Pakt Migracyjny. Dyrektywa UE ustanawiające standardy przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową

1. #

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich obywateli państw trzecich i bezpaństwowców składających wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej na swoim terytorium, w tym na granicy zewnętrznej, na morzu terytorialnym lub w strefach tranzytowych państw członkowskich, pod warunkiem że te osoby trzecie obywatele danego kraju i bezpaństwowcy mogą pozostać na terytorium jako osoby ubiegające się o wizę. Niniejsza dyrektywa ma również zastosowanie do członków rodziny wnioskodawcy, pod warunkiem że członkowie ci rodziny są objęci takim wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej zgodnie z prawem krajowym.

2. #

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do wniosków o azyl dyplomatyczny lub terytorialny składanych do przedstawicielstw Państw Członkowskich.

3. #

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o stosowaniu niniejszej dyrektywy w związku z procedurami podejmowania decyzji w sprawie wniosków o przyznanie form ochrony innych niż te przewidziane w rozporządzeniu (UE) 2024/1347.

1. #

Państwa członkowskie dostarczają wnioskodawcom informacji dotyczących warunków przyjmowania określonych w niniejszej dyrektywie, w tym informacji właściwych dla ich systemów recepcyjnych, tak szybko, jak to możliwe i w odpowiednim czasie, aby skutecznie umożliwić wnioskodawcom korzystanie z praw i przestrzeganie obowiązków przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

Państwa członkowskie w szczególności przekazują wnioskodawcom standardowe informacje dotyczące warunków przyjmowania określonych w niniejszej dyrektywie, korzystając ze wzoru, który ma zostać opracowany przez Agencję Unii Europejskiej ds. Azylu („Agencja ds. Azylu”). Informacje te przekazuje się możliwie jak najszybciej i nie później niż trzy dni od złożenia wniosku lub w terminie jego rejestracji zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1348.

Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy otrzymali informacje o organizacjach lub grupach osób świadczących konkretną pomoc prawną i reprezentację prawną, w tym informacje o organizacjach lub grupach osób świadczących tę pomoc prawną i reprezentację bezpłatnie, a także o organizacjach, które mogą być w stanie pomóc lub poinformować je o dostępnych warunkach recepcyjnych, w tym o opiece zdrowotnej.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje, o których mowa w ust. 1, zostały przekazane na piśmie, w zwięzłej, przejrzystej, zrozumiałej i łatwo dostępnej formie, jasnym i prostym językiem oraz w języku, który wnioskodawca rozumie lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że zostanie zrozumiały. W razie potrzeby informacje te przekazuje się również ustnie lub, w stosownych przypadkach, w formie wizualnej, np. za pomocą filmów wideo lub piktogramów, i dostosowuje się je do potrzeb wnioskodawcy.

W przypadku małoletniego bez opieki państwa członkowskie przekazują informacje, o których mowa w ust. 1, w sposób dostosowany do wieku i w sposób zapewniający ich zrozumienie przez małoletniego bez opieki, w stosownych przypadkach wykorzystując materiały informacyjne specjalnie dostosowane do potrzeb małoletnich. Informacje te przekazuje się w obecności przedstawiciela małoletniego bez opieki lub osoby odpowiedniej do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela do czasu wyznaczenia przedstawiciela.

W wyjątkowych przypadkach państwo członkowskie może przekazać wnioskodawcy informacje, o których mowa w ust. 1, w formie tłumaczenia ustnego lub, w stosownych przypadkach, w formie wizualnej, takiej jak filmy wideo lub piktogramy, w przypadku gdy:

W przypadkach, o których mowa w akapicie trzecim, państwo członkowskie możliwie najszybciej uzyskuje pisemne tłumaczenie informacji, o których mowa w ust. 1, i przekazuje je wnioskodawcy, z wyjątkiem przypadków, gdy jest oczywiste, że takie postanowienie nie jest już potrzebne .

1. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawca otrzymał dokument, o którym mowa w art. 29 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1348.

2. #

Państwa członkowskie nie wymagają od wnioskodawców – wyłącznie z tego powodu, że są osobami ubiegającymi się o ochronę międzynarodową lub wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo – dostarczenia niepotrzebnej lub nieproporcjonalnej ilości dokumentacji lub nałożenia na wnioskodawców innych wymogów administracyjnych przed przyznaniem im praw do których są uprawnieni na mocy niniejszej dyrektywy.

3. #

Państwa członkowskie mogą wydać osobom ubiegającym się o wizę dokument podróży jedynie w przypadku, gdy zaistnieją poważne względy humanitarne lub inne powody o charakterze zasadniczym, które wymagają ich obecności w innym państwie. Ważność dokumentu podróży jest ograniczona do celu i czasu niezbędnego ze względu na powód, dla którego został wydany.

1. #

Państwa członkowskie mogą swobodnie organizować swoje systemy recepcyjne zgodnie z niniejszą dyrektywą. Wnioskodawcy mogą swobodnie przemieszczać się na terytorium danego państwa członkowskiego.

2. #

Pod warunkiem, że wszyscy wnioskodawcy będą skutecznie korzystać ze swoich praw wynikających z niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie mogą przydzielać wnioskodawcom zakwaterowanie na swoim terytorium w celu zarządzania swoimi systemami azylowymi i recepcyjnymi.

3. #

Przy przydzielaniu lub ponownym przydzielaniu wnioskodawców miejsca zakwaterowania państwa członkowskie biorą pod uwagę czynniki obiektywne, w tym jedność rodziny, o której mowa w art. 14, oraz szczególne potrzeby wnioskodawców w zakresie przyjmowania.

4. #

Zapewnienie przez państwa członkowskie materialnych warunków przyjmowania może zostać uzależnione od faktycznego zamieszkiwania wnioskodawców w miejscu zakwaterowania, do którego zostali przydzieleni zgodnie z ust. 2.

5. #

Państwa członkowskie mogą również wprowadzić mechanizmy oceny i zaspokajania potrzeb swoich systemów recepcyjnych, w tym mechanizmy służące sprawdzaniu, czy wnioskodawcy rzeczywiście zamieszkują w miejscu zakwaterowania przydzielonym im zgodnie z ust. 2.

6. #

Państwa członkowskie wymagają, aby wnioskodawcy podali właściwym organom swój aktualny adres, numer telefonu, pod którym można się z nimi skontaktować, oraz, jeśli jest dostępny, adres poczty elektronicznej. Państwa członkowskie wymagają również, aby wnioskodawcy jak najszybciej powiadamiali takie właściwe organy o wszelkich zmianach adresu, numeru telefonu lub adresu poczty elektronicznej.

7. #

Od państw członkowskich nie wymaga się podejmowania decyzji administracyjnych do celów niniejszego artykułu.

1. #

Państwa członkowskie mogą przydzielać wnioskodawców do obszaru geograficznego na swoim terytorium, po którym mogą się swobodnie przemieszczać, na czas trwania procedury udzielenia ochrony międzynarodowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1348.

2. #

Państwa członkowskie mogą przydzielać wnioskodawców do obszaru geograficznego na swoim terytorium zgodnie z ust. 1 wyłącznie w celu zapewnienia szybkiego, wydajnego i skutecznego rozpatrywania ich wniosków zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1348 lub rozmieszczenia geograficznego tych wniosków wnioskodawców, biorąc pod uwagę możliwości danych obszarów geograficznych.

Państwa członkowskie informują wnioskodawców zgodnie z art. 5 o ich przydzieleniu do obszaru geograficznego, w tym o granicach geograficznych tego obszaru.

