Konwencja przeciwko handlowi ludzkimi narządami przyjęta przez Radę Europy w Santiago de Compostela z 25.marca.2015 (CETS nr 216) #
Council of Europe Convention against Trafficking in Human Organs (CETS No. 216)
(tłumaczenie maszynowe – przepraszamy za jakość tłumaczenia. )
Polska podpisała 25.03.2015 roku ale nie ratyfikowała
Preambuła
Państwa członkowskie Rady Europy i inni sygnatariusze niniejszej konwencji;
Mając na uwadze Powszechną Deklarację Praw Człowieka proklamowaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych Zgromadzenia Ogólnego z dnia 10 grudnia 1948 r. oraz Konwencji o Ochronie Człowieka Prawa i podstawowe wolności (1950, ETS nr 5);
Mając na uwadze Konwencję o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w zakresie zastosowań biologii i medycyny: Konwencja o prawach człowieka i biomedycynie (1997, ETS nr 164) oraz Protokół dodatkowy do Konwencji o ochronie Prawa i biomedycyna dotycząca transplantacji narządów i tkanek pochodzenia ludzkiego (2002, ETS nr 186);
Mając na uwadze Protokół o zapobieganiu, zwalczaniu i karaniu handlu ludźmi, zwłaszcza kobiet i dzieci, uzupełniającym Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (2000) i Konwencja Rady Europy w sprawie działania przeciwko handlowi ludźmi (2005, CETS nr 197);
Zważywszy, że celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności między jej członkami
Uznając, że handel narządami ludzkimi narusza godność człowieka i prawo do życia oraz stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego;
Zdecydowane przyczynić się w znaczący sposób do wyeliminowania handlu narządami ludzkimi poprzez wprowadzenie nowych do prawa karnego przestępstw – uzupełniając istniejące międzynarodowe instrumenty prawne w dziedzinie handlu ludźmi w celu pobierania narządów;
Zważywszy, że celem niniejszej Konwencji jest zapobieganie i zwalczanie handlu narządami ludzkimi oraz że wdrażanie postanowień Konwencji dotyczących prawa karnego materialnego powinno odbywać się z uwzględnieniem jej celu i zasady proporcjonalności;
Uznając, że w celu skutecznego zwalczania globalnego zagrożenia, jakie stwarza handel narządami ludzkimi, należy zachęcać do ścisłej współpracy międzynarodowej między państwami członkowskimi Rady Europy i państwami niebędącymi członkami Rady Europy,
Zgodzono się na następujące:
Rozdział I – Cele, zakres i stosowanie terminów #
Artykuł 1 – Cele #
1. #
Cele niniejszej konwencji są następujące:
a. #
zapobieganie handlowi ludzkimi narządami i zwalczanie tego procederu poprzez kryminalizację niektórych czynów;
b #
chronić prawa ofiar przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją;
c #
ułatwianie współpracy na poziomie krajowym i międzynarodowym w zakresie działań przeciwko handlowi ludzkimi narządami.
2 #
W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia jej postanowień przez Strony, niniejsza Konwencja ustanawia specjalny mechanizm działań następczych.
Artykuł 2 – Zakres i stosowanie terminów #
1
Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do handlu narządami ludzkimi do celów transplantacji lub do innych celów oraz do innych form nielegalnego pobierania i nielegalnej implantacji.
2. #
Dla celów niniejszej konwencji termin:
– „handel narządami ludzkimi” oznacza każdą nielegalną działalność dotyczącą narządów ludzkich, opisaną w artykule 4 ustęp 1 oraz artykułach 5, 7, 8 i 9 niniejszej konwencji;
– „narząd ludzki” oznacza zróżnicowaną część ciała ludzkiego, utworzoną z różnych tkanek, która zachowuje swoją strukturę, unaczynienie i zdolność do rozwijania funkcji fizjologicznych przy znacznym stopniu autonomii. Za narząd uważa się również część narządu, jeżeli jej funkcja ma być wykorzystywana do tego samego celu, co cały narząd w organizmie człowieka, z zachowaniem wymagań dotyczących budowy i unaczynienia.
Artykuł 3 – Zasada niedyskryminacji #
Wdrażanie postanowień niniejszej Konwencji przez Strony, w szczególności korzystanie ze środków ochrony praw ofiar, będzie zapewnione bez dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, język wiek, wyznanie, przekonania polityczne lub jakiekolwiek inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, orientację seksualną, stan zdrowia, niepełnosprawność lub inny status.
Rozdział II – Prawo karne materialne #
Artykuł 4 – Nielegalne pobieranie narządów ludzkich #
1. #
Każda ze Stron podejmuje niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo w jej prawie krajowym, w przypadku popełnienia umyślnego, pobrania narządów ludzkich od żywych lub zmarłych dawców :
a #
gdy pobranie jest przeprowadzane bez dobrowolnej, świadomej i konkretnej zgody żyjącego lub zmarłego dawcy lub, w przypadku zmarłego dawcy, bez zezwolenia na pobranie zgodnie z jego prawem krajowym;
b #
jeżeli w zamian za pobranie narządów żyjący dawca lub osoba trzecia zaoferowano lub otrzymał korzyść majątkową lub porównywalną korzyść;
c #
jeżeli w zamian za pobranie narządów od zmarłego dawcy osobie trzeciej zaproponowano lub otrzymała korzyść majątkową lub porównywalną korzyść.
2 #
Każde państwo lub Unia Europejska może w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, oświadczyć, że zastrzega sobie prawo do niestosowania ust. 1. a niniejszego artykułu do pobierania narządów ludzkich od żywych dawców, w wyjątkowych przypadkach i zgodnie z odpowiednimi gwarancjami lub postanowieniami dotyczącymi zgody na mocy prawa krajowego. Każde zastrzeżenie dokonane na mocy niniejszego ustępu powinno zawierać zwięzłe określenie odpowiedniego prawa krajowego.
3 #
Wyrażenie „korzyść finansowa lub porównywalna korzyść” nie obejmuje, do celów ustępu 1, b i c, odszkodowania za utratę zarobków i innych uzasadnionych wydatków spowodowanych przeprowadzką lub związanymi z nią badaniami lekarskimi, ani rekompensaty w przypadku szkody, która nie jest nieodłącznie związana z pobraniem narządów.
4. #
Każda Strona rozważy podjęcie niezbędnych środków ustawodawczych lub innych środków w celu uznania za przestępstwo w jej prawie krajowym pobierania narządów ludzkich od żywych lub zmarłych dawców, jeżeli pobranie to odbywa się poza ramami jej krajowego systemu transplantacji lub gdy usunięcie odbywa się z naruszeniem podstawowych zasad krajowych przepisów lub zasad dotyczących transplantacji.
Jeżeli Strona stwierdzi przestępstwa zgodnie z niniejszym postanowieniem, dołoży starań, aby również do takich przestępstw zastosować artykuły 9–22.
Artykuł 5 – Wykorzystywanie nielegalnie pobranych narządów do celów implantacji lub innych celów niż implantacja #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo w swoim prawie krajowym, w przypadku popełnienia umyślnego, wykorzystania nielegalnie pobranych narządów, zgodnie z art. opisanych w art. 4 ust. 1, do celów implantacji lub innych celów niż implantacja.
Artykuł 6 – Wszczepianie narządów poza krajowym systemem transplantacyjnym lub z naruszeniem podstawowych zasad krajowego prawa transplantacyjnego #
Każda Strona rozważy podjęcie niezbędnych środków ustawodawczych lub innych środków w celu uznania za przestępstwo na mocy jej prawa krajowego, popełnionego umyślnie, wszczepienia organów ludzkich od żywych lub zmarłych dawców, w przypadku gdy implantacja jest wykonywana poza ramami krajowego systemu transplantacyjnego lub gdy implantacja jest wykonywana z naruszeniem podstawowych zasad krajowych przepisów lub przepisów dotyczących transplantacji.
Jeżeli Strona stwierdzi przestępstwa zgodnie z niniejszym postanowieniem, dołoży starań, aby również do takich przestępstw zastosować artykuły 9–22.
Artykuł 7 – Nielegalne nakłanianie, werbowanie, oferowanie i żądanie nienależnych korzyści #
1. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo w jej prawie wewnętrznym umyślnego nakłaniania i werbowania dawcy narządów lub odbiorca, jeżeli jest przeprowadzana w celu uzyskania korzyści finansowej lub porównywalnej korzyści dla osoby ubiegającej się lub rekrutującej, lub dla osoby trzeciej.
2 #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo, jeżeli zostało popełnione umyślnie, obiecywania, proponowania lub wręczania przez jakąkolwiek osobę, bezpośrednio lub pośrednio, jakichkolwiek nienależnych korzyści pracownikom służby zdrowia, jej funkcjonariuszom publicznym lub osobom, które bezpośrednio lub pracować na rzecz podmiotów sektora prywatnego, w jakimkolwiek charakterze, w celu wykonania lub ułatwienia pobrania lub wszczepienia narządu ludzkiego, jeżeli takie pobranie lub wszczepienie odbywa się w okolicznościach opisanych w art. 4 ust. 1 lub art. 5 oraz, w stosownych przypadkach, art. 4 ust. 4 lub art. 6.
3 #
Każda ze Stron podejmuje niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo, jeżeli zostało popełnione umyślnie, żądania lub przyjmowania przez pracowników służby zdrowia, jej urzędników publicznych lub osoby, które kierują lub pracują dla podmiotów sektora prywatnego, w jakimkolwiek charakterze, jakichkolwiek nienależnych korzyści w celu wykonania lub ułatwienia wykonania pobrania lub wszczepienia narządu ludzkiego, jeżeli takie pobranie lub wszczepienie odbywa się w okolicznościach określonych w art. 4 ust. 1 lub art. 5 oraz, w stosownych przypadkach, art. 6.
Artykuł 8 – Przygotowanie, konserwacja, przechowywanie, transport, przekazywanie, przyjmowanie, przywóz i wywóz nielegalnie pobranych narządów #
Każda ze Stron podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo w jej prawie wewnętrznym, w przypadku popełnienia umyślnego:
a) #
przygotowanie, konserwacja i przechowywanie nielegalnie pobranych narządów ludzkich, jak opisano w artykule 4 ustęp 1 oraz, w stosownych przypadkach, artykule 4 ustęp 4;
b #
transport, przekazywanie, odbieranie, import i eksport nielegalnie pobranych narządów ludzkich, jak opisano w artykule 4 ustęp 1 oraz, w stosownych przypadkach, artykule 4 ustęp 4.
Artykuł 9 – Pomocnictwo i usiłowanie #
1. #
Każda Strona podejmie niezbędne kroki legislacyjne oraz inne środki mające na celu uznanie za przestępstwa, jeżeli zostały popełnione umyślnie, pomocnictwa lub podżegania do popełnienia któregokolwiek z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
2. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu uznania za przestępstwo umyślnego usiłowania popełnienia któregokolwiek z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. #
Każde państwo lub Unia Europejska może w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, oświadczyć, że zastrzega sobie prawo do niestosowania, lub stosowania tylko w określonych przypadkach lub warunkach ustępu 2 do przestępstw określonych zgodnie z artykułem 7 i artykułem 8.
Artykuł 10 – Jurysdykcja #
1. #
Każda Strona podejmie takie środki ustawodawcze lub inne, jakie mogą być konieczne do ustanowienia jurysdykcji nad przestępstwami określonymi w art. zgodnie z niniejszą Konwencją, gdy przestępstwo zostało popełnione: a na jego terytorium; lub b na pokładzie statku pływającego pod banderą tej Strony; lub c na pokładzie statku powietrznego zarejestrowanego zgodnie z prawem tej Strony; lub d przez jednego z jego obywateli; lub e przez osobę, która ma miejsce zwykłego pobytu na jego terytorium.
2. #
Każda Strona dąży do podjęcia niezbędnych środków ustawodawczych lub innych środków w celu ustanowienia jurysdykcji w odniesieniu do każdego przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, jeżeli przestępstwo zostało popełnione przeciwko jednemu z jej obywateli lub osobie mającej miejsce zwykłego pobytu na jej terytorium
3. #
Każde państwo lub Unia Europejska może w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, oświadczyć, że zastrzega sobie prawo do niestosowania lub stosować tylko w określonych przypadkach lub warunkach zasady jurysdykcji określone w ustępie 1 litera d i e niniejszego artykułu.
4. #
W celu ścigania przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją każda ze Stron podejmie niezbędne środki ustawodawcze lub inne środki w celu zapewnienia, że jej jurysdykcja w odniesieniu do ustępów 1.d i e niniejszego artykułu nie jest uzależniona od warunku, że ściganie może zostać wszczęte dopiero po zgłoszeniu przez ofiarę lub przekazaniu informacji przez państwo miejsca popełnienia przestępstwa.
5 #
Każde państwo lub Unia Europejska może w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, oświadczyć, że zastrzega sobie prawo do niestosowania lub stosować tylko w szczególnych przypadkach ust. 4 niniejszego artykułu.
6. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze lub inne środki w celu ustanowienia jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją w przypadkach, gdy domniemany sprawca przebywa na jej terytorium i nie podlega ekstradycji do innego państwa, wyłącznie na podstawie podstawie jego obywatelstwa.
7 #
Jeżeli więcej niż jedna Strona domaga się jurysdykcji w sprawie domniemanego przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, zaangażowane Strony, w stosownych przypadkach, konsultują się w celu określenia najodpowiedniejszej jurysdykcji do ścigania.
8 #
Bez uszczerbku dla ogólnych zasad prawa międzynarodowego, niniejsza Konwencja nie wyklucza jakiejkolwiek jurysdykcji karnej wykonywanej przez Stronę zgodnie z jej prawem wewnętrznym.
Artykuł 11 – Odpowiedzialność przedsiębiorstw #
1. #
Każda ze Stron podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, aby osoby prawne mogły zostać pociągnięte do odpowiedzialności za przestępstwa określone zgodnie z niniejszą konwencją,
popełnione na ich korzyść przez dowolną osobę fizyczną działającą indywidualnie lub w ramach organu osoby prawnej, który zajmuje w nim wiodącą pozycję na podstawie:
a. #
pełnomocnictwa do reprezentacji osoby prawnej;
b #
pełnomocnictwo do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej;
c #
upoważnienie do sprawowania kontroli w ramach osoby prawnej.
2 #
Oprócz przypadków przewidzianych w ustępie 1 niniejszego artykułu, każda ze Stron podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, że osoba prawna może zostać pociągnięta do odpowiedzialności w przypadku braku nadzoru lub kontroli ze strony osoby fizycznej, o której mowa w ustępie 1 umożliwił popełnienie przestępstwa określonego w niniejszej konwencji na korzyść tej osoby prawnej przez osobę fizyczną działającą z jej upoważnienia.
3, #
z zastrzeżeniem zasad prawnych Strony, odpowiedzialność osoby prawnej może mieć charakter karny, cywilny lub administracyjny.
4 #
Odpowiedzialność taka pozostaje bez uszczerbku dla odpowiedzialności karnej osób fizycznych, które popełniłyprzestępstwo.
Artykuł 12 – Sankcje i środki #
1. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, aby przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom. Sankcje te obejmują, za przestępstwa określone zgodnie z art. 4 ust. 1 oraz, w stosownych przypadkach, art. 5 i art. 7-9, popełnione przez osoby fizyczne, kary polegające na pozbawieniu wolności, które mogą skutkować ekstradycją.
2 #
Każda ze Stron podejmuje niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, aby osoby prawne pociągnięte do odpowiedzialności zgodnie z artykułem 11 podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, w tym karnym lub innym niż karne sankcjom pieniężnym, i może obejmować inne środki, takie jak :
a. #
czasowy lub stały zakaz wykonywania działalności gospodarczej;
b #
objęcie nadzorem sądowym; c sądowy nakaz likwidacji.
3. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne, aby:
a #
zezwolić na zajęcie i konfiskatę dochodów pochodzących z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją lub mienia, którego wartość odpowiada takim dochodom;
b #
umożliwić czasowe lub trwałe zamknięcie każdego zakładu wykorzystywanego do popełniania przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, bez uszczerbku dla praw osób trzecich działających w dobrej wierze, lub odmówić sprawcy, czasowo lub na stałe, zgodnie z odpowiednich przepisów prawa krajowego, wykonywanie działalności zawodowej mającej związek z popełnieniem któregokolwiek z przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
Artykuł 13 – Okoliczności obciążające #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, aby następujące
okoliczności, o ile nie stanowią już znamion przestępstwa, mogły, zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa krajowego prawa, być brane pod uwagę jako okoliczność obciążająca przy ustalaniu sankcji w odniesieniu do przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją:
a #
przestępstwo spowodowało śmierć lub poważny uszczerbek na zdrowiu fizycznym lub psychicznym ofiary;
b #
przestępstwo zostało popełnione przez osobę, która nadużyła swojej pozycji;
c #
przestępstwo zostało popełnione w ramach organizacji przestępczej;
d #
sprawca był wcześniej skazany za przestępstwa określone zgodnie z niniejszą Konwencją; e przestępstwo zostało popełnione na dziecku lub innej osobie szczególnie bezbronnej.
Artykuł 14 – Wcześniejsze wyroki skazujące #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki, aby zapewnić możliwość uwzględnienia prawomocnych wyroków wydanych przez inną Stronę w związku z przestępstwami określonymi zgodnie z niniejszą Konwencją przy ustalaniu sankcji.
Rozdział III – Prawo karne procesowe #
Artykuł 15 – Wszczęcie i kontynuacja postępowania #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, aby dochodzenie lub ściganie przestępstw ustanowionych zgodnie z niniejszą Konwencją nie było uzależnione od skargi oraz aby postępowanie mogło kontynuować nawet w przypadku wycofania reklamacji.
Artykuł 16 – Dochodzenia karne #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne, zgodnie z zasadami swojego prawa wewnętrznego, w celu zapewnienia skutecznego dochodzenia karnego i ścigania przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją. Artykuł 17 – Współpraca międzynarodowa
1. #
Strony współpracują ze sobą zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji oraz zgodnie z odpowiednimi, mającymi zastosowanie instrumentami i porozumieniami międzynarodowymi i regionalnymi, uzgodnionymi na podstawie jednolitego lub wzajemnego ustawodawstwa oraz ich krajowych prawa, w najszerszym możliwym zakresie, do celów dochodzeń lub postępowań dotyczących przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją, w tym zajęcia i konfiskaty.
2. #
Strony będą współpracować w możliwie najszerszym zakresie zgodnie z odpowiednimi, mającymi zastosowanie umowami międzynarodowymi, regionalnymi i dwustronnymi dotyczącymi ekstradycji i wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych dotyczących przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją.
3 #
Jeżeli Strona, która uzależnia ekstradycję lub wzajemną pomoc prawną w sprawach karnych od istnienia umowy, otrzyma wniosek o ekstradycję lub pomoc prawną w sprawach karnych od Strony, z którą nie ma takiej umowy, może ona, działając w pełni wywiązać się ze swoich zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego i z zastrzeżeniem warunków przewidzianych w prawie wewnętrznym Strony wezwanej, uznać niniejszą Konwencję za podstawę prawną ekstradycji lub wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych w odniesieniu do przestępstw określonych zgodnie z niniejszą Konwencją .
Rozdział IV – Środki ochrony #
Artykuł 18 – Ochrona ofiar #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu ochrony praw i interesów ofiar przestępstw ustanowionych zgodnie z niniejszą Konwencją, w szczególności poprzez:
a #
zapewnienie ofiarom dostępu do informacji odpowiednie dla ich sprawy i które są niezbędne do ochrony ich zdrowia i innych związanych z tym praw;
b #
pomoc ofiarom w powrocie do zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego;
c #
przewidując w swoim prawie krajowym prawo ofiar do odszkodowania od sprawców.
Artykuł 19 – Pozycja ofiar w postępowaniu karnym #
1. #
Każda ze Stron podejmuje niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu ochrony praw i interesów ofiar na wszystkich etapach dochodzenia i postępowania karnego, w szczególności poprzez:
a #
informowanie ich o ich prawach i usługach pozostają do ich dyspozycji i, na żądanie, o dalszym postępowaniu w związku z ich skargą, zarzutach podtrzymanych, stanie postępowania karnego, chyba że w wyjątkowych przypadkach takie zawiadomienie może negatywnie wpłynąć na prawidłowe rozpatrzenie sprawy, oraz ich roli w tym jak również wynik ich spraw;
b #
umożliwienie im, w sposób zgodny z zasadami proceduralnymi prawa krajowego, bycia wysłuchanymi, dostarczania dowodów oraz przedstawiania ich opinii, potrzeb i obaw, bezpośrednio lub przez pośrednika, oraz ich rozpatrzenia;
c #
zapewnienie im odpowiednich usług wsparcia, tak aby ich prawa i interesy zostały należycie przedstawione i uwzględnione;
d #
zapewnienie skutecznych środków ochrony ich i ich rodzin przed zastraszaniem i odwetem.
2. #
Każda ze Stron zapewnia ofiarom dostęp, od pierwszego kontaktu z właściwymi organami, do informacji na temat odpowiednich postępowań sądowych i administracyjnych.
3. #
Każda ze Stron zapewni ofiarom dostęp do pomocy prawnej, zgodnie z prawem krajowym iw uzasadnionych przypadkach nieodpłatnej, jeżeli istnieje możliwość uzyskania przez nie statusu strony w postępowaniu karnym.
4. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia, aby ofiary przestępstwa określonego zgodnie z niniejszą Konwencją, popełnione na terytorium Strony innej niż ta, w której mieszkają, mogły złożyć skargę przed właściwymi organami ich państwa rezydencja.
5. Każda Strona zapewni, w drodze środków ustawodawczych lub innych, zgodnie z art. warunkach przewidzianych przez jego prawo krajowe, możliwość grup, fundacji, stowarzyszeń lub organizacji rządowych lub pozarządowych, aby pomagać i/lub wspierać
ofiar za ich zgodą w postępowaniu karnym dotyczącym przestępstw określonych w art. zgodnie z niniejszą Konwencją.
Artykuł 20 – Ochrona świadków #
1 #
Każda ze Stron, w ramach swoich środków i zgodnie z warunkami przez nią przewidzianymi prawa krajowego, zapewniają skuteczną ochronę przed potencjalnym odwetem lub zastraszeniem świadków w postępowaniu karnym, którzy składają zeznania dotyczące przestępstw objętych tym przepisem Konwencji oraz, w stosownych przypadkach, za ich krewnych i inne osoby im bliskie.
2 #
Ustęp 1 niniejszego artykułu stosuje się również do ofiar, o ile są one świadkami.
Rozdział V – Środki zapobiegawcze #
Artykuł 21 – Środki na szczeblu krajowym #
1. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne środki w celu zapewnienia:
a #
istnienie przejrzystego krajowego systemu przeszczepiania narządów ludzkich;
b #
równy dostęp pacjentów do usług transplantacyjnych;
c #
odpowiednie gromadzenie, analizę i wymianę informacji związanych z przestępstwami objętymi niniejszą Konwencją we współpracy między wszystkimi odpowiednimi władzami.
2 #
W celu zapobiegania handlowi narządami ludzkimi i zwalczania tego procederu każda ze Stron podejmie odpowiednie środki:
a) #
w celu zapewnienia informacji lub wzmocnienia szkoleń dla pracowników służby zdrowia i odpowiednich urzędników w zakresie zapobiegania handlowi narządami ludzkimi i zwalczania tego procederu;
b #
promowanie kampanii uświadamiających skierowanych do ogółu społeczeństwa na temat bezprawności i niebezpieczeństw związanych z handlem narządami ludzkimi.
3. #
Każda Strona podejmie niezbędne środki ustawodawcze i inne w celu zakazania reklamowania zapotrzebowania na narządy ludzkie lub ich dostępności w celu oferowania lub poszukiwania korzyści finansowych lub porównywalnych korzyści.
Artykuł 22 – Środki na poziomie międzynarodowym #
Strony będą w jak najszerszym zakresie współpracować ze sobą w celu zapobiegania handlowi narządami ludzkimi. W szczególności Strony:
a. #
sporządzą sprawozdanie dla Komitetu Stron na jego wniosek w sprawie liczby przypadków handlu narządami ludzkimi w ramach ich odpowiednich jurysdykcji;
b #
wyznaczyć krajowy punkt kontaktowy do wymiany informacji dotyczących handlu narządami ludzkimi. Rozdział VI – Mechanizm działań następczych
Artykuł 23 – Komitet Stron #
1. #
Komitet Stron składa się z przedstawicieli Stron Konwencji.
2. #
Komitet Stron jest zwoływany przez Sekretarza Generalnego Rady Europy. Jej pierwsze posiedzenie odbędzie się w ciągu jednego roku od wejścia w życie niniejszej konwencji przez dziesiątego sygnatariusza, który ją ratyfikował. Następnie zbiera się na każde żądanie co najmniej jednej trzeciej Stron lub Sekretarza Generalnego.
3. #
Komitet Stron przyjmuje swój własny regulamin wewnętrzny.
4 #
Komitet Stron jest wspierany przez Sekretariat Rady Europy w wykonywaniu swoich funkcji.
5. #
Umawiająca się Strona, która nie jest członkiem Rady Europy, uczestniczy w finansowaniu Komitetu Stron w sposób określony przez Komitet Ministrów po konsultacji z tą Stroną.
Artykuł 24 – Inni przedstawiciele #
1. #
Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, Europejski Komitet ds. Problemów Przestępczości (CDPC), jak również inne właściwe komitety międzyrządowe lub naukowe Rady Europy wyznaczają po jednym przedstawicielu do Komitetu Stron w aby przyczynić się do wielosektorowego i multidyscyplinarnego podejścia.
2. #
Komitet Ministrów może zwrócić się do innych organów Rady Europy o wyznaczenie przedstawiciela do Komitetu Stron po konsultacji z tym ostatnim.
3. #
Przedstawiciele odpowiednich organów międzynarodowych mogą zostać dopuszczeni jako obserwatorzy do Komitetu Stron zgodnie z procedurą ustanowioną przez odpowiednie przepisy Rady Europy.
4. #
Przedstawiciele odpowiednich oficjalnych organów Stron mogą zostać dopuszczeni jako obserwatorzy do Komitetu Stron zgodnie z procedurą ustanowioną przez odpowiednie przepisy Rady Europy.
5. #
Przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, aw szczególności organizacji pozarządowych, mogą zostać dopuszczeni jako obserwatorzy do Komitetu Stron zgodnie z procedurą ustanowioną przez odpowiednie przepisy Rady Europy.
6 #
Przy wyznaczaniu przedstawicieli zgodnie z ustępami 2 do 5 niniejszego artykułu należy zapewnić zrównoważoną reprezentację różnych sektorów i dyscyplin.
7 #
Przedstawiciele wyznaczeni zgodnie z ust. 1 do 5 powyżej uczestniczą w posiedzeniach Komitetu Stron bez prawa głosu.
Artykuł 25 – Funkcje Komitetu Stron #
1. #
Komitet Stron monitoruje wdrażanie niniejszej konwencji. Regulamin wewnętrzny Komitetu Stron określi procedurę oceny wdrażania niniejszej Konwencji, stosując podejście wielosektorowe i multidyscyplinarne.
2. #
Komitet Stron ułatwia również gromadzenie, analizę i wymianę informacji, doświadczeń i dobrych praktyk między państwami w celu poprawy ich zdolności do zapobiegania i zwalczania handlu narządami ludzkimi. Komitet może korzystać z wiedzy fachowej innych odpowiednich komitetów i organów Rady Europy.
3 #
Ponadto Komitet Stron, w stosownych przypadkach:
a #
ułatwia skuteczne stosowanie i wdrażanie niniejszej konwencji, w tym identyfikację wszelkich problemów, które mogą się pojawić, oraz skutków wszelkich deklaracji lub zastrzeżeń złożonych na mocy niniejszej konwencji;
b #
wyrażać opinie w każdej kwestii dotyczącej stosowania niniejszej Konwencji i ułatwiać wymianę informacji o istotnych zmianach prawnych, politycznych lub technologicznych; c sformułować szczegółowe zalecenia dla Stron dotyczące wdrażania niniejszej Konwencji.
4. #
Europejski Komitet ds. Problemów Przestępczości (CDPC) będzie okresowo informowany o działaniach, o których mowa w ustępach 1, 2 i 3 niniejszego artykułu.
Rozdział VII – Związek z innymi dokumentami międzynarodowymi #
Artykuł 26 – Związek z innymi dokumentami międzynarodowymi #
1. #
Niniejsza Konwencja nie narusza praw i obowiązków wynikających z postanowień innych instrumentów międzynarodowych, których Stronami niniejszej Konwencji są lub staną się Stronami i które zawierają postanowienia dotyczące spraw regulowanych niniejszą Konwencją.
2. #
Strony Konwencji mogą zawierać między sobą umowy dwustronne lub wielostronne w sprawach objętych niniejszą Konwencją w celu uzupełnienia lub wzmocnienia jej postanowień lub ułatwienia stosowania zawartych w niej zasad.
Rozdział VIII – Poprawki do Konwencji #
Artykuł 27 – Poprawki #
1 #
Każda propozycja poprawki do niniejszej Konwencji przedstawiona przez Stronę jest przekazywana Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy i przekazywana przez niego państwom członkowskim Rady Europy Europą, państwami trzecimi posiadającymi status obserwatora w Radzie Europy, Unią Europejską oraz każdym państwem zaproszonym do podpisania niniejszej Konwencji.
2 #
Każda poprawka zaproponowana przez Stronę jest przekazywana Europejskiemu Komitetowi ds. Problemów Przestępczości (CDPC) i innym odpowiednim komitetom międzyrządowym lub naukowym Rady Europy, które przedkładają Komitetowi Stron swoje opinie na temat proponowanej poprawki.
3 #
Komitet Ministrów Rady Europy rozpatrzy proponowaną poprawkę i opinię przedstawioną przez Komitet Stron i po konsultacji ze Stronami niniejszej Konwencji, które nie są członkami Rady Europy, może przyjąć poprawkę przez większością przewidzianą w artykule 20.d Statutu Rady Europy.
4 #
Tekst każdej poprawki przyjętej przez Komitet Ministrów zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu zostanie przesłany Stronom do akceptacji.
5. #
Każda poprawka przyjęta zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie jednego miesiąca od dnia, w którym wszystkie Strony poinformowały Sekretarza Generalnego o jej przyjęciu. Rozdział IX – Postanowienia końcowe
Artykuł 28 – Podpisanie i wejście w życie #
1. #
Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla państw członkowskich Rady Europy, Unii Europejskiej oraz państw niebędących członkami, które mają status obserwatora w Radzie Europy. Będzie ona również otwarta do podpisu dla każdego innego państwa niebędącego członkiem Rady Europy na zaproszenie Komitetu Ministrów. Decyzja o zaproszeniu państwa niebędącego członkiem do podpisania Konwencji jest podejmowana większością głosów przewidzianą w artykule 20.d Statutu Rady Europy oraz jednomyślnym głosowaniem przedstawicieli Umawiających się Państw uprawnionych do zasiadania w Komitet Ministrów. Decyzja ta zostanie podjęta po uzyskaniu jednomyślnej zgody pozostałych Państw
2. #
Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Rady Europy.
3. #
Niniejsza konwencja wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym pięciu sygnatariuszy, w tym co najmniej trzy państwa członkowskie Rady Europy, wyraziło zgodę na związanie się Konwencji zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu.
4. #
W stosunku do każdego państwa lub Unii Europejskiej, które następnie wyrażą zgodę na związanie się konwencją, wejdzie ona w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty złożenia swojego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.
Artykuł 29 – Terytorialny zakres stosowania #
1. #
Każde państwo lub Unia Europejska może w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia określić terytorium lub terytoria, do których niniejsza konwencja ma zastosowanie.
2. #
Każda Strona może w dowolnym późniejszym terminie, w drodze deklaracji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy, rozszerzyć stosowanie niniejszej Konwencji na każde inne terytorium wskazane w deklaracji i za którego stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialna lub w imieniu którego jest upoważniony do składania zobowiązań.
W odniesieniu do takiego terytorium Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty otrzymania takiej deklaracji przez Sekretarza Generalnego.
3. #
Każda deklaracja złożona zgodnie z dwoma poprzednimi ustępami może, w odniesieniu do jakiegokolwiek terytorium określonego w takiej deklaracji, zostać wycofana w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.
Wycofanie staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty otrzymania takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 30 – Zastrzeżenia #
1. #
Każde państwo lub Unia Europejska może w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia oświadczyć, że korzysta z jednego lub kilku zastrzeżeń przewidzianych w artykule 4 ustęp 2 ; 9 ust. 3; 10 ust. 3 i 5.
2. #
Każde państwo lub Unia Europejska może również w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia oświadczyć, że zastrzega sobie prawo do stosowania art. 5 i art. 7 ust. 2 i 3, tylko wtedy, gdy przestępstwa są popełnione w celu zaszczepienia lub w celu zagnieżdżenia i innych celów określonych przez Stronę.
3 #
Żadne inne zastrzeżenia nie mogą być dokonane.
4. #
Każda Strona, która złożyła zastrzeżenie, może w dowolnym czasie wycofać je w całości lub w części w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.
Wycofanie wchodzi w życie z dniem otrzymania takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego. Artykuł 31 – Rozstrzyganie sporów Komitet Stron będzie śledził w ścisłej współpracy z Europejskim Komitetem ds. rozwiązywanie wszelkich trudności związanych z jego stosowaniem.
Artykuł 32 – Wypowiedzenie #
1. #
Każda Strona może w dowolnym czasie wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.
2 #
Takie wypowiedzenie wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 33 – Powiadomienie #
Sekretarz Generalny Rady Europy zawiadamia państwa członkowskie Rady Europy, państwa niebędące członkami Rady Europy, posiadające status obserwatora w Radzie Europy, Unię Europejską oraz każde państwo zaproszone do podpisania niniejszej Konwencja, zgodnie z postanowieniami artykułu 28, o:
a #
każdym podpisaniu;
b #
złożenie jakiegokolwiek dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia;
c #
każdą datę wejścia w życie niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 28;
d #
każdą poprawkę przyjętą zgodnie z art. 27 oraz datę wejścia w życie takiej poprawki;
e #
wszelkie zastrzeżenia i wycofania zastrzeżeń dokonane zgodnie z artykułem 30;
f #
każde wypowiedzenie dokonane zgodnie z postanowieniami artykułu 32;
g #
wszelkie inne akty, notyfikacje lub zawiadomienia odnoszące się do niniejszej konwencji.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję. Sporządzono w Santiago de Compostela dnia 25 marca 2015 r. w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione kopie każdemu państwu członkowskiemu Rady Europy, państwom nie będącym członkami Rady Europy, które mają status obserwatora w Radzie Europy, Unii Europejskiej oraz każdemu państwu zaproszonemu do podpisania niniejszej Konwencja
Dodaj komentarz