Dyrektywa w-sprawie-emisji zanieczyszczeń. (Dyrektywa UE w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, z dnia 14 grudnia 2016 r.(wersja 06/02/2024))

(1)

W ciągu ostatnich 20 lat poczyniono w Unii znaczne postępy w dziedzinie emisji antropogenicznych do powietrza i jakości powietrza, w szczególności w ramach specjalnej polityki unijnej, określonej między innymi w komunikacie Komisji z dnia 21 września 2005 r. pt. „Strategia tematyczna dotycząca zanieczyszczenia powietrza”. Kluczowym elementem tego procesu jest dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/81/WE (4) ustanawiająca ograniczenia całkowitych rocznych emisji państw członkowskich od 2010 r. dla dwutlenku siarki (SO2), tlenków azotu (NOx), niemetanowych lotnych związków organicznych (NMLZO) oraz amoniaku (NH3). W rezultacie w Unii w latach 1990–2010 emisje dwutlenku siarki zostały zmniejszone o 82 %, emisje tlenków azotu – o 47 %, emisje niemetanowych lotnych związków organicznych – o 56 %, a emisje amoniaku – o 28 %. Jak jednak wskazano w komunikacie Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. pt. „Czyste powietrze dla Europy” (zwanym dalej „zmienioną strategią tematyczną dotyczącą zanieczyszczenia powietrza”), nadal występują znaczące negatywne skutki i zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(2)

W siódmym unijnym programie działań w zakresie środowiska (5) potwierdzono długofalowy cel polityki Unii w zakresie jakości powietrza, polegający na osiągnięciu poziomów jakości powietrza, które nie powodują znacznych negatywnych skutków ani zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i środowiska, i dlatego wezwano do zapewnienia pełnej zgodności z obowiązującymi przepisami Unii dotyczącymi jakości powietrza oraz celami strategicznymi i działaniami zaplanowanymi po 2020 r.; wezwano także do wzmożenia wysiłków na obszarach, na których ludność i ekosystemy narażone są na wysokie poziomy zanieczyszczenia powietrza, oraz do wzmocnienia synergii między przepisami dotyczącymi jakości powietrza a ustanowionymi celami polityki Unii, w szczególności w odniesieniu do różnorodności biologicznej i zmiany klimatu.

(3)

Zmieniona strategia tematyczna dotycząca zanieczyszczenia powietrza określa nowe cele strategiczne na okres do 2030 r. w celu zbliżenia się do realizacji długoterminowego celu Unii w zakresie jakości powietrza.

(4)

Państwa członkowskie i Unia są w trakcie ratyfikacji przyjętej w 2013 r. w ramach Programu Środowiskowego Organizacji Narodów Zjednoczonych konwencji z Minamaty w sprawie rtęci z 2013 r. – której celem jest ochrona zdrowia ludzkiego i środowiska przez zmniejszenie emisji rtęci z istniejących i nowych źródeł – z myślą o wejściu w życie tej konwencji w 2017 r. Sprawozdawane emisje tego zanieczyszczenia powinny być poddawane przeglądowi przez Komisję.

(5)

Państwa członkowskie i Unia są stronami Konwencji Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) z 1979 r. w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości (zwanej dalej „konwencją LRTAP”) oraz kilku protokołów do niej, w tym protokołu z 1999 r. w sprawie przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji i powstawaniu ozonu w warstwie przyziemnej, zmienionego w 2012 r. (zwanego dalej „zmienionym protokołem z Göteborga”).

(6)

Jeżeli chodzi o 2020 r. i lata następne, w zmienionym protokole z Göteborga dla każdej strony określa się, przyjmując 2005 r. za rok odniesienia, nowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu, niemetanowych lotnych związków organicznych, amoniaku i pyłu drobnego, wspiera się redukcję emisji sadzy i wzywa się do gromadzenia i przechowywania informacji dotyczących negatywnych skutków stężeń i depozycji zanieczyszczeń powietrza dla zdrowia ludzkiego i środowiska oraz do uczestnictwa w programach zorientowanych na wyniki w ramach konwencji LRTAP.