3. #

Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom skuteczny dostęp do praw przysługujących im na mocy niniejszej dyrektywy oraz do gwarancji proceduralnych w ramach procedury udzielania ochrony międzynarodowej na obszarze geograficznym, do którego przydzieleni są ci wnioskodawcy. Ten obszar geograficzny musi być wystarczająco duży, umożliwiać dostęp do niezbędnej infrastruktury publicznej i nie może wpływać na niezbywalną sferę życia prywatnego wnioskodawców.

4. #

Od państw członkowskich nie wymaga się podejmowania decyzji administracyjnych do celów ust. 1.

5. #

Państwa członkowskie, na wniosek wnioskodawcy, udzielają mu pozwolenia na czasowe opuszczenie obszaru geograficznego z należycie uzasadnionych, pilnych i poważnych powodów rodzinnych lub niezbędnej opieki medycznej, która nie jest dostępna na obszarze geograficznym.

W przypadku gdy wnioskodawca opuszcza obszar geograficzny bez pozwolenia, państwo członkowskie nie stosuje kar innych niż te przewidziane w niniejszej dyrektywie.

Od wnioskodawcy nie wymaga się występowania o pozwolenie na stawienie się na spotkania z organami i sądami, jeżeli jego obecność jest konieczna. Wnioskodawca powiadamia z wyprzedzeniem właściwe organy o takich nominacjach.

6. #

W przypadku gdy zostanie ustalone, w tym w wyniku wniosku wnioskodawcy o odwołanie lub ponowne rozpatrzenie zgodnie z art. 29, że wnioskodawcy nie przyznano skutecznego dostępu do jego praw wynikających z niniejszej dyrektywy lub do gwarancji proceduralnych w procedurę udzielenia ochrony międzynarodowej na danym obszarze geograficznym, przydzielenie tego wnioskodawcy do tego obszaru geograficznego nie ma już zastosowania.

7. #

Przed zastosowaniem niniejszego artykułu dane państwo członkowskie określa warunki stosowania niniejszego artykułu w prawie krajowym i informuje Komisję i Agencję ds. Azylu zgodnie z rozdziałem 5 rozporządzenia (UE) 2021/2303.

1. #

W razie potrzeby państwa członkowskie mogą zdecydować, że wnioskodawca może przebywać wyłącznie w określonym miejscu przystosowanym do zakwaterowania wnioskodawców ze względu na porządek publiczny lub w celu skutecznego zapobiegania ucieczce wnioskodawcy, jeżeli istnieje ryzyko ucieczki, w szczególności w odniesieniu do:

Jeżeli wnioskodawca otrzymał zezwolenie na pobyt wyłącznie w określonym miejscu zgodnie z niniejszym ustępem, zapewnienie materialnych warunków przyjmowania uzależnione jest od faktycznego pobytu wnioskodawcy w tym konkretnym miejscu.

2. #

Państwa członkowskie mogą, w razie potrzeby, wymagać od wnioskodawców zgłaszania się właściwym organom w określonym czasie lub w rozsądnych odstępach czasu, bez nieproporcjonalnego wpływu na prawa wnioskodawców wynikające z niniejszej dyrektywy.

Takie wymogi w zakresie sprawozdawczości można nałożyć w celu zapewnienia poszanowania decyzji, o których mowa w ust. 1, lub w celu skutecznego zapobiegania ucieczce osób ubiegających się o wizę.

3. #

Na wniosek wnioskodawcy państwa członkowskie mogą udzielić mu zezwolenia na czasowy pobyt poza określonym miejscem wyznaczonym zgodnie z ust. 1. Decyzje dotyczące takiego zezwolenia podejmowane są w sposób obiektywny i bezstronny, na podstawie istoty konkretnego przypadku, a uzasadnienie podaje się zostać udzielone w przypadku braku takiego zezwolenia.

Od wnioskodawcy nie wymaga się występowania o pozwolenie na stawienie się na spotkania z organami i sądami, jeżeli jego obecność jest konieczna. Wnioskodawca powiadamia właściwe organy o takich nominacjach.

4. #

Decyzje podjęte zgodnie z ust. 1 i 2 są proporcjonalne i uwzględniają odpowiednie aspekty indywidualnej sytuacji wnioskodawcy, w tym szczególne potrzeby tego wnioskodawcy w zakresie przyjmowania.

5. #

Państwa członkowskie podają w tej decyzji uzasadnienie faktyczne i, w stosownych przypadkach, prawne wszelkich decyzji podjętych zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu. Wnioskodawcy są informowani na piśmie o takiej decyzji, a także o trybie zaskarżenia decyzji zgodnie z art. 29 oraz o konsekwencjach niedopełnienia obowiązków nałożonych decyzją. Państwa członkowskie udostępniają wnioskodawcom takie informacje w języku, który rozumieją lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że jest zrozumiany, oraz w zwięzłej, przejrzystej, zrozumiałej i łatwo dostępnej formie, przy użyciu jasnego i prostego języka. Państwa członkowskie zapewniają, aby decyzje podjęte zgodnie z niniejszym artykułem zostały poddane przeglądowi przez organ sądowy z urzędu , jeżeli decyzje te były stosowane przez ponad dwa miesiące, lub aby na wniosek zainteresowanego wnioskodawcy można było odwołać się od tych decyzji zgodnie z art. Artykuł 29.

1. #

Państwa członkowskie nie zatrzymują żadnej osoby wyłącznie z tego powodu, że jest ona wnioskodawcą lub ze względu na obywatelstwo tego wnioskodawcy. Zatrzymanie może opierać się wyłącznie na jednej lub kilku podstawach zatrzymania określonych w ust. 4. Zatrzymanie nie może mieć charakteru karnego.

2. #

W razie potrzeby i na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku państwa członkowskie mogą zatrzymać wnioskodawcę, jeżeli nie można skutecznie zastosować innych, mniej rygorystycznych środków przymusu.

3. #

Zatrzymując wnioskodawcę, państwa członkowskie biorą pod uwagę wszelkie widoczne znaki, oświadczenia lub zachowanie wskazujące, że wnioskodawca ma szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania. Jeżeli ocena, o której mowa w art. 25, nie została jeszcze zakończona, należy ją zakończyć bez zbędnej zwłoki, a jej wyniki uwzględnić przy podejmowaniu decyzji, czy kontynuować pozbawienie wolności lub czy należy dostosować warunki przetrzymywania.

4. #

Zatrzymanie wnioskodawcy może nastąpić wyłącznie na podstawie jednej lub kilku z poniższych przesłanek:

Podstawy zatrzymania, o których mowa w akapicie pierwszym, określa prawo krajowe.

5. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby w prawie krajowym zostały określone zasady dotyczące środków alternatywnych wobec zatrzymania, takich jak regularne zgłaszanie się władzom, złożenie gwarancji finansowej lub obowiązek przebywania w wyznaczonym miejscu.

1. #

Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową zostaje zatrzymana jedynie na możliwie najkrótszy okres i pozostaje w ośrodku detencyjnym jedynie tak długo, jak mają zastosowanie podstawy określone w art. 10 ust. 4.

Procedury administracyjne dotyczące podstaw zatrzymania określonych w art. 10 ust. 4 przeprowadza się z należytą starannością. Opóźnienia w postępowaniach administracyjnych, których nie można przypisać wnioskodawcy, nie uzasadniają dalszego stosowania tymczasowego aresztowania.

2. #

Władze sądowe lub administracyjne zarządzają na piśmie zatrzymanie wnioskodawców. Nakaz zatrzymania powinien zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, na którym się opiera, a także powód, dla którego nie można skutecznie zastosować łagodniejszych środków przymusu.

3. #

W przypadku gdy władze administracyjne zarządzą zatrzymanie, Państwa członkowskie zapewniają szybką kontrolę sądową zgodności z prawem zatrzymania z urzędu lub na wniosek wnioskodawcy lub jedno i drugie. Kontrola przeprowadzana z urzędu powinna zakończyć się możliwie najszybciej, biorąc pod uwagę okoliczności każdej sprawy, ale nie później niż w terminie 15 dni, a w wyjątkowych sytuacjach nie później niż 21 dni od rozpoczęcia zatrzymania. Kontrola taka, przeprowadzana na wniosek wnioskodawcy, kończy się możliwie najszybciej, biorąc pod uwagę okoliczności każdej sprawy, ale nie później niż w terminie 15 dni, a w wyjątkowych sytuacjach nie później niż 21 dni od dnia rozpoczęcia procedury odpowiednie postępowanie.

Jeżeli kontrola sądowa, o której mowa w akapicie pierwszym, nie została zakończona, jeżeli została przeprowadzona z urzędu , w terminie 21 dni od rozpoczęcia stosowania środka tymczasowego aresztowania lub, w przypadku gdy kontrola sądowa, o której mowa w akapicie pierwszym, nie została zakończona w terminie 21 dni od wszczęcia postępowania odpowiedniego postępowania, dany wnioskodawca zostaje natychmiast zwolniony.

4. #

Zatrzymani wnioskodawcy zostaną niezwłocznie poinformowani na piśmie, w języku, który rozumieją lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że jest zrozumiały, o powodach zatrzymania oraz o procedurach przewidzianych w prawie krajowym w celu zaskarżenia postanowienia o zatrzymaniu, a także o możliwości zwrócić się o bezpłatną pomoc i reprezentację prawną.

5. #

Zatrzymanie podlega kontroli przez organ sądowy w rozsądnych odstępach czasu, z urzędu lub na wniosek zainteresowanego, w szczególności gdy jest ono długotrwałe, pojawiają się istotne okoliczności lub pojawiają się nowe informacje, które mogą mieć wpływ na zgodność z prawem zatrzymania.

Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego, zatrzymanie małoletnich bez opieki podlega przeglądowi z urzędu w regularnych odstępach czasu.

Jeżeli w wyniku kontroli sądowej zatrzymanie zostanie uznane za niezgodne z prawem, dany wnioskodawca zostanie natychmiast zwolniony.

6. #

W przypadku kontroli sądowej nakazu zatrzymania, o której mowa w ust. 3 i 5 niniejszego artykułu, państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom dostęp do bezpłatnej pomocy prawnej i reprezentacji prawnej na warunkach określonych w art. 29.

1. #

Zatrzymanie wnioskodawców odbywa się co do zasady w wyspecjalizowanych ośrodkach detencyjnych. W przypadku gdy Państwo członkowskie nie może zapewnić zakwaterowania w specjalistycznym ośrodku detencyjnym i jest zmuszone skorzystać z zakwaterowania w więzieniu, zatrzymany wnioskodawca jest przetrzymywany oddzielnie od zwykłych więźniów i stosuje się warunki przetrzymywania przewidziane w niniejszej dyrektywie.

W miarę możliwości zatrzymanych wnioskodawców należy trzymać oddzielnie od innych obywateli państw trzecich, którzy nie złożyli wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

Jeżeli wnioskodawcy nie mogą zostać zatrzymani oddzielnie od innych obywateli państw trzecich, zainteresowane państwo członkowskie zapewnia stosowanie warunków zatrzymania przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

2. #

Zatrzymani wnioskodawcy mają dostęp do przestrzeni na świeżym powietrzu.

3. #

Państwa członkowskie zapewniają osobom reprezentującym Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) możliwość komunikowania się z wnioskodawcami i odwiedzania ich w warunkach poszanowania prywatności. Możliwość ta ma również zastosowanie do organizacji działającej na terytorium danego państwa członkowskiego w imieniu UNHCR na podstawie umowy z tym państwem członkowskim.

4. #

Państwa członkowskie zapewniają członkom rodziny, doradcom prawnym lub doradcom oraz osobom reprezentującym odpowiednie organizacje pozarządowe uznane przez dane państwo członkowskie możliwość porozumiewania się z wnioskodawcami i odwiedzania ich w warunkach poszanowania prywatności. Ograniczenia dostępu do ośrodka penitencjarnego można nałożyć wyłącznie wówczas, gdy na mocy prawa krajowego są one obiektywnie konieczne ze względu na bezpieczeństwo, porządek publiczny lub zarządzanie administracyjne ośrodkiem detencyjnym, pod warunkiem że dostęp nie zostanie w ten sposób poważnie ograniczony lub uniemożliwiony.

5. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby przebywający w ośrodku detencyjnym wnioskodawcy otrzymywali systematycznie informacje wyjaśniające zasady stosowane w ośrodku oraz określające prawa i obowiązki tych wnioskodawców, w języku, który rozumieją lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że jest zrozumiały. W przypadku zatrzymania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową na przejściu granicznym lub w strefie tranzytowej państwa członkowskie mogą odstąpić od tego obowiązku w należycie uzasadnionych przypadkach i na rozsądny, możliwie najkrótszy okres czasu. Odstępstwo to nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 43 rozporządzenia (UE) 2024/1348.

1. #

Zdrowie, w tym zdrowie psychiczne, wnioskodawców przebywających w ośrodku detencyjnym, którzy mają szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania, stanowią przedmiot pierwszorzędnej troski władz krajowych.

Jeżeli zatrzymanie wnioskodawców mających szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania mogłoby narazić ich zdrowie fizyczne i psychiczne na poważne ryzyko, wnioskodawców tych nie zatrzymuje się.

W przypadku zatrzymania wnioskodawców mających szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania państwa członkowskie zapewniają regularne monitorowanie tych wnioskodawców oraz zapewnienie im terminowego i odpowiedniego wsparcia, biorąc pod uwagę ich szczególną sytuację, w tym ich zdrowie fizyczne i psychiczne.

2. #

Małoletnich co do zasady nie zatrzymuje się. Umieszcza się je w odpowiednim pomieszczeniu zgodnie z art. 26 i 27.

W przypadku rodzin z małoletnimi należy co do zasady stosować odpowiednie alternatywy dla pozbawienia wolności, zgodnie z zasadą jedności rodziny. Rodziny takie zostaną umieszczone w odpowiednim dla nich zakwaterowaniu.

W wyjątkowych okolicznościach, jako środek ostateczny i po stwierdzeniu, że nie można skutecznie zastosować innych, mniej represyjnych środków alternatywnych, oraz po uznaniu, że zatrzymanie leży w najlepszym interesie dziecka zgodnie z art. 26, małoletni mogą zostać zatrzymani:

Zatrzymanie takie powinno trwać możliwie najkrócej. Małoletni nie mogą być nigdy przetrzymywani w więzieniu ani w innym ośrodku wykorzystywanym do celów egzekwowania prawa. Należy dołożyć wszelkich starań, aby nieletni zostali zwolnieni z aresztu i umieszczeni w pomieszczeniach odpowiednich dla nieletnich.

Dobro dziecka, o którym mowa w art. 26, jest dla Państw Członkowskich sprawą nadrzędną.

W przypadku zatrzymania małoletnich mają oni prawo do nauki zgodnie z art. 16, chyba że zapewnienie im edukacji ma dla nich ograniczoną wartość ze względu na bardzo krótki okres ich zatrzymania. Osoby małoletnie mają również możliwość uczestniczenia w zajęciach rekreacyjnych, w tym zabawach i zajęciach rekreacyjnych, odpowiednich do ich wieku.

3. #

W przypadku zatrzymania małoletnich bez opieki umieszcza się ich w placówkach przystosowanych do zakwaterowania małoletnich bez opieki. Obiekty takie zapewniane są przez personel wykwalifikowany w celu ochrony praw małoletnich bez opieki i dbania o ich potrzeby.

W przypadku zatrzymania małoletnich bez opieki państwa członkowskie zapewniają zakwaterowanie ich oddzielnie od osób dorosłych.

4. #

Zatrzymanym rodzinom zapewnia się oddzielne mieszkanie gwarantujące odpowiednią prywatność.

Osadzone rodziny z małoletnimi będą umieszczane w ośrodkach detencyjnych dostosowanych do potrzeb nieletnich.

5. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby zatrzymani wnioskodawcy i kobiety byli kwaterowani oddzielnie, chyba że zatrzymani wnioskodawcy są członkami rodziny i wszystkie zainteresowane osoby wyrażą zgodę na wspólne zakwaterowanie.

Wyjątki od akapitu pierwszego mogą mieć również zastosowanie do korzystania z przestrzeni wspólnych przeznaczonych do celów rekreacyjnych lub społecznych, w tym do zapewniania posiłków.

6. #

W przypadku zatrzymania wnioskodawcy na przejściu granicznym lub w strefie tranzytowej, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 43 rozporządzenia (UE) 2024/1348, państwa członkowskie mogą odstąpić od ust. 3 akapit pierwszy ust. 4 oraz ust. 5 akapit pierwszy, w należycie uzasadnionych przypadkach i przez rozsądny okres, który powinien być możliwie najkrótszy. Państwa członkowskie dysponują wystarczającymi udogodnieniami i zasobami, aby zapewnić stosowanie odstępstw przewidzianych w niniejszym ustępie jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Stosując te odstępstwa, państwa członkowskie informują o tym Komisję i Agencję ds. Azylu.

1. #

Państwa członkowskie przyznają małoletnim dzieciom wnioskodawców oraz wnioskodawcom, którzy są małoletni, taki sam dostęp do edukacji jak ich własnym obywatelom i na podobnych warunkach do czasu faktycznego wykonania środka wydalającego wobec takich małoletnich lub ich rodziców.

Uwzględnia się szczególne potrzeby małoletnich, w szczególności w zakresie poszanowania prawa dziecka do nauki i dostępu do opieki zdrowotnej. Edukacja nieletnich powinna być co do zasady zintegrowana z edukacją obywateli Państw Członkowskich i mieć tę samą jakość. Państwa członkowskie dokładają wszelkich starań, aby zapewnić ciągłość edukacji małoletnim do czasu faktycznego wykonania środka wydalającego wobec nich lub ich rodziców.

Państwa członkowskie nie wycofują się z kształcenia na poziomie średnim wyłącznie z tego powodu, że małoletni osiągnął pełnoletność.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają małoletnim, o których mowa w ust. 1, możliwie jak najszybciej dostęp do systemu edukacji i nie odraczają przyznania tego dostępu o więcej niż dwa miesiące od dnia złożenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, biorąc pod uwagę wakacje. Państwa członkowskie zapewniają kształcenie w ramach powszechnego systemu edukacji. Jednakże, tymczasowo i na maksymalny okres jednego miesiąca, państwa członkowskie mogą zapewnić to kształcenie poza ogólnym systemem edukacji.

Małoletnim zapewnia się zajęcia przygotowawcze, w tym zajęcia językowe, jeżeli jest to niezbędne dla ułatwienia im dostępu do powszechnego systemu edukacji i uczestnictwa w nim.

3. #

Jeżeli dostęp do ogólnego systemu edukacji nie jest możliwy ze względu na szczególną sytuację małoletniego, zainteresowane państwo członkowskie oferuje inne formy kształcenia zgodnie ze swoim prawem krajowym i praktyką.

1. #

Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom dostęp do rynku pracy nie później niż sześć miesięcy od dnia zarejestrowania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, pod warunkiem że właściwy organ nie podjął decyzji administracyjnej, a opóźnienia nie można przypisać do wnioskodawcy.

W przypadku gdy państwo członkowskie przyspieszyło rozpatrywanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej pod kątem merytorycznym zgodnie z art. 42 ust. 1 lit. a)–f) rozporządzenia (UE) 2024/1348, dostęp do rynku pracy nie zostać przyznane lub, jeśli zostały już przyznane, zostaną wycofane.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom, którzy mają dostęp do rynku pracy zgodnie z ust. 1, skuteczny dostęp do rynku pracy zgodnie z prawem krajowym.

Ze względu na politykę rynku pracy, w tym w odniesieniu do poziomu bezrobocia wśród młodzieży, państwa członkowskie mogą sprawdzić, czy konkretny wakat, który pracodawca rozważa obsadzić kandydatem mającym dostęp do rynku pracy zgodnie z ust. 1, mógłby zostać obsadzony przez obywateli zainteresowanego państwa członkowskiego, przez innych obywateli Unii lub przez obywateli państw trzecich i bezpaństwowców legalnie przebywających w tym państwie członkowskim. Jeżeli państwo członkowskie uzna, że ​​dany wakat mógłby zostać obsadzony przez takie osoby, państwo członkowskie lub pracodawca może odmówić zatrudnienia osoby ubiegającej się o to stanowisko.

3. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby kandydaci, którzy mają dostęp do rynku pracy zgodnie z ust. 1, byli traktowani na równi z własnymi obywatelami w odniesieniu do:

4. #

Państwa członkowskie mogą ograniczyć równe traktowanie kandydatów mających dostęp do rynku pracy zgodnie z ust. 1:

5. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy, którzy są pracownikami najemnymi lub z poprzedniego zatrudnienia, uprawnieni do świadczeń zabezpieczenia społecznego, byli traktowani na równi z własnymi obywatelami w zakresie działów zabezpieczenia społecznego, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2. rozporządzenia (WE) nr 883/2004.

6. #

Bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 1231/2010 państwa członkowskie mogą ograniczyć równe traktowanie na mocy ust. 5 niniejszego artykułu, wyłączając świadczenia z zabezpieczenia społecznego, które nie są uzależnione od okresów zatrudnienia lub składek.

7. #

Prawo do równego traktowania na mocy niniejszego artykułu nie powoduje powstania prawa pobytu w przypadkach, gdy decyzja podjęta zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1348 pozbawiła wnioskodawcę prawa do pobytu.

8. #

Do celów ust. 3 lit. d) niniejszego artykułu i bez uszczerbku dla art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 3 dyrektywy 2005/36/WE państwa członkowskie ułatwiają, w miarę możliwości, pełny dostęp do istniejących procedur uznawania zagranicznych kwalifikacji dla kandydatów, którzy nie mogą przedstawić dokumentów potwierdzających swoje kwalifikacje.

9. #

Dostęp do rynku pracy nie może zostać odebrany w toku postępowania odwoławczego, jeżeli wnioskodawca ma prawo przebywać na terytorium państwa członkowskiego w trakcie tego postępowania i do czasu otrzymania informacji o negatywnej decyzji w sprawie odwołania.

1. #

Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom dostępność materialnych warunków przyjmowania od chwili złożenia przez nich wniosku o ochronę międzynarodową zgodnie z art. 26 rozporządzenia (UE) 2024/1348.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby materialne warunki przyjmowania i opieka zdrowotna otrzymywana zgodnie z art. 22 zapewniały wnioskodawcom odpowiedni poziom życia, gwarantujący ich utrzymanie, chroniący ich zdrowie fizyczne i psychiczne oraz szanujący ich prawa wynikające z Karty.

