Konwencja dotycząca ludności tubylczej #

#

KONWENCJA Nr 169
MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY
dotycząca ludności tubylczej i plemiennej w krajach niezależnych. #

Data wejścia w życie: 5 września 1991 r.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, #

zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 7 czerwca 1989 r. na 76. sesji,

uwzględniając międzynarodowe standardy zawarte w Konwencji i zaleceniu dotyczącym ludności tubylczej i plemiennej z 1957 r., oraz

przypominając postanowienia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz wielu instrumentów międzynarodowych dotyczących zapobiegania dyskryminacji,

Zważywszy, że zmiany, które miały miejsce w prawie międzynarodowym od 1957 r., jak również zmiany w sytuacji ludów tubylczych i plemiennych we wszystkich regionach świata, sprawiły, że właściwe było przyjęcie nowych norm międzynarodowych w tej dziedzinie w celu usunięcia orientacja asymilacyjna wcześniejszych standardów, oraz

uznając aspiracje tych ludów do sprawowania kontroli nad własnymi instytucjami, sposobami życia i rozwojem gospodarczym oraz do zachowania i rozwijania swojej tożsamości, języków i religii w ramach państw, w których żyją, oraz

Stwierdzając, że w wielu częściach świata narody te nie są w stanie korzystać ze swoich podstawowych praw człowieka w takim samym stopniu, jak reszta ludności państw, w których żyją, oraz że ich prawa, wartości, zwyczaje i perspektywy często ulegają erozji , I

zwracając uwagę na wyjątkowy wkład ludów tubylczych i plemiennych w różnorodność kulturową oraz społeczną i ekologiczną harmonię ludzkości oraz w międzynarodową współpracę i zrozumienie, oraz

Odnotowując, że poniższe postanowienia zostały opracowane przy współpracy Organizacji Narodów Zjednoczonych, Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa, Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury oraz Światowej Organizacji Zdrowia, jak również Między- American Indian Institute, na odpowiednich poziomach i w odpowiednich dziedzinach, oraz że proponuje się kontynuowanie tej współpracy w promowaniu i zapewnianiu stosowania tych postanowień, oraz

postanowiwszy przyjąć pewne propozycje dotyczące częściowej rewizji Konwencji dotyczącej ludności tubylczej i plemiennej z 1957 r. (nr 107), która stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji,

postanowiwszy, że propozycje te przyjmą formę konwencji międzynarodowej rewidującej Konwencję dotyczącą ludności rdzennej i plemiennej z 1957 r.;

przyjmuje dnia dwudziestego siódmego czerwca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego dziewiątego roku następującą Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca ludności rdzennej i plemiennej, z 1989 r.;

CZĘŚĆ I. POLITYKA OGÓLNA #

Artykuł 1 #

1. Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do:

a) ludy plemienne w niepodległych krajach, #

których warunki społeczne, kulturowe i ekonomiczne odróżniają je od innych grup społeczności narodowej i których status jest całkowicie lub częściowo regulowany przez ich własne zwyczaje lub tradycje albo przez specjalne ustawy lub przepisy;

(b) ludy w niepodległych krajach, które są uważane za rdzenne #

ze względu na ich pochodzenie od populacji, które zamieszkiwały kraj lub region geograficzny, do którego ten kraj należy, w czasie podboju lub kolonizacji lub ustanowienia obecnych granic państwowych oraz które niezależnie od swojego statusu prawnego zachowują niektóre lub wszystkie swoje własne instytucje społeczne, gospodarcze, kulturalne i polityczne.

2. Samookreślenie się jako osoby tubylczej lub plemiennej będzie uważane za podstawowe kryterium określenia grup, do których mają zastosowanie postanowienia niniejszej Konwencji.

3. Użycie w niniejszej Konwencji terminu „ ludy” nie może być rozumiane jako mające jakiekolwiek implikacje w odniesieniu do praw, które mogą być związane z tym pojęciem na mocy prawa międzynarodowego.

Artykuł 2 #

1. Rządy są odpowiedzialne za rozwój,  z udziałem zainteresowanych narodów, skoordynowanych i systematycznych działań w celu ochrony praw tych narodów i zagwarantowania poszanowania ich integralności.

2. Takie działanie obejmuje środki mające na celu:

(a) zapewnienie, aby członkowie tych narodów korzystali na równych prawach z praw i możliwości, jakie ustawodawstwa krajowe przyznają innym członkom ludności;

(b) wspieranie pełnej realizacji praw społecznych, ekonomicznych i kulturalnych tych ludów z poszanowaniem ich tożsamości społecznej i kulturowej, ich zwyczajów i tradycji oraz ich instytucji;

(c) pomaganie członkom danych narodów w eliminowaniu różnic społeczno-ekonomicznych, jakie mogą istnieć między rdzennymi mieszkańcami a innymi członkami społeczności narodowej, w sposób zgodny z ich aspiracjami i stylem życia.

Artykuł 3 #

1. Ludność rdzenna i plemienna korzysta w pełni z praw człowieka i podstawowych wolności bez przeszkód i dyskryminacji. Postanowienia Konwencji będą stosowane bez dyskryminacji wobec członków tych ludów płci męskiej i żeńskiej.

2. Żadna forma siły lub przymusu nie może być stosowana z pogwałceniem praw człowieka i podstawowych wolności zainteresowanych narodów, w tym praw zawartych w niniejszej Konwencji.

Artykuł 4 #

1. W celu ochrony osób, instytucji, mienia, pracy, kultury i środowiska zainteresowanych narodów zostaną podjęte odpowiednie środki specjalne.

2. Takie specjalne środki nie mogą być sprzeczne z swobodnie wyrażonymi życzeniami zainteresowanych narodów.

3. Takie szczególne środki nie mogą w żaden sposób naruszać ogólnych praw obywatelskich, bez dyskryminacji.

Artykuł 5 #

Stosując postanowienia niniejszej Konwencji:

(a) społeczne, kulturowe, religijne i duchowe wartości i praktyki tych ludów będą uznawane i chronione oraz należycie uwzględniana natura problemów, z jakimi borykają się one zarówno jako grupy, jak i jednostki;

(b) należy szanować integralność wartości, praktyk i instytucji tych narodów;

(c) zostanie przyjęta polityka mająca na celu złagodzenie trudności, jakich doświadczają te narody w obliczu nowych warunków życia i pracy, przy udziale i współpracy dotkniętych ludów.

Artykuł 6 #

1. Stosując postanowienia niniejszej konwencji, rządy będą:

a) konsultować się z zainteresowanymi narodami, stosując odpowiednie procedury, aw szczególności za pośrednictwem ich instytucji przedstawicielskich, ilekroć rozważane są środki ustawodawcze lub administracyjne, które mogą ich bezpośrednio dotyczyć;

(b) ustanowić środki, za pomocą których narody te będą mogły swobodnie uczestniczyć, przynajmniej w takim samym stopniu jak inne grupy ludności, na wszystkich szczeblach podejmowania decyzji w instytucjach obieralnych oraz organach administracyjnych i innych organach odpowiedzialnych za politykę i programy, które ich dotyczą;

(c) ustanowić środki dla pełnego rozwoju własnych instytucji i inicjatyw tych narodów, aw stosownych przypadkach zapewnić środki niezbędne do tego celu.

2. Konsultacje prowadzone w ramach stosowania niniejszej konwencji będą podejmowane w dobrej wierze iw formie odpowiedniej do okoliczności, w celu osiągnięcia porozumienia lub zgody na proponowane środki.

Artykuł 7 #

1. Zainteresowane narody będą miały prawo do decydowania o własnych priorytetach procesu rozwoju, który wpływa na ich życie, wierzenia, instytucje i duchowy dobrobyt oraz ziemie, które zajmują lub w inny sposób wykorzystują, oraz do sprawowania kontroli w zakresie, w jakim możliwe, nad własnym rozwojem gospodarczym, społecznym i kulturalnym. Ponadto uczestniczą w formułowaniu, wdrażaniu i ocenie planów i programów rozwoju krajowego i regionalnego, które mogą ich bezpośrednio dotyczyć.

2. Poprawa warunków życia i pracy oraz poziomu zdrowia i edukacji zainteresowanych ludów, przy ich udziale i współpracy, będzie sprawą priorytetową w planach ogólnego rozwoju gospodarczego obszarów przez nie zamieszkałych. Specjalne projekty rozwoju przedmiotowych obszarów będą również opracowywane w taki sposób, aby sprzyjać takiej poprawie.

3. Rządy zapewnią, aby tam, gdzie jest to właściwe, prowadzone były badania, we współpracy z zainteresowanymi ludami, w celu oceny społecznego, duchowego, kulturowego i środowiskowego wpływu planowanych działań rozwojowych na te ludy. Wyniki tych badań będą traktowane jako podstawowe kryteria realizacji tych działań.

4. Rządy we współpracy z zainteresowanymi ludami podejmą środki w celu ochrony i zachowania środowiska na terytoriach, które zamieszkują.

Artykuł 8 #

1. Przy stosowaniu ustaw i przepisów krajowych w stosunku do zainteresowanych ludów należy mieć na uwadze ich prawa celne lub zwyczajowe.

2. Narody te mają prawo do zachowania własnych zwyczajów i instytucji, o ile nie są one sprzeczne z podstawowymi prawami określonymi przez krajowy system prawny oraz z uznanymi międzynarodowo prawami człowieka. W razie potrzeby zostaną ustanowione procedury rozwiązywania konfliktów, które mogą powstać w związku ze stosowaniem niniejszej zasady.

3. Stosowanie ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie stanowi przeszkody dla członków tych narodów w korzystaniu z praw przyznanych wszystkim obywatelom i podejmowaniu odpowiednich obowiązków.

Artykuł 9 #

1. W zakresie zgodnym z krajowym systemem prawnym i uznanymi międzynarodowo prawami człowieka, metody zwyczajowo stosowane przez zainteresowane narody w postępowaniu z przestępstwami popełnionymi przez ich członków będą szanowane.

2. Zwyczaje tych ludów w sprawach karnych będą brane pod uwagę przez władze i sądy zajmujące się takimi sprawami.

Artykuł 10 #

1. Przy nakładaniu kar przewidzianych przez prawo powszechne na członków tych narodów uwzględnia się ich cechy ekonomiczne, społeczne i kulturowe.

2. Pierwszeństwo mają metody karania inne niż uwięzienie.

Artykuł 11 #

Żądanie od członków zainteresowanych narodów obowiązkowych usług osobistych w jakiejkolwiek formie, odpłatnych lub nieodpłatnych, będzie zakazane i karalne przez ustawę, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę dla wszystkich obywateli.

Artykuł 12 #

Zainteresowane narody będą chronione przed nadużyciami swoich praw i będą mogły występować na drogę sądową, indywidualnie lub za pośrednictwem swoich organów przedstawicielskich, w celu skutecznej ochrony tych praw. Należy przedsięwziąć środki w celu zapewnienia, aby członkowie tych narodów mogli się rozumieć i być rozumiani w postępowaniu sądowym, w razie potrzeby poprzez zapewnienie tłumaczenia ustnego lub innymi skutecznymi środkami.

#

CZĘŚĆ DRUGA. Ziemia #

Artykuł 13 #

1. Stosując postanowienia niniejszej części Konwencji, rządy będą szanować szczególne znaczenie, jakie dla kultur i wartości duchowych zainteresowanych ludów mają ich stosunki z ziemiami lub terytoriami, które okupują lub w inny sposób wykorzystują, lub z obydwoma, odpowiednio, oraz w szczególności zbiorowe aspekty tej relacji.

