Środowiskowe normy jakości w dziedzinie polityki wodnej. Dyrektywa UE z dnia 16 grudnia 2008 r.

(1)

Zanieczyszczenie chemiczne wód powierzchniowych stanowi dla środowiska wodnego zagrożenie, które może spowodować m.in. ostrą i chroniczną toksyczność dla organizmów wodnych, akumulację zanieczyszczeń w ekosystemie oraz utratę siedlisk i różnorodności biologicznej, jak również zagrożenia dla zdrowia ludzkiego. W pierwszej kolejności należy zidentyfikować przyczyny zanieczyszczenia oraz zwalczać emisje u ich źródeł w sposób możliwie najbardziej skuteczny w kategoriach ekonomicznych i środowiskowych.

(2)

Zgodnie z art. 174 ust. 2 zdanie drugie Traktatu, polityka Wspólnoty w dziedzinie ochrony środowiska opiera się na zasadzie ostrożności oraz na zasadach działania zapobiegawczego, naprawiania szkody w środowisku w pierwszym rzędzie u źródła i na zasadzie „zanieczyszczający płaci”.

(3)

Zgodnie z art. 174 ust. 3 Traktatu przy opracowywaniu polityki w dziedzinie środowiska Wspólnota uwzględnia dostępne dane naukowo-techniczne, warunki środowiskowe w różnych regionach Wspólnoty, rozwój gospodarczy i społeczny Wspólnoty jako całości oraz zrównoważony rozwój jej regionów, jak również potencjalne korzyści i koszty, które mogą wynikać z działania lub z zaniechania działania.

(4)

Decyzja nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiająca szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (3) stanowi, że środowisko, zdrowie i jakość życia należą do środowiskowych priorytetów tego programu, podkreślając w szczególności potrzebę ustanowienia bardziej szczegółowych przepisów w dziedzinie polityki wodnej.

(5)

Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (4) ustanawia strategię ochrony wód przed zanieczyszczeniem i wymaga wprowadzenia dalszych szczególnych środków w zakresie kontroli zanieczyszczeń i środowiskowych norm jakości (EQS). Niniejsza dyrektywa ustanawia normy jakości środowiska zgodnie z przepisami i celami dyrektywy 2000/60/WE.

(6)

Zgodnie z art. 4 dyrektywy 2000/60/WE, w szczególności z ust. 1 lit. a), państwa członkowskie powinny wdrożyć konieczne środki zgodnie z art. 16 ust. 1 i 8 tej dyrektywy w celu stopniowego redukowania zanieczyszczenia substancjami priorytetowymi i zaprzestania lub stopniowego eliminowania emisji, zrzutów i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych.

(7)

Od roku 2000 przyjęto wiele aktów prawnych Wspólnoty będących środkami kontroli emisji zgodnie z art. 16 dyrektywy 2000/60/WE w odniesieniu do poszczególnych substancji priorytetowych. Ponadto wiele środków ochrony środowiska wchodzi w zakres innych obowiązujących przepisów Wspólnoty. W związku z tym priorytetowe znaczenie należy nadać wdrożeniu i przeglądowi obowiązujących aktów prawnych, a nie ustanawianiu nowych środków kontroli.

(8)

W odniesieniu do kontroli emisji substancji priorytetowych ze źródeł punktowych i rozproszonych, o których mowa w art. 16 dyrektywy 2000/60/WE, oprócz wdrażania pozostałego obowiązującego prawodawstwa Wspólnoty, bardziej opłacalne i proporcjonalne wydaje się włączenie przez państwa członkowskie, w razie potrzeby, odpowiednich środków kontroli na mocy art. 10 dyrektywy 2000/60/WE do programu działań opracowywanego dla każdego obszaru dorzecza zgodnie z art. 11 tej dyrektywy.

(9)

Państwa członkowskie powinny doskonalić stan dostępnej wiedzy i danych na temat źródeł substancji priorytetowych oraz dróg zanieczyszczeń w celu określenia możliwości ukierunkowanych i skutecznych kontroli. Państwa członkowskie powinny m.in. monitorować osady oraz faunę i florę w stosownych przypadkach i z odpowiednią częstotliwością, aby dostarczać wystarczających danych do wiarygodnych długoterminowych analiz tych substancji priorytetowych, które wykazują tendencję do akumulowania się w osadach lub faunie i florze. Jeżeli wymaga tego art. 3 decyzji nr 2455/2001/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2001 r. ustanawiającej wykaz priorytetowych substancji w dziedzinie polityki wodnej (5), wyniki monitorowania, w tym monitorowania osadów oraz fauny i flory, powinny być udostępniane w celu dostarczenia informacji do przyszłych wniosków Komisji złożonych zgodnie z art. 16 ust. 4 i 8 dyrektywy 2000/60/WE.

(10)

Decyzja nr 2455/2001/WE ustanawia pierwszy wykaz 33 substancji lub grup substancji, których objęcie działaniami na poziomie Wspólnoty uznano za priorytet. Niektóre z tych substancji priorytetowych zostały określone jako priorytetowe substancje niebezpieczne, dla których państwa członkowskie powinny wprowadzić niezbędne środki w celu zaprzestania lub stopniowego eliminowania ich emisji, zrzutów i strat. W przypadku substancji występujących w przyrodzie lub powstających w procesach naturalnych nie jest możliwe zaprzestanie lub stopniowe wyeliminowanie emisji, zrzutów i strat ze wszystkich ewentualnych źródeł. Niektóre substancje zostały poddane przeglądowi i powinny zostać sklasyfikowane. Komisja powinna nadal, zgodnie z harmonogramem przewidzianym w art. 16 dyrektywy 2000/60/WE, dokonywać przeglądów wykazu substancji priorytetowych, ustalając kolejność obejmowania działaniami poszczególnych substancji na podstawie uzgodnionych kryteriów wskazujących na zagrożenie dla środowiska wodnego lub za pośrednictwem środowiska wodnego; w odpowiednich przypadkach Komisja powinna także przedstawiać wnioski.

(11)

W interesie Wspólnoty i z myślą o skuteczniejszej regulacji ochrony wód powierzchniowych, należy ustanowić środowiskowe normy jakości dla substancji zanieczyszczających zaklasyfikowanych jako substancje priorytetowe na poziomie Wspólnoty i pozostawić państwom członkowskim ustanowienie, w razie potrzeby, na poziomie krajowym przepisów dla pozostałych substancji zanieczyszczających, z zastrzeżeniem stosowania odpowiednich przepisów Wspólnoty. W wykazie substancji priorytetowych nie umieszczono jednak ośmiu substancji zanieczyszczających, które są objęte zakresem dyrektywy Rady 86/280/EWG z dnia 12 czerwca 1986 r. w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów niektórych substancji niebezpiecznych zawartych w wykazie I załącznika do dyrektywy 76/464/EWG (6) i należą do grupy substancji, dla których państwa członkowskie powinny wprowadzić środki w celu osiągnięcia dobrego stanu chemicznego do roku 2015, z zastrzeżeniem art. 2 i 4 dyrektywy 2000/60/WE. Wspólne normy ustanowione dla tych substancji zanieczyszczających okazały się jednak przydatne i w związku z tym należy utrzymać ich regulację na poziomie Wspólnoty.

(12)

W związku z tym przepisy dotyczące bieżących celów w zakresie jakości środowiska ustanowione w dyrektywie Rady 82/176/EWG z dnia 22 marca 1982 r. w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów rtęci z przemysłu elektrolizy chlorków metali alkalicznych (7), dyrektywie Rady 83/513/EWG z dnia 26 września 1983 r. w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów kadmu (8), dyrektywie Rady 84/156/EWG z dnia 8 marca 1984 r. w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów rtęci z sektorów innych niż przemysł elektrolizy chlorków metali alkalicznych (9), dyrektywie Rady 84/491/EWG z dnia 9 października 1984 r. w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów heksachlorocykloheksanu (10) i w dyrektywie 86/280/EWG staną się zbędne i należy je skreślić.

(13)

Środowisko wodne może ulegać zanieczyszczeniu chemicznemu zarówno w krótkim, jak i w długim czasie i dlatego przy ustanawianiu środowiskowych norm jakości należy opierać się na danych dotyczących zarówno skutków ostrych, jak i chronicznych. W celu zapewnienia odpowiedniej ochrony środowiska wodnego i zdrowia ludzi należy ustanowić środowiskowe normy jakości wyrażone w postaci średnich wartości rocznych na poziomie zapewniającym ochronę przed narażeniem długotrwałym, a maksymalne dopuszczalne stężenia należy ustanowić na poziomie zapewniającym ochronę przed narażeniem krótkotrwałym.

(14)

Zgodnie z przepisami określonymi w sekcji 1.3.4 załącznika V do dyrektywy 2000/60/WE, przy monitorowaniu zgodności ze środowiskowymi normami jakości, w tym normami wyrażonymi w maksymalnych dopuszczalnych stężeniach, państwa członkowskie mogą wprowadzić metody statystyczne, takie jak oznaczenia w skali centylowej, które zapewnią możliwy do zaakceptowania poziom wiarygodności i precyzji pomimo wyników krańcowych, to jest ekstremalnych odchyleń od średniej, oraz odczytów błędnych. Aby zapewnić porównywalność działań monitorujących poszczególnych państw członkowskich, należy zapewnić określenie przy zastosowaniu procedury komitetu szczegółowych zasad dotyczących takich metod statystycznych.

(15)

W odniesieniu do większości substancji ustanowienie wartości środowiskowych norm jakości na poziomie Wspólnoty powinno na tym etapie ograniczać się tylko do wód powierzchniowych. Przez samo ustalenie środowiskowych norm jakości dla wód powierzchniowych nie można jednak zapewnić ochrony przed skutkami pośrednimi heksachlorobenzenu, heksachlorobutadienu i rtęci oraz zatruciem wtórnym tymi substancjami. Dla tych trzech substancji należy zatem ustanowić środowiskowe normy jakości dla fauny i flory na poziomie Wspólnoty. Aby państwa członkowskie mogły zastosować podejście elastyczne w zależności od ich strategii monitorowania, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru pomiędzy monitorowaniem i stosowaniem wspomnianych środowiskowych norm jakości dla fauny i flory a ustanowieniem bardziej rygorystycznych, zapewniających taki sam poziom ochrony środowiskowych norm jakości dla wód powierzchniowych.

(16)

Ponadto państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalenia środowiskowych norm jakości dla osadów lub fauny i flory na szczeblu krajowym i stosowania ich zamiast środowiskowych norm jakości dla wód określonych w niniejszej dyrektywie. Takie środowiskowe normy jakości należy ustalać przez zastosowanie przejrzystej procedury obejmującej przesyłanie powiadomień Komisji i innym państwom członkowskim w celu zapewnienia poziomu ochrony równoważnego określonym na poziomie Wspólnoty środowiskowym normom jakości dla wód. W swoich sprawozdaniach na temat wykonania dyrektywy 2000/60/WE Komisja powinna przedstawić skrót wyżej wymienionych powiadomień. Ponadto osady oraz fauna i flora pozostają ważnymi matrycami dla monitorowania niektórych substancji o znacznym potencjale kumulacji. W celu oceny długoterminowych skutków działalności człowieka oraz tendencji państwa członkowskie powinny przedsięwziąć środki, z zastrzeżeniem art. 4 dyrektywy 2000/60/WE, w celu ograniczenia znacznego wzrostu aktualnych poziomów skażenia fauny i flory oraz osadów.

(17)

Zgodnie z art. 13 dyrektywy 2000/60/WE i z jej załącznikiem VII lit. A pkt 5, wszelkie wyjątki od stosowania norm jakości środowiska w odniesieniu do substancji priorytetowych w zbiornikach wodnych zgodnie z art. 4 ust. 4, 5 i 6 tej dyrektywy i z uwzględnieniem jej art. 4 ust. 8 i 9 powinny być odnotowane w planach gospodarowania wodami w dorzeczach. Jeżeli spełnione są wymagania art. 4 dyrektywy 2000/60/WE, w tym warunki wprowadzania wyjątków, to możliwe jest prowadzenie działalności, w tym pogłębiania i żeglugi, prowadzącej do zrzutów, emisji i strat substancji priorytetowych.

(18)

Państwa członkowskie muszą osiągnąć zgodność z dyrektywą Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (11) i gospodarować jednolitymi częściami wód powierzchniowych wykorzystywanych do poboru wody przeznaczonej do spożycia zgodnie z art. 7 dyrektywy 2000/60/WE. Niniejszą dyrektywę należy zatem wdrożyć bez uszczerbku dla tych wymogów, w związku z którymi może istnieć potrzeba bardziej rygorystycznych norm.

(19)

W pobliżu punktowych źródeł zrzutów stężenie substancji zanieczyszczających jest z reguły wyższe niż stężenie w otaczającej je wodzie. Państwa członkowskie powinny zatem mieć możliwość wykorzystywania stref mieszania, o ile nie ma to wpływu na przestrzeganie stosownych środowiskowych norm jakości w pozostałej jednolitej części wód powierzchniowych. Zasięg stref mieszania powinien być ograniczony do miejsc znajdujących się w pobliżu punktów zrzutu i być proporcjonalny. Zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2000/60/WE państwa członkowskie powinny w stosowanych przypadkach zapewniać na całym obszarze dorzecza koordynację wymagań realizacji celów środowiskowych, o których mowa w art. 4 tej dyrektywy, w tym wskazanie stref mieszania w transgranicznych zbiornikach wodnych.

(20)

Konieczne jest sprawdzenie zgodności z celami zaprzestania lub stopniowego eliminowania i redukcji zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/60/WE i dokonanie oceny zgodności z tymi zobowiązaniami w sposób przejrzysty, zwłaszcza w odniesieniu do znacznych emisji, zrzutów i strat powstających w wyniku działalności człowieka. Ponadto harmonogram zaprzestania lub stopniowego eliminowania i redukcji musi być powiązany z wykazem. Powinna również istnieć możliwość dokonania oceny stosowania art. 4 ust. 4–7 dyrektywy 2000/60/WE. Równie potrzebne jest odpowiednie narzędzie do ilościowego określania strat substancji występujących w przyrodzie lub wynikających z procesów naturalnych, w którym to przypadku całkowite zaprzestanie lub stopniowe eliminowanie emisji, zrzutów i strat z wszystkich potencjalnych źródeł jest niemożliwe. W celu sprostania tym potrzebom każde państwo członkowskie powinno ustanowić wykaz emisji, zrzutów i strat dla każdego obszaru dorzecza lub części obszaru dorzecza znajdujących się na jego terytorium.

(21)

Aby uniknąć powielania pracy przy tworzeniu tych wykazów i aby zapewnić spójność tych wykazów z innymi obowiązującymi środkami ochrony wód powierzchniowych, państwa członkowskie powinny korzystać z informacji zgromadzonych na mocy dyrektywy 2000/60/WE i rozporządzenia (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r w sprawie ustanowienia Europejskiego Rejestru Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń (12).

(22)

Aby zapewnić spójną ochronę wód powierzchniowych, państwa członkowskie leżące nad wspólnymi zbiornikami wód powierzchniowych powinny koordynować swoje działania monitorujące i w stosownych przypadkach sporządzanie wykazów.

(23)

Aby lepiej odzwierciedlić swoje potrzeby, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru odpowiedniego rocznego okresu referencyjnego w celu dokonania pomiarów wartości podstawowych pozycji wykazu. Należy jednak uwzględnić fakt, że straty pojawiające się przy stosowaniu pestycydów mogą się znacznie różnić w poszczególnych latach z powodu różnych dawek stosowania, na przykład z powodu różnych warunków klimatycznych. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru trzyletniego okresu referencyjnego w przypadku niektórych substancji objętych zakresem zastosowania dyrektywy Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (13).

(24)

Aby zoptymalizować stosowanie wykazu, należy ustanowić termin, w którym Komisja ma sprawdzić, czy wartości emisji, zrzutów i strat podane w wykazie zbliżają się do wartości zgodnych z celami określonymi w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/60/WE, z zastrzeżeniem art. 4 ust. 4 i 5 niniejszej dyrektywy.

(25)

W celu przyczynienia się do ujednolicenia metodologii stosowanej przez państwa członkowskie przy sporządzaniu wykazów emisji, zrzutów i strat, w tym strat zanieczyszczeń zakumulowanych w osadach, należy opracować wytyczne techniczne.

(26)

Niektóre państwa członkowskie ponoszą skutki oddziaływania zanieczyszczenia, którego źródło znajduje się poza ich jurysdykcją. Należy zatem wyjaśnić, że państwo członkowskie nie narusza swoich zobowiązań na mocy niniejszej dyrektywy, jeżeli przekroczenie środowiskowej normy jakości wynika z takiego zanieczyszczenia transgranicznego, pod warunkiem że spełniono określone warunki i państwo to odpowiednio wykorzystało odnośne przepisy dyrektywy 2000/60/WE.

(27)

Na podstawie sprawozdań przekazanych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 dyrektywy 2000/60/WE Komisja powinna przeanalizować potrzebę zmiany obowiązujących aktów i wprowadzenia dodatkowych środków szczególnych na terenie całej Wspólnoty, takich jak kontrole emisji, i w odpowiednich sytuacjach przedstawić stosowne wnioski. Komisja powinna przekazywać wnioski z tej analizy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w ramach sprawozdania przygotowanego zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE. Przedstawiając jakiekolwiek propozycje środków dotyczących kontroli emisji, z uwzględnieniem art. 10 dyrektywy 2000/60/WE, Komisja powinna brać pod uwagę obowiązujące wymagania dotyczące kontroli emisji, takie jak wymagania na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (14), oraz najnowsze osiągnięcia w zakresie technologii ograniczania zanieczyszczenia.

(28)

Kryteria identyfikacji substancji, które są trwałe, bioakumulacyjne i toksyczne, jak również substancji równie niepokojących, mianowicie bardzo trwałych i bardzo bioakumulacyjnych, o których mowa w dyrektywie 2000/60/WE, są ustanowione w dokumencie zawierającym wytyczne techniczne w zakresie oceny ryzyka towarzyszącym dyrektywie Komisji 93/67/EWG z dnia 20 lipca 1993 r. ustanawiającej zasady oceny ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego ze strony substancji notyfikowanych zgodnie z dyrektywą Rady 67/548/EWG (15), dyrektywie 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzenia do obrotu produktów biobójczych (16) oraz rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (17). Aby zapewnić spójność przepisów wspólnotowych, jedynie te kryteria powinny być stosowane do substancji poddanych przeglądowi zgodnie z decyzją nr 2455/2001/WE, a załącznik X do dyrektywy 2000/60/WE należy odpowiednio zastąpić.

(29)

Zobowiązania określone w dyrektywach wymienionych w załączniku IX do dyrektywy 2000/60/WE są już włączone do dyrektywy 2008/1/WE oraz dyrektywy 2000/60/WE; zagwarantowany jest co najmniej ten sam poziom ochrony, jeśli środowiskowe normy jakości są utrzymane lub poddane przeglądowi. W celu zapewnienia spójnego podejścia do zanieczyszczenia chemicznego wód powierzchniowych oraz wyjaśnienia i uproszczenia obowiązującego prawodawstwa Wspólnoty w tej dziedzinie, należy uchylić, zgodnie z dyrektywą 2000/60/WE ze skutkiem od 22 grudnia 2012 r., dyrektywy 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG oraz 86/280/EWG.

(30)

Zalecenia, o których mowa w dyrektywie 2000/60/WE, a w szczególności zalecenia Komitetu Naukowego ds. Toksyczności, Ekotoksyczności oraz Środowiska zostały rozważone.

(31)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (18), zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelację pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do udostępniania ich do publicznej wiadomości.

(32)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie osiągnięcie dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych poprzez określenie środowiskowych norm jakości dla substancji priorytetowych i pewnych innych substancji zanieczyszczających, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i w celu utrzymania tego samego poziomu ochrony wód powierzchniowych możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(33)

Środki konieczne dla wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (19).

(34)

W szczególności Komisja powinna mieć prawo zmiany pkt 3 części B załącznika I do niniejszej dyrektywy. W związku z tym, że środek ten ma zasięg ogólny i ma na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy lub jej uzupełnienie przez dodanie nowych elementów innych niż istotne, musi on zostać przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE,

a)

stosują dla rtęci i jej związków środowiskową normę jakości wynoszącą 20 μg/kg lub dla heksachlorobenzenu – środowiskową normę jakości wynoszącą 10 μg/kg lub dla heksachlorobutadienu – środowiskową normę jakości wynoszącą 55 μg/kg, przy czym powyższe środowiskowe normy jakości są normami dla tkanki zwierząt łownych (masy mokrej), przy założeniu wyboru najbardziej odpowiedniego wskaźnika spośród ryb, mięczaków, skorupiaków i innych gatunków fauny i flory;

b)

określają i stosują dla określonych substancji środowiskowe normy jakości inne niż normy wymienione w lit. a) dla osadów lub fauny i flory. Stosowane przez nie środowiskowe normy jakości zapewniają co najmniej taki sam poziom ochrony, jaki zapewniają środowiskowe normy jakości dla wód określone w załączniku I część A;

c)

określają dla substancji wymienionych w lit. a) i b) częstotliwość działań monitorujących zgodność ze środowiskowymi normami jakości w faunie i florze lub osadach. Działania monitorujące przeprowadza się jednak co najmniej raz w roku, o ile wiedza techniczna i fachowe opinie nie uzasadniają innego odstępu czasu; i

d)

informują Komisję i inne państwa członkowskie, za pośrednictwem komitetu, o którym mowa w art. 21 dyrektywy 2000/60/WE, o substancjach, dla których określono środowiskowe normy jakości zgodnie z lit. b), o przyczynach i podstawach zastosowania takiego podejścia, o wartościach ustanowionych alternatywnych środowiskowych norm jakości, w tym także danych i metodach, za pomocą których alternatywne środowiskowe normy jakości zostały określone, o kategoriach wód powierzchniowych, do których miałyby zastosowanie, oraz o planowanej częstotliwości działań monitorujących, wraz z uzasadnieniem takiej częstotliwości.

a)

podejścia i metodologii stosowanych przy określaniu takich stref; oraz

b)

środków podjętych w celu ograniczenia w przyszłości zasięgu stref mieszania, takich jak środki podjęte na podstawie art. 11 ust. 3 lit. k) dyrektywy 2000/60/WE lub przegląd pozwoleń wydanych na podstawie dyrektywy 2008/1/WE lub wcześniejszych przepisów, o których mowa w art. 11 ust. 3 lit. g) dyrektywy 2000/60/WE.

a)

ograniczony do miejsc znajdujących się w pobliżu punktów zrzutu;

b)

proporcjonalny, z uwzględnieniem stężeń substancji zanieczyszczających w punkcie zrzutu oraz zawartych we wcześniejszych regulacjach warunków dotyczących emisji substancji zanieczyszczających, takich jak zezwolenia lub pozwolenia, o których mowa w art. 11 ust. 3 lit. g) dyrektywy 2000/60/WE i wszelkich innych stosownych przepisach prawa wspólnotowego, w oparciu o najlepsze dostępne techniki i zgodnie z art. 10 dyrektywy 2000/60/WE, w szczególności po poddaniu tych uprzednich regulacji przeglądowi.

a)

przekroczenie wiązało się ze źródłem zanieczyszczenia znajdującym się poza jurysdykcją tego państwa członkowskiego;

b)

w związku z takim zanieczyszczeniem transgranicznym państwo to nie mogło podjąć skutecznych środków w celu spełnienia stosownych środowiskowych norm jakości; i

c)

państwo to zastosowało mechanizmy koordynacji określone w art. 3 dyrektywy 2000/60/WE i w odpowiedni sposób skorzystało z przepisów art. 4 ust. 4, 5 i 6 tej dyrektywy w odniesieniu do jednolitych części wód, na które niekorzystny wpływ wywiera zanieczyszczenie transgraniczne.

a)

konkluzje z przeglądu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b)

środki przyjęte na rzecz zmniejszenia zasięgu stref mieszania wyznaczonych zgodnie z art. 4 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

c)

wynik sprawdzenia określonego w art. 5 ust. 5 niniejszej dyrektywy;

d)

sytuację w odniesieniu do zanieczyszczenia pochodzącego spoza terytorium Wspólnoty.