Państwa członkowskie zapewniają odpowiedni poziom życia, o którym mowa w akapicie pierwszym, w szczególnej sytuacji osób ubiegających się o ochronę międzynarodową o specjalnych potrzebach w zakresie przyjmowania, jak również w związku z sytuacją osób przebywających w ośrodku detencyjnym.

3. #

Państwa członkowskie mogą uzależnić zapewnienie wszystkich lub niektórych materialnych warunków przyjmowania od warunku posiadania przez wnioskodawców wystarczających środków do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia, o którym mowa w ust. 2.

4. #

Bez uszczerbku dla ust. 2 państwa członkowskie mogą wymagać od wnioskodawców pokrycia kosztów materialnych warunków przyjmowania lub wniesienia ich wkładu w koszty, jeżeli wnioskodawcy ci posiadają ku temu wystarczające środki, na przykład jeżeli przepracowali rozsądny okres czasu.

Bez uszczerbku dla ust. 2 Państwa członkowskie mogą również wymagać od wnioskodawców pokrycia kosztów otrzymanej opieki zdrowotnej lub udziału w ich kosztach, jeżeli wnioskodawcy posiadają ku temu wystarczające środki, z wyjątkiem przypadków, gdy opieka zdrowotna jest świadczona bezpłatnie obywatelom tych państw Kraje członkowskie.

5. #

Jeżeli okaże się, że wnioskodawca posiadał wystarczające środki na pokrycie kosztów materialnych warunków przyjmowania lub opieki zdrowotnej otrzymywanej zgodnie z ust. 4 w czasie, gdy wnioskodawcy zapewniano odpowiedni poziom życia, Państwa członkowskie mogą wymagać od wnioskodawcy, aby zwrotu kosztów materialnych warunków przyjmowania lub opieki zdrowotnej.

6. #

Dokonując oceny zasobów wnioskodawcy, wymagając od wnioskodawcy pokrycia kosztów materialnych warunków przyjmowania i otrzymanej opieki zdrowotnej lub udziału w nich lub wymagając od wnioskodawcy zwrotu kosztów zgodnie z ust. 5, Państwa członkowskie przestrzegają zasada proporcjonalności. Państwa członkowskie biorą również pod uwagę indywidualną sytuację wnioskodawcy oraz potrzebę poszanowania jego godności lub integralności osobistej, w tym szczególne potrzeby wnioskodawcy w zakresie przyjmowania.

7. #

Jeżeli Państwa członkowskie zapewniają materialne warunki przyjmowania w formie dodatków finansowych lub bonów, ich wysokość ustalana jest na podstawie poziomów ustalonych przez dane państwo członkowskie na mocy prawa lub praktyki w celu zapewnienia obywatelom odpowiedniego poziomu życia . Państwa członkowskie informują Komisję i Agencję ds. Azylu o tych poziomach. Państwa członkowskie mogą przyznać pod tym względem wnioskodawcom mniej korzystne traktowanie w porównaniu z obywatelami, w szczególności jeżeli wsparcie materialne jest zapewniane w całości lub w części w naturze lub gdy poziomy stosowane wobec obywateli mają na celu zapewnienie standardu życia wyższego niż wymagany w przypadku wnioskodawców na mocy niniejszej dyrektywy Dyrektywa.

1. #

W przypadku gdy Państwa członkowskie zapewniają zakwaterowanie w naturze, zapewniają one, że zakwaterowanie to zapewnia wnioskodawcy odpowiedni standard życia zgodnie z art. 19 ust. 2, a także niezbędne wsparcie w celu uwzględnienia specjalnych potrzeb wnioskodawców w zakresie przyjmowania. Zapewnione zakwaterowanie przyjmuje jedną z następujących form lub ich kombinację:

2. #

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczególnych warunków przetrzymywania przewidzianych w art. 12 i 13, w odniesieniu do zakwaterowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a), b) i c) niniejszego artykułu, państwa członkowskie zapewniają, aby:

3. #

Przy zapewnianiu materialnych warunków przyjmowania państwa członkowskie uwzględniają kwestie związane z płcią i wiekiem oraz sytuację wnioskodawców mających specjalne potrzeby w zakresie przyjmowania.

4. #

Zapewniając zakwaterowanie zgodnie z ust. 1, państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia, w miarę możliwości, zapobiegania napaściom i przemocy, w tym przemocy popełnianej na tle seksualnym, płciowym, rasistowskim lub religijnym.

5. #

W przypadku gdy wnioskodawczynie są umieszczane w ośrodkach zakwaterowania, państwa członkowskie zapewniają im i ich małoletnim dzieciom oddzielne urządzenia sanitarne i bezpieczne miejsce w tych ośrodkach.

6. #

Państwa członkowskie zapewniają, w miarę możliwości, aby dorosłe osoby ubiegające się o wizę pozostające na utrzymaniu i mające szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania były kwaterowane wraz z bliskimi dorosłymi krewnymi, którzy już przebywają w tym samym państwie członkowskim i którzy są za nich odpowiedzialni zgodnie z prawem lub praktyką danego państwa członkowskiego. zainteresowane państwo członkowskie.

7. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby przeniesienia wnioskodawców z jednego obiektu mieszkaniowego do drugiego odbywały się wyłącznie w razie potrzeby. Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom możliwość poinformowania swoich doradców prawnych lub doradców o przeniesieniu i nowym adresie.

8. #

Osoby zapewniające materialne warunki przyjmowania, w tym zapewniające opiekę zdrowotną i edukację w ośrodkach pobytowych, powinny zostać odpowiednio przeszkolone i zobowiązane są do przestrzegania zasad poufności przewidzianych w prawie krajowym w odniesieniu do wszelkich informacji, które uzyskają w trakcie swojej pracy.

9. #

Państwa członkowskie mogą zaangażować wnioskodawców w zarządzanie zasobami materialnymi i niematerialnymi aspektami życia w ośrodku zakwaterowania za pośrednictwem rady doradczej lub rady reprezentującej mieszkańców. Bez uszczerbku dla art. 17 państwa członkowskie mogą również zezwolić wnioskodawcom na wykonywanie wolontariatu poza ośrodkiem zakwaterowania, z zastrzeżeniem warunków prawa krajowego.

10. #

W należycie uzasadnionych przypadkach i przez możliwie najkrótszy rozsądny okres czasu państwa członkowskie mogą wyjątkowo zapewnić materialne warunki przyjmowania, inne od warunków przewidzianych w niniejszym artykule, w przypadku gdy:

Odmienne materialne warunki przyjmowania, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, w każdym przypadku zapewniają dostęp do opieki zdrowotnej zgodnie z art. 22 oraz poziom życia wszystkich wnioskodawców zgodnie z prawem Unii, w tym Kartą i zobowiązaniami międzynarodowymi.

W przypadku gdy państwo członkowskie zapewnia inne materialne warunki przyjmowania zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu, to państwo członkowskie niezwłocznie informuje Komisję i Agencję ds. Azylu zgodnie z art. 32 ust. 2 o uruchomieniu swojego planu awaryjnego. To państwo członkowskie informuje również Komisję i Agencję ds. Azylu, gdy tylko ustaną przyczyny zapewniania tych różnych warunków materialnych.

1. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcy, niezależnie od tego, gdzie mają obowiązek przebywać zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1351, otrzymali niezbędną opiekę zdrowotną, świadczoną przez lekarzy pierwszego kontaktu lub, w razie potrzeby, lekarzy specjalistów. Taka niezbędna opieka zdrowotna musi być odpowiedniej jakości i obejmować co najmniej opiekę w nagłych przypadkach, podstawowe leczenie chorób, w tym poważnych zaburzeń psychicznych, oraz opiekę w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, niezbędną w leczeniu poważnych schorzeń fizycznych.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają małoletnim dzieciom wnioskodawców i wnioskodawcom, którzy są małoletni, taki sam rodzaj opieki zdrowotnej, jaki jest zapewniany ich własnym obywatelom, którzy są małoletni. Państwa członkowskie zapewniają, aby specjalne leczenie świadczone zgodnie z niniejszym artykułem, które rozpoczęło się przed osiągnięciem przez małoletniego pełnoletności i zostało uznane za konieczne, było zapewnione bez przerwy lub opóźnienia po osiągnięciu przez małoletniego pełnoletności.

3. #

Jeżeli jest to konieczne ze względów medycznych, państwa członkowskie zapewniają niezbędną pomoc medyczną lub inną, taką jak niezbędną rehabilitację i wspomagające wyroby medyczne, wnioskodawcom mającym szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania, w tym odpowiednią opiekę w zakresie zdrowia psychicznego.

1. #

W odniesieniu do wnioskodawców, od których wymaga się obecności na ich terytorium zgodnie z art. 17 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2024/1351, państwa członkowskie mogą zmniejszyć lub wycofać dietę dzienną.

Jeżeli jest to należycie uzasadnione i proporcjonalne, państwa członkowskie mogą również:

2. #

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję zgodnie z ust. 1, jeżeli wnioskodawca:

3. #

Jeżeli państwo członkowskie podjęło decyzję w sytuacji, o której mowa w ust. 2 lit. a), b) lub f), a okoliczności, na których opierała się ta decyzja, ustały, rozważa ono, czy niektóre lub wszystkie wycofane lub zmniejszone materialne warunki przyjmowania mogą zostać przywrócone. Jeżeli nie zostaną przywrócone wszystkie materialne warunki przyjmowania, państwo członkowskie podejmuje należycie uzasadnioną decyzję i powiadamia o niej wnioskodawcę.

4. #

Decyzje zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu są podejmowane obiektywnie i bezstronnie na podstawie istoty konkretnego przypadku i zawierają uzasadnienie. Decyzje podejmowane są w oparciu o szczególną sytuację wnioskodawcy, zwłaszcza w odniesieniu do wnioskodawców o specjalnych potrzebach w zakresie przyjmowania, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Państwa członkowskie zapewniają dostęp do opieki zdrowotnej zgodnie z art. 22 oraz zapewniają wszystkim wnioskodawcom poziom życia zgodnie z prawem Unii, w tym Kartą i zobowiązaniami międzynarodowymi.

5. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby materialne warunki przyjmowania nie zostały cofnięte ani ograniczone przed podjęciem decyzji w sytuacji, o której mowa w ust. 2.

1. #

Aby skutecznie wdrożyć art. 24, państwa członkowskie możliwie jak najszybciej po złożeniu wniosku o ochronę międzynarodową indywidualnie oceniają, czy wnioskodawca ma szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania, w razie potrzeby korzystając z tłumaczenia ustnego.

Ocenę, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, można włączyć do istniejących procedur krajowych lub do oceny, o której mowa w art. 20 rozporządzenia (UE) 2024/1348.

Ocenę, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, rozpoczyna się od określenia szczególnych potrzeb w zakresie przyjmowania na podstawie widocznych znaków lub oświadczeń lub zachowań wnioskodawcy, bądź też, w stosownych przypadkach, oświadczeń rodziców lub przedstawiciela wnioskodawcy.

Ocena, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zostaje zakończona w terminie 30 dni od złożenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej lub, jeżeli jest ona zintegrowana z oceną, o której mowa w art. 20 rozporządzenia (UE) 2024/1348, w ciągu w ramach czasowych określonych w tym rozporządzeniu oraz uwzględniane są specjalne potrzeby w zakresie przyjmowania określone na podstawie takiej oceny.

Jeżeli na późniejszym etapie procedury udzielania ochrony międzynarodowej ujawnią się szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania, państwa członkowskie dokonują oceny tych potrzeb i uwzględniają je.

Państwa członkowskie zapewniają, że wsparcie udzielane wnioskodawcom mającym szczególne potrzeby w zakresie recepcji zgodnie z niniejszą dyrektywą uwzględnia ich szczególne potrzeby w zakresie recepcji przez cały czas trwania procedury o ochronę międzynarodową oraz zapewniają odpowiednie monitorowanie ich sytuacji.

2. #

Do celów ust. 1 państwa członkowskie zapewniają, aby personel oceniający specjalne potrzeby w zakresie przyjmowania zgodnie z niniejszym artykułem:

Właściwe organy uwzględniają wynik oceny, o której mowa w lit. c), podejmując decyzję o rodzaju specjalnego wsparcia przy przyjęciu, które może zostać zapewnione wnioskodawcy.

3. #

Ocena, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy, nie musi mieć formy postępowania administracyjnego.

4. #

Ze specjalnego wsparcia zapewnianego zgodnie z niniejszą dyrektywą mogą korzystać jedynie wnioskodawcy mający specjalne potrzeby w zakresie przyjmowania.

5. #

Ocena, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy, pozostaje bez uszczerbku dla oceny potrzeb w zakresie ochrony międzynarodowej na podstawie rozporządzenia (UE) 2024/1347.

1. #

Dobro dziecka jest dla Państw Członkowskich sprawą nadrzędną przy wdrażaniu przepisów niniejszej dyrektywy, które mogą mieć wpływ na małoletnich. Państwa członkowskie zapewniają stopę życia odpowiednią dla rozwoju fizycznego, psychicznego, duchowego, moralnego i społecznego małoletniego.

2. #

Oceniając dobro dziecka, państwa członkowskie należycie uwzględniają w szczególności następujące czynniki:

3. #

Państwa członkowskie zapewniają małoletnim dostęp do zajęć rekreacyjnych, w tym zabaw i zajęć rekreacyjnych odpowiednich do ich wieku, a także do zajęć na świeżym powietrzu na terenie obiektów i ośrodków zakwaterowania, o których mowa w art. 20 ust. 1 lit. a) i b ), a także, w razie potrzeby, do materiałów szkolnych.

4. #

Państwa członkowskie zapewniają dostęp do usług rehabilitacyjnych małoletnim, którzy padli ofiarą jakiejkolwiek formy znęcania się, zaniedbania, wyzysku, tortur lub okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania lub którzy ucierpieli w wyniku konfliktów zbrojnych, a także zapewniają odpowiednią opiekę w zakresie zdrowia psychicznego są opracowywane, a w razie potrzeby zapewniane jest wykwalifikowane doradztwo.

5. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby małoletnie dzieci wnioskodawców lub wnioskodawców nieletnich były zakwaterowane u rodziców lub u odpowiedzialnej za nie osoby dorosłej oraz ich małoletniego rodzeństwa stanu wolnego, zgodnie z prawem lub praktyką danego państwa członkowskiego, pod warunkiem że znajduje się ono w państwie członkowskim najlepszym interesie zainteresowanych nieletnich.

6. #

Osoby pracujące z nieletnimi, w tym przedstawiciele i osoby nadające się do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawicieli, o których mowa w art. 27, nie mogą posiadać historii przestępstw lub wykroczeń związanych z dziećmi ani przestępstw lub wykroczeń budzących poważne wątpliwości co do ich zdolności do przyjęcia na siebie odpowiedzialności w stosunku do nieletnich, przechodzą wstępne i ciągłe odpowiednie szkolenia w zakresie praw i potrzeb nieletnich, w tym odnoszących się do wszelkich mających zastosowanie standardów ochrony dzieci, oraz są związani zasadami poufności przewidzianymi w prawie krajowym w w odniesieniu do wszelkich informacji, które uzyskują w trakcie swojej pracy.