2. Użycie terminu ziemie w artykułach 15 i 16 obejmuje pojęcie terytoriów, które obejmuje całość środowiska obszarów, które zainteresowane ludy zajmują lub w inny sposób wykorzystują.

Artykuł 14 #

1. Uznaje się prawa własności i posiadania zainteresowanych narodów do ziem, które tradycyjnie zajmują. Ponadto w odpowiednich przypadkach zostaną podjęte środki w celu ochrony prawa zainteresowanych ludów do użytkowania gruntów, które nie są przez nie wyłącznie zajmowane, ale do których tradycyjnie miały dostęp w celu utrzymania się i tradycyjnej działalności. Szczególną uwagę należy zwrócić na sytuację ludów koczowniczych i przemieszczających się kultywatorów pod tym względem.

2. Rządy podejmą niezbędne kroki w celu określenia ziem, które dane ludy tradycyjnie zajmują, oraz w celu zagwarantowania skutecznej ochrony ich praw własności i posiadania.

3. W ramach krajowego systemu prawnego zostaną ustanowione odpowiednie procedury rozstrzygania roszczeń o ziemię wnoszonych przez zainteresowane ludy.

Artykuł 15 #

1. Prawa zainteresowanych ludów do zasobów naturalnych należących do ich ziem będą szczególnie chronione. Prawa te obejmują prawo tych narodów do udziału w użytkowaniu, zarządzaniu i ochronie tych zasobów.

2. W przypadkach, w których państwo zachowuje własność zasobów mineralnych lub podpowierzchniowych albo prawa do innych zasobów związanych z gruntami, rządy ustanowią lub utrzymają procedury, za pomocą których będą konsultować się z tymi narodami w celu ustalenia, czy i w jakim zakresie stopień, w jakim ich interesy zostałyby naruszone, przed podjęciem lub zezwoleniem na jakiekolwiek programy poszukiwania lub eksploatacji takich zasobów związanych z ich ziemiami. Zainteresowane narody będą w miarę możliwości uczestniczyć w korzyściach płynących z takich działań i otrzymają godziwe odszkodowanie za wszelkie szkody, jakie mogą ponieść w wyniku takich działań.

Artykuł 16 #

1. Z zastrzeżeniem poniższych ustępów niniejszego artykułu, zainteresowane ludy nie będą usuwane z ziem, które okupują.

2. Jeżeli relokacja tych ludów zostanie uznana za konieczny środek wyjątkowy, relokacja taka będzie miała miejsce wyłącznie za ich dobrowolną i świadomą zgodą. W przypadku gdy uzyskanie ich zgody nie jest możliwe, relokacja taka będzie miała miejsce wyłącznie zgodnie z odpowiednimi procedurami ustanowionymi w krajowych przepisach ustawowych i wykonawczych, w tym, w stosownych przypadkach, z dochodzeniami publicznymi, które zapewniają możliwość skutecznej reprezentacji zainteresowanych narodów.

3. Gdy tylko będzie to możliwe, narody te będą miały prawo powrotu na swoje tradycyjne ziemie, gdy tylko ustaną podstawy do przesiedlenia.

4. Jeżeli taki zwrot nie jest możliwy, jak określono w umowie lub, w przypadku braku takiej umowy, w drodze odpowiednich procedur, narody te otrzymają we wszystkich możliwych przypadkach ziemie o jakości i statusie prawnym co najmniej równym ziemiom poprzednio przez nich zajmowane, nadające się do zaspokojenia ich obecnych potrzeb i przyszłego rozwoju. Jeżeli zainteresowane narody wyrażą wolę odszkodowania pieniężnego lub rzeczowego, takie odszkodowanie zostanie im przyznane z zachowaniem odpowiednich gwarancji.