(7)

Należy zatem zmienić ustanowiony dyrektywą 2001/81/WE system krajowych pułapów emisji w celu dostosowania go do międzynarodowych zobowiązań Unii i państw członkowskich. W tym celu krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji na którykolwiek rok z lat 2020–2029 są w niniejszej dyrektywie takie same jak w zmienionym protokole z Göteborga.

(8)

Państwa członkowskie powinny wdrożyć niniejszą dyrektywę w taki sposób, aby skutecznie przyczyniała się do osiągnięcia długoterminowego celu Unii dotyczącego jakości powietrza, wspieranego przez wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia, oraz celów Unii dotyczących ochrony różnorodności biologicznej i ekosystemów – poprzez zmniejszenie poziomów i depozycji zanieczyszczeń powietrza powodujących zakwaszanie, eutrofizację i powstawanie ozonu poniżej krytycznych ładunków i poziomów określonych w konwencji LRTAP.

(9)

Niniejsza dyrektywa, oprócz poprawy jakości powietrza w skali globalnej a także zwiększenia synergii z unijną polityką klimatyczno-energetyczną, przy jednoczesnym unikaniu powielania obowiązujących przepisów Unii, powinna również przyczynić się do osiągnięcia, w sposób racjonalny pod względem kosztów, celów dotyczących jakości powietrza ustanowionych w prawie Unii i do złagodzenia skutków zmian klimatu.

(10)

Niniejsza dyrektywa przyczynia się również do zmniejszenia kosztów zanieczyszczenia powietrza w Unii związanych z ochroną zdrowia, poprawiając dobrostan obywateli Unii, a także sprzyja przechodzeniu na zieloną gospodarkę.

(11)

Niniejsza dyrektywa powinna przyczyniać się do stopniowego zmniejszania zanieczyszczenia powietrza, opierając się na redukcjach emisji określonych substancji wynikających z przepisów Unii w zakresie ograniczania zanieczyszczeń powietrza u źródła.

(12)

Przepisy Unii w zakresie ograniczania zanieczyszczeń powietrza u źródła powinny skutecznie przynieść przewidywane redukcje emisji. Zidentyfikowanie nieskutecznych przepisów Unii w zakresie ograniczania zanieczyszczeń u źródła i podjęcie na wczesnym etapie działań w odpowiedzi na nieskuteczność tych przepisów mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia szerszych celów dotyczących jakości powietrza, co wykazała rozbieżność między rzeczywistymi emisjami a emisjami testowymi tlenków azotu z samochodów EURO 6 z silnikiem wysokoprężnym.

(13)

Państwa członkowskie powinny przestrzegać określonych w niniejszej dyrektywie zobowiązań w zakresie redukcji emisji od 2020 r. do 2029 r. i od 2030 r. Aby zapewnić widoczny postęp w realizacji zobowiązań przyjętych na 2030 r., państwa członkowskie powinny określić orientacyjne poziomy emisji w 2025 r., które byłyby technicznie możliwe do uzyskania i nie pociągałyby za sobą nieproporcjonalnych kosztów, oraz dążyć do osiągnięcia tych poziomów. W przypadku gdyby ograniczenie emisji na 2025 r. zgodnie z ustaloną ścieżką nie było możliwe, państwa członkowskie powinny wyjaśnić powody tego odstępstwa, a także środki, które pozwoliłyby państwom członkowskim powrót do ich ścieżki, w kolejnych raportach przygotowywanych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(14)

Krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji określone w niniejszej dyrektywie na 2030 r. i kolejne lata opierają się na szacowanym potencjale każdego państwa członkowskiego w zakresie redukcji określonym w sprawozdaniu w sprawie strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza nr 16 ze stycznia 2015 r. (zwanym dalej „sprawozdaniem nr 16”), na technicznej analizie różnic między szacunkami krajowymi a szacunkami zawartymi w sprawozdaniu nr 16 oraz na założeniu politycznym, by utrzymać do 2030 r. (w porównaniu z 2005 r.) poziom redukcji ogólnego wpływu na zdrowie jak najbliższy poziomowi zawartemu we wniosku Komisji dotyczącym niniejszej dyrektywy. Aby zwiększyć przejrzystość, Komisja powinna opublikować podstawowe założenia zastosowane w sprawozdaniu nr 16.

(15)

Spełnienie krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji powinno być ocenianie w świetle konkretnego stanu metod w momencie określenia zobowiązania.

(16)

Wymogi dotyczące sprawozdawczości i zobowiązania w zakresie redukcji emisji powinny być oparte na krajowym zużyciu energii i sprzedawanych paliwach. Niektóre państwa członkowskie mogą jednak na mocy konwencji LRTAP zdecydować się na użycie całkowitych krajowych emisji obliczonych na podstawie wykorzystywanych paliw w przypadku sektora transportu drogowego, jako podstawy oceny spełniania zobowiązań. Należy zachować w niniejszej dyrektywie ten wariant, aby zapewnić spójność między prawem międzynarodowym i unijnym.

(17)

Aby uwzględnić problem niepewności nierozerwalnie związanej z określaniem krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji, zmieniony protokół z Göteborga przewiduje pewną elastyczność, którą należy przenieść do niniejszej dyrektywy. W szczególności zmieniony protokół z Göteborga ustala mechanizm służący korygowaniu krajowych bilansów emisji i uśrednianiu krajowych rocznych emisji przez maksymalnie trzy lata, w przypadku gdy spełnione są pewne warunki. Ponadto niniejsza dyrektywa powinna wprowadzać elastyczne podejście w przypadku, gdy nakłada ona zobowiązanie w zakresie redukcji, które przekracza racjonalną pod względem kosztów redukcję określoną w sprawozdaniu nr 16, a takie elastyczne podejście powinno też pomagać państwom członkowskim w przypadku nagłych i wyjątkowych zdarzeń związanych z wytwarzaniem lub dostarczaniem energii, o ile spełnione są pewne warunki. Komisja powinna monitorować stosowanie tego elastycznego podejścia, biorąc pod uwagę wskazówki opracowane w ramach konwencji LRTAP. Na potrzeby oceny wniosków o korektę należy uznać, że zobowiązania w zakresie redukcji emisji na lata 2020–2029 zostały ustalone w dniu 4 maja 2012 r., czyli w dniu zmiany protokołu z Göteborga.

(18)

Każde państwo członkowskie powinno przyjąć i wdrożyć krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza, aby spełnić swoje zobowiązania do redukcji emisji, a także skutecznie przyczynić się do realizacji celów dotyczących jakości powietrza. W związku z tym państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę potrzebę zmniejszenia emisji, w szczególności tlenków azotu i pyłu drobnego, w strefach i aglomeracjach dotkniętych nadmiernymi stężeniami zanieczyszczeń powietrza lub w strefach i aglomeracjach, które znacząco przyczyniają się do zanieczyszczenia powietrza w innych strefach i aglomeracjach, w tym w państwach sąsiednich. W tym celu krajowe programy ograniczania zanieczyszczenia powietrza powinny przyczyniać się do udanego wdrażania planów ochrony jakości powietrza, przyjętych na mocy art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE (6).

(19)

W celu zmniejszenia emisji ze źródeł antropogenicznych, w krajowych programach ograniczania zanieczyszczenia powietrza należy rozważyć środki mające zastosowanie do wszystkich odpowiednich sektorów, w tym rolnictwa, energii, przemysłu, transportu drogowego, żeglugi śródlądowej, ogrzewania gospodarstw domowych oraz używania maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach i stosowania rozpuszczalników. Państwa członkowskie powinny być jednak uprawnione do podejmowania decyzji w sprawie przyjęcia środków służących realizacji zawartych w niniejszej dyrektywie zobowiązań w zakresie redukcji emisji.

(20)

Przy opracowywaniu krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza państwa członkowskie powinny brać pod uwagę najlepsze praktyki w zakresie m.in. wpływu najbardziej szkodliwych zanieczyszczeń objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy na wrażliwe grupy ludności.

(21)

Rolnictwo w dużym stopniu odpowiada za emisje amoniaku i pyłu drobnego do atmosfery. Aby zmniejszyć te emisje, do krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza należy włączyć środki mające zastosowanie w sektorze rolnym. Środki te powinny być racjonalne pod względem kosztów oraz opierać się na konkretnych informacjach i danych uwzględniających postęp naukowy i wcześniejsze środki podjęte przez państwa członkowskie. Wspólna polityka rolna stwarza państwom członkowskim możliwość przyczynienia się do poprawy jakości powietrza za pomocą konkretnych środków. Przeprowadzona w przyszłości ocena pozwoli lepiej zrozumieć skutki tych środków.

(22)

Poprawę jakości powietrza powinno się osiągnąć za pomocą proporcjonalnych środków. Przy podejmowaniu środków, które mają zostać włączone do krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza mających zastosowanie w sektorze rolnym, państwa członkowskie powinny zapewnić pełne uwzględnienie wpływu tych środków na małe gospodarstwa w celu jak największego ograniczenia wszelkich dodatkowych kosztów.

(23)

W przypadku gdy pewne środki podejmowane w ramach krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza w celu zapobiegania emisjom w sektorze rolnym kwalifikują się do wsparcia finansowego, w szczególności środki podejmowane przez gospodarstwa, w których wymagane są istotne zmiany praktyk lub istotne inwestycje, Komisja powinna ułatwiać dostęp do takiego wsparcia finansowego oraz innego dostępnego finansowania unijnego.

(24)

Aby zmniejszyć emisje, państwa członkowskie powinny rozważyć wspieranie przesuwania inwestycji w kierunku czystych i wydajnych technologii. Innowacje mogą pomóc w zwiększaniu zrównoważenia i w rozwiązywaniu problemów u źródła przez poprawę sektorowych reakcji na wyzwania związane z jakością powietrza.

(25)

Należy regularnie aktualizować krajowe programy ograniczania zanieczyszczenia powietrza, w tym analizę pomagającą określić strategie i środki.

(26)

Aby opracowywać rzetelne krajowe programy ograniczania zanieczyszczenia powietrza oraz wszelkie istotne aktualizacje, państwa członkowskie powinny poddawać te programy i aktualizacje konsultacjom z opinią publiczną i właściwymi organami na wszystkich poziomach i w czasie, gdy pozostają otwarte wszystkie warianty dotyczące strategii i środków. Państwa członkowskie powinny podjąć konsultacje transgraniczne w przypadku, gdy wdrożenie ich programu mogłoby mieć wpływ na jakość powietrza w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim, zgodnie z wymogami określonymi w prawie unijnym i międzynarodowym, w tym w Konwencji EKG ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym (zwanej dalej „Konwencją z Espoo”) z 1991 r. i w załączonym do niej protokole w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko z 2003 r.

(27)

Celem niniejszej dyrektywy jest między innymi ochrona zdrowia ludzkiego. Jak wielokrotnie przypominał Trybunał Sprawiedliwości, sprzeczne z wiążącym charakterem, jaki przyznaje dyrektywom art. 288 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, byłoby zasadnicze wyłączenie możliwości powoływania się przez zainteresowane osoby na ustanowiony w danej dyrektywie obowiązek. Stwierdzenie to ma znaczenie w szczególności w przypadku dyrektywy, której celem jest kontrola i redukcja zanieczyszczeń powietrza i która w związku z tym zmierza do ochrony zdrowia ludzkiego.

(28)

Państwa członkowskie powinny przygotować i przekazywać krajowe bilanse i prognozy emisji oraz raporty metodyczne IIR (ang. informative inventory report) dla wszystkich zanieczyszczeń powietrza objętych niniejszą dyrektywą, dzięki czemu Unia będzie mogła wykonywać swoje obowiązki dotyczące sprawozdawczości na mocy konwencji LRTAP i protokołów do niej.

(29)

W celu zachowania ogólnej spójności dla całej Unii państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przekazywanie Komisji krajowych bilansów i prognoz emisji oraz raportów metodycznych IIR było w pełni spójne z ich działaniami sprawozdawczymi na mocy konwencji LRTAP.

(30)

Aby ocenić skuteczność krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji określonych w niniejszej dyrektywie, państwa członkowskie powinny również monitorować wpływ zanieczyszczenia powietrza na ekosystemy lądowe i wodne oraz informować o tym wpływie. Aby zapewnić podejście racjonalne pod względem kosztów, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zastosowania fakultatywnych wskaźników monitorowania, o których mowa w niniejszej dyrektywie oraz powinny koordynować działania z innymi programami monitorowania ustanowionymi zgodnie z powiązanymi dyrektywami i, w stosownych przypadkach, z konwencją LRTAP.

