Unia Europejska a Palestyna. Regulacje prawne od 2 czerwca 1997 r. Stan na 26.06.2024

1. #

W niniejszym odesłaniu prejudycjalnym Bundesverwaltungsgericht (federalny sąd administracyjny, Niemcy) zwrócił się do Trybunału o wyjaśnienie pewnych aspektów art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95/UE ( 2 ). Rozpatrywana sprawa dotyczy kwestii, czy uchodźcę palestyńskiego należy zakwalifikować jako „wykluczonego z możliwości uzyskania statusu uchodźcy” bądź jako „ipso facto” posiadającego ten status na podstawie art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95, a w szczególności tego, jakie znaczenie dla takiej kwalifikacji może mieć zmiana przez wnioskodawcę miejsca pobytu z jednego „obszaru działań” UNRWA na inny taki obszar przed udaniem się przez niego do danego państwa członkowskiego Unii. Należy wskazać w szczególności, że wnioskodawca, który początkowo zamieszkiwał w Syrii, przeniósł się następnie do Libanu, gdzie przebywał przez dłuższy czas, a następnie powrócił na bardzo krótko do Syrii, po czym drogą lądową udał się do Niemiec. Sąd odsyłający zmierza do uzyskania wytycznych w przedmiocie obszaru geograficznego, który powinien wziąć pod uwagę przy dokonywaniu oceny statusu wnioskodawcy w świetle art. 12 ust. 1 lit. a) owej dyrektywy.

2. #

Konwencja dotycząca statusu uchodźców, podpisana w Genewie w dniu 28 lipca 1951 r. [Recueil des traités des Nations unies, vol. 189, s. 150, nr 2545 (1954)], weszła w życie w dniu 22 kwietnia 1954 r. Została ona uzupełniona Protokołem dotyczącym statusu uchodźców, sporządzonym w Nowym Jorku w dniu 31 stycznia 1967 r., który wszedł w życie w dniu 4 października 1967 r. (zwana dalej „konwencją genewską”).

3. #

Artykuł 1 lit. A konwencji genewskiej zawiera między innymi definicję terminu „uchodźca” w rozumieniu owej konwencji, natomiast jej art. 1 lit. D stanowi:

„Niniejsza konwencja nie ma zastosowania do osób, które aktualnie korzystają z ochrony lub pomocy organów lub agencji Narodów Zjednoczonych innych niż Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców.

Z chwilą gdy taka ochrona lub pomoc zostanie z jakiejkolwiek przyczyny wstrzymana, osoby te ipso facto będą korzystały z dobrodziejstw niniejszej konwencji, mimo że ich położenie nie zostało ostatecznie uregulowane zgodnie ze stosownymi rezolucjami przyjętymi przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych”.

4. #

Agencja Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (zwana dalej „UNRWA”) została powołana do życia rezolucją Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 302 (IV) z dnia 8 grudnia 1949 r. dotyczącą pomocy uchodźcom palestyńskim. Mandat UNRWA był regularnie odnawiany; jej obecny mandat wygasa w dniu 30 czerwca 2023 r. ( 3 ). Zadaniem UNRWA jest służba na rzecz dobrostanu i rozwoju społecznego uchodźców palestyńskich.

5. #

Urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (zwany dalej „UNHCR”) został utworzony w dniu 14 grudnia 1950 r. rezolucją nr 428 (V) Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych. UNHCR stanowi organ pomocniczy Narodów Zjednoczonych w rozumieniu art. 22 Karty Narodów Zjednoczonych.

6. #

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony przekształciła i uchyliła dyrektywę 2004/83/WE ( 4 ) w celu zachowania przejrzystości, ponieważ do dyrektywy tej wprowadzono szereg zasadniczych zmian. Artykuł 12 ust. 1 lit. a) pozostał jednak niezmieniony.

7. #

Motyw 4 dyrektywy 2011/95 przewiduje, że konwencja genewska i protokół stanowią fundamenty międzynarodowych regulacji prawnych dotyczących ochrony uchodźców. Brzmienie motywu 4 tej dyrektywy jest identyczne z brzmieniem motywu 3 dyrektywy 2004/83.

8. #

Motyw 12 dyrektywy 2011/95 przewiduje, że głównym jej celem jest po pierwsze to, by państwa członkowskie stosowały wspólne kryteria identyfikacji osób rzeczywiście potrzebujących ochrony międzynarodowej, a po drugie, by osoby takie miały dostęp do minimalnego poziomu świadczeń we wszystkich państwach członkowskich. Motyw 6 dyrektywy 2004/83 miał identyczne brzmienie.

9. #

Motywy 22–24 dyrektywy 2011/95 przewidują, co następuje:

10. #

Artykuł 1 dyrektywy 2011/95, zatytułowany „Cel”, stanowi:

„Celem niniejszej dyrektywy jest określenie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony”.

11. #

Artykuł 2 dyrektywy 2011/95, zatytułowany „Definicje”, ma następujące brzmienie:

„Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

[…]

12. #

Artykuł 5 dyrektywy 2011/95, zatytułowany „Potrzeba ochrony międzynarodowej powstała po przybyciu do państwa członkowskiego”, stanowi w ust. 3:

„Bez uszczerbku dla konwencji genewskiej państwa członkowskie mogą postanowić, że wnioskodawcy, który złożył kolejny wniosek, nie nadaje się statusu uchodźcy, jeśli ryzyko prześladowania wynika z okoliczności wywołanych celowo przez samego wnioskodawcę po opuszczeniu kraju pochodzenia”.

13. #

Artykuł 11, zatytułowany „Ustanie statusu”, stanowi, co następuje:

„1.   […] [B]ezpaństwowiec przestaje być uchodźcą, jeśli:

[…]

2.   W odniesieniu do ust. 1 [lit. f)] państwa członkowskie zwracają uwagę na to, czy zmiana okoliczności ma charakter na tyle znaczący i trwały, by obawy uchodźcy przed prześladowaniem nie można było dłużej uznawać za uzasadnioną.

3.   Ustęp 1 [lit. f)] nie stosuje się do uchodźcy, który może powołać się na przekonywające powody związane z poprzednim prześladowaniem, uzasadniające jego odmowę skorzystania […] w przypadku bezpaństwowca – z ochrony państwa jego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu”.

14. #

Artykuł 12, zatytułowany „Wykluczenie”, brzmi:

„1.   […] [B]ezpaństwowiec zostaje wykluczony z możliwości uzyskania statusu uchodźcy, jeśli:

[…]”.

15. #

Artykuł 14, zatytułowany „Cofnięcie, pozbawienie lub odmowa przedłużenia ważności statusu uchodźcy”, ma następujące brzmienie:

„1.   […] [P]aństwa członkowskie cofają status uchodźcy, pozbawiają tego statusu lub odmawiają przedłużenia ważności tego statusu nadanego przez organ rządowy, administracyjny, sądowy lub quasi-sądowy […] bezpaństwowcowi, jeśli przestał on być uchodźcą zgodnie z art. 11.

[…]

3.   Państwa członkowskie cofają status uchodźcy, pozbawiają tego statusu lub odmawiają przedłużenia jego ważności […] bezpaństwowcowi, jeśli po nadaniu takiej osobie statusu uchodźcy dane państwo członkowskie ustaliło, że:

[…]”.

16. #

Z postanowienia odsyłającego wynika, że XT (zwany dalej także „wnioskodawcą”) jest bezpaństwowcem pochodzenia palestyńskiego, który urodził się w 1991 r. w Damaszku (Syria). Został on zarejestrowany przez UNRWA jako uchodźca palestyński w położonym w południowej części Damaszku obozie Jarmuk.

17. #

W okresie od października 2013 r. do dnia 20 listopada 2015 r. przebywał w Libanie, gdzie świadczył pracę na czas określony lub wykonywał prace dorywcze. Z postanowienia odsyłającego nie wynika, czy w tym okresie zwrócił się on do UNRWA o jakąkolwiek rzeczywistą pomoc lub też otrzymał od tej agencji taką pomoc.

18. #

XT opuścił następnie Liban i udał się do Kadsijji w Syrii, gdzie zatrzymał się na krótko u członków swojej rodziny. Kilka dni później wyjechał z Syrii i udał się do Niemiec drogą lądową. W aktach nie wskazano dokładnie, jak długo XT przebywał w Syrii, jednak z uwag przedstawionych przez Bundesamt für Migration und Flüchtlinge (urząd federalny ds. migracji i uchodźców, Niemcy) wynika, że wyjechał on z Libanu „pod koniec listopada”. Tak więc przed udaniem się do Niemiec mógł on przebywać w Syrii co najwyżej przez 10 dni. Z postanowienia odsyłającego wynika, że w czasie gdy XT opuścił Syrię, Jordania i Liban zamknęły już granicę dla przybywających z Syrii uchodźców palestyńskich.