5. Osoby relokowane w ten sposób otrzymają pełne odszkodowanie za wszelkie wynikające z tego straty lub szkody.

Artykuł 17 #

1. Procedury ustanowione przez zainteresowane narody w celu przekazywania praw do ziemi między członkami tych ludów będą przestrzegane.

2. Zainteresowane narody będą konsultowane za każdym razem, gdy rozważana jest ich zdolność do alienacji swoich ziem lub przekazania w inny sposób swoich praw poza własną społeczność.

3. Osobom nie należącym do tych ludów nie wolno wykorzystywać ich zwyczajów lub niezrozumienia praw przez ich członków w celu zabezpieczenia własności, posiadania lub użytkowania należącej do nich ziemi.

Artykuł 18 #

Odpowiednie kary zostaną ustanowione przez prawo za nieupoważnioną ingerencję lub użytkowanie ziemi danych ludów, a rządy podejmą środki w celu zapobieżenia takim przestępstwom.

Artykuł 19 #

Narodowe programy rolne zapewniają zainteresowanym narodom traktowanie równoważne z traktowaniem przyznanym innym grupom ludności w odniesieniu do:

(a) zapewnienie większej ilości ziemi dla tych ludów, gdy nie mają one obszaru niezbędnego do zapewnienia podstaw do normalnego życia lub do ewentualnego zwiększenia ich liczby;

b) zapewnienie środków niezbędnych do wspierania rozwoju ziem, które te ludy już posiadają.

CZĘŚĆ III. REKRUTACJA I WARUNKI ZATRUDNIENIA #

Artykuł 20 #

1. Rządy przyjmą, w ramach ustaw i przepisów krajowych oraz we współpracy z zainteresowanymi narodami, specjalne środki w celu zapewnienia skutecznej ochrony w zakresie rekrutacji i warunków zatrudnienia pracowników należących do tych narodów, w takim zakresie, w jakim że nie są skutecznie chronieni przez przepisy mające zastosowanie do ogółu pracowników.

2. Rządy uczynią wszystko, co w ich mocy, aby zapobiec wszelkiej dyskryminacji pracowników należących do zainteresowanych narodów i innych pracowników, w szczególności w odniesieniu do:

a) dostęp do zatrudnienia, w tym zatrudnienia wymagającego kwalifikacji, jak również środki na rzecz awansu i awansu;

b) równe wynagrodzenie za pracę o równej wartości;

c) pomoc medyczna i społeczna, bezpieczeństwo i higiena pracy, wszystkie świadczenia z zabezpieczenia społecznego i wszelkie inne świadczenia związane z pracą oraz zakwaterowanie;

d) prawo do zrzeszania się i wolności wszelkiej zgodnej z prawem działalności związkowej oraz prawo do zawierania układów zbiorowych pracy z pracodawcami lub organizacjami pracodawców.

3. Podjęte środki obejmują środki zapewniające:

a) aby pracownicy należący do zainteresowanych narodów, w tym pracownicy sezonowi, dorywczy i migrujący zatrudnieni w rolnictwie i innych formach zatrudnienia, jak również pracownicy najemni, korzystali z ochrony przyznanej przez ustawodawstwo krajowe i praktykę innym takim pracownikom w tych samych sektorach oraz aby byli w pełni poinformowani o prawach przysługujących im na mocy przepisów prawa pracy oraz o dostępnych im środkach odwoławczych;

b) aby pracownicy należący do tych narodów nie byli narażeni na warunki pracy niebezpieczne dla ich zdrowia, w szczególności poprzez narażenie na pestycydy lub inne substancje toksyczne;

(c) aby pracownicy należący do tych narodów nie byli poddawani systemom przymusowej rekrutacji, w tym pracy niewolniczej i innym formom niewoli za długi;

d) aby pracownicy należący do tych narodów korzystali z równych szans i równego traktowania w zatrudnieniu dla kobiet i mężczyzn oraz z ochrony przed molestowaniem seksualnym.

4. Szczególną uwagę należy zwrócić na ustanowienie odpowiednich służb inspekcji pracy na obszarach, gdzie pracownicy należący do zainteresowanych narodów podejmują zatrudnienie najemne, w celu zapewnienia przestrzegania postanowień niniejszej części niniejszej konwencji.

CZĘŚĆ IV. SZKOLENIE ZAWODOWE, RĘKODZIEŁO I PRZEMYSŁ WIEJSKI #

Artykuł 21 #

Członkowie zainteresowanych narodów będą mieli co najmniej takie same możliwości jak inni obywatele w zakresie środków szkolenia zawodowego.

Artykuł 22 #

1. Podejmowane będą środki w celu wspierania dobrowolnego udziału członków zainteresowanych narodów w programach szkolenia zawodowego o zasięgu ogólnym.

2. Ilekroć istniejące programy kształcenia zawodowego o zasięgu ogólnym nie odpowiadają specjalnym potrzebom zainteresowanych narodów, rządy, z udziałem tych narodów, zapewnią specjalne programy i udogodnienia w zakresie kształcenia.

3. Wszelkie specjalne programy szkoleniowe będą oparte na środowisku gospodarczym, warunkach społecznych i kulturowych oraz praktycznych potrzebach zainteresowanych narodów. Wszelkie badania dokonane w związku z tym będą prowadzone we współpracy z tymi narodami, z którymi należy się konsultować w sprawie organizacji i funkcjonowania takich programów. Tam, gdzie jest to możliwe, narody te będą stopniowo przejmować odpowiedzialność za organizację i prowadzenie takich specjalnych programów szkoleniowych, jeśli tak zdecydują.

Artykuł 23 #

1. Rzemiosło, przemysł wiejski i oparty na lokalnych społecznościach, gospodarka na własne potrzeby oraz tradycyjne zajęcia danych ludów, takie jak łowiectwo, rybołówstwo, łapanie w pułapki i zbieractwo, będą uznawane za ważne czynniki w utrzymaniu ich kultur i samodzielności ekonomicznej zaufanie i rozwój. Rządy, przy udziale tych osób iw miarę potrzeb, zapewnią wzmocnienie i promocję tych działań.

2. Tam, gdzie to możliwe, na prośbę zainteresowanych narodów zostanie udzielona odpowiednia pomoc techniczna i finansowa, biorąc pod uwagę tradycyjne technologie i cechy kulturowe tych ludów, jak również znaczenie zrównoważonego i sprawiedliwego rozwoju.

CZĘŚĆ V. UBEZPIECZENIA SPOŁECZNE I ZDROWIE #

Artykuł 24 #

Systemy zabezpieczenia społecznego będą stopniowo rozszerzane na zainteresowane narody i stosowane bez dyskryminacji wobec nich.

Artykuł 25 #

1. Rządy zapewnią zainteresowanym narodom dostęp do odpowiednich usług zdrowotnych lub zapewnią im środki umożliwiające im zaprojektowanie i świadczenie takich usług na własną odpowiedzialność i kontrolę, tak aby mogli oni cieszyć się najwyższym osiągalnym standardem fizycznym i zdrowie psychiczne.

2. Usługi zdrowotne będą, w możliwym zakresie, świadczone na poziomie społeczności. Usługi te będą planowane i świadczone we współpracy z zainteresowanymi narodami i będą uwzględniać ich warunki ekonomiczne, geograficzne, społeczne i kulturowe, jak również ich tradycyjną profilaktykę, praktyki lecznicze i lekarstwa.

3. System opieki zdrowotnej będzie preferował szkolenie i zatrudnianie pracowników służby zdrowia społeczności lokalnej i koncentrował się na podstawowej opiece zdrowotnej, przy jednoczesnym zachowaniu silnych powiązań z innymi poziomami usług opieki zdrowotnej.

4. Udzielanie takich świadczeń zdrowotnych będzie skoordynowane z innymi działaniami społecznymi, gospodarczymi i kulturalnymi w kraju.