(31)

Należy powołać Europejskie Forum Czystego Powietrza skupiające wszystkie podmioty, w tym właściwe organy państw członkowskich na wszystkich odpowiednich szczeblach, jako forum wymiany doświadczeń i dobrych praktyk, w szczególności w celu wypracowania wkładu do wytycznych i ułatwiania skoordynowanego wdrażania unijnych przepisów i polityk związanych z poprawą jakości powietrza.

(32)

Zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE (7) państwa członkowskie powinny zapewnić aktywne i systematyczne rozpowszechnianie informacji drogą elektroniczną.

(33)

Konieczna jest zmiana dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/35/WE (8) w celu zapewnienia spójności tej dyrektywy z Konwencją EKG ONZ z 1998 r. o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (zwaną dalej „konwencją z Aarhus”).

(34)

W celu uwzględnienia rozwoju technicznego i sytuacji międzynarodowej należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmiany załącznika I, jak również części 2 załącznika III oraz załącznika IV, w celu dostosowania ich do rozwoju sytuacji w ramach konwencji LRTAP oraz w odniesieniu do zmiany załącznika V w celu dostosowania go do postępu technicznego i naukowego oraz do rozwoju sytuacji w ramach konwencji LRTAP. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (9). W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(35)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania przepisów niniejszej dyrektywy dotyczących elastycznego podejścia oraz krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10).

(36)

Państwa członkowskie powinny określić przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy i zapewnić ich wykonanie. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(37)

Mając na uwadze charakter i zakres zmian, które należy wprowadzić w dyrektywie 2001/81/WE, dyrektywa ta powinna zostać zastąpiona w celu zwiększenia pewności prawa, jasności, przejrzystości i uproszczenia przepisów. W celu zapewnienia ciągłości w poprawie jakości powietrza państwa członkowskie powinny stosować krajowe pułapy emisji określone w dyrektywie 2001/81/WE, do czasu gdy zaczną obowiązywać nowe krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji określone w niniejszej dyrektywie, co nastąpi w 2020 r.

(38)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska, nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na transgraniczny charakter zanieczyszczenia powietrza możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie unijnym, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(39)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (11) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione,

a) #

celów dotyczących jakości powietrza zawartych w ustawodawstwie Unii oraz postępów w dążeniu do realizacji unijnego długoterminowego celu polegającego na osiągnięciu poziomów jakości powietrza zgodnych z wytycznymi w zakresie jakości powietrza opublikowanymi przez Światową Organizację Zdrowia;

b) #

unijnych celów w dziedzinie różnorodności biologicznej i ekosystemów zgodnych z siódmym programem działań w zakresie środowiska;

c) #

zwiększonych synergii między unijną polityką w zakresie jakości powietrza a innymi odpowiednimi politykami unijnymi, w szczególności polityką klimatyczno-energetyczną.

1) #

„emisja” #

oznacza uwolnienie do atmosfery substancji ze źródła punktowego lub rozproszonego;

2) #

„emisje antropogeniczne” #

oznaczają emisje zanieczyszczeń do atmosfery związane z działalnością człowieka;

3) #

„prekursory ozonu” #

oznaczają tlenki azotu, niemetanowe lotne związki organiczne, metan i tlenek węgla;

4) #

„cele dotyczące jakości powietrza” #

oznaczają wartości dopuszczalne, wartości docelowe i pułapy stężenia ekspozycji określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/107/WE (12);

5) #

„dwutlenek siarki” lub „SO2” #

oznacza wszystkie związki siarki wyrażone jako dwutlenek siarki (SO2), w tym trójtlenek siarki (SO3), kwas siarkowy (H2SO4), oraz zredukowane związki siarki, takie jak siarkowodór (H2S), merkaptany i siarczki dimetylu;

6) #

„tlenki azotu” lub „NOx” #

oznaczają tlenek azotu i dwutlenek azotu, wyrażone jako dwutlenek azotu;

7) #

„niemetanowe lotne związki organiczne” lub „NMLZO” #

oznaczają wszystkie związki organiczne inne niż metan, które są zdolne do wytwarzania utleniaczy fotochemicznych w reakcjach z tlenkami azotu w obecności światła słonecznego;