19. #

W świetle okoliczności związanych z wojną i konfliktem w Syrii wydaje się, że UNRWA miała bardzo ograniczoną możliwość zapewniania ochrony i pomocy na obszarze działań obejmującym Syrię ( 5 ) w czasie gdy XT wyjechał z tego kraju ( 6 ). Z oświadczeń tej agencji wynika jednak, że w dalszym ciągu zapewniała ona pomoc na obszarze działań obejmującym Syrię oraz „utrzymywała finansowane z budżetu programu świadczenia w zakresie ochrony zdrowia, edukacji, szkoleń zawodowych, mikrofinansowania, wsparcia dla młodzieży i usług społecznych”, dostosowując je – mimo złożonych wyzwań – do ograniczeń związanych ze specyfiką konfliktu zbrojnego ( 7 ).

20. #

XT przyjechał do Niemiec w grudniu 2015 r., a w lutym 2016 r. złożył wniosek o udzielenie azylu. Decyzją z dnia 29 sierpnia 2016 r. urząd federalny ds. migracji i uchodźców udzielił mu ochrony uzupełniającej, natomiast nie nadał mu statusu uchodźcy. Wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r. Verwaltungsgericht (sąd administracyjny, Niemcy) uwzględnił odwołanie XT i nakazał nadanie mu statusu uchodźcy.

21. #

W postępowaniu odwoławczym Oberverwaltungsgericht (wyższy sąd administracyjny, Niemcy) oddalił odwołanie wniesione przez Bundesrepublik Deutschland (Republikę Federalną Niemiec) od wyroku Verwaltungsgericht (sądu administracyjnego) i orzekł w istocie, że XT jako bezpaństwowiec palestyński jest uchodźcą w rozumieniu przepisów transponujących art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95 do prawa niemieckiego. Zdaniem Oberverwaltungsgericht (wyższego sądu administracyjnego) XT korzystał z ochrony UNRWA, zaś ochrona ta ustała z przyczyn niezależnych od jego woli. Oberverwaltungsgericht (wyższy sąd administracyjny) uznał, że w momencie wyjazdu z Syrii bezpieczeństwo osobiste XT było poważnie zagrożone oraz że nie miał on dostępu do ochrony UNRWA w innych częściach obszaru objętego mandatem tej agencji, ponieważ Jordania i Liban zamknęły już wówczas swoje granice dla przybywających z Syrii uchodźców palestyńskich. Oberverwaltungsgericht (wyższy sąd administracyjny) stwierdził, że do wyjazdu zmusiły XT okoliczności niezależne od jego woli oraz że tego wyjazdu nie można uznać za dobrowolny. Zdaniem tego sądu znalazło to potwierdzenie w fakcie przyznania mu ochrony uzupełniającej ( 8 ).

22. #

Republika Federalna wniosła skargę rewizyjną do Bundesverwaltungsgericht (federalnego sądu administracyjnego).

23. #

Sąd ten zawiesił postępowanie i zwrócił się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

24. #

Uwagi na piśmie zostały przedstawione przez rządy belgijski i niemiecki, a także przez urząd federalny ds. migracji i uchodźców oraz Komisję Europejską. Na rozprawie, która odbyła się w dniu 10 czerwca 2020 r., rządy niemiecki i francuski oraz Komisja przedstawiły uwagi ustne.

25. #

Zanim przejdę do analizy przedłożonych pytań uważam za użyteczne dokonanie wstępnych uwag dotyczących odpowiednio dyrektywy 2011/95 oraz zakresu geograficznego działań UNRWA.

26. #

Dyrektywę 2011/95 przyjęto w dniu 13 grudnia 2011 r. Przekształciła ona i uchyliła dyrektywę 2004/83. Zmiany zostały wprowadzone głównie w innych częściach dyrektywy, natomiast pod względem merytorycznym art. 12 ust. 1 lit. a) pozostał niezmieniony; dokonano w nim jedynie zmian o charakterze ortograficznym. Orzecznictwo dotyczące art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/83 znajduje zatem również zastosowanie do art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95.

27. #

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) składa się z dwóch członów. Na podstawie członu pierwszego wyklucza się osobę objętą zakresem stosowania art. 1 lit. D konwencji genewskiej z „możliwości uzyskania statusu uchodźcy” w rozumieniu dyrektywy. Artykuł 1 lit. D akapit pierwszy konwencji genewskiej stanowi, że nie ma ona zastosowania do osób, które „aktualnie korzystają” z ochrony lub pomocy UNRWA (klauzula wykluczenia) ( 9 ). Artykuł 1 lit. D akapit drugi stanowi, że z chwilą, gdy „taka ochrona lub pomoc zostanie z jakiejkolwiek przyczyny wstrzymana”, a położenie takich osób nie zostało ostatecznie uregulowane zgodnie ze stosownymi rezolucjami przyjętymi przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, osoby te ipso facto będą korzystały z dobrodziejstw konwencji genewskiej (klauzula włączenia). Jasne jest, że położenie uchodźców palestyńskich zarejestrowanych przez UNRWA nie zostało jeszcze w ten sposób uregulowane ( 10 ). Wersja angielska art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi dyrektywy 2011/95 powiela dokładnie brzmienie art. 1 lit. D akapit drugi, przy czym jedyna zmiana polega na zastąpieniu słowa „Convention” słowem „Directive” ( 11 ). Wynika stąd logicznie, co znajduje potwierdzenie także w utrwalonym orzecznictwie, że klauzula włączenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi wchodzi w grę jedynie wówczas, gdy zastosowanie znajduje klauzula wykluczenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon pierwszy ( 12 ).

28. #

Podczas gdy konwencja genewska dotyczy jedynie „uchodźców”, dyrektywa 2011/95 i dyrektywa 2004/83 dotyczą również „ochrony uzupełniającej”. Dlatego też o ile klauzula wykluczenia z art. 1 lit. D konwencji genewskiej odnosi się do całej konwencji, o tyle wykluczenie przewidziane w art. 12 ust. 1 lit. a) obu tych dyrektyw odnosi się jedynie do statusu „uchodźcy”. Dana osoba może zatem zostać wykluczona z możliwości uzyskania statusu uchodźcy na podstawie tego przepisu dyrektywy 2011/95, a jednocześnie nadal kwalifikować się do otrzymania ochrony uzupełniającej.

29. #

Co się tyczy dyrektywy 2011/95, Trybunał wielokrotnie przypominał, że z jej motywów 4, 23 i 24 wynika, że konwencja genewska stanowi fundament międzynarodowych regulacji prawnych dotyczących ochrony uchodźców oraz że przepisy tej dyrektywy odnoszące się do przesłanek nadania statusu uchodźcy oraz zakresu przyznawanej ochrony zostały ustanowione jako wytyczne dla właściwych organów państw członkowskich przy stosowaniu tej konwencji w oparciu o wspólne pojęcia i kryteria ( 13 ), jak również, że wykładni przepisów tej dyrektywy, podobnie jak przepisów dyrektywy 2004/83, należy w konsekwencji dokonywać w świetle ogólnej systematyki i celu tego aktu, z poszanowaniem konwencji genewskiej i innych odpowiednich traktatów, o których mowa w art. 78 ust. 1 TFUE ( 14 ). Trybunał orzekł ponadto, że wykładni tych przepisów należy również dokonywać, jak to wynika z motywu 10 dyrektywy 2004/83, z uwzględnieniem praw podstawowych oraz zasad uznanych w szczególności przez kartę praw podstawowych ( 15 ).

30. #

UNRWA działa na obszarze objętym mandatem, który składa się z pięciu obszarów działań, mianowicie z Zachodniego Brzegu, Strefy Gazy, Jordanii, Libanu i Syrii ( 16 ), gdzie zapewnia ona ochronę lub pomoc ( 17 ) uchodźcom palestyńskim i niektórym innym kategoriom beneficjentów, takim jak „osoby ubogie z Jerozolimy i osoby ubogie ze Strefy Gazy”, a także osobom niezarejestrowanym, które zostały wysiedlone w następstwie konfliktu z 1967 r. oraz kolejnych konfliktów ( 18 ). Z opisu okoliczności faktycznych sprawy zawartego w postanowieniu odsyłającym zdaje się wynikać, że XT jest „uchodźcą palestyńskim”. Dwa obszary działań, na których XT miał miejsce pobytu, znajdują się w dwóch suwerennych państwach, mianowicie w Syrii i w Libanie. Oba te państwa wchodzą jednak w skład „obszaru objętego mandatem” UNRWA.

31. #

UNRWA nie kontroluje terytoriów wchodzących w skład jej obszarów działań i nie jest w stanie zapewnić zarejestrowanemu uchodźcy palestyńskiemu dostępu do terytorium stanowiącego jej obszar działań ani odmówić mu takiego dostępu. Tak więc faktyczny dostęp może zależeć (co zresztą często ma miejsce) od zmiennej polityki organów rządowych lub quasi-rządowych kontrolujących w danym momencie konkretne terytorium.

32. #

Poprzez pytania pierwsze i drugie, które przeanalizuję łącznie, sąd odsyłający zmierza zasadniczo do uzyskania wytycznych w przedmiocie obszaru geograficznego, który należy wziąć pod uwagę przy dokonywaniu oceny tego, czy pomoc lub ochrona UNRWA „ustały” w odniesieniu do danej osoby, która uprzednio korzystała z takiej pomocy lub ochrony. Dotyczą one konkretnie „klauzuli włączenia” z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi dyrektywy 2011/95 i art. 1 lit. D akapit drugi konwencji genewskiej ( 19 ). Postanowienie odsyłające opiera się na założeniu, że w świetle okoliczności faktycznych sprawy rozpatrywanej w postępowaniu głównym zastosowanie znajduje klauzula wykluczenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon pierwszy dyrektywy 2011/95 i art. 1 lit. D akapit pierwszy konwencji genewskiej z 1951 r. Na potrzeby niniejszej analizy przyjąłem, że tak rzeczywiście jest.

33. #

Strony, które przedstawiły uwagi na piśmie, czyli Komisja, Belgia, Niemcy oraz urząd federalny ds. migracji i uchodźców, zgadzają się co do tego, że przy analizowaniu, czy – na potrzeby stosowania art. 12 ust. 1 lit. a) – ochrona lub pomoc UNRWA ustały w odniesieniu do danej osoby, należy wziąć pod uwagę nie tylko obszar działań, na którym taka osoba miała ostatnie miejsce pobytu. Komisja zaprezentowała stanowisko, do którego co do zasady się przychylam, zgodnie z którym należy uwzględnić obszary działań UNRWA, do których dana osoba rzeczywiście mogła mieć dostęp ( 20 ) w momencie opuszczania obszaru objętego mandatem UNRWA, a także obszary działań, do których dana osoba miałaby dostęp w chwili rozstrzygania (w tym w orzeczeniu sądowym) w przedmiocie wniosku o nadanie statusu uchodźcy.

34. #

Republika Federalna Niemiec wyraziła pogląd, że pod uwagę oprócz obszaru działań, na którym dana osoba miała ostatnie miejsce rzeczywistego pobytu, należy wziąć również inne obszary działań, z którymi dana osoba miała istotne związki. Takimi innymi obszarami działań mogłyby być obszary działań, na których wnioskodawca miał ostatnie miejsce zwykłego pobytu lub na których znajdowali się jego bliscy członkowie rodziny. Belgia zajęła stanowisko, zgodnie z którym przy ustalaniu, czy bezpaństwowiec palestyński nadal korzystał z pomocy UNRWA w momencie opuszczenia obszaru objętego mandatem UNRWA, należy wziąć pod uwagę wszystkie obszary działań UNRWA, przy czym to wnioskodawca musi wykazać, że nie był w stanie się udać na inny obszar działań UNRWA, aby otrzymać tam ochronę lub pomoc.

35. #

Francja nie przedstawiła uwag na piśmie, lecz wniosła o przeprowadzenie rozprawy, podczas której wyraziła pogląd, że dla ustalenia, czy ochrona lub pomoc UNRWA ustały, znaczenie ma jedynie obszar działań, na którym wnioskodawca miał „miejsce zwykłego pobytu” przed złożeniem wniosku o nadanie statusu uchodźcy.

36. #

Po pierwsze, należy zauważyć, że ani w art. 12 ust. 1 lit. a), ani w art. 1 lit. D nie ma mowy o „miejscu pobytu” danej osoby. Na potrzeby stosowania art. 12 ust. 1 lit. a) pierwszy człon i art. 1 lit. D akapit pierwszy znaczenie ma fakt, czy osoba korzysta z pomocy lub ochrony stosownej agencji, natomiast na potrzeby stosowania art. 1 lit. D akapit drugi i art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi znaczenie ma fakt, czy ta pomoc lub ochrona „ustały” ( 21 ).

37. #

Po drugie, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że ocena tego, czy dana osoba wchodzi w zakres stosowania art. 12 ust. 1 lit. a) człon pierwszy lub człon drugi, lub oba człony, jest przeprowadzana w sposób indywidualny, a nie w drodze traktowania uchodźców z Palestyny lub uchodźców palestyńskich w sposób ogólny, jako grupy ( 22 ). W związku z tym nie podzielam obaw wyrażanych przez niektóre strony, że wzięcie pod uwagę – przy dokonywaniu oceny, czy ochrona lub pomoc zapewniane przez UNRWA ustały – całego obszaru objętego mandatem UNRWA doprowadzi do nadmiernego ograniczenia zakresu klauzuli włączenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi ( 23 ). Tego rodzaju ocena powinna być przeprowadzana w sposób indywidualny, co oznacza, że w przypadku innych obszarów działań liczy się jedynie taka ochrona lub pomoc, do których wnioskodawca rzeczywiście miał lub ma dostęp.

38. #

Różnego rodzaju powiązania, na które wskazało kilka stron, co do zasady wydają się zwiększać prawdopodobieństwo, że dany wnioskodawca może mieć rzeczywisty dostęp do odnośnych obszarów działań, a przez to do ochrony lub pomocy zapewnianej na takich obszarach przez UNRWA. Jest tak przede wszystkim w przypadku jednej z sytuacji przywołanych przez urząd federalny ds. migracji i uchodźców. Jeżeli wnioskodawcy przysługują formalne prawa do pobytu na innym obszarze działań, na którym UNRWA zapewnia swoją pomoc, i wnioskodawca ten może się udać na ów obszar, to z pewnością ma on rzeczywisty dostęp do tej pomocy, a klauzula włączenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi nie będzie moim zdaniem miała zastosowania.

39. #

Kwestia tego, czy więzi rodzinne, poprzednie miejsce zwykłego pobytu lub też inne istotne powiązania z danym obszarem działań rzeczywiście umożliwiają konkretnemu wnioskodawcy dostęp do pomocy UNRWA na tym obszarze działań, jest kwestią natury faktycznej, która moim zdaniem powinna być rozstrzygana osobno w każdym przypadku, z uwzględnieniem wszystkich odnośnych okoliczności faktycznych, w tym osobistych uwarunkowań wnioskodawcy ( 24 ). Jeżeli z badania indywidualnej sytuacji danego wnioskodawcy będzie wynikało, że w momencie opuszczenia obszaru objętego mandatem UNRWA miał on rzeczywisty dostęp do ochrony lub pomocy UNRWA lub też miał taki rzeczywisty dostęp w chwili rozstrzygania (w tym w orzeczeniu sądowym) w przedmiocie jego wniosku, to nie można go uznać za objętego klauzulą włączenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi, niezależnie od charakteru ewentualnych powiązań z obszarem działań, za sprawą których taki dostęp był możliwy. W takim przypadku, jeżeli UNRWA nadal zapewnia ochronę lub pomoc na przynajmniej jednym obszarze działań, do którego dostęp ma wnioskodawca, nie można uznać, że ochrona lub pomoc UNRWA „ustały”. Można natomiast wówczas stwierdzić, że wnioskodawca zrezygnował z takiej ochrony lub pomocy wraz z opuszczeniem obszaru działań, na którym miał do nich dotychczas dostęp.

40. #

Taką wykładnię art. 12 ust. 1 lit. a) potwierdzają wydane przez Trybunał wyroki Bolbol, El Kott i Alheto. W każdym z tych wyroków Trybunał wyraźnie wskazał, że obszar objęty mandatem UNRWA obejmuje Strefę Gazy, Zachodni Brzeg, Jordanię, Liban i Syrię, a także – w stosownym zakresie – potraktował ten obszar jak jedną całość ( 25 ). W wyroku Alheto Trybunał stwierdził ponadto, że w kontekście pytania dotyczącego art. 35 dyrektywy 2013/32/UE ( 26 ), osoba objęta „rzeczywistą ochroną lub pomocą otrzymywaną od UNRWA” na innym obszarze działań, niż na tym, na którym miała ona miejsce zwykłego pobytu przed opuszczeniem obszaru objętego mandatem UNRWA, i mogąca zatem bezpiecznie na nim przebywać w godnych warunkach życia i bez narażenia na ryzyko usunięcia z niego na terytorium, na którym osoba ta ma zwykłe miejsce zamieszkania, „powinna zostać wykluczona z możliwości uzyskania statusu uchodźcy w Unii w myśl art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95” ( 27 ).

41. #

Na przestrzeni lat UNHCR wydał szereg wytycznych, uwag i innych oświadczeń dotyczących wykładni art. 1 lit. D oraz, niekiedy, art. 12 ust. 1 lit. a). Oświadczenia te stanowią prawo miękkie, tak więc mają pewną siłę oddziaływania, ale nie są wiążące ( 28 ).

42. #

Mimo że brzmienie art. 1 lit. D pozostało takie samo, to poglądy UNHCR w tej kwestii zmieniały się, i to w znacznym stopniu, wraz z upływem lat. I tak w jednym z takich oświadczeń ( 29 ) UNHCR wyraził pogląd, że uchodźca palestyński, który opuścił obszar objęty mandatem UNRWA z jakiejkolwiek przyczyny, korzysta ipso facto z dobrodziejstw konwencji genewskiej oraz jest uznawany za uchodźcę na podstawie dyrektywy 2004/83 do momentu, w którym powróci na ten obszar (zob. pkt 2.2 i 2.3 owego oświadczenia; pragnę zauważyć, że w świetle tego toku rozumowania wszystkie pięć pytań prejudycjalnych byłoby bezprzedmiotowych). Natomiast w jednych ze swoich wytycznych ( 30 ) UNHCR wskazał, że klauzula włączenia z art. 1 lit. D akapit drugi ma zastosowanie, gdy przynajmniej jeden „obiektywny powód” przemawiający za opuszczeniem obszaru objętego mandatem UNRWA lub uniemożliwiający osobie (ponowne) skorzystanie z ochrony lub pomocy UNRWA skutkuje ustaniem tej ochrony lub pomocy w odniesieniu do danej osoby (pkt 19, 22 owych wytycznych).

43. #

We wspomnianych powyżej wytycznych UNHCR wyjaśnia również, że oceny kwestii, czy uchodźca palestyński będzie mógł uzyskać dostęp do ochrony lub pomocy UNRWA, należy dokonywać, mając na uwadze „obszar działań [obszar objęty mandatem] UNRWA rozumiany jako całość”, a nie „każdy z obszarów działań UNRWA” ( 31 ). UNHCR wskazuje, że to zalecenie znajduje oparcie w wydanym przez Trybunał wyroku El Kott oraz w tym, iż Trybunał posługuje się w owym wyroku pojęciem „obszaru działań [obszaru objętego mandatem]” w liczbie pojedynczej ( 32 ).

44. #

To wydane przez UNHCR zalecenie nie wydaje mi się przekonujące. Moim zdaniem nie potwierdza go też wydany przez Trybunał wyrok El Kott ( 33 ). W tym względzie pragnę przede wszystkim zauważyć, że w owym fragmencie wytycznych UNHCR odchodzi nie tylko od terminologii używanej w sposób jednolity przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w rezolucjach dotyczących UNRWA, przez UNRWA w materiałach opisujących działania tej agencji, a także przez Trybunał Sprawiedliwości w wydawanych wyrokach, w tym w wyroku El Kott ( 34 ), ale też od terminologii przyjętej wcześniej przez UNHCR w zmienionym oświadczeniu w sprawie art. 1 lit. D konwencji z 1951 r. ( 35 ) oraz zmienionej nocie w sprawie stosowania art. 1 lit. D konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców do uchodźców palestyńskich ( 36 ), w których termin „obszar objęty mandatem UNRWA” został użyty do oznaczenia całego obszaru, na którym UNRWA udziela ochrony lub pomocy.

45. #

W ostatnim oświadczeniu w tym względzie, wydanym w kontekście niniejszej sprawy rozpatrywanej przez Trybunał ( 37 ), UNHCR nie odniósł się do wyroku Trybunału w sprawie El Kott na poparcie swojego stanowiska. W oświadczeniu tym UNHCR przyjął zwykle stosowaną terminologię oraz użył określenia „obszar objęty mandatem UNRWA”, obejmując nim wszystkie pięć obszarów działań UNRWA ( 38 ). Wyraził on pogląd, że w celu ustalenia, czy ochrona lub pomoc ustały, „należy odnieść się do obszaru objętego mandatem, na którym wnioskodawca przebywał wcześniej” ( 39 ). Jeżeli osoba ta „przebywała wcześniej na więcej niż jednym obszarze działań UNRWA”, UNHCR uznał odtąd, że „w celu ustalenia, czy »ochrona lub pomoc UNRWA ustały z jakiegokolwiek powodu«, możliwe jest odniesienie się do więcej niż jednego obszaru, na którym taka osoba przebywała wcześniej. Na poparcie tej analizy UNHCR powołał się na swoje własne wytyczne w sprawie ochrony międzynarodowej nr 13 ( 40 ), o których mowa w pkt 43 i 44 powyżej, nie wyjaśniwszy jednak rozbieżności między rzeczonym oświadczeniem a owymi wytycznymi, które to rozbieżności, jak się wydaje, nie zostały usunięte. Oświadczenie to nie wydaje mi się w jakikolwiek sposób bardziej przekonujące niż wspomniane wytyczne.

46. #

Proponuję zatem, aby Trybunał odpowiedział na pytania pierwsze i drugie w następujący sposób:

Przy dokonywaniu oceny, do celów art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95, czy ochrona lub pomoc UNRWA „ustały” w odniesieniu do danej osoby, która korzystała wcześniej z takiej ochrony lub pomocy, sądy krajowe lub właściwe organy administracyjne powinny wziąć pod uwagę wszystkie te obszary działań UNRWA, na których wnioskodawca miałby rzeczywisty dostęp do ochrony lub pomocy UNRWA.

W ramach rozstrzygania w tym przedmiocie sąd krajowy lub organ administracji powinien wziąć pod uwagę wszystkie istotne fakty, w tym osobiste uwarunkowania wnioskodawcy oraz możliwość uzyskania przez niego rzeczywistego dostępu do wspomnianych obszarów działań.

47. #

Poprzez pytanie czwarte, które omówię poniżej, sąd odsyłający zmierza w istocie do uzyskania wytycznych dotyczących obszaru geograficznego, który należy wziąć pod uwagę przy rozstrzyganiu, czy przesłanki nadania statusu uchodźcy ipso facto nie są już spełnione od momentu, w którym wnioskodawca opuścił obszar objęty mandatem UNRWA, a konkretnie dotyczących tego, czy obszar, który należy wziąć pod uwagę, odpowiada obszarowi wskazanemu w odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie. Pytanie to opiera się na założeniu, że klauzula włączenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi miała zastosowanie do wnioskodawcy w momencie opuszczenia przez niego obszaru objętego mandatem UNRWA, ale nie ma już do niego zastosowania w momencie, w którym właściwe krajowe organy administracyjne lub sądowe rozstrzygają w przedmiocie jego wniosku, co oznacza, iż ochrona lub pomoc UNRWA ustały w odniesieniu do wnioskodawcy w momencie jego wyjazdu z obszaru objętego mandatem UNRWA, ale zostały przywrócone na tym obszarze przed dokonaniem ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiocie jego wniosku o nadanie statusu uchodźcy ipso facto.

48. #

Strony, które przedstawiły uwagi na piśmie, faktycznie zgadzają się co do tego, że odpowiedź na pytanie czwarte powinna być zbieżna z odpowiedzią na pytanie drugie, co oznacza, iż ten sam obszar geograficzny powinien zostać wzięty pod uwagę na potrzeby ustalenia, czy ochrona lub pomoc UNRWA ustały w momencie opuszczenia przez wnioskodawcę obszaru objętego mandatem UNRWA, oraz na potrzeby ustalenia, czy ochrona lub pomoc UNRWA zostały przywrócone w momencie, w którym właściwe krajowe organy administracyjne lub sądowe rozstrzygały w przedmiocie wniosku o nadanie statusu uchodźcy ( 41 ).

49. #

W uwagach przedstawionych na rozprawie rząd francuski podniósł – na poparcie swojego stanowiska w przedmiocie pytań pierwszego, drugiego i czwartego, zgodnie z którym odnośnym obszarem geograficznym powinien być obszar działań, na którym wnioskodawca miał miejsce zwykłego pobytu – że w art. 2 lit. d) i n) dyrektywy 2011/95 posłużono się tym pojęciem, aby określić przesłanki kwalifikacji bezpaństwowca jako uchodźcy, zaś w art. 11 ust. 1 lit. f) owej dyrektywy posłużono się tym samym pojęciem, aby wskazać okoliczności, w jakich bezpaństwowiec przestaje być uchodźcą.

50. #

Po pierwsze, należy przypomnieć, że art. 12 ust. 1 lit. a) określa, kiedy osoba zostaje wykluczona „z możliwości uzyskania statusu uchodźcy”, a stosowanie tego przepisu nie jest w żaden sposób powiązane z kwestią miejsca pobytu, co zostało już omówione w pkt 36 i nast. niniejszej opinii. Okoliczność, że w art. 2 lit. d) i n) jest mowa o „miejscu zwykłego pobytu”, nie ma więc znaczenia dla udzielenia odpowiedzi na zadane pytania. Po drugie, pytanie czwarte (i drugie) odnosi się do innej sytuacji aniżeli ta, o której jest mowa w art. 11 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2011/95. Przepis ten dotyczy sytuacji, w której bezpaństwowcowi nadano już status uchodźcy i w której ustały okoliczności, w związku z którymi został on uznany za uchodźcę, i stosuje się tenże przepis w związku z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2011/95. Zgodnie z ostatnim wymienionym przepisem państwa członkowskie „cofają status uchodźcy, pozbawiają tego statusu lub odmawiają przedłużenia ważności tego statusu” nadanego bezpaństwowcowi, jeśli „przestał on być uchodźcą zgodnie z art. 11” (wyróżnienie moje).

51. #

Pytanie czwarte odnosi się natomiast do kwestii, czy dana osoba powinna w ogóle zostać uznana za uchodźcę, zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi. Przepis ten znalazłby zastosowanie – jeżeli wymagałyby tego okoliczności i konieczne byłoby poczynienie w przyszłości ustaleń w przedmiocie cofnięcia statusu uchodźcy – w związku z art. 14 ust. 3, zgodnie z którym państwa członkowskie „cofają status uchodźcy, pozbawiają tego statusu lub odmawiają przedłużenia jego ważności” bezpaństwowcowi, jeśli „dana osoba powinna była zostać wykluczona lub jest wykluczona z możliwości otrzymania statusu uchodźcy zgodnie z art. 12” (wyróżnienie moje). W art. 14 ust. 3 brak jest jakiejkolwiek wzmianki o miejscu pobytu, czy to zwykłego, czy też jakiegokolwiek innego.

52. #

Proponuję zatem, aby Trybunał udzielił następującej odpowiedzi na pytanie czwarte:

Obszar, który powinno się wziąć pod uwagę przy ustalaniu, czy w chwili rozstrzygania w przedmiocie wniosku o nadanie statusu uchodźcy ipso facto na podstawie art. 12 ust. 1 lit. a) człon drugi, przesłanki stosowania tego przepisu nie mają już zastosowania, jest zbieżny z obszarem branym pod uwagę na potrzeby ustalenia, czy ochrona lub pomoc UNRWA „ustały” w odniesieniu do danej osoby, która korzystała wcześniej z takiej ochrony lub pomocy, jak zostało to opisane w odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie.

53. #

Poprzez pytanie trzecie sąd odsyłający zmierza zasadniczo do uzyskania wyjaśnienia, czy bezpaństwowiec może się powoływać na zagrożenia dla swojego bezpieczeństwa osobistego, na które naraził się dobrowolnie w drodze udania się z bezpiecznego (lub względnie bezpiecznego) obszaru działań UNRWA na obszar działań UNRWA, na którym jego bezpieczeństwo osobiste jest poważnie zagrożone, oraz czy może on, ze względu na to dobrowolnie podjęte ryzyko, wnosić ipso facto o skorzystanie z dobrodziejstw statusu uchodźcy na podstawie dyrektywy 2011/95.

54. #

Trybunał wyjaśnił już w wyroku El Kott, że dobrowolne opuszczenie obszaru objętego mandatem UNRWA nie wystarcza, by przewidziane w art. 1 lit. D wyłączenie możliwości uznania danej osoby za uchodźcę przestało mieć zastosowanie ( 42 ). Jednakże Trybunał uznał, że jeśli osoba, która rzeczywiście skorzystała z ochrony lub pomocy UNRWA, przestałaby z niej korzystać z przyczyn pozostających poza jej kontrolą i niezależnych od jej woli, to klauzula włączenia z art. 12 ust. 1 lit. a) znalazłaby zastosowanie i osoba ta kwalifikowałaby się ipso facto do korzystania ze świadczeń określonych w dyrektywie, pod warunkiem że zastosowania nie miałaby żadna z pozostałych klauzul wykluczenia z art. 12 ust. 1 lit. b), art. 12 ust. 2 i art. 12 ust. 3 dyrektywy 2011/95 ( 43 ).

55. #

W tym kontekście daną osobę należy uznać za zmuszoną do opuszczenia obszaru objętego mandatem UNRWA, jeżeli jej bezpieczeństwo osobiste było poważnie zagrożone, zaś UNRWA nie miała możliwości zapewnienia jej na tym obszarze warunków do życia zgodnych z zadaniami, których wykonanie zostało jej powierzone ( 44 ).

56. #

Idąc tym tokiem rozumowania, przyjmuję, że dobrowolny wyjazd z bezpiecznego (lub względnie bezpiecznego) obszaru działań UNRWA i udanie się na inny obszar działań UNRWA, na którym bezpieczeństwo osobiste danej osoby jest poważnie zagrożone, również nie może być przywoływany na poparcie tezy, iż ochrona lub pomoc UNRWA „ustały” w odniesieniu do takiej osoby.

57. #

W szczególności w sytuacji, w której zagrożenie dla bezpieczeństwa osobistego danej osoby na obszarze działań, na który się ona udała, było jej znane lub mogło być przez nią racjonalnie przewidywane, oraz wówczas gdy osoba taka nie mogła rozsądnie liczyć na to, że bezpiecznie powróci do bezpiecznego (lub względnie bezpiecznego) obszaru działań, który opuściła, lub do innego bezpiecznego obszaru działań UNRWA, nie można uznać, iż w odniesieniu do takiej osoby ochrona lub pomoc UNRWA ustały.

58. #

Pragnę dodać, że powyższy wniosek nie oznacza, iż dana osoba byłaby całkowicie pozbawiona ochrony. W takiej sytuacji wciąż mogłaby się ona kwalifikować do otrzymania ochrony uzupełniającej, zaś zasada non-refoulement nadal znajdowałaby zastosowanie zgodnie z art. 21 dyrektywy 2011/95. Taka osoba nie mogłaby jednak wnosić o uznanie jej za uchodźcę ipso facto z uwagi na świadomie i dobrowolnie podjęte ryzyko.

59. #

Proponuję zatem, aby Trybunał odpowiedział na pytanie trzecie w następujący sposób:

Osoba ubiegająca się o nadanie statusu uchodźcy nie może się powoływać na zagrożenia dla swojego bezpieczeństwa osobistego, na które naraziła się dobrowolnie w drodze udania się z bezpiecznego (lub względnie bezpiecznego) obszaru działań UNRWA na inny obszar działań UNRWA, na którym jej bezpieczeństwo osobiste jest poważnie zagrożone, aby wnosić ipso facto o skorzystanie z dobrodziejstw statusu uchodźcy na podstawie dyrektywy 2011/95.

60. #

Sąd odsyłający skierował pytanie piąte jedynie na wypadek, gdyby miejsce zwykłego pobytu wnioskodawcy należało uznać za mające znaczenie dla odpowiedzi na pytania drugie i czwarte. Z uwagi na odpowiedzi, jakie zaproponowałem udzielić na pierwsze cztery pytania, nie ma potrzeby, aby Trybunał odpowiadał na pytanie piąte.

61. #

Komisja podniosła, że choć miejsce zwykłego pobytu nie jest rozstrzygające dla udzielenia odpowiedzi na pytania drugie i czwarte, to jednak należy udzielić odpowiedzi na pytanie piąte. W tym względzie Komisja podkreśla, że pojęciem „miejsca zwykłego pobytu” posłużono się w art. 11 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2011/95, który – w stosownych przypadkach – ma również zastosowanie do bezpaństwowców palestyńskich.

62. #

Z postanowienia odsyłającego wynika, że rozstrzygnięcie w przedmiocie złożonego przez XT wniosku o nadanie statusu uchodźcy nie jest jeszcze ostateczne, ponieważ nadal trwa postępowanie rewizyjne. Kwestia późniejszego cofnięcia XT statusu uchodźcy nie wydaje się stanowić przedmiotu postępowania rewizyjnego toczącego się przed sądem odsyłającym, a sąd ten nie zwrócił się do Trybunału o wykładnię art. 11 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2011/95. Jak wskazałem w pkt 50 niniejszej opinii, hipotetyczne cofnięcie w przyszłości XT statusu uchodźcy na podstawie klauzuli wykluczenia z art. 12 ust. 1 lit. a) człon pierwszy podlegałoby regulacji art. 14 ust. 3 dyrektywy 2011/95, którego nie stosuje się w związku z art. 11 ust. 1 lit. f). Moim zdaniem pytanie piąte ma więc charakter hipotetyczny, chyba że pojęcie „miejsca zwykłego pobytu” wnioskodawcy ma znaczenie dla odpowiedzi na pytania drugie lub czwarte. Uważam (podobnie jak Komisja), że tak nie jest.

63. #

W świetle powyższych rozważań proponuję, aby Trybunał odpowiedział na pytania prejudycjalne zadane przez Bundesverwaltungsgericht (federalny sąd administracyjny, Niemcy) w następujący sposób:

v) #

dążenie do silniejszego wielostronnego zaangażowania na rzecz wypracowania trwałych rozwiązań politycznych w przypadku bieżących konfliktów na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej; dalsze wspieranie inicjatyw, wysiłków i działań podejmowanych przez specjalnych wysłanników ONZ i mających na celu rozwiązanie tych konfliktów; wsparcie roli UE w dziedzinie pomocy humanitarnej; wezwanie wspólnoty międzynarodowej do nieustannego udzielania pomocy humanitarnej, finansowej i politycznej; pociągnięcie do odpowiedzialności sprawców naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego i prawa dotyczącego praw człowieka oraz podjęcie działań na rzecz natychmiastowego zaprzestania przemocy; domaganie się, by proces polityczny pod przewodnictwem Syrii, którego celem są wolne i uczciwe wybory, prowadzony przy wsparciu i pod kontrolą ONZ oraz na podstawie nowej konstytucji, był jedyną drogą do zaprowadzenia pokoju w tym kraju; podkreślanie, że obejmujące wszystkie strony zawieszenie broni w całym kraju oraz pokojowe i wzajemnie akceptowalne rozwiązanie kryzysu w Syrii można osiągnąć pod auspicjami ONZ, a także – jak przewidziano w komunikacie z Genewy z 2012 r. i w rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2254 (2015) – przy wsparciu specjalnego wysłannika ONZ ds. Syrii; wezwanie społeczności międzynarodowej do uczynienia wszystkiego, co w jej mocy, by zdecydowanie potępić sprawców zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych podczas konfliktu syryjskiego; poparcie apelu sekretarza generalnego ONZ w sprawie powołania nowego, bezstronnego i niezależnego zespołu w celu ustalenia sprawców ataków chemicznych w Syrii, ponieważ brak takiego organu zwiększa ryzyko eskalacji działań wojskowych; wspieranie inicjatywy ONZ w zakresie planu pokojowego dla Jemenu oraz bezzwłoczne zaradzenie trwającemu kryzysowi humanitarnemu; wezwanie wszystkich stron do poszanowania praw człowieka i swobód wszystkich obywateli Jemenu oraz podkreślenie potrzeby wynegocjowania rozwiązania politycznego w drodze pluralistycznego dialogu między Jemeńczykami;

w) #

zadbanie o to, by Zgromadzenie Ogólne ONZ we współpracy z UE dostarczało wszelkich przydatnych instrumentów pozwalających zapewnić trwałość i skuteczność rozwiązania dwupaństwowego w granicach z 1967 r. z Jerozolimą jako stolicą obu państw – państwa Izrael z bezpiecznymi i uznawanymi granicami oraz sąsiadującej z nim niepodległej, demokratycznej i zdolnej do samostanowienia Palestyny – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa;

Council of the European Union (Attn: CP 931 designations)

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

adres elektroniczny: sanctions@consilium.europa.eu.

1.

ABDOLLAHI, Hamed (alias Mustafa Abdullahi), ur. 11 sierpnia 1960 r. w Iranie. Nr paszportu: D9004878.

2.

AL-NASSER, Abdelkarim Hussein Mohamed, ur. w Al-Ihsa (Arabia Saudyjska), obywatel Arabii Saudyjskiej.

3.

AL YACOUB, Ibrahim Salih Mohammed, ur. 16 października 1966 r. w Tarut (Arabia Saudyjska), obywatel Arabii Saudyjskiej.

4.

ARBABSIAR, Manssor (alias Mansour Arbabsiar), ur. 6 lub 15 marca 1955 r. w Iranie. Obywatel Iranu i USA. Nr paszportu: C2002515 (Iran); nr paszportu: 477845448 (USA). Nr krajowego dowodu tożsamości: 07442833, ważny do 15 marca 2016 r. (prawo jazdy USA).

5.

BOUYERI, Mohammed (alias: Abu ZUBAIR; SOBIAR; Abu ZOUBAIR), ur. 8 marca 1978 r. w Amsterdamie (Niderlandy) – członek grupy Hofstadgroep.

6.

EL HAJJ, Hassan Hassan, ur. 22 marca 1988 r. w Zaghdraiya, Sidon, Liban, obywatel Kanady. Nr paszportu: JX446643 (Kanada).

7.

IZZ-AL-DIN, Hasan (alias: GARBAYA, Ahmed; SA-ID; SALWWAN, Samir), ur. w 1963 r. w Libanie, obywatel Libanu.

8.

MELIAD, Farah, ur. 5 listopada 1980 r. w Sydney (Australia), obywatel Australii. Nr paszportu: M2719127 (Australia).

9.

MOHAMMED, Khalid Shaikh (alias: ALI, Salem; BIN KHALID, Fahd Bin Adballah; HENIN, Ashraf Refaat Nabith; WADOOD, Khalid Adbul), ur. 14 kwietnia 1965 r. lub 1 marca 1964 r. w Pakistanie, nr paszportu: 488555.

10.

ȘANLI, Dalokay (alias Sinan), ur.13 października 1976 r. w Pülümür (Turcja).

11.

SHAHLAI, Abdul Reza (alias: Abdol Reza Shala’i; Abd-al Reza Shalai; Abdorreza Shahlai; Abdolreza Shahla’i; Abdul-Reza Shahlaee; Hajj Yusef; Haji Yusif; Hajji Yasir; Hajji Yusif, Yusuf Abu-al-Karkh), ur. ok. 1957 r. w Iranie. Adresy: 1) Kermanszah, Iran, 2) Mehran Military Base (Baza Wojskowa Mehran), Prowincja Ilam, Iran.

12.

SHAKURI, Ali Gholam, ur. ok. 1965 r. w Teheranie, Iran.

13.

SOLEIMANI, Qasem (alias: Ghasem Soleymani; Qasmi Sulayman; Qasem Soleymani; Qasem Solaimani; Qasem Salimani; Qasem Solemani; Qasem Sulaimani; Qasem Sulemani), ur. 11 marca 1957 r. w Iranie. Obywatel Iranu. Nr paszportu: 008827 (irański paszport dyplomatyczny), wyd. w 1999 r. Tytuł: generał dywizji.

1.

„Abu Nidal Organisation” – „ANO” (Organizacja Abu Nidala) [alias: „Fatah Revolutionary Council” („Rewolucyjna Rada Fatah”); „Arab Revolutionary Brigades” („Rewolucyjne Brygady Arabskie”); „Black September” („Czarny Wrzesień”); „Revolutionary Organisation of Socialist Muslims” („Rewolucyjna Organizacja Muzułmańskich Socjalistów”)].

2.

„Al-Aqsa Martyrs’ Brigade” („Brygady Męczenników Al-Aksy”).

3.

„Al Aqsa e.V.” (Stowarzyszenie Al-Aksa).

4.

„Babbar Khalsa” („Babbar Chalsa”).

5.

„Communist Party of the Philippines” („Komunistyczna Partia Filipin”) wraz z „New People’s Army” – „NPA” („Nowa Armia Ludowa”), Filipiny.

6.

„Gama’a al-Islamiyya” („Dżama’a al Islamija”) [alias „Al-Gama’a al-Islamiyya” („Al Dżama’a al Islamija”)] („Grupa Islamska” – „GI”).

7.

„İslami Büyük Doğu Akıncılar Cephes” – „IBDA-C” („Islamski Front Bojowników o Wielki Wschód”).

8.

„Hamas” wraz z „Hamas-Izz al-Din al-Qassem”. #

9.

„Hizballah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hizballah) [alias: „Hezbollah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hezbollah), „Hizbullah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hizbullah), „Hizbollah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hizbollah), „Hezballah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hezballah), „Hisbollah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hisbollah), „Hizbu’llah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hizbu’llah), „Hizb Allah Military Wing” (Wojskowe Skrzydło Hizb Allah), „Jihad Council” (Rada Dżihadu) (i wszystkie jednostki mu podlegające, w tym „External Security Organisation” – Organizacja Bezpieczeństwa Zewnętrznego)].

10.

„Hizbul Mujahideen” – „HM” („Hizbul Mudżahedin”).

11.

„Hofstadgroep”.

12.

„Khalistan Zindabad Force” – „KZF” („Siły Chalistan Zindabad”).

13.

„Kurdistan Workers’ Party” – „PKK” („Partia Pracujących Kurdystanu”) (alias: „KADEK”; „KONGRA-GEL”).

14.

„Liberation Tigers of Tamil Eelam” – „LTTE” („Tygrysy – Wyzwoliciele Tamilskiego Ilamu”).

15.

„Ejército de Liberación Nacional” („Narodowa Armia Wyzwolenia”).

16.

„Palestinian Islamic Jihad” – „PIJ” („Palestyński Islamski Dżihad”). #

17.

„Popular Front for the Liberation of Palestine” – „PFLP” („Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny”). #

18.

„Popular Front for the Liberation of Palestine” – „General Command” („Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny” – Naczelne Dowództwo) (alias „PFLP – Naczelne Dowództwo”). #

19.

„Fuerzas armadas revolucionarias de Colombia” – „FARC” („Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii”).

20.

„Devrimci Halk Kurtuluș Partisi-Cephesi” – „DHKP/C” („Rewolucyjna Ludowa Partia/Front/Armia Wyzwolenia”) (alias: „Devrimci Sol” („Lewica Rewolucyjna”), Dev Sol.).

21.

„Sendero Luminoso” – „SL” („Świetlisty Szlak”).

22.

„Teyrbazen Azadiya Kurdistan” – „TAK” [alias: „Kurdistan Freedom Falcons” („Sokoły Wolności Kurdystanu”), „Kurdistan Freedom Hawks” („Jastrzębie Wolności Kurdystanu”)].

(1) #

Artykuł 15 ust. 7 Protokołu 3 do Eurośródziemnomorskiego przejściowego układu stowarzyszeniowego w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, z drugiej strony (1) („Układ”), zmieniony decyzją nr 1/2009 Wspólnego Komitetu WE-OWP z dnia 24 czerwca 2009 r. (2), dopuszcza na określonych warunkach zwrot lub zwolnienie z należności celnych lub opłat o podobnym skutku do dnia 31 grudnia 2009 r.

(2) #

W 2010 r. na wniosek OWP Komisja zaproponowała przedłużenie okresu obowiązywania art. 15 Protokołu 3 do Układu do dnia 31 grudnia 2012 r. Wspólny Komitet UE-OWP nie podjął jednak nigdy decyzji w tej sprawie.

(3) #

Dążąc do zachowania przejrzystości oraz w celu zapewnienia przedsiębiorcom długoterminowej ekonomicznej przewidywalności i pewności prawa, a także w celu objęcia przedłużeniem również okresu, którego dotyczył wniosek Komisji, strony Układu uzgodniły, że stosowanie art. 15 ust. 7 Protokołu 3 do Układu przedłuża się o sześć lat, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2010 r.

(4) #

Należy zatem odpowiednio zmienić Protokół 3 do Układu.

(5) #

Biorąc pod uwagę, że okres stosowania art. 15 ust. 7 Protokołu 3 do Układu upłynął dnia 31 grudnia 2009 r., niniejsza decyzja powinna być stosowana ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2010 r.,

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje, zwłaszcza rezolucję z dnia 4 września 2008 r. w sprawie więźniów palestyńskich w Izraelu (1) oraz rezolucję z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie polityki UE w odniesieniu do Zachodniego Brzegu Jordanu i Wschodniej Jerozolimy (2),

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 16 lutego 2013 r. dotyczące sytuacji Palestyńczyków prowadzących strajk głodowy w Izraelu,

—

uwzględniając oświadczenie lokalnej misji UE z dnia 8 maja 2012 r. dotyczące palestyńskich więźniów prowadzących strajk głodowy,

—

uwzględniając Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Państwem Izrael („układ o stowarzyszeniu UE-Izrael”), w szczególności jego art. 2 dotyczący praw człowieka,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając czwartą konwencję genewską z 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ z 1966 r.,

—

uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet przyjętą przez ONZ w 1979 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z 1984 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka z 1989 r.,

—

uwzględniając odpowiednie rezolucje ONZ w sprawie konfliktu na Bliskim Wschodzie,

—

uwzględniając oświadczenie Sekretarza Generalnego ONZ Ban Ki-moona z dnia 19 lutego 2013 r., w którym wyraził on zaniepokojenie sytuacją palestyńskich więźniów prowadzących strajk głodowy w Izraelu, oświadczenie Wysokiej Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Navi Pillay z dnia 13 lutego 2013 r. w sprawie przetrzymywanych Palestyńczyków, a także oświadczenie Richarda Falka, specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. praw człowieka na palestyńskich terytoriach okupowanych, z dnia 27 lutego 2013 r., w sprawie śmierci palestyńskiego więźnia Arafata Dżaradata,

—

uwzględniając sprawozdanie UNICEF-u z lutego 2013 r. zatytułowane „Dzieci w izraelskich więzieniach wojskowych: uwagi i zalecenia”,

—

uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A. #

mając na uwadze, że w dniu 18 lutego 2013 r. Arafat Dżaradat został aresztowany pod zarzutem rzucania kamieniami w izraelskie cele, a także mając na uwadze, że zmarł on w dniu 23 lutego 2013 r. w więzieniu w Megiddo; mając na uwadze kontrowersje wokół przyczyny jego śmierci; mając na uwadze, że władze Izraela utrzymują, iż zmarł on na atak serca, a krwotoki i złamania żeber, jakie wykazała autopsja, są charakterystyczne dla prób reanimacji, które podjęła służba więzienna; mając na uwadze, że na podstawie wyników autopsji władze palestyńskie twierdzą, że Arafat Dżaradat zmarł w wyniku tortur;

B. #

mając na uwadze, że prawie wszyscy spośród 4 500 palestyńskich więźniów przetrzymywanych w Izraelu wzięli udział w strajku głodowym, odmawiając przyjmowania pożywienia w proteście po śmierci Arafata Dżaradata; mając na uwadze, że w ostatnich dniach na Zachodnim Brzegu Jordanu doszło do starć ulicznych, kiedy Palestyńczycy potępili warunki, w jakich palestyńscy więźniowie są przetrzymywani w izraelskich więzieniach;

C. #

mając na uwadze, że sprawa palestyńskich więźniów i osób przetrzymywanych ma dalekosiężne konsekwencje polityczne, społeczne i humanitarne; mając na uwadze, że palestyńscy więźniowie polityczni i byli zatrzymani odgrywają wybitną rolę w palestyńskim społeczeństwie; mając na uwadze, że w Izraelu więzionych i przetrzymywanych jest ponad 4 800 Palestyńczyków, w tym wiele kobiet i dzieci, ponad 100 więźniów sprzed porozumień z Oslo i 15 członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej; mając na uwadze, że 178 spośród tych osób, w tym 9 członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, jest przetrzymywanych w areszcie administracyjnym; mając na uwadze, że według oświadczenia palestyńskich i izraelskich organizacji obrońców praw człowieka z marca 2013 r. istnieją doniesienia o co najmniej 71 palestyńskich więźniach, którzy od 1967 r. zmarli w bezpośrednim następstwie tortur w izraelskich ośrodkach przetrzymywania;

D. #

mając na uwadze, że przeważająca większość palestyńskich więźniów z Zachodniego Brzegu Jordanu oraz Strefy Gazy przebywa w więzieniach położonych w głębi terytorium izraelskiego; mając na uwadze, że znaczna większość spośród nich często nie może skorzystać z prawa do odwiedzin przez członków ich rodzin lub skorzystanie z tego prawa jest bardzo trudne;

E. #

mając na uwadze, że izraelskie wojskowe administracyjne nakazy aresztowania umożliwiają zatrzymanie bez zarzutów i procesu na podstawie dowodów, których nie udostępnia się ani zatrzymanym, ani ich adwokatom, a także mając na uwadze, że nakazy te mogą dotyczyć zatrzymania na okres do sześciu miesięcy i mogą być odnawiane bez ograniczeń; mając na uwadze, że izraelski sąd najwyższy skrytykował niedawno sądy wojskowe i wojskowy korpus sądowy za działania polegające na przedłużaniu administracyjnych nakazów zatrzymania;

F. #

mając na uwadze, że palestyńscy więźniowie polityczni niejednokrotnie prowadzili strajki głodowe, w których za każdym razem uczestniczyły setki osób; mając na uwadze, że niektórzy przetrzymywani Palestyńczycy kontynuują przedłużający się strajk głodowy;

G. #

mając na uwadze, że szczególnie podatna na zagrożenia grupa wśród przetrzymywanych Palestyńczyków to kobiety;

H. #

mając na uwadze, że według szacunków na Zachodnim Brzegu Jordanu izraelskie siły bezpieczeństwa co roku aresztują 700 palestyńskich dzieci; mając na uwadze, że na podstawie przeprowadzonego przez UNICEF w lutym 2013 r. przeglądu praktyk stosowanych wobec palestyńskich dzieci, które zetknęły się z izraelskim systemem więzień wojskowych, można sądzić, iż są one powszechnie i systematycznie maltretowane;

I. #

mając na uwadze, że zgodnie z art. 2 układu o stowarzyszeniu stosunki między UE a Izraelem opierają się na poszanowaniu praw człowieka i zasad demokracji, które stanowią zasadniczy element tego porozumienia; mając na uwadze, że w planie działań UE-Izrael podkreślono, iż obie strony wyznają wartości, do których należy poszanowanie praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;

1. #

wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu śmierci palestyńskiego więźnia Arafata Dżaradata w dniu 23 lutego 2013 r. w izraelskim areszcie i składa jego rodzinie kondolencje;

2. #

jest poważnie zaniepokojony nawrotem napięć na Zachodnim Brzegu Jordanu po śmierci Arafata Dżaradata w więzieniu w Megiddo w okolicznościach, które budzą kontrowersje; wzywa wszystkie strony, by wykazały się jak największą powściągliwością i powstrzymały od prowokacyjnych działań, by zapobiec dalszej przemocy, a także by podjęły pozytywne działania w celu ustalenia prawdy i rozładowania trwających napięć;

3. #

wzywa władze Izraela, by niezwłocznie wszczęły niezależne, bezstronne i przejrzyste dochodzenie w sprawie okoliczności śmierci Arafata Dżaradata i wszelkich zarzutów dotyczących stosowania tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania w stosunku do palestyńskich więźniów;

4. #

ponownie wyraża poparcie dla uzasadnionych izraelskich obaw dotyczących bezpieczeństwa; jest jednak zdania, że w traktowaniu wszystkich więźniów należy w pełni przestrzegać zasad praworządności, gdyż jest to element kluczowy dla demokratycznego państwa; w związku z tym wzywa rząd Izraela do przestrzegania praw palestyńskich więźniów oraz do ochrony ich zdrowia i życia;

5. #

wyraża zaniepokojenie z powodu przetrzymywania Palestyńczyków w areszcie administracyjnym bez postawienia im zarzutów; podkreśla, że osobom tym należy postawić zarzuty i przeprowadzić proces sądowy obejmujący gwarancje zgodne z międzynarodowymi normami albo niezwłocznie je uwolnić;

6. #

apeluje, by niezwłocznie zastosować prawo więźniów do odwiedzin przez członków rodzin, oraz wzywa władze Izraela do stworzenia warunków niezbędnych do korzystania z tego prawa;

7. #

wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją i stanem zdrowia palestyńskich więźniów prowadzących przedłużający się strajk głodowy; wyraża poparcie dla wysiłków Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża, który chce ratować życie będących w stanie krytycznym więźniów i osób przetrzymywanych, i apeluje do Izraela, by zapewnił wszystkim osobom prowadzącym strajk głodowy nieograniczony dostęp do odpowiedniej opieki medycznej;

8. #

ponownie wzywa do natychmiastowego uwolnienia wszystkich więzionych członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, w tym Marwana Barghoutiego;

9. #

wzywa władze Izraela do zapewnienia więzionym i przetrzymywanym palestyńskim kobietom i dzieciom odpowiedniej ochrony i traktowania, zgodnie z odpowiednimi konwencjami międzynarodowymi, których Izrael jest stroną;

10. #

wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i państwa członkowskie do uważnego śledzenia losów więzionych i przetrzymywanych Palestyńczyków, w tym kobiet i dzieci, oraz do poruszania ich sprawy w dialogu politycznym z Izraelem na wszystkich szczeblach; podkreśla z naciskiem, że sprawę tę należy włączyć do najbliższego, dotyczącego Izraela sprawozdania z postępów w europejskiej polityce sąsiedztwa;

11. #

apeluje o misję wyjaśniającą Parlamentu, która oceni obecną sytuację pod względem warunków przetrzymywania palestyńskich więźniów, w tym kobiet i dzieci, oraz pod względem stosowania aresztu administracyjnego;

12. #

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządowi Izraela, Knesetowi, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej, Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, wysłannikowi Kwartetu Bliskowschodniego, przewodniczącemu Zgromadzenia Eurośródziemnomorskiego, Wysokiej Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz Międzynarodowemu Komitetowi Czerwonego Krzyża.

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A. #

mając na uwadze, że trwający konflikt powoduje dramatyczne straty w ludziach i niedopuszczalne cierpienia ludności cywilnej po obu stronach konfliktu;

B. #

mając na uwadze, że w swoim oświadczeniu z dnia 12 lipca 2014 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ wyraziła poważne zaniepokojenie kryzysem w strefie Gazy, wezwała do złagodzenia sytuacji, przywrócenia spokoju i wznowienia zawieszenia broni z listopada 2012 r., apelując również o przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego, w tym o ochronę ludności cywilnej, i wyraziła poparcie dla wznowienia bezpośrednich negocjacji między Izraelczykami a Palestyńczykami w celu zawarcia wszechstronnego porozumienia pokojowego opartego na rozwiązaniu dwupaństwowym;

C. #

mając na uwadze, że w dniu 14 lipca 2014 r. Egipt zaproponował plan zawieszenia broni, dotychczas przyjęty tylko przez rząd Izraela;

D. #

mając na uwadze, że Hamas został uznany przez UE za organizację terrorystyczną;

E. #

mając na uwadze, że prezydent Palestyny Mahmud Abbas zwrócił się do Narodów Zjednoczonych o objęcie Palestyny międzynarodową ochroną z powodu pogarszającej się sytuacji w Gazie;

F. #

mając na uwadze, że wszystkie strony konfliktu w pełni obowiązuje prawo międzynarodowe i prawo humanitarne, w tym również czwarta konwencja genewska;

G. #

mając na uwadze, że bezpośrednie rozmowy pokojowe między stronami utknęły w martwym punkcie, a wszystkie podejmowane ostatnio wysiłki na rzecz wznowienia negocjacji zakończyły się niepowodzeniem; mając na uwadze, że UE wezwała strony do podejmowania działań służących wytworzeniu klimatu zaufania niezbędnego do prowadzenia konstruktywnych negocjacji, a także wezwała do powstrzymania się od działań podważających wiarygodność tego procesu oraz do zapobiegania podburzaniu;

1. #

wzywa do przerwania ataków rakietowych na Izrael przeprowadzanych ze Strefy Gazy, które Hamas i inne ugrupowania zbrojne muszą natychmiast zakończyć, oraz o zaprzestanie izraelskich działań wojskowych przeciwko Gazie;

2. #

wyraża głębokie zaniepokojenie krytyczną sytuacją w Strefie Gazy i w Izraelu; opłakuje śmierć cywilów, w tym wielu kobiet i dzieci; potępia zabójstwa trzech nastolatków izraelskich w dniu 12 czerwca oraz nastolatka palestyńskiego w dniu 2 lipca 2014 r., które spotkały się z powszechnym potępieniem; składa kondolencje rodzinom wszystkich niewinnych ofiar;

3. #

podkreśla, że zarówno obywatele Izraela, jak i Palestyny mają prawo do życia w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa; podkreśla, że konieczne jest bezwzględne przestrzeganie przez wszystkie strony międzynarodowego prawa humanitarnego oraz że nie może być żadnego usprawiedliwienia dla umyślnych ataków na niewinną ludność cywilną, co w prawie międzynarodowych uznane jest za zbrodnię wojenną, oraz dla niszczenia infrastruktury cywilnej;

4. #

wzywa do natychmiastowego złagodzenia konfliktu w drodze porozumienia o zawieszeniu broni między dwoma stronami oraz do natychmiastowego zaprzestania wszelkich aktów przemocy, które zagrażają życiu ludności cywilnej; z zadowoleniem przyjmuje wszelkie dążenia do wynegocjowania trwałego rozejmu między stronami i apeluje do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel i państw członkowskich o nasilenie presji dyplomatycznej, aby wesprzeć te działania;

5. #

apeluje do społeczności międzynarodowej, a w szczególności do Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby niezwłocznie wypracowały odpowiednie podejście i rozwiązanie obecnego kryzysu; zachęca najważniejsze podmioty w regionie, zwłaszcza Egipt i Jordanię, do dalszego dążenia do załagodzenia sytuacji; z zadowoleniem przyjmuje decyzję władz egipskich do otwarcia przejścia w Rafah, aby ułatwić dostęp pomocy humanitarnej do Gazy i umożliwić tranzyt palestyńskiej ludności cywilnej;

6. #

przypomina o swoim zdecydowanym poparciu dla rozwiązania dwupaństwowego – w oparciu o granice z 1967 r., z Jerozolimą jako stolicą obu państw – zakładającego utworzenie bezpiecznego Państwa Izrael i sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego, współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa, co zakłada zniesienie blokady Strefy Gazy; podkreśla ponownie, że jedynym sposobem na osiągnięcie sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami są działania prowadzone bez użycia przemocy;

7. #

apeluje w tym duchu do obu stron o poważne i wiarygodne starania, a także wzywa społeczność międzynarodową do wznowienia bezpośrednich rozmów pokojowych między Izraelczykami i Palestyńczykami oraz do osiągnięcia w tych rozmowach konkretnych wyników; ponownie wzywa UE do większego zaangażowania w starania na rzecz zaprowadzenia sprawiedliwego i trwałego pokoju;

8. #

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, wysłannikowi kwartetu bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej, parlamentowi i rządowi Egiptu oraz parlamentowi i rządowi Jordanii.

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, zwłaszcza rezolucję z dnia 29 września 2011 r. w sprawie sytuacji w Palestynie (1), z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady na temat zawarcia konwencji regionalnej w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (2) oraz z dnia 9 września 2010 r. w sprawie sytuacji nad brzegiem Jordanu, w szczególności na obszarze znajdującym się w dolnym biegu rzeki (3),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 14 maja 2012 r., 18 lipca i 23 maja 2011 r. oraz 8 grudnia 2009 r. w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie,

—

uwzględniając przemówienie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton w sprawie ostatnich wydarzeń na Bliskim Wschodzie i w Syrii, wygłoszone na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego w dniu 12 czerwca 2012 r.,

—

uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton, w szczególności oświadczenