Kontrola bezpieczeństwa obywateli państw trzecich. Rozporządzenie UE wprowadzające kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich na granicach zewnętrznych z dnia 14 maja 2024 r.

(1)

Strefa Schengen została utworzona w celu uzyskania obszaru bez granic wewnętrznych, w którym zapewniony jest swobodny przepływ osób, zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Dobre funkcjonowanie tego obszaru opiera się na wzajemnym zaufaniu państw członkowskich i skutecznym zarządzaniu granicą zewnętrzną.

(2)

Przepisy regulujące kontrolę graniczną osób przekraczających granice zewnętrzne państw członkowskich Unii określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399  ( 4 ) . Pomimo stosowanych środków ochrony granicy państwa członkowskie mogą napotkać przypadki niedozwolonego przekraczania granicy przez obywateli państw trzecich unikających kontroli granicznej. Aby dalej rozwijać politykę Unii w celu przeprowadzania kontroli osób i skutecznego monitorowania przekraczania granic zewnętrznych, o których mowa w art. 77 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), dodatkowe środki powinny uwzględniać sytuacje w przypadku zatrzymania obywateli państw trzecich w związku z nielegalnym przekroczeniem granic zewnętrznych, w przypadku sprowadzenia obywateli państw trzecich na ląd w wyniku działań poszukiwawczo-ratowniczych oraz w przypadku, gdy obywatele państw trzecich składają wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej na przejściu granicznym, nie spełniając warunki wejścia. Niniejsze rozporządzenie uzupełnia rozporządzenie (UE) 2016/399 w odniesieniu do takich sytuacji. Niezbędne jest zapewnienie, aby w takich sytuacjach obywatele państw trzecich zostali poddani kontroli bezpieczeństwa, aby ułatwić właściwą identyfikację i umożliwić skuteczne skierowanie ich do odpowiednich procedur, które w zależności od okoliczności mogą stanowić procedurę ochrona międzynarodowa lub procedury zgodne z dyrektywą 2008/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady  ( 5 ) . Kontrola bezpieczeństwa takich obywateli państw trzecich powinna płynnie uzupełniać kontrole przeprowadzane na granicy zewnętrznej lub kompensować fakt, że kontroli tych nie przeprowadzono podczas przekraczania granicy zewnętrznej.

(3)

Kontrola graniczna leży w interesie nie tylko Państw Członkowskich, na których granicach zewnętrznych jest ona przeprowadzana, ale wszystkich Państw Członkowskich, które zniosły kontrolę na granicach wewnętrznych. Kontrola graniczna powinna pomóc w ograniczeniu nielegalnej migracji, zwalczaniu przemytu ludzi i handlu ludźmi oraz zapobieganiu wszelkim zagrożeniom dla bezpieczeństwa wewnętrznego, porządku publicznego, zdrowia publicznego i stosunków międzynarodowych państw członkowskich. Podczas przeprowadzania kontroli granicznej państwa członkowskie mają postępować zgodnie z odpowiednim prawem unijnym i międzynarodowym, w tym z Konwencją genewską dotyczącą statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienioną Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r., z obowiązkami związanymi z ochroną międzynarodową, w szczególności z zasadą non-refoulement, oraz z prawami podstawowymi. W związku z tym środki podejmowane na granicach zewnętrznych są ważnymi elementami kompleksowego podejścia do migracji, umożliwiając państwom członkowskim sprostanie wyzwaniu, jakim jest mieszany napływ nielegalnych migrantów i osób potrzebujących ochrony międzynarodowej.

(4)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/399 kontrola graniczna składa się z odprawy granicznej przeprowadzanej na przejściach granicznych oraz ochrony granicy, która prowadzona jest pomiędzy przejściami granicznymi, w celu uniemożliwienia obywatelom państw trzecich przekraczania granicy bez zezwolenia na mocy tego rozporządzenia lub z obchodzenia kontroli granicznych. Zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony granicy zawartymi w rozporządzeniu (UE) 2016/399 osobę, która w sposób nieuprawniony przekroczyła granicę i która nie ma prawa przebywać na terytorium danego państwa członkowskiego, należy zatrzymać i poddać procedury zgodne z dyrektywą 2008/115/WE. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/399 kontrola graniczna ma być przeprowadzana bez uszczerbku dla praw uchodźców i osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, w szczególności w zakresie zasady non-refoulement.

(5)

Straż graniczna często ma do czynienia z obywatelami państw trzecich, którzy ubiegają się o ochronę międzynarodową bez dokumentów podróży, zarówno w następstwie zatrzymania w trakcie ochrony granicy, jak i podczas kontroli na przejściach granicznych. Ponadto na niektórych odcinkach granicy straż graniczna ma do czynienia z dużą liczbą osób przybywających jednocześnie. W takich okolicznościach szczególnie trudne i ważne jest zapewnienie sprawdzenia wszystkich odpowiednich baz danych i możliwie najszybsze określenie odpowiedniej procedury.

(6)

W szczególności kontrola obywateli państw trzecich powinna przyczyniać się do zapewnienia skierowania ich do odpowiednich procedur na jak najwcześniejszym etapie i kontynuowania tych procedur bez zakłóceń lub opóźnień. Jednocześnie kontrola powinna pomóc w przeciwdziałaniu praktyce, zgodnie z którą niektórzy osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową uciekają po uzyskaniu zezwolenia na wjazd na terytorium państwa członkowskiego na podstawie wniosku o ochronę międzynarodową, aby realizować takie wnioski w innym państwie członkowskim albo wcale.

(7)

Po sprawdzeniu obywateli państw trzecich ubiegających się o ochronę międzynarodową powinno nastąpić badanie pod kątem potrzeby zapewnienia ochrony międzynarodowej. Powinno to umożliwić gromadzenie i udostępnianie organom właściwym do tego rozpatrywania wszelkich informacji istotnych dla tych ostatnich w celu określenia właściwej procedury rozpatrywania wniosku bez przesądzania o rodzaju procedury, przyspieszając w ten sposób to badanie. Kontrola powinna również przyczyniać się do identyfikacji osób bezbronnych, tak aby w pełni uwzględnić wszelkie szczególne potrzeby przy ustalaniu i stosowaniu mającej zastosowanie procedury.

(8)

Obowiązki państw członkowskich wynikające z niniejszego rozporządzenia nie powinny naruszać rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1351  ( 6 ) .

(9)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, niezależnie od tego, czy złożyli oni wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, zatrzymanych w związku z nielegalnym przekroczeniem granicy zewnętrznej państwa członkowskiego drogą lądową, morską lub powietrzną, z wyjątkiem osób trzecich obywatele krajów, w przypadku których dane państwo członkowskie nie ma obowiązku pobierania danych biometrycznych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1358  ( 7 ) z powodów innych niż wiek, a także osoby trzecie obywatele państwa, którzy zeszli na ląd w wyniku działań poszukiwawczo-ratowniczych i nie spełniają warunków wjazdu określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/399. W przypadku obywateli państw trzecich, którzy zostali sprowadzeni na ląd w wyniku działań poszukiwawczo-ratowniczych, stosowanie niniejszego rozporządzenia powinno pozostawać bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich wynikających z prawa międzynarodowego w zakresie działań poszukiwawczo-ratowniczych. Niniejsze rozporządzenie powinno mieć również zastosowanie do osób, które ubiegają się o ochronę międzynarodową na przejściach granicznych lub w strefach tranzytowych, nie spełniając warunków wjazdu, lub w przypadku których obywatele państw trzecich, po uzyskaniu zezwolenia na wjazd na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/399 w sprawie pomocy humanitarnej ze względu na interes narodowy lub ze względu na zobowiązania międzynarodowe złożyć wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej.

(10)

Kontrolę należy przeprowadzać w dowolnym odpowiednim i odpowiednim miejscu wyznaczonym przez każde państwo członkowskie, zwykle położonym na granicy zewnętrznej lub w jej pobliżu, lub alternatywnie w innych miejscach na terytorium, biorąc pod uwagę położenie geograficzne i istniejącą infrastrukturę, zapewniając, że kontrola bezpieczeństwa można przeprowadzić bez zwłoki. Kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich przebywających nielegalnie na terytorium Państw Członkowskich, którzy przekroczyli granicę zewnętrzną w celu nieuprawnionego wjazdu na terytorium Państw Członkowskich i którzy nie zostali już poddani kontroli w Państwie Członkowskim, należy przeprowadzać w każdym odpowiednim i właściwym miejscu wyznaczonym przez każde Państwo Członkowskie na jego terytorium.

(11)

Obywatele państw trzecich poddawani kontroli powinni pozostawać do dyspozycji organów przeprowadzających kontrolę podczas kontroli. Państwa członkowskie powinny ustanowić w swoim prawie krajowym przepisy zapewniające obecność tych obywateli państw trzecich podczas kontroli bezpieczeństwa, aby zapobiec ucieczkom. Jeżeli okaże się to konieczne i na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku, państwa członkowskie mogą zatrzymać osobę poddaną kontroli, jeżeli nie można skutecznie zastosować innych, mniej represyjnych środków alternatywnych. Zatrzymanie powinno być stosowane wyłącznie jako środek ostateczny zgodnie z zasadami konieczności i proporcjonalności i powinno podlegać skutecznemu środkowi odwoławczemu zgodnie z prawem krajowym, unijnym i międzynarodowym. Odpowiednie przepisy dyrektywy (UE) 2024/1346 Parlamentu Europejskiego i Rady  ( 8 ) w przypadku osób ubiegających się o ochronę międzynarodową oraz odpowiednie przepisy dotyczące zatrzymania określone w dyrektywie 2008/115/WE w przypadku obywateli państw trzecich którzy nie złożyli wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, powinni złożyć wniosek w trakcie kontroli.

(12)

Jeżeli podczas kontroli bezpieczeństwa okaże się, że obywatel państwa trzeciego objęty taką kontrolą spełnia warunki wjazdu obowiązujące obywateli państw trzecich określone w rozporządzeniu (UE) 2016/399, kontrola powinna zostać zakończona, a dany obywatel państwa trzeciego powinien zostać upoważnieni do wjazdu na terytorium, bez uszczerbku dla stosowania kar za niedozwolone przekroczenie granic zewnętrznych w miejscach innych niż przejścia graniczne lub w godzinach innych niż stałe godziny otwarcia, o których mowa w tym rozporządzeniu.

(13)

Ze względu na cel odstępstw od warunków wjazdu dla obywateli państw trzecich ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2016/399 osoby, na które państwo członkowskie zezwoliło na wjazd zgodnie z takimi odstępstwami na mocy tego rozporządzenia w drodze indywidualnej decyzji, powinny nie zostaną poddani kontroli bezpieczeństwa, nawet jeżeli nie spełniają wszystkich warunków wjazdu, chyba że złożą wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej.

(14)

Wszyscy obywatele państw trzecich poddawani kontroli powinni zostać poddani kontrolom mającym na celu ustalenie lub zweryfikowanie ich tożsamości oraz sprawdzenie, czy mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego lub zdrowia publicznego. W przypadku osób składających wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej na przejściach granicznych należy uwzględnić kontrole tożsamości i bezpieczeństwa przeprowadzane w ramach odpraw granicznych, aby uniknąć powielania kontroli.

(15)

Po zakończeniu kontroli danych obywateli państw trzecich należy albo skierować do organów właściwych do rejestracji wniosku o ochronę międzynarodową, albo, w stosownych przypadkach, poddać procedurom zgodnym z dyrektywą 2008/115/WE. Odpowiednie informacje uzyskane podczas kontroli należy przekazać właściwym organom w celu wsparcia dalszej oceny każdego indywidualnego przypadku, przy pełnym poszanowaniu praw podstawowych. W razie potrzeby odpowiednie właściwe organy powinny kontynuować kontrole ustanowione w niniejszym rozporządzeniu w ramach wynikającej z nich procedury. Procedury ustanowione dyrektywą 2008/115/WE powinny zacząć obowiązywać dopiero po zakończeniu kontroli bezpieczeństwa. Przepisy dotyczące rejestracji wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej zawarte w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1348  ( 9 ) powinny mieć zastosowanie dopiero po zakończeniu kontroli. Powinno to pozostawać bez uszczerbku dla faktu, że osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową w momencie zatrzymania, w trakcie kontroli granicznej na przejściu granicznym lub podczas kontroli należy uważać za osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, a rozporządzenie (UE) 2024 /1348 i Dyrektywa (UE) 2024/1346 powinna mieć do nich zastosowanie.