8) #

„pył drobny” lub „PM2,5” #

oznacza cząstki o średnicy aerodynamicznej wynoszącej nie więcej niż 2,5 mikrometra (μm);

9) #

„sadza” lub „BC” #

oznacza węglowe cząstki stałe pochłaniające światło;

10) #

„krajowe zobowiązanie w zakresie redukcji emisji” #

oznacza zobowiązanie państw członkowskich w zakresie redukcji emisji substancji; określa ono minimalną redukcję emisji, jaką należy osiągnąć w docelowym roku kalendarzowym, wyrażoną jako wielkość procentową całkowitej ilości emisji uwolnionych w roku odniesienia (2005 r.);

11) #

„cykl lądowania i startu” #

oznacza cykl obejmujący kołowanie przy starcie i lądowaniu, start, wznoszenie się, podchodzenie do lądowania, lądowanie i wszelkie inne czynności statku powietrznego odbywające się poniżej wysokości 3 000 stóp;

12) #

„międzynarodowa żegluga morska” #

oznacza kursy – na morzu i w wodach przybrzeżnych – statków wodnych, z wyjątkiem statków rybackich, pływających pod wszystkimi banderami, wypływających z terytorium jednego państwa i wpływających na terytorium innego państwa;

13) #

„strefa kontroli zanieczyszczeń” #

oznacza obszar morski położony nie dalej niż 200 mil morskich od linii podstawowych, od których mierzy się szerokość pasa morza terytorialnego, określony przez państwo członkowskie do celów zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez statki oraz do celów zmniejszania i kontroli takich zanieczyszczeń zgodnie z mającymi zastosowanie międzynarodowymi przepisami i normami;

14) #

„przepisy Unii w zakresie ograniczania zanieczyszczeń powietrza u źródła” #

oznaczają ustawodawstwo Unii, którego celem jest zmniejszenie emisji zanieczyszczeń powietrza objętych niniejszą dyrektywą przez podjęcie środków łagodzących u źródła.

a) #

emisji ze statków powietrznych poza cyklem lądowania i startu;

b) #

emisji z krajowej żeglugi morskiej do terytoriów i z terytoriów, o których mowa w art. 2 ust. 2;

c) #

emisji z międzynarodowej żeglugi morskiej;

d) #

emisji tlenków azotu i niemetanowych lotnych związków organicznych pochodzących z działalności objętej Nomenklaturą dla sprawozdawczości (NFR) 2014 określoną przez konwencję LRTAP kategorie 3B (gospodarka nawozami) i 3D (gleby rolne).

a) #

uwzględniwszy ustalenia dokonane w ramach krajowych programów kontroli i egzekwowania, monitorujących skuteczność przepisów Unii w zakresie ograniczania zanieczyszczeń powietrza u źródła, dane państwo członkowskie wykazuje, że znacząco różne wskaźniki emisji nie wynikają z wdrażania lub egzekwowania przez nie tych przepisów;

b) #

dane państwo członkowskie poinformowało o znaczącej różnicy w zakresie wskaźników emisji Komisję, która zgodnie z art. 11 ust. 2 analizuje potrzebę podjęcia dalszych działań.

a) #

dane państwo członkowskie wykazało, że podjęto wszelkie rozsądne działania, obejmujące wdrożenie nowych środków i strategii, w celu spełnienia tych zobowiązań i że działania te będą nadal podejmowane, tak aby okres, w którym zobowiązania te nie są spełniane był jak najkrótszy; oraz

b) #

państwo członkowskie wykazało, że wdrożenie dodatkowych środków i strategii oprócz tych, o których mowa w lit. a), pociągałoby za sobą nieproporcjonalne koszty i poważnie zagrażałoby krajowemu bezpieczeństwu energetycznemu lub tworzyłoby duże ryzyko ubóstwa energetycznego dla znacznej części ludności.

a) #

oceniają, do jakiego stopnia krajowe źródła emisji mogą wpływać na jakość powietrza na ich terytoriach i w sąsiednich państwach członkowskich, w stosownych przypadkach, używając danych i metod opracowanych w ramach europejskiego programu monitorowania i oceny (EMEP) na podstawie Protokołu do konwencji LRTAP dotyczącego długofalowego finansowania wspólnego programu monitorowania i oceny przenoszenia zanieczyszczeń powietrza na dalekie odległości w Europie;

b) #

uwzględniają potrzebę zmniejszenia emisji zanieczyszczeń powietrza, aby osiągnąć cele dotyczące jakości powietrza na swoich terytoriach oraz, w stosownych przypadkach, w sąsiednich państwach członkowskich;

c) #

przy podejmowaniu środków służących wypełnieniu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji pyłu drobnego traktują priorytetowo środki redukcji emisji sadzy;

d) #

zapewniają spójność z innymi odpowiednimi planami i programami przyjętymi w oparciu o wymogi określone w przepisach krajowych lub unijnych.

a) #

programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji;

b) #

europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, w tym odpowiedniego finansowania w ramach wspólnej polityki rolnictwa;

c) #

instrumentów finansowania działań w zakresie środowiska i klimatu, takich jak program LIFE.

a) #

weryfikacji przejrzystości, dokładności, spójności, porównywalności i kompletności przedłożonych informacji;

b) #

identyfikacji przypadków, w których dane zawarte w bilansach są przygotowane w sposób sprzeczny z wymogami określonymi w prawie międzynarodowym, w szczególności konwencji LRTAP;

c) #

w stosownych przypadkach, obliczeniu wynikających z powyższego niezbędnych korekt technicznych, w konsultacji z danym państwem członkowskim.

a) #

do dnia 1 lipca 2018 r., a następnie co cztery lata – lokalizację stacji monitoringowych i związane z tym wskaźniki używane do monitorowania wpływu zanieczyszczenia powietrza; oraz

b) #

do dnia 1 lipca 2019 r., a następnie co cztery lata – dane uzyskane w wyniku monitorowania, o których mowa w art. 9.

a) #

postępów w realizacji:

b) #

określenia dalszych środków wymaganych na poziomie Unii i państw członkowskich służących realizacji celów, o których mowa w lit. a);

c) #

pobierania i wykorzystania funduszy unijnych przeznaczonych na wsparcie środków służących realizacji celów niniejszej dyrektywy;

d) #

wyników prowadzonej przez Komisję analizy krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza i ich aktualizacji na mocy art. 10 ust. 1 akapit trzeci;

e) #

oceny zdrowotnych, środowiskowych i społeczno-gospodarczych skutków niniejszej dyrektywy.

a) #

wyniki najnowszych badań naukowych;

b) #

wytyczne EKG ONZ z 2014 r. dotyczące zapobiegania emisjom amoniaku pochodzącym z rolnictwa i ich zmniejszania (zwane dalej „wytycznymi dotyczącymi amoniaku”) (15) oraz kodeks ramowy EKG ONZ, dotyczący dobrej praktyki rolniczej na rzecz redukcji emisji amoniaku (16), w wersji zaktualizowanej i ostatnio zmienionej w 2014 r.;

c) #

aktualizacje najlepszych dostępnych technik zdefiniowanych w art. 3 pkt 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (17);

d) #

środki rolno-środowiskowe w ramach wspólnej polityki rolnej.

a) #

krajowych programów ograniczania zanieczyszczenia powietrza i wszystkich aktualizacji;

b) #

krajowych bilansów emisji (w tym, w stosownych przypadkach, skorygowanych krajowych bilansów emisji), krajowych prognoz emisji, raportów metodycznych IIR oraz dodatkowych sprawozdań i informacji przekazywanych Komisji zgodnie z art. 10.

a) #

podstawowe założenia stosowane w odniesieniu do poszczególnych państw członkowskich przy określaniu ich potencjału w zakresie krajowej redukcji emisji, użyte do celów przygotowania sprawozdania nr 16;

b) #

listę odpowiednich przepisów Unii w zakresie ograniczania zanieczyszczeń powietrza u źródła; oraz

c) #

wyniki analizy, o której mowa w art. 10 ust. 1 akapit trzeci.

a) #

art. 1 i 4 dyrektywy 2001/81/WE oraz załącznik I do niej mają nadal zastosowanie do dnia 31 grudnia 2019 r.;

b) #

art. 7 i 8 dyrektywy 2001/81/WE oraz załącznik III do niej zostają uchylone z dniem 31 grudnia 2016 r.