarów polityki na poziomie globalnym, unijnym, krajowym i regionalnym, które podzielają jej cele i są zgodne z nimi, ale skutkują złożonym, a czasem fragmentarycznym środowiskiem politycznym. Strategia dotycząca biogospodarki wzywa do bardziej świadomego dialogu, w szczególności na temat roli postępu naukowego oraz lepszej interakcji między istniejącymi politykami wspierania biogospodarki na szczeblu UE i państw członkowskich (zob. działanie 5). Zapewni to zainteresowanym stronom bardziej spójne ramy polityki i zachęci do prywatnych inwestycji. Ponadto konieczne będzie utworzenie systemów informacyjnych, opartych na istniejących, ale często niepowiązanych ze sobą bazach danych, w celu monitorowania postępów biogospodarki (zob. działanie 6).

Strategia dotycząca biogospodarki będzie wspierać lepsze dostosowanie unijnego finansowania badań naukowych i innowacji do ustalonych priorytetów polityk związanych z biogospodarką. W ten sam sposób zapewni uwzględnienie innowacji na początku opracowywania polityki. Nadchodzące europejskie partnerstwa innowacyjne (EIP) będą odgrywać kluczową rolę w tym zakresie, podobnie jak wspólne inicjatywy programistyczne (JPI). Dialog na temat biogospodarki, który poprawia bazę wiedzy i wspiera świadome interakcje między środkami polityki na poziomie UE, państw członkowskich i regionalnym, zapewni również dalsze bodźce dla wzrostu i zachęty do inwestycji (zob. działanie 2).

Globalny wymiar wyzwań społecznych, przed którymi stoi biogospodarka, wymaga wzmocnionej współpracy na szczeblu międzynarodowym. Strategia dotycząca biogospodarki pomoże Europie przejąć wiodącą rolę w promowaniu przejścia na biogospodarkę światową. Obecna współpraca międzynarodowa w kwestiach związanych z biogospodarką będzie musiała opierać się na badaniach i innowacjach oraz ułatwiać wymianę wiedzy naukowej i najlepszych praktyk w zakresie globalnych kwestii i obszarów polityki, w szczególności w odniesieniu do bezpieczeństwa żywnościowego, zmiany klimatu, środowiska i zasobów, budowania zdolności i handel (patrz Działanie 8).

Inwestycje w wiedzę, innowacje i umiejętności #

Biogospodarka wymaga ciągłego i coraz większego wsparcia ze środków publicznych i inwestycji prywatnych oraz musi przyczyniać się do większej spójności między krajowymi, europejskimi i światowymi działaniami w zakresie badań naukowych i innowacji. Badania i zastosowanie ich wyników są często rozłączne ze względu na lukę informacyjną i wiedzę oraz barierę instytucjonalną i koncepcyjną między naukowcami, innowatorami, producentami, użytkownikami końcowymi, decydentami politycznymi i społeczeństwem obywatelskim. Sieci transferu wiedzy, brokerzy wiedzy i technologii, a także przedsiębiorstwa społeczne, osadzone w szerszych inicjatywach obywateli i zainteresowanych stron, mogą wypełnić te luki. Wiele obiecujących wyników badań pozostaje również niewykorzystanych z powodu nierozstrzygniętych kwestii legislacyjnych i patentów. Ponadto, potrzebne są większe inwestycje w działania demonstracyjne i zwiększanie skali oraz rozwój przedsiębiorczości i usług doradczych dla całego łańcucha dostaw. (Patrz Działania 3 i 11)

Potrzeba zwiększenia środków publicznych na badania naukowe i innowacje w dziedzinie biogospodarki została uznana w ramach programu „Horyzont 2020”: na wyzwanie „Bezpieczeństwo żywnościowe, zrównoważone rolnictwo, badania morskie i biogospodarka” zaproponowano prawie 4,7 mld EUR[7]. Dalsze wsparcie będzie udzielane w ramach elementów wyzwań „Działania na rzecz klimatu, efektywne gospodarowanie zasobami i surowce”, „Bezpieczna, czysta i wydajna energia” oraz „Zdrowie, zmiany demograficzne i dobrostan”. Europejski Instytut Innowacji i Technologii (EIT) wraz ze swoimi wspólnotami wiedzy i innowacji (WWiI) w różnych obszarach zajmie się kwestiami związanymi z biogospodarką, w szczególności w ramach proponowanej WWiI „Food4future”. Zostanie to uzupełnione badaniami i innowacjami w zakresie technologii prorozwojowych i przemysłowych (np. biotechnologia, nanotechnologia i ICT) oraz promowanie powstających technologii. Zapewnienie zainteresowanym stronom w całym łańcuchu wartości biogospodarki bazy wiedzy i zestawu narzędzi obejmującego szereg kluczowych technologii prorozwojowych będzie również miało kluczowe znaczenie dla wdrożenia szerokiego zakresu polityk związanych z biogospodarką. (Patrz Działania 1 i 2)

Kilka państw członkowskich wprowadziło programy badawcze w dziedzinie biogospodarki i zgodziło się poprawić koordynację swoich działań badawczych poprzez partnerstwa publiczno-publiczne, takie jak JPI w sprawie „Zdrowych i produktywnych mórz i oceanów”. Potrzebna jest również aktywna współpraca między zainteresowanymi stronami, aby zachęcić do większej liczby prywatnych inwestycji i przedsiębiorczości w Europie. Obejmuje to wspieranie inicjatyw mających na celu usprawnienie wymiany wiedzy, uproszczenie europejskiego prawa patentowego i poprawę dostępu do wyników badań publicznych, ale także tworzenie partnerstw publiczno-prywatnych (PPP) i dalszy rozwój europejskich inicjatyw partnerskich, takich jak „Produktywność i zrównoważony rozwój rolnictwa”. oraz „Surowce” (patrz Akcje 1 i 4).

Zarządzanie partycypacyjne i świadomy dialog ze społeczeństwem #

Odpowiedzialna biogospodarka wymaga modeli partycypacyjnych, które angażują obywateli i użytkowników końcowych w celu wzmocnienia relacji między nauką, społeczeństwem i kształtowaniem polityki. Bardziej świadomy dialog pozwoli nauce i innowacjom zapewnić solidną podstawę kształtowania polityki i świadomych wyborów społecznych, przy jednoczesnym uwzględnieniu uzasadnionych obaw społecznych i potrzeb w zakresie biogospodarki.

Zdecydowana większość Europejczyków zgadza się, że nauka i technologia zapewnią więcej możliwości przyszłym pokoleniom. #

Jednak nadal istnieje znaczna luka informacyjna między nauką a społeczeństwem. Obywatele muszą być zaangażowani w otwarty i świadomy dialog w całym procesie badań naukowych i innowacji. Należy zapewnić im rzetelny wgląd w korzyści i zagrożenia związane z innowacyjnymi technologiami i istniejącymi praktykami oraz więcej okazji do debaty nad nowymi odkryciami i ich implikacjami (zob. działania 2 i 5). Europejskie partnerstwo innowacyjne na rzecz „wydajności i zrównoważonego rozwoju rolnictwa” odegra w tym względzie kluczową rolę.

Ponadto obywatele muszą otrzymywać więcej informacji na temat właściwości produktów oraz wpływu wzorców konsumpcji i stylu życia (na przykład w kwestii odpadów), aby umożliwić odpowiedzialne i świadome dokonywanie wyborów #

(zob. działanie 12). Wreszcie należy uświadomić obywatelom możliwości, jakie stwarzają innowacje społeczne, i zachęcić ich do podejmowania inicjatyw.

Nowe infrastruktury i instrumenty #

Wzmocnienie produktywnej i zrównoważonej biogospodarki wymaga większej infrastruktury badawczej, wiejskiej, morskiej i przemysłowej, sieci transferu wiedzy i ulepszonych łańcuchów dostaw. Między innymi będzie to wspierać zintegrowane i zróżnicowane biorafinerie, w tym małe lokalne zakłady (zob. działanie 10). Procesy rafinerii petrochemicznej wytwarzają szeroką gamę produktów, paliw i energii z zasobów kopalnych. Biorafinerie zastępują te zasoby kopalne zasobami odnawialnymi (w tym odpadami), tworząc nowe źródła dochodu i miejsca pracy w sektorach rolnictwa, leśnictwa, rybołówstwa i akwakultury. Do wspierania rozwoju zrównoważonych łańcuchów dostaw i infrastruktury można wykorzystać różne źródła finansowania, w tym inwestycje prywatne, rozwój obszarów wiejskich UE lub fundusze spójności (zob. działanie 7).

Bioprodukty i bioenergia mogą być „biowersjami” tradycyjnych produktów lub nowatorskimi produktami o całkowicie nowych i innowacyjnych funkcjach oraz potencjale dla nowych i istniejących rynków. #

Aby to wykorzystać, UE aktywnie napędza dalszy rozwój jasnych i jednoznacznych norm dotyczących produktów oraz kryteriów zrównoważonego rozwoju na poziomie europejskim i międzynarodowym. Mają one kluczowe znaczenie dla funkcjonowania jednolitego rynku oraz dalszego rozwoju certyfikacji i etykiet, które mogą promować absorpcję wśród konsumentów i ekologiczne zamówienia publiczne (zob. działanie 11).

2. Plan działania dotyczący biogospodarki #

Poniższy plan działania opisuje główne działania Komisji na rzecz realizacji celów strategii dotyczącej biogospodarki, w oparciu o 7PR, program „Horyzont 2020” i inne odpowiednie istniejące inicjatywy polityczne, takie jak europejskie partnerstwa innowacyjne. Zaprasza również państwa członkowskie i zainteresowane strony do zaangażowania. Bardziej szczegółowa wersja planu działania zawarta jest w SWD[8].

2.1. Inwestycje w badania, innowacje i umiejętności #

1. Zapewnienie znacznych funduszy unijnych i krajowych, a także prywatnych inwestycji i partnerstwa na rzecz badań i innowacji w dziedzinie biogospodarki. #

Rozwijanie dalszych działań JPI i ERA-Net w celu wzmocnienia spójności i synergii między programami publicznymi. Wspieranie bioklastrów i WWiI w ramach EIT w zakresie partnerstwa z sektorem prywatnym. Przedstawienie głównych koncepcji i priorytetów w zakresie badań naukowych i innowacji w zakresie żywności, zrównoważonego rolnictwa i leśnictwa oraz działalności morskiej w ramach programu „Horyzont 2020”.

2. Zwiększyć udział multidyscyplinarnych i międzysektorowych badań naukowych i innowacji, aby sprostać złożoności i wzajemnym powiązaniom wyzwań społecznych poprzez poprawę istniejącej bazy wiedzy i rozwój nowych technologii. Zapewnianie doradztwa naukowego w zakresie świadomych decyzji politycznych dotyczących korzyści i kompromisów rozwiązań w zakresie biogospodarki.

3. Promować absorpcję i rozpowszechnianie innowacji w sektorach biogospodarki oraz, w razie potrzeby, tworzyć dalsze mechanizmy informacji zwrotnej na temat przepisów i środków politycznych. Rozszerzenie wsparcia na sieci wiedzy, usługi doradcze i usługi wspierające biznes, w szczególności za pośrednictwem EPI i bioklastrów.

4. Budowanie potencjału ludzkiego niezbędnego do wspierania wzrostu i dalszej integracji sektorów biogospodarki poprzez organizowanie forów uniwersyteckich w celu opracowywania nowych programów nauczania i programów szkolenia zawodowego w zakresie biogospodarki.

2.2. Wzmocniona interakcja w zakresie polityki i zaangażowanie zainteresowanych stron #

5. Stworzenie panelu ds. biogospodarki, który przyczyni się do zwiększenia synergii i spójności między politykami, inicjatywami i sektorami gospodarczymi związanymi z biogospodarką na szczeblu UE, w powiązaniu z istniejącymi mechanizmami (do 2012 r.). Zachęcanie do tworzenia podobnych paneli na poziomie państw członkowskich i regionów. Wspieranie udziału naukowców, użytkowników końcowych, decydentów i społeczeństwa obywatelskiego w otwartym i świadomym dialogu w całym procesie badań i innowacji w biogospodarce. Organizowanie regularnych Konferencji Zainteresowanych Stron Biogospodarki.
6. Ustanowienie Obserwatorium Biogospodarki w ścisłej współpracy z istniejącymi systemami informacyjnymi, które umożliwi Komisji regularną ocenę postępów i wpływu biogospodarki oraz opracowanie narzędzi perspektywicznych i narzędzi modelowania (do 2012 r.). Przejrzyj postępy i zaktualizuj strategię w połowie okresu.
7. Wspieranie rozwoju regionalnych i krajowych strategii dotyczących biogospodarki poprzez mapowanie istniejących działań w zakresie badań i innowacji, centrów kompetencji i infrastruktury w UE (do 2015 r.). Wspieranie strategicznych dyskusji z organami odpowiedzialnymi za rozwój obszarów wiejskich i obszarów przybrzeżnych oraz politykę spójności[9] na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, aby zmaksymalizować wpływ istniejących mechanizmów finansowania.
8. Rozwijać współpracę międzynarodową w zakresie badań i innowacji w zakresie biogospodarki, aby wspólnie sprostać globalnym wyzwaniom, takim jak bezpieczeństwo żywnościowe i zmiany klimatyczne, a także kwestia zrównoważonych dostaw biomasy (od 2012 r.). Poszukiwanie dalszych synergii między wysiłkami UE i państw członkowskich w zakresie współpracy międzynarodowej oraz kontakt z organizacjami międzynarodowymi.

