Konwencja o obywatelstwie kobiet zamężnych ONZ z 20 lutego 1957 roku

Każde Umawiające się Państwo zgadza się, że żona jego obywatela, będąca cudzoziemką, może na własną prośbę uzyskać obywatelstwo małżonka w drodze specjalnie uproszczonej procedury naturalizacyjnej; przyznanie tego obywatelstwa może być ograniczone względami bezpieczeństwa państwowego i porządku publicznego.

Każde Umawiające się Państwo zgadza się, że nie będzie interpretować niniejszej Konwencji, jakoby naruszała ona jakiegokolwiek przepisy czy praktykę sądową, zezwalające żonie jego obywatela, będącej cudzoziemką, na uzyskanie z mocy prawa, na swą prośbę, obywatelstwa swego małżonka.

Niniejsza Konwencja będzie otwarta do podpisu i ratyfikacji dla każdego państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, a także dla każdego innego państwa, które jest lub stanie się członkiem którejkolwiek agencji wyspecjalizowanej Organizacji Narodów Zjednoczonych lub które jest albo w przyszłości stanie się stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, lub dla każdego innego państwa, zaproszonego przez Ogólne Zgromadzenie Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Niniejsza Konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla wszystkich państw wymienionych w ust. 1 art. 4.

Przystąpienie nastąpi przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dokumentu przystąpienia.

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu szóstego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.

Dla każdego Państwa, które ratyfikuje niniejszą Konwencję albo do niej przystąpi po złożeniu szóstego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.

Niniejsza Konwencja będzie się stosować do wszystkich terytoriów nie rządzących się samodzielnie, powierniczych, kolonialnych i innych terytoriów niemetropolitalnych, za których stosunki międzynarodowe odpowiedzialne jest którekolwiek z Umawiających się Państw; zainteresowane Umawiające się Państwo powinno, z zastrzeżeniem postanowień ust. 2 niniejszego artykułu, oświadczyć w chwili podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia, do którego terytorium lub terytoriów niemetropolitalnych stosuje się Konwencja ipso facto w rezultacie podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia.

W każdym przypadku, w którym dla celów obywatelstwa terytorium niemetropolitalne nie jest traktowane jako całość z terytorium metropolitarnym, lub w każdym przypadku, w którym na mocy ustawy konstytucyjnej lub praktyki Umawiającego się Państwa albo terytorium niemetropolitalnego wymagana jest uprzednia zgoda tego terytorium na stosowanie Konwencji na jego terytorium, Umawiające się Państwo dążyć będzie do uzyskania wymaganej zgody terytorium niemetropolitalnego w okresie dwunastu miesięcy od dnia podpisania Konwencji przez to Umawiające się Państwo, które też zawiadomi Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o uzyskaniu takiej zgody. Niniejsza Konwencja będzie się stosować do terytorium lub terytoriów wymienionych w zawiadomieniu od dnia jego otrzymania przez Sekretarza Generalnego.

Po upływie dwunastomiesięcznego okresu, wymienionego w ust. 2 niniejszego artykułu, zainteresowane Umawiające się Państwa zawiadomią Sekretarza Generalnego o rezultatach konsultacji z tymi terytoriami niemetropolitalnymi, za których stosunki międzynarodowe są odpowiedzialne i które wyraziły zgodę na stosowanie niniejszej Konwencji.

Każde Państwo może w chwili podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia zgłosić zastrzeżenia do któregokolwiek artykułu niniejszej Konwencji, z wyjątkiem artykułów 1 i 2.

Zastrzeżenia zgłoszone zgodnie z § 1 niniejszego artykułu nie naruszają mocy obowiązującej Konwencji pomiędzy państwem zgłaszającym zastrzeżenia a innymi państwami będącymi jej stronami, z wyjątkiem postanowień, do których zgłoszono zastrzeżenie lub zastrzeżenia, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże treść zastrzeżeń wszystkim Państwom, które są lub staną się stronami niniejszej Konwencji. Każde Państwo będące stroną Konwencji lub które w przyszłości stanie się jej stroną, może zawiadomić Sekretarza Generalnego, że nie uważa się za związane Konwencją w stosunku do Państwa zgłaszającego zastrzeżenie. Państwo będące stroną Konwencji powinno zawiadomić o powyższym w ciągu 90 dni od otrzymania zawiadomienia od Sekretarza Generalnego; a Państwo, które w przyszłości stanie się stroną, w ciągu 90 dni od daty złożenia dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia. W wypadku przekazania takiego zawiadomienia Konwencja nie będzie obowiązywać między państwem, które przekazało zawiadomienie, a państwem zgłaszającym zastrzeżenie.

Każde Państwo, które zgłosiło zastrzeżenie zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, może je w każdym czasie wycofać w całości lub w części, po jego przyjęciu, zawiadamiając o tym Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Takie zawiadomienie nabierze mocy w dniu jego otrzymania.

Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą Konwencję zawiadamiając o tym na piśmie Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wypowiedzenie to nabierze mocy po upływie roku od dnia otrzymania zawiadomienia przez Sekretarza Generalnego.

Niniejsza Konwencja utraci moc obowiązującą w dniu, w którym nabierze mocy wypowiedzenie, zmniejszające ilość stron Konwencji poniżej sześciu.

Niniejsza Konwencja, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, będzie złożona w archiwach Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże uwierzytelnione kopie Konwencji wszystkim państwom będącym członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i państwom nie będącym członkami, wymienionym w ust. 1 art. 4.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni przez swe Rządy, podpisali niniejszą Konwencję, która została otwarta do podpisu w Nowym Jorku dnia 20 lutego tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego siódmego roku.