CZĘŚĆ VI. EDUKACJA I ŚRODKI KOMUNIKACJI #

Artykuł 26 #

Należy przedsięwziąć środki w celu zapewnienia członkom zainteresowanych narodów możliwości zdobycia wykształcenia na wszystkich poziomach, co najmniej na równi z resztą wspólnoty narodowej.

Artykuł 27 #

1. Programy i usługi edukacyjne dla zainteresowanych narodów będą opracowywane i realizowane we współpracy z nimi w celu zaspokojenia ich specjalnych potrzeb i będą uwzględniać ich historię, ich wiedzę i technologie, ich system wartości oraz ich dalsze aspiracje społeczne, gospodarcze i kulturalne .

2. Właściwa władza zapewni szkolenie członków tych narodów oraz ich udział w opracowywaniu i realizacji programów edukacyjnych, mając na uwadze stopniowe przekazanie odpowiedzialności za prowadzenie tych programów tym narodom, tam gdzie jest to właściwe.

3. Ponadto rządy uznają prawo tych narodów do zakładania własnych instytucji i placówek oświatowych, pod warunkiem że instytucje te spełniają minimalne standardy ustalone przez właściwą władzę w porozumieniu z tymi ludami. W tym celu należy zapewnić odpowiednie zasoby.

Artykuł 28 #

1. Dzieci należące do zainteresowanych narodów będą, tam gdzie to możliwe, uczone czytania i pisania w ich własnym języku rdzennym lub w języku najczęściej używanym przez grupę, do której należą. Jeżeli nie jest to wykonalne, właściwe władze podejmą konsultacje z tymi narodami w celu przyjęcia środków dla osiągnięcia tego celu.

2. Należy podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia tym narodom możliwości płynnego posługiwania się językiem narodowym lub jednym z języków urzędowych kraju.

3. Podejmowane będą środki w celu zachowania i wspierania rozwoju i praktyki języków tubylczych zainteresowanych ludów.

Artykuł 29 #

Celem wychowania tych narodów będzie przekazywanie wiedzy ogólnej i umiejętności, które pomogą dzieciom należącym do zainteresowanych narodów w pełni i na równych prawach uczestniczyć we własnej społeczności i we wspólnocie narodowej.

Artykuł 30 #

1. Rządy przyjmą środki odpowiednie do tradycji i kultur zainteresowanych ludów, aby zapoznać je z ich prawami i obowiązkami, zwłaszcza w odniesieniu do pracy, możliwości ekonomicznych, edukacji i spraw zdrowia, opieki społecznej oraz ich praw wynikających z niniejszej Konwencji .

2. W razie potrzeby należy to zrobić za pomocą tłumaczeń pisemnych oraz za pomocą środków masowego przekazu w językach tych ludów.

Artykuł 31 #

Wśród wszystkich grup społeczności narodowej, a zwłaszcza tych, które pozostają w najbardziej bezpośrednim kontakcie z zainteresowanymi narodami, zostaną podjęte środki wychowawcze w celu wyeliminowania uprzedzeń, jakie mogą one żywić w stosunku do tych narodów. W tym celu należy dołożyć starań, aby podręczniki historii i inne materiały edukacyjne przedstawiały rzetelny, dokładny i pouczający obraz społeczeństw i kultur tych ludów.

CZĘŚĆ VII. KONTAKTY I WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA #

Artykuł 32 #

Rządy podejmą odpowiednie środki, w tym za pomocą umów międzynarodowych, w celu ułatwienia kontaktów i współpracy między ludami tubylczymi i plemiennymi ponad granicami, w tym działań w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, duchowej i środowiskowej.

CZĘŚĆ VIII. ADMINISTRACJA #

Artykuł 33 #

1. Władza rządowa odpowiedzialna za sprawy objęte niniejszą Konwencją zapewni istnienie agencji lub innych odpowiednich mechanizmów do zarządzania programami mającymi wpływ na zainteresowane ludy oraz zapewni, że będą one dysponować środkami niezbędnymi do właściwego wypełniania powierzonych im funkcji .

2. Programy te obejmują:

a) planowanie, koordynacja, wykonanie i ocena, we współpracy z zainteresowanymi ludami, środków przewidzianych w niniejszej konwencji;

(b) proponowanie kompetentnym władzom środków ustawodawczych i innych oraz nadzorowanie stosowania podjętych środków, we współpracy z zainteresowanymi ludami.

CZĘŚĆ IX. POSTANOWIENIA OGÓLNE #

Artykuł 34 #

Charakter i zakres środków, jakie należy podjąć w celu wykonania niniejszej Konwencji, zostaną określone w sposób elastyczny, z uwzględnieniem warunków charakterystycznych dla każdego kraju.

Artykuł 35 #

Stosowanie postanowień niniejszej konwencji nie narusza praw i korzyści zainteresowanych narodów wynikających z innych konwencji i zaleceń, instrumentów międzynarodowych, traktatów lub ustaw krajowych, orzeczeń, zwyczajów lub porozumień.

CZĘŚĆ X. POSTANOWIENIA KOŃCOWE #

Artykuł 36 #

Niniejsza Konwencja stanowi rewizję Konwencji dotyczącej ludności tubylczej i plemiennej z 1957 r.

Artykuł 37 #

Formalne ratyfikacje niniejszej konwencji zostaną przekazane Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy w celu rejestracji.

Artykuł 38 #

1. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostały zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie w życie po dwunastu miesiącach od daty zarejestrowania przez Dyrektora Generalnego ratyfikacji dwóch Członków.

3. Następnie niniejsza Konwencja wejdzie w życie dla każdego Członka po dwunastu miesiącach od daty zarejestrowania jej ratyfikacji.

Artykuł 39 #

1. Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może ją wypowiedzieć po upływie dziesięciu lat od dnia, w którym Konwencja po raz pierwszy weszła w życie aktem przekazanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy w celu rejestracji. Takie wypowiedzenie nabierze mocy dopiero po upływie jednego roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję i który w ciągu roku następującego po upływie dziesięcioletniego okresu, o którym mowa w poprzednim ustępie, nie skorzysta z prawa do wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na kolejny okres dziesięć lat, a następnie może wypowiedzieć niniejszą Konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat na warunkach przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł 40 #

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i wypowiedzeń przekazanych mu przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o rejestracji drugiej przekazanej mu ratyfikacji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę wejścia w życie Konwencji.

Artykuł 41 #

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy przekaże Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych pełne dane dotyczące wszystkich ratyfikacji i aktów wypowiedzenia zarejestrowanych przez niego zgodnie z art. postanowienia poprzednich artykułów.

Artykuł 42 #

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy w każdym czasie, jaki uzna za konieczny, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdanie z funkcjonowania niniejszej konwencji i rozważy celowość umieszczenia na porządku dziennym Konferencji kwestii jej całkowitej rewizji. lub w części.

Artykuł 43 #

1. Jeżeli Konferencja przyjmie nową Konwencję zmieniającą niniejszą Konwencję w całości lub w części, wówczas, o ile nowa Konwencja nie postanowi inaczej:

(a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji poddanej rewizji będzie ipso jure pociągała za sobą natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji, niezależnie od postanowień artykułu 39 powyżej, jeżeli i kiedy nowa konwencja poddana rewizji wejdzie w życie;

(b) od daty wejścia w życie nowej konwencji rewizyjnej niniejsza konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza Konwencja w każdym przypadku pozostanie w mocy w swojej aktualnej formie i treści w stosunku do tych Członków, którzy ją ratyfikowali, ale nie ratyfikowali Konwencji rewizyjnej.

Artykuł 44 #

Angielska i francuska wersja tekstu niniejszej konwencji są jednakowo autorytatywne.