2.3. Wzmocnienie rynków i konkurencyjności w biogospodarce #

9. Zapewnienie bazy wiedzy dla zrównoważonej intensyfikacji produkcji podstawowej. Lepsze zrozumienie obecnej, potencjalnej i przyszłej dostępności i zapotrzebowania na biomasę (w tym pozostałości rolne i leśne oraz odpady) w różnych sektorach, biorąc pod uwagę wartość dodaną, zrównoważony rozwój, żyzność gleby i potencjał w zakresie łagodzenia zmiany klimatu. Udostępnij te ustalenia w celu opracowania i przeglądu odpowiednich polityk. Wspieranie przyszłego rozwoju uzgodnionej metodologii obliczania śladu środowiskowego, np. z wykorzystaniem ocen cyklu życia (LCA).
10. Promowały tworzenie sieci z wymaganą logistyką dla zintegrowanych i zróżnicowanych biorafinerii, zakładów demonstracyjnych i pilotażowych w całej Europie, w tym logistyki i łańcuchów dostaw niezbędnych do kaskadowego wykorzystania strumieni biomasy i odpadów. Rozpoczęcie negocjacji w celu ustanowienia partnerstwa publiczno-prywatnego w zakresie badań i innowacji dla bioprzemysłu na szczeblu europejskim (do 2013 r.).
11. Wspieranie ekspansji nowych rynków poprzez opracowywanie norm i znormalizowanych metod oceny zrównoważonego rozwoju dla bioproduktów i systemów produkcji żywności oraz wspieranie działań na większą skalę. Ułatwienie zielonych zamówień na bioprodukty poprzez opracowanie etykiet, wstępną europejską listę informacji o produkcie oraz specjalne szkolenia dla zamawiających publicznych. Przyczynianie się do długoterminowej konkurencyjności sektorów biogospodarki poprzez wprowadzanie zachęt i mechanizmów wzajemnego uczenia się w celu poprawy efektywnego gospodarowania zasobami.
12. Opracować oparte na nauce podejście do informowania konsumentów o właściwościach produktów (np. wartości odżywcze, metody produkcji i zrównoważenie środowiskowe) oraz promować zdrowy i zrównoważony styl życia.

[1] Uwaga: Produkcja podstawowa w kontekście niniejszego komunikatu obejmuje rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo i akwakulturę. #

[2] Uwaga: Produkty pochodzenia biologicznego to produkty, które w całości lub w części pochodzą z materiałów pochodzenia biologicznego, z wyłączeniem materiałów osadzonych w formacjach geologicznych i/lub skamieniałych, CEN – Sprawozdanie z mandatu M/429 #

[3] Biogospodarka obejmuje sektory rolnictwa, leśnictwa, rybołówstwa, produkcji spożywczej i celulozowo-papierniczej, a także części przemysłu chemicznego, biotechnologicznego i energetycznego. #

[4] Biogospodarka opiera się na naukach przyrodniczych, rolnictwie, ekologii, naukach o żywności i naukach społecznych, biotechnologii, nanotechnologii, technologiach informacyjnych i komunikacyjnych (TIK) oraz inżynierii. #

[5] Dalsze szczegóły można znaleźć w załączonym SWD. [Podać numer referencyjny?]

[6] Wnioski z konsultacji społecznych Komisji Europejskiej „Gospodarka oparta na biotechnologii dla Europy: aktualna sytuacja i potencjał na przyszłość” (luty–maj 2011 r.).

[7] COM(2011) 809/3

[8] Uwaga: Poszczególne działania mogą wymagać osobnej oceny skutków.

[9] COM(2011) 615, załącznik IV [1]