1. #

W przypadku gdy wniosek składa osoba, która podaje się za małoletnią lub w stosunku do której istnieją obiektywne podstawy, aby sądzić, że osoba ta jest małoletnia, państwa członkowskie wyznaczają:

Przedstawiciel i osoba odpowiednia do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela spotykają się z małoletnim bez opieki i uwzględniają jego poglądy na temat jego potrzeb.

W przypadku gdy państwo członkowskie oceniło, że wnioskodawca podający się za małoletniego bez wątpienia ma ukończone 18 lat, to państwo członkowskie nie musi wyznaczać przedstawiciela ani wyznaczać osoby odpowiedniej do tymczasowego występowania w charakterze przedstawiciela zgodnie z pierwszym przepisem lub akapit drugi.

Państwa członkowskie uwzględniają w swoich planach awaryjnych, o których mowa w art. 32, środki, które należy podjąć w celu zapewnienia mianowania przedstawicieli i wyznaczania osób odpowiednich do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawicieli zgodnie z niniejszym artykułem w przypadkach, gdy mają do czynienia z nieproporcjonalną liczbą wnioski złożone przez małoletnich bez opieki.

Jeżeli wdrożenie środków, o których mowa w akapicie czwartym, jest niewystarczające, aby uwzględnić nieproporcjonalną liczbę wniosków złożonych przez małoletnich bez opieki, lub w innych wyjątkowych sytuacjach, wyznaczenie przedstawicieli może zostać opóźnione o dziesięć dni roboczych, a liczba liczbę małoletnich na przedstawiciela można zwiększyć maksymalnie do 50 małoletnich bez opieki.

Stosując akapit piąty, państwa członkowskie odpowiednio informują Komisję i Agencję ds. Azylu.

Obowiązki przedstawiciela i osoby odpowiedniej do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela wygasają, jeżeli właściwe organy, po ocenie wieku, o której mowa w art. 25 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1348, nie założą, że wnioskodawca jest małoletniego lub uznać, że wnioskodawca nie jest małoletni, lub gdy wnioskodawca nie jest już małoletnim bez opieki.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby osoba odpowiednia do tymczasowego występowania w charakterze przedstawiciela została niezwłocznie poinformowana w przypadku złożenia wniosku o ochronę międzynarodową przez małoletniego bez opieki o wszelkich istotnych faktach dotyczących tego małoletniego. Osoby, których interesy są sprzeczne lub mogą potencjalnie kolidować z interesami małoletniego bez opieki, nie są wyznaczane jako osoby odpowiednie do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela. Małoletniego bez opieki należy niezwłocznie poinformować, że wyznaczono osobę odpowiednią do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela.

3. #

W przypadku gdy organizacja zostaje wyznaczona na przedstawiciela lub wyznaczona jako osoba odpowiednia do tymczasowego działania w charakterze przedstawiciela, wyznacza ona osobę fizyczną do wykonywania zadań przedstawiciela w odniesieniu do małoletniego bez opieki zgodnie z niniejszą dyrektywą.

4. #

Przedstawicielem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, może być ta sama osoba, o której mowa w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2024/1348.

5. #

Właściwe organy niezwłocznie informują:

6. #

Przedstawiciela lub osobę odpowiednią do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela można zmienić jedynie w razie potrzeby, w szczególności gdy właściwe organy uznają, że ten przedstawiciel lub osoba nie wykonała należycie swoich zadań.

Organizacje lub osoby fizyczne, których interesy są sprzeczne lub mogą potencjalnie kolidować z interesami małoletniego bez opieki, nie mogą być wyznaczane na przedstawicieli ani wyznaczane jako osoby odpowiednie do tymczasowego występowania w charakterze przedstawiciela.

7. #

Państwa członkowskie wyznaczają osobę fizyczną wyznaczoną jako przedstawiciel lub wyznaczoną jako osoba odpowiednia do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawiciela odpowiedzialnej za proporcjonalną i ograniczoną liczbę małoletnich bez opieki oraz, w normalnych okolicznościach, nie więcej niż 30 małoletnich bez opieki w jednocześnie, aby zapewnić tej osobie zdolność do skutecznego wykonywania zadań.

8. #

Państwa członkowskie zapewniają istnienie organów administracyjnych lub sądowych lub innych podmiotów odpowiedzialnych za nadzór nad prawidłowym wykonywaniem zadań przez przedstawicieli i osoby odpowiednie do tymczasowego pełnienia funkcji przedstawicieli, w tym poprzez dokonywanie przeglądu karalności tych wyznaczonych przedstawicieli i wyznaczonych osób na szczeblu w regularnych odstępach czasu w celu zidentyfikowania potencjalnych niezgodności z ich rolą. Te organy administracyjne lub sądowe bądź inne podmioty rozpatrują skargi złożone przez małoletnich bez opieki na ich wyznaczonych przedstawicieli lub wyznaczone osoby.

9. #

Małoletni bez opieki składający wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, od chwili przyjęcia na terytorium państwa członkowskiego, w którym wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej został złożony lub jest rozpatrywany, do chwili, gdy są zobowiązani do opuszczenia tego państwa członkowskiego, Stan, być umieszczony:

Państwa członkowskie mogą umieszczać małoletnich bez opieki w wieku co najmniej 16 lat w ośrodkach zakwaterowania dla dorosłych wnioskodawców, jeżeli leży to w ich najlepszym interesie, zgodnie z art. 26 ust. 2.

W miarę możliwości rodzeństwo powinno być trzymane razem, biorąc pod uwagę dobro małoletniego, którego to dotyczy, a w szczególności jego wiek i stopień dojrzałości. Zmiany miejsca zamieszkania małoletnich bez opieki ograniczają się do minimum.

10. #

Państwa członkowskie rozpoczynają poszukiwania członków rodziny małoletniego bez opieki, w razie potrzeby przy pomocy organizacji międzynarodowych lub innych odpowiednich organizacji, jak najszybciej po złożeniu wniosku o ochronę międzynarodową, chroniąc jednocześnie dobro małoletniego bez opieki. Jeżeli istnieje potencjalne zagrożenie dla życia lub integralności małoletniego lub jego bliskich krewnych, w szczególności jeżeli krewni ci pozostali w państwie pochodzenia, należy zadbać o to, aby gromadzenie, przetwarzanie i obieg informacji dotyczących tych osób osób odbywa się z zachowaniem poufności, aby uniknąć narażenia ich bezpieczeństwa.

1. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby, które stały się ofiarami handlu ludźmi, tortur, gwałtu lub innych poważnych aktów przemocy psychicznej, fizycznej lub seksualnej, w tym przemocy popełnionej na tle seksualnym, płciowym, rasistowskim lub religijnym, otrzymały niezbędnego leczenia i opieki lekarskiej i psychologicznej, w tym w razie potrzeby usług rehabilitacyjnych i poradnictwa, za szkody wyrządzone takimi czynami. Osobom tym zapewnia się, w razie potrzeby, tłumaczenie ustne zgodnie z art. 25 ust. 2 lit. c).

Dostęp do takiego leczenia i opieki zapewnia się możliwie najwcześniej po rozpoznaniu potrzeb tych osób.

2. #

Osoby pracujące z osobami, o których mowa w ust. 1, w tym pracownicy służby zdrowia, są odpowiednio przeszkoleni i kontynuują odpowiednie szkolenie w zakresie potrzeb tych osób oraz odpowiedniego leczenia, w tym niezbędnych usług rehabilitacyjnych. Są oni również związani zasadami poufności przewidzianymi w prawie krajowym i obowiązujących kodeksach etyki zawodowej w odniesieniu do wszelkich informacji, które uzyskują w trakcie swojej pracy.

1. #

Państwa członkowskie zapewniają, że decyzje dotyczące przyznania, cofnięcia lub zmniejszenia świadczeń na mocy niniejszej dyrektywy, decyzje o odmowie udzielenia zezwolenia, o którym mowa w art. 8 ust. 5 akapit pierwszy, lub decyzje podjęte na podstawie art. 9, które dotyczą indywidualnie wnioskodawców może być przedmiotem odwołania w trybie przewidzianym w prawie krajowym. Przynajmniej w ostatniej instancji zapewniona zostanie możliwość zaskarżenia lub rewizji faktycznej i prawnej przed organem sądowym.

2. #

W przypadku odwołania lub rewizji przed organem sądowym, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz w przypadku kontroli sądowej, o której mowa w art. 11 ust. 3 i 5, Państwa członkowskie zapewniają swobodne pomoc prawna i reprezentacja są udostępniane w miarę konieczności w celu zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Taka pomoc i reprezentacja prawna polega na przygotowaniu odwołania lub wniosku o rozpatrzenie, w tym co najmniej przygotowaniu wymaganych pism procesowych oraz uczestnictwie w rozprawie przed organami sądowymi w imieniu wnioskodawcy.

Bezpłatną pomoc i reprezentację prawną zapewniają doradcy prawni lub inne odpowiednio wykwalifikowane osoby, zgodnie z prawem krajowym lub dozwolone na mocy prawa krajowego, których interesy nie są sprzeczne lub nie mogą potencjalnie kolidować z interesami wnioskodawcy.

3. #

Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o nieprzyznawaniu bezpłatnej pomocy prawnej i reprezentacji prawnej, jeżeli:

Jeżeli decyzja o nieprzyznaniu bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej zostanie podjęta przez organ niebędący sądem lub trybunałem na tej podstawie, że uznano, że odwołanie lub rewizja nie mają wymiernych szans powodzenia, wnioskodawca ma prawo do skutecznego zaskarżenia tej decyzji przed sądem lub trybunałem i w tym celu ma prawo żądać bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej.

Państwa członkowskie mogą również postanowić, że bezpłatna pomoc i reprezentacja prawna są udzielane wyłącznie przez doradców prawnych lub innych doradców specjalnie wyznaczonych na mocy prawa krajowego do udzielania pomocy wnioskodawcom i ich reprezentowania, lub przez organizacje pozarządowe akredytowane na mocy prawa krajowego do zapewniania bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej.

4. #

Państwa członkowskie mogą również:

5. #

Bez uszczerbku dla art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy państwa członkowskie mogą wystąpić o całkowity lub częściowy zwrot wszelkich poniesionych kosztów, jeżeli sytuacja finansowa wnioskodawcy znacznie się poprawiła w trakcie postępowania o ochronę międzynarodową zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2024/1348 lub gdy decyzja o udzieleniu bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej została podjęta na podstawie fałszywych informacji podanych przez wnioskodawcę.

6. #

Państwa członkowskie ustanawiają szczególne zasady proceduralne regulujące sposób składania i rozpatrywania wniosków o bezpłatną pomoc prawną i reprezentację lub stosują istniejące przepisy w odniesieniu do roszczeń krajowych o podobnym charakterze, pod warunkiem że przepisy te nie powodują dostępu do bezpłatnej pomocy prawnej pomoc i reprezentacja niemożliwa lub nadmiernie utrudniona.

1. #

Państwa członkowskie, z należytym poszanowaniem swojej struktury konstytucyjnej, wprowadzają odpowiednie mechanizmy w celu zapewnienia ustanowienia odpowiednich wytycznych, monitorowania i kontroli poziomu warunków przyjmowania. Państwa członkowskie uwzględniają dostępne, niewiążące standardy operacyjne, wskaźniki, wytyczne lub najlepsze praktyki dotyczące warunków przyjmowania opracowane przez Agencję ds. Azylu zgodnie z art. 13 rozporządzenia (UE) 2021/2303, bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie organizują swoje systemy recepcyjne zgodnie z niniejszą dyrektywą.

2. #

Systemy recepcyjne państw członkowskich podlegają mechanizmowi monitorowania określonemu w rozdziale 5 rozporządzenia (UE) 2021/2303.

1. #

Każde państwo członkowskie opracowuje plan awaryjny w porozumieniu, w stosownych przypadkach, z władzami lokalnymi i regionalnymi, społeczeństwem obywatelskim i organizacjami międzynarodowymi. Plan awaryjny określa środki, które należy podjąć, aby zapewnić odpowiednie przyjęcie osób ubiegających się o ochronę międzynarodową zgodnie z niniejszą dyrektywą w przypadkach, gdy państwo członkowskie ma do czynienia z nieproporcjonalną liczbą osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, w tym małoletnich bez opieki. Plan awaryjny obejmuje również środki umożliwiające możliwie najszybsze zaradzenie sytuacjom, o których mowa w art. 20 ust. 10 lit. b).

2. #

Plan awaryjny, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia szczególne okoliczności krajowe, korzystając ze wzoru, który ma zostać opracowany przez Agencję ds. Azylu, i jest zgłaszany Agencji do dnia 12 kwietnia 2025 r. Plan ten poddaje się przeglądowi w razie potrzeby ze względu na zmienione okoliczności i co najmniej co trzy lata, a w przypadku aktualizacji jest zgłaszany Agencji Azylowej. Państwa członkowskie informują Komisję i Agencję Azylu o każdym przypadku uruchomienia planu awaryjnego.

3. #

Państwa członkowskie przekazują Agencji Azylowej, na jej wniosek, informacje na temat swoich planów awaryjnych, o których mowa w ust. 1, a Agencja Azylowa pomaga państwom członkowskim, za ich zgodą, w sporządzaniu i przeglądzie ich planów awaryjnych.

1. #

Państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia, że ​​personel organów i innych organizacji bezpośrednio odpowiedzialnych za wykonanie niniejszej dyrektywy przeszedł niezbędne szkolenie w zakresie potrzeb osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, w tym osób małoletnich. W tym celu państwa członkowskie uwzględniają odpowiednie podstawowe części europejskiego programu azylowego dotyczące warunków przyjmowania, a także narzędzie służące identyfikacji osób ubiegających się o wizę ze specjalnymi potrzebami w zakresie przyjmowania, opracowane przez Agencję ds. Azylu w ramach szkolenia ich personelu.

2. #

Państwa członkowskie przydzielają niezbędne zasoby, w tym niezbędny personel oraz tłumaczy pisemnych i ustnych, na wykonanie niniejszej dyrektywy, biorąc pod uwagę sezonowe wahania liczby wnioskodawców. Jeżeli we wdrażaniu niniejszej dyrektywy biorą udział władze lokalne i regionalne, społeczeństwo obywatelskie lub organizacje międzynarodowe, przydziela się im niezbędne zasoby.

1. #

Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 1–10, 12, 13, 17–29 i 31–34 do dnia 12 czerwca 2026 r. Niezwłocznie przekazują tekst tych środków Komisja.

Przepisy przyjęte przez Państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Zawierają także stwierdzenie, że odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektywy uchylonej niniejszą dyrektywą należy rozumieć jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie ustalają, w jaki sposób należy dokonać takiego odniesienia i jak sformułować to stwierdzenie.

2. #

Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty głównych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.