(16)

Osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, wobec których państwa członkowskie nie mogą lub nie mogą już stosować granicznej procedury azylowej zgodnie z przepisem dotyczącym wyjątków od granicznej procedury azylowej zawartym w rozporządzeniu (UE) 2024/1348, powinny, jako zasadzie, być upoważnionym do wjazdu na to terytorium.

(17)

Po sprawdzeniu może nastąpić również relokacja w ramach mechanizmu solidarności ustanowionego rozporządzeniem (UE) 2024/1351 lub innego istniejącego mechanizmu solidarności.

(18)

Zgodnie z domniemaniem o spełnieniu warunków pobytu określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/399, spełnienie warunków wjazdu i zezwolenie na wjazd wyrażane są w pieczęci wjazdowej w dokumencie podróży. Brak takiego stempla wjazdowego lub brak dokumentu podróży można zatem uznać za wskazówkę, że posiadacz nie spełnia warunków wjazdu. Wraz z rozpoczęciem funkcjonowania systemu wjazdu/wyjazdu ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2226  ( 10 ) (EES), co doprowadziło do zastąpienia stempli wpisem w EES, domniemanie to staną się bardziej niezawodne. Państwa członkowskie powinny zatem przeprowadzać kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich, którzy przebywają już na ich terytorium i którzy nie są w stanie udowodnić, że spełnili warunki wjazdu na terytorium państw członkowskich. Kontrola takich obywateli państw trzecich jest konieczna, aby zrekompensować fakt, że prawdopodobnie udało im się uniknąć kontroli wjazdu po przybyciu do strefy Schengen i w związku z tym nie można było odmówić im wjazdu ani skierować ich do odpowiedniej procedury po przejściu kontroli. Przeprowadzenie kontroli może również pomóc w ustaleniu, w drodze konsultacji z bazami danych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, że dane osoby nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego. Do zakończenia kontroli bezpieczeństwa na danym terytorium zainteresowani obywatele państw trzecich powinni zostać poddani procedurze powrotu lub, w przypadku gdy ubiegają się o ochronę międzynarodową, odpowiedniej procedurze azylowej. Obywatele państw trzecich nie powinni być poddawani wielokrotnym kontrolom.

(19)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość powstrzymania się od przeprowadzenia kontroli bezpieczeństwa na swoim terytorium, jeżeli obywatel państwa trzeciego przebywający nielegalnie na ich terytorium zostanie odesłany natychmiast po zatrzymaniu do innego państwa członkowskiego na mocy umów lub porozumień dwustronnych lub ram współpracy dwustronnej. W takim przypadku państwo członkowskie, do którego dany obywatel państwa trzeciego został odesłany, powinno niezwłocznie przeprowadzić kontrolę bezpieczeństwa.

(20)

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla przepisów prawa krajowego dotyczących identyfikacji obywateli państw trzecich podejrzanych o nielegalny pobyt w państwie członkowskim, jeżeli taka identyfikacja ma na celu uzyskanie w krótkim, ale rozsądnym terminie informacji umożliwiających stwierdzenie niezgodności z prawem lub legalność pobytu.

(21)

Bez uszczerbku dla przepisów dotyczących kontroli granicznej mających zastosowanie na granicach wewnętrznych Państw Członkowskich, w których nie została jeszcze podjęta decyzja o zniesieniu takich kontroli, kontrola bezpieczeństwa obywateli państw trzecich zatrzymanych w związku z nielegalnym przekroczeniem takich granic wewnętrznych, w przypadku których kontrole nie zostały jeszcze zniesione, powinny stosować się do zasad ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do kontroli bezpieczeństwa na terytorium, a nie do zasad ustanowionych w odniesieniu do kontroli bezpieczeństwa na granicy zewnętrznej.

(22)

Kontrola bezpieczeństwa na granicy zewnętrznej powinna zakończyć się jak najszybciej i nie powinna przekraczać siedmiu dni. Kontrola bezpieczeństwa na danym terytorium powinna zakończyć się jak najszybciej i nie powinna przekraczać trzech dni. Nie należy uniemożliwiać państwom członkowskim przeprowadzania kontroli bezpieczeństwa na granicy zewnętrznej i kontroli na terytorium w krótszych okresach, pod warunkiem że przeprowadzane są kontrole przewidziane w niniejszym rozporządzeniu.

(23)

Kontrola jest częścią europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami. Instrument na rzecz wsparcia finansowego zarządzania granicami i polityki wizowej, ustanowiony w ramach Funduszu Zintegrowanego Zarządzania Granicami rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1148  ( 11 ) , może zostać wykorzystany w szczególności w celu zapewnienia wsparcie działań państw członkowskich objętych niniejszym rozporządzeniem, zgodnie z zasadami regulującymi korzystanie z tego instrumentu i bez uszczerbku dla innych priorytetów na jego podstawie.

(24)

Aby osiągnąć cele kontroli, należy zapewnić silniejsze ramy ścisłej współpracy między właściwymi organami krajowymi, o których mowa w przepisie dotyczącym wdrażania kontroli rozporządzenia (UE) 2016/399, organami odpowiedzialnymi za procedury azylowe i recepcję wnioskodawców, organy odpowiedzialne za ochronę zdrowia publicznego oraz organy odpowiedzialne za przeprowadzanie procedur powrotu zgodnie z dyrektywą 2008/115/WE. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość korzystania ze wsparcia odpowiednich agencji, w szczególności Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej utworzonej na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1896  ( 12 ) („Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej” i Agencja Straży Przybrzeżnej”) oraz Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu ustanowiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2021/2303  ( 13 ) („Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu”), w granicach ich mandatów . Państwa członkowskie powinny angażować krajowe organy ds. ochrony dzieci i organy krajowe odpowiedzialne za wykrywanie i identyfikację ofiar handlu ludźmi w każdym przypadku, gdy kontrola ujawnia fakty istotne dla handlu ludźmi zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE  ( 14 ) .

(25)

Podczas kontroli należy zawsze kierować się przede wszystkim dobrem dziecka zgodnie z art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej („Karta”). Organy zajmujące się ochroną dzieci powinny, w razie potrzeby, być ściśle zaangażowane w kontrolę, aby zapewnić należyte uwzględnienie dobra dziecka podczas całej kontroli. Należy wyznaczyć przedstawiciela, który będzie reprezentował małoletniego bez opieki i pomagał mu podczas kontroli przesiewowej, lub – jeżeli przedstawiciel nie został wyznaczony – należy wyznaczyć osobę przeszkoloną w zakresie ochrony najlepiej pojętego interesu i ogólnego dobra małoletniego. W stosownych przypadkach przedstawicielem tym powinien być ten sam przedstawiciel, który został wyznaczony zgodnie z przepisami dotyczącymi małoletnich bez opieki zawartymi w dyrektywie (UE) 2024/1346. Osobą przeszkoloną powinna być osoba wyznaczona do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela na mocy tej dyrektywy, jeżeli osoba ta została wyznaczona.

(26)

Stosując niniejsze rozporządzenie, Państwa członkowskie powinny zapewnić poszanowanie godności ludzkiej i nie powinny dyskryminować osób ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub jakiekolwiek inne opinie, przynależność do mniejszości narodowej, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

(27)

Aby zapewnić zgodność podczas kontroli z prawem unijnym i międzynarodowym, w tym z Kartą, każde państwo członkowskie powinno przewidzieć mechanizm monitorowania i wprowadzić odpowiednie gwarancje jego niezależności, takie jak poszanowanie zasad paryskich przyjętych przez Radę Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 48/134 z dnia 20 grudnia 1993 r. dotycząca Zasad Weneckich, przyjęta przez Komisję Wenecką na jej 118. sesji plenarnej w dniach 15–16 marca 2019 r., Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych z dnia 28 grudnia 2020 r. w sprawie roli Rzecznik Praw Obywatelskich i instytucje pośredniczące w promowaniu i ochronie praw człowieka, dobrych rządów i praworządności oraz Protokół fakultatywny do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjęty 18 grudnia 2002 r. o godz. siódma sesja Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych uchwałą A/RES/57/199 („OPCAT”). W tym celu państwa członkowskie powinny mieć możliwość skorzystania z już istniejących krajowych mechanizmów monitorowania praw podstawowych zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Mechanizm monitorowania przewidziany przez każde państwo członkowskie powinien obejmować w szczególności poszanowanie praw podstawowych w związku z kontrolą bezpieczeństwa, a także poszanowanie mających zastosowanie przepisów unijnych i krajowych dotyczących zatrzymania i przestrzegania zasady non-refoulement. Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej ustanowiona rozporządzeniem Rady (WE) nr 168/2007  ( 15 ) („Agencja Praw Podstawowych”) powinna ustanowić ogólne wytyczne dotyczące ustanawiania i niezależnego funkcjonowania takich mechanizmów monitorowania. Państwa członkowskie powinny ponadto mieć możliwość zwrócenia się do Agencji Praw Podstawowych o wsparcie w opracowaniu krajowego mechanizmu monitorowania. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość zwrócenia się do Agencji Praw Podstawowych o poradę w sprawie ustalenia metodologii ich krajowego mechanizmu monitorowania oraz w odniesieniu do odpowiednich środków szkoleniowych. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość zapraszania odpowiednich i kompetentnych organizacji i organów krajowych, międzynarodowych i pozarządowych do udziału w monitorowaniu. Niezależny mechanizm monitorowania powinien pozostawać bez uszczerbku dla monitorowania praw podstawowych zapewnianego przez obserwatorów praw podstawowych Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej przewidzianego w rozporządzeniu (UE) 2019/1896, mechanizm monitorowania do celów monitorowania stosowania operacyjnego i technicznego wspólnego europejskiego systemu azylowego określonego w rozporządzeniu (UE) 2021/2303, mechanizm oceny i monitorowania ustanowiony rozporządzeniem Rady (UE) 2022/922  ( 16 )oraz monitorowanie prowadzone przez istniejące krajowe lub międzynarodowe organy monitorujące. Państwa członkowskie powinny badać zarzuty naruszenia praw podstawowych podczas kontroli, w tym poprzez zapewnienie szybkiego i odpowiedniego rozpatrywania skarg.

(28)

Państwa członkowskie powinny wyposażyć niezależny mechanizm monitorowania w odpowiednie środki finansowe.

(29)

Samo istnienie środków sądowych w indywidualnych przypadkach lub systemów krajowych nadzorujących skuteczność kontroli nie wystarczy, aby spełnić wymogi dotyczące monitorowania praw podstawowych na mocy niniejszego rozporządzenia.

(30)

Organy sprawdzające powinny wypełnić formularz kontroli. Formularz należy przekazać za pomocą wszelkich odpowiednich środków, w tym narzędzi cyfrowych, organom rejestrującym wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej lub organom właściwym do spraw procedur powrotu, w zależności od tego, do kogo dana osoba jest kierowana.

(31)

Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla działań podejmowanych zgodnie z prawem krajowym w celu ustalenia tożsamości danej osoby lub oceny ewentualnych zagrożeń dla bezpieczeństwa wewnętrznego.

(32)

Informacje zawarte w formularzu kontroli należy zapisać w sposób umożliwiający kontrolę administracyjną i sądową w trakcie wszelkiej późniejszej procedury azylowej lub powrotu. Osoba poddawana kontroli powinna mieć możliwość wskazania organom kontroli, że informacje zawarte w formularzu są nieprawidłowe. Każdą taką informację należy odnotować w formularzu selekcji, nie opóźniając zakończenia kontroli.

(33)

Informacje zawarte w formularzu kontrolnym należy udostępnić zainteresowanej osobie w formie papierowej lub elektronicznej, z wyjątkiem informacji związanych z przeglądaniem odpowiednich baz danych na potrzeby kontroli bezpieczeństwa. W przypadku osób niepełnoletnich informacje zawarte w formularzu badania należy przekazać osobie dorosłej lub osobom dorosłym odpowiedzialnym za dziecko. W przypadku małoletnich bez opieki informacje zawarte w formularzu kontroli należy przekazać przedstawicielowi dziecka lub osobie przeszkolonej w zakresie ochrony interesów i ogólnego dobra małoletniego.

(34)

Przetwarzanie danych w trakcie procedury sprawdzającej powinno zawsze odbywać się zgodnie z obowiązującymi unijnymi przepisami o ochronie danych, w szczególności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679  ( 17 ) .

(35)

Dane biometryczne pobrane podczas kontroli powinny, wraz z danymi, o których mowa w przepisach o zbieraniu i przekazywaniu danych biometrycznych osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców zatrzymanych w związku z nielegalnym przekroczeniem granicy zewnętrznej granicy, obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców nielegalnie przebywających w państwie członkowskim oraz obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców sprowadzonych na ląd w wyniku akcji poszukiwawczo-ratowniczej przewidzianej w rozporządzeniu (UE) 2024/1358, są przekazywane do systemu Eurodac ustanowionego na mocy tego rozporządzenia ( „Eurodac”) przez właściwe organy zgodnie z terminami przewidzianymi w tym rozporządzeniu.

(36)

Obywatele państw trzecich poddawani badaniom przesiewowym powinni zostać poddani wstępnym badaniom lekarskim przeprowadzanym przez wykwalifikowany personel medyczny w celu stwierdzenia ewentualnych potrzeb w zakresie opieki zdrowotnej lub izolacji ze względów zdrowia publicznego. Wykwalifikowany personel medyczny powinien móc zdecydować, na podstawie okoliczności medycznych dotyczących ogólnego stanu każdego obywatela państwa trzeciego, że dalsze badania stanu zdrowia podczas badań przesiewowych nie są konieczne. To wstępne badanie stanu zdrowia powinno zostać przeprowadzone przez wykwalifikowany personel medyczny należący do jednej z następujących kategorii klasyfikacji ISCO-08 Międzynarodowej Standardowej Klasyfikacji Zawodów, za odpowiedzialność Międzynarodowej Organizacji Pracy: 221 lekarzy medycyny, 2221 pielęgniarek lub 2240 Lekarze ratownicy medyczni.

(37)

Należy przeprowadzić wstępną ocenę narażenia w celu zidentyfikowania osób, które wykazują oznaki bezbronności, są ofiarami tortur lub innego nieludzkiego lub poniżającego traktowania, są bezpaństwowcami lub mogą mieć szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania lub procedur w rozumieniu art. Odpowiednio dyrektywa (UE) 2024/1346 i rozporządzenie (UE) 2024/1348. Powinno to pozostawać bez uszczerbku dla dalszej oceny w ramach kolejnych procedur po zakończeniu kontroli. Sprawdzanie podatności powinno być przeprowadzane przez wyspecjalizowany personel organów sprawdzających, przeszkolony w tym celu.

(38)

Podczas badania przesiewowego wszystkim zainteresowanym osobom należy zagwarantować poziom życia zgodny z Kartą oraz dostęp do opieki zdrowotnej w nagłych przypadkach i podstawowego leczenia chorób. Szczególną uwagę należy zwrócić na osoby bezbronne, takie jak kobiety w ciąży, osoby starsze, rodziny niepełne, osoby z rozpoznawalną niepełnosprawnością fizyczną lub umysłową, osoby, które w widoczny sposób doznały urazu psychicznego lub fizycznego, a także małoletni bez opieki. W szczególności w przypadku osoby małoletniej informacje powinny być przekazywane w sposób przyjazny dziecku i dostosowany do jego wieku. Wszystkie organy zaangażowane w realizację zadań związanych z screeningiem powinny zgłaszać każdą zaobserwowaną lub zgłoszoną im sytuację podatności, szanować godność ludzką i prywatność oraz powstrzymywać się od wszelkiej dyskryminacji.

(39)

Ponieważ obywatele państw trzecich poddawani kontroli mogą nie posiadać niezbędnych dokumentów tożsamości i dokumentów podróży wymaganych do legalnego przekroczenia granicy zewnętrznej, w ramach kontroli należy przeprowadzić procedurę identyfikacji lub weryfikacji.

(40)

Wspólne repozytorium tożsamości (CIR) zostało utworzone na mocy rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/817  ( 18 ) i (UE) 2019/818  ( 19 ) w celu ułatwienia i pomocy w prawidłowej identyfikacji osób w celu ułatwienia oraz pomagają w prawidłowej identyfikacji osób zarejestrowanych w EES, wizowym systemie informacyjnym ustanowionym decyzją Rady 2004/512/WE  ( 20 ) (VIS), europejskim systemie informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż ustanowionym rozporządzeniem (UE) 2018/1240 Parlament Europejski i Rada  ( 21 ) (ETIAS), Eurodac oraz scentralizowany system identyfikacji państw członkowskich posiadających informacje o wyrokach skazujących dotyczących obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego (UE) 2019/816 oraz Rady  ( 22 ) (ECRIS-TCN), w tym o nieznanych osobach, które nie są w stanie się zidentyfikować. W tym celu repozytorium tożsamości zawiera wyłącznie dane dotyczące tożsamości, dokumentu podróży i danych biometrycznych zapisane w systemach EES, VIS, ETIAS, Eurodac i ECRIS-TCN, logicznie oddzielone. W CIR przechowywane są wyłącznie dane osobowe niezbędne do dokładnej kontroli tożsamości. Dane osobowe zapisane w CIR są automatycznie usuwane w przypadku usunięcia danych z systemów bazowych. Przeglądanie wspólnego repozytorium danych umożliwiających wiarygodną i wyczerpującą identyfikację lub weryfikację tożsamości osób umożliwia jednoczesne, szybkie i niezawodne sprawdzenie wszystkich danych dotyczących tożsamości znajdujących się w systemach EES, VIS, ETIAS, Eurodac i ECRIS-TCN , zapewniając jednocześnie ochronę danych i unikając niepotrzebnego przetwarzania lub powielania danych.

(41)

W celu ustalenia tożsamości lub sprawdzenia tożsamości osoby poddawanej kontroli należy rozpocząć weryfikację w CIR w obecności tej osoby podczas kontroli. Podczas tej weryfikacji należy porównać dane biometryczne danej osoby z danymi zawartymi w CIR. W przypadku gdy nie można wykorzystać danych biometrycznych danej osoby lub jeżeli zapytanie wykorzystujące te dane nie powiedzie się lub nie zwróci żadnych trafień, zapytanie można przeprowadzić, wykorzystując dane identyfikacyjne tej osoby w połączeniu z danymi z dokumentu podróży, jeżeli takie dane są dostępne, lub z danymi lub informacjami dostarczonymi przez danego obywatela państwa trzeciego lub od niego uzyskanymi. Zgodnie z zasadami konieczności i proporcjonalności oraz w przypadku gdy zapytanie wskazuje, że dane dotyczące tej osoby są przechowywane we wspólnym repozytorium danych umożliwiających identyfikację, organy państwa członkowskiego powinny mieć dostęp do wspólnego repozytorium danych umożliwiających wgląd w dane dotyczące tożsamości, dane dotyczące dokumentu podróży i dane biometryczne tej osoby , przy czym wspólne repozytorium danych wspólnych nie zawiera żadnych wskazówek, który system informacyjny UE zawiera dane.

(42)

Ponieważ wykorzystanie numeru CIR do celów identyfikacyjnych zostało ograniczone na mocy rozporządzeń (UE) 2019/817 i (UE) 2019/818 do ułatwiania i wspomagania prawidłowej identyfikacji osób zarejestrowanych w EES, VIS, ETIAS, Eurodac i ECRIS- TCN w sytuacjach kontroli policyjnych na terytorium państw członkowskich należy zmienić te rozporządzenia, aby uwzględnić dodatkowy cel wykorzystania CIR do identyfikacji lub weryfikacji tożsamości osób podczas kontroli bezpieczeństwa. W przypadku rozporządzenia (UE) 2019/818 taka zmiana powinna, ze względu na zmienną geometrię, nastąpić w drodze innego rozporządzenia niż niniejsze rozporządzenie.

(43)

Biorąc pod uwagę, że wiele osób poddanych kontroli bezpieczeństwa może nie posiadać żadnych dokumentów podróży, organy przeprowadzające kontrolę powinny mieć dostęp do wszelkich innych odpowiednich dokumentów posiadanych przez zainteresowane osoby, w przypadku gdy dane biometryczne takich osób nie nadają się do wykorzystania lub nie dają żadnego wyniku w repozytorium umożliwiającym identyfikację . Organy powinny również mieć możliwość wykorzystywania danych z tych dokumentów, innych niż dane biometryczne, do przeprowadzania kontroli w odpowiednich bazach danych.

(44)

Identyfikacja lub weryfikacja tożsamości osób podczas odprawy granicznej na przejściu granicznym oraz przeglądanie baz danych w kontekście ochrony granicy lub kontroli policyjnej w obszarze granicy zewnętrznej lub na terytorium przez organy, które skierowały daną osobę do badanie przesiewowe należy traktować jako część przeglądu i nie należy go powtarzać, chyba że zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające takie powtórzenie. Pobieranie danych biometrycznych na potrzeby zarówno identyfikacji lub weryfikacji tożsamości, jak i rejestracji zgodnie z wymogami Rozporządzenia (UE) 2024/1358 powinno nastąpić jednorazowo w ramach kontroli.

(45)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, umożliwiające jej określenie szczegółowej procedury i specyfikacji dotyczących wyszukiwania danych oraz określenie procedury współpracy między organami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie kontroli, odpowiednio, Centralne Biura Krajowe Interpolu i jednostki krajowe Europolu, w celu określenia zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego. Uprawnienia te należy wykonywać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011  ( 23 ) .

(46)

Kontrola powinna również sprawdzić, czy wjazd danych obywateli państw trzecich do Unii może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego.

(47)

Ponieważ kontrola bezpieczeństwa dotyczy obywateli państw trzecich przebywających na granicy zewnętrznej niespełniających warunków wjazdu, obywateli państw trzecich spuszczonych na ląd po przeprowadzeniu akcji poszukiwawczo-ratowniczej bez spełnienia warunków wjazdu oraz obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich, organy bezpieczeństwa poziom kontroli w ramach kontroli bezpieczeństwa powinien być co najmniej na podobnym poziomie, jak kontrole przeprowadzane w przypadku obywateli państw trzecich ubiegających się wcześniej o zezwolenie na wjazd do Unii na pobyt krótkoterminowy, niezależnie od tego, czy podlegają oni obowiązkowi wizowemu, czy nie.

(48)

W przypadku obywateli państw trzecich zwolnionych ze względu na swoje obywatelstwo z obowiązku wizowego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1806 (  24 ) rozporządzenie (UE) 2018/1240 stanowi, że muszą oni ubiegać się o zezwolenie na podróż w celu przyjazdu do Unii na krótki pobyt. Przed otrzymaniem tego zezwolenia na podróż zainteresowane osoby poddawane są kontroli bezpieczeństwa przekazywanych przez nie danych osobowych w szeregu unijnych baz danych, a mianowicie w VIS – systemie informacyjnym Schengen ustanowionym na mocy rozporządzeń (UE) 2018/1860  ( 25 ) , (UE) 2018/1861  ( 26 ) i (UE) 2018/1862  ( 27 ) Parlamentu Europejskiego i Rady (SIS), EES, ETIAS, dane Europolu przetwarzane do celów kontroli krzyżowych, o których mowa w rozporządzeniu ( UE) 2016/794 Parlamentu Europejskiego i Rady  ( 28 ) , ECRIS-TCN, a także baza danych Interpolu dotycząca skradzionych i zagubionych dokumentów podróży (SLTD) oraz baza danych dokumentów podróży powiązanych z powiadomieniami (TDAWN). Obywatele państw trzecich podlegający obowiązkowi wizowemu na mocy rozporządzenia (UE) 2018/1806 poddawani są kontrolom bezpieczeństwa przed wydaniem wizy w oparciu o te same bazy danych, co obywatele państw trzecich niepodlegający temu obowiązkowi wizowemu zgodnie z rozporządzeniami ( WE) nr 810/2009  ( 29 ) i (WE) nr 767/2008  ( 30 ) Parlamentu Europejskiego i Rady.

(49)

W przypadku osób podlegających kontroli automatycznej weryfikacji ze względów bezpieczeństwa należy dokonywać w oparciu o te same systemy, które są przewidziane w przypadku osób ubiegających się o wizę, wizę długoterminową, zezwolenie na pobyt w ramach VIS lub zezwolenie na podróż w ramach ETIAS, czyli VIS, EES, ETIAS, w tym lista ostrzegawcza ETIAS, o której mowa w rozporządzeniu (UE) 2018/1240, SIS, ECRIS-TCN w odniesieniu do osób skazanych w związku z przestępstwami terrorystycznymi i innymi formami poważnych przestępstw, dane Europolu przetwarzane do celów krzyżowych -sprawdzanie, o którym mowa w Rozporządzeniu (UE) 2016/794, SLTD i TDAWN.

(50)

Przeglądanie odpowiednich baz danych ze względów bezpieczeństwa należy przeprowadzać w sposób zapewniający, że z tych baz danych zostaną pobrane wyłącznie dane niezbędne do przeprowadzenia kontroli bezpieczeństwa. W przypadku osób, które złożyły wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej na przejściu granicznym lub w strefach tranzytowych, przeglądanie baz danych do celów kontroli bezpieczeństwa w ramach kontroli bezpieczeństwa powinno skupiać się na bazach danych, z którymi nie korzystano podczas odprawy granicznej w miejscu granicę zewnętrzną, unikając w ten sposób wielokrotnych konsultacji.

(51)

W uzasadnionych przypadkach kontrola może obejmować również weryfikację przedmiotów znajdujących się w posiadaniu obywateli państw trzecich, zgodnie z prawem krajowym. Wszelkie środki stosowane w kontekście kontroli bezpieczeństwa powinny być proporcjonalne i szanować godność ludzką osób poddawanych kontroli bezpieczeństwa. Zaangażowane organy powinny zapewnić poszanowanie praw podstawowych danych osób, w tym prawa do ochrony danych osobowych i wolności słowa.

(52)

Ponieważ dostęp do EES, ETIAS, VIS i ECRIS-TCN jest niezbędny organom przeprowadzającym kontrolę w celu sprawdzenia, czy dana osoba może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego, rozporządzenia (WE) nr 767/2008, (UE) 2017/2226, (UE) 2018/1240 i rozporządzenie (UE) 2019/816 należy zmienić, aby zapewnić to prawo dostępu, które obecnie nie jest przewidziane w tych rozporządzeniach. W przypadku rozporządzenia (UE) 2019/816 taka zmiana powinna, ze względu na zmienną geometrię, nastąpić w drodze innego rozporządzenia niż niniejsze rozporządzenie.

(53)

Do przeprowadzania wyszukiwań według wspólnego repozytorium danych umożliwiających identyfikację lub weryfikację tożsamości należy wykorzystywać europejski portal wyszukiwania ustanowiony rozporządzeniem (UE) 2019/817 (ESP).

(54)

Organy przeprowadzające kontrolę powinny mieć możliwość korzystania z europejskiego portalu wyszukiwania w celu przeprowadzania przeszukiwań w systemach EES, ETIAS, VIS, SIS i ECRIS-TCN, danych Europolu, SLTD i TDAWN, w stosownych przypadkach do celów kontroli bezpieczeństwa.

(55)

Przeglądanie unijnych baz danych do celów identyfikacji lub weryfikacji tożsamości lub kontroli bezpieczeństwa może być uzasadnione skuteczną realizacją kontroli bezpieczeństwa oraz osiągnięciem tego samego celu, dla którego utworzono każdą z tych baz danych, a mianowicie skutecznym zarządzaniem Granice zewnętrzne Unii w kontekście europejskiego zintegrowanego zarządzania granicami.

(56)

W przypadku trafienia do celów identyfikacji lub weryfikacji tożsamości bądź kontroli bezpieczeństwa organ sprawdzający powinien sprawdzić, czy dane zapisane w systemach informacyjnych UE lub dane Europolu odpowiadają danym powodującym trafienie.

(57)

Organy przeprowadzające kontrolę bezpieczeństwa powinny również mieć możliwość sprawdzania odpowiednich krajowych baz danych w kontekście identyfikacji lub weryfikacji tożsamości lub kontroli bezpieczeństwa zgodnie z prawem krajowym.

(58)

W celu wywiązania się z obowiązku przeprowadzania identyfikacji lub weryfikacji tożsamości i kontroli bezpieczeństwa podczas kontroli bezpieczeństwa państwa członkowskie, które nie stosują jeszcze w pełni niektórych przepisów dorobku Schengen i w związku z tym nie mają dostępu do wszystkich systemów informacyjnych UE i Unii Europejskiej, bazy danych są odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli tożsamości i bezpieczeństwa poprzez przeprowadzanie przeszukiwań wyłącznie w tych systemach i bazach danych, do których mają dostęp.

(59)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie wzmocnienie kontroli obywateli państw trzecich przekraczających granice zewnętrzne oraz zapewnienie identyfikacji lub weryfikacji tożsamości wszystkich obywateli państw trzecich podlegających kontroli bezpieczeństwa, a także przeglądania odpowiednich baz danych w celu weryfikacja, czy obywatele państw trzecich poddawani kontroli mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego i przyczynianie się do skierowania ich do odpowiednich procedur, nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie, lecz może raczej, ze względu na skalę lub skutki kontroli działania można lepiej osiągnąć na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(60)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje . Biorąc pod uwagę, że niniejsze rozporządzenie opiera się na dorobku Schengen , Dania, zgodnie z art. 4 tego protokołu, w terminie sześciu miesięcy od podjęcia przez Radę decyzji w sprawie niniejszego rozporządzenia, podejmie decyzję, czy dokona jego wdrożenia do swojego prawa krajowego.

(61)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen , w którym Irlandia nie uczestniczy, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE  ( 31 ) . Irlandia nie uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(62)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej pomiędzy Radą Unii Europejskiej a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii dotyczącej włączenia tego ostatniego we wdrażanie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen , które mieszczą się w obszarze, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE  ( 32 ) .

(63)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen które mieszczą się w obszarze, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE  ( 33 ) .

(64)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską a Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen mieszczącego się w obszarze, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE, czytanej w w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE  ( 34 ) .

(65)

W odniesieniu do Cypru niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim powiązany w rozumieniu art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(66)

W odniesieniu do Cypru rozporządzenie Rady (WE) nr 866/2004  ( 35 ) przewiduje szczegółowe zasady mające zastosowanie do linii pomiędzy obszarami Republiki Cypryjskiej, nad którymi Rząd Republiki Cypryjskiej sprawuje rzeczywistą kontrolę, a obszarami, na których Rząd Republiki Cypryjskiej nie sprawuje skutecznej kontroli. Na mocy niniejszego rozporządzenia, chociaż linia ta nie stanowi granicy zewnętrznej, wszystkie osoby przekraczające tę linię przez dozwolone lub nieuprawnione przejście graniczne podlegają kontrolom w celu zwalczania nielegalnej imigracji obywateli państw trzecich oraz wykrywania i zapobiegania jakiekolwiek zagrożenie bezpieczeństwa. Wynika z tego, że kontrola bezpieczeństwa na granicy zewnętrznej może dotyczyć także obywateli państw trzecich zatrzymanych w związku z nielegalnym przekroczeniem tej linii oraz osób, które złożyły wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej na autoryzowanych przejściach granicznych.

(67)

Dania, Norwegia, Islandia, Szwajcaria i Liechtenstein nie są związane dyrektywą (UE) 2024/1346. W tych państwach warunki przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową są regulowane przez odpowiednie ustawodawstwo krajowe oparte na zastosowaniu Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. W odniesieniu do tych państw, odniesienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu do tej dyrektywy należy rozumieć jako odniesienia do odpowiednich przepisów prawa krajowego,

(A) #

kontrola bezpieczeństwa na granicach zewnętrznych państw członkowskich obywateli państw trzecich, którzy nie spełniając warunków wjazdu określonych w art. 6 rozporządzenia (UE) 2016/399, przekroczyli granicę zewnętrzną w sposób nieuprawniony, złożyli wniosek o wizę międzynarodową ochrony podczas odprawy granicznej lub zostały sprowadzone na ląd po akcji poszukiwawczo-ratowniczej, zanim zostaną skierowane do odpowiedniej procedury; I

(B) #

sprawdzanie obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich, jeżeli nic nie wskazuje na to, że ci obywatele państw trzecich zostali poddani kontrolom na granicach zewnętrznych, zanim zostaną skierowani do odpowiedniej procedury.

(1) #

„zagrożenie dla zdrowia publicznego” #

oznacza „zagrożenie dla zdrowia publicznego” w rozumieniu art. 2 pkt (21) rozporządzenia (UE) 2016/399;

(2) #

„weryfikacja” oznacza „weryfikację” #

w rozumieniu art. 4 pkt 5 rozporządzenia (UE) 2019/817;

(3) #

„identyfikacja” oznacza „identyfikację” #

w rozumieniu art. 4 pkt 6 rozporządzenia (UE) 2019/817;

(4) #

„obywatel państwa trzeciego” oznacza „obywatela państwa trzeciego” #

w rozumieniu art. 2 pkt 6 rozporządzenia (UE) 2016/399;

(5) #

„bezpaństwowiec” #

oznacza osobę, która nie jest uważana za obywatela żadnego państwa w świetle jego prawa;

(6) #

„dane Europolu” #

oznaczają „dane Europolu” w rozumieniu art. 4 pkt 16 rozporządzenia (UE) 2019/817;

(7) #

„przedstawiciel” #

oznacza osobę fizyczną lub organizację, w tym organ publiczny, wyznaczoną przez właściwe władze lub podmioty w celu reprezentowania małoletniego bez opieki, pomagania mu i występowania, w stosownych przypadkach, w jego imieniu;

(8) #

„dane biometryczne” #

oznaczają „dane biometryczne” w rozumieniu art. 4 pkt 11 rozporządzenia (UE) 2019/817;

(9) #

„małoletni” #

oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w wieku poniżej 18 lat;

(10) #

„organy kontrolne” #

oznaczają wszystkie właściwe organy wyznaczone na mocy prawa krajowego do wykonywania jednego lub większej liczby zadań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z wyjątkiem kontroli stanu zdrowia, o których mowa w art. 12 ust. 1;

(11) #

„małoletni bez opieki” #

oznacza małoletniego, który przybywa na terytorium Państwa członkowskiego bez opieki odpowiedzialnej za niego osoby dorosłej, zgodnie z prawem lub praktyką danego państwa członkowskiego, i dopóki taki małoletni nie zostanie skutecznie uwzględniony opiekę nad taką osobą dorosłą, w tym także nad małoletnim, który pozostaje bez opieki po wjeździe na terytorium państwa członkowskiego;

(12) #

„zatrzymanie” #

oznacza zamknięcie osoby przez państwo członkowskie w określonym miejscu, w przypadku gdy osoba ta zostaje pozbawiona swobody przemieszczania się;

(13) #

„bazy danych Interpolu” #

oznaczają „bazy danych Interpolu” zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 17 rozporządzenia (UE) 2019/817;

(14) #

„akcja poszukiwawczo-ratownicza” #

oznacza operację poszukiwawczo-ratowniczą, o której mowa w Międzynarodowej Konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie na morzu, przyjętej w Hamburgu, Niemcy, dnia 27 kwietnia 1979 r.

(1)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

( *1 )   Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1356 z dnia 14 maja 2024 r. wprowadzające kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich na granicach zewnętrznych oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 767/2008, (UE) 2017/ 2226, (UE) 2018/1240 i (UE) 2019/817 ( Dz.U. L, 2024/1356 z 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1356/oj ). ‘;”

(2)

dodaje się następujący ustęp:

(1)

w art. 6 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

( *2 )   Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1356 z dnia 14 maja 2024 r. wprowadzające kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich na granicach zewnętrznych oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 767/2008, (UE) 2017/ 2226, (UE) 2018/1240 i (UE) 2019/817 ( Dz.U. L, 2024/1356 z 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1356/oj ). ‘;”

(2)

W art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

(3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

(4)

w art. 46 ust. 1 lit. a) otrzymuje brzmienie:

(1)

w art. 4 dodaje się literę w brzmieniu:

( *4 )   Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1356 z dnia 14 maja 2024 r. wprowadzające kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich na granicach zewnętrznych oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 767/2008, (UE) 2017/ 2226, (UE) 2018/1240 i (UE) 2019/817 ( Dz.U. L, 2024/1356 z 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1356/oj ). ‘;”

(2)

w art. 8 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu:

(3)

W art. 13 wprowadza się następujące zmiany:

(4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

(5)

w art. 69 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

(1)

w art. 7 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

(2)

W art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

(3)

w art. 18 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

(4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

( *5 )   Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1356 z dnia 14 maja 2024 r. wprowadzające kontrolę bezpieczeństwa obywateli państw trzecich na granicach zewnętrznych oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 767/2008, (UE) 2017/ 2226, (UE) 2018/1240 i (UE) 2019/817 ( Dz.U. L, 2024/1356 z 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1356/oj ). ‘;”

(5)

W art. 24 wprowadza się następujące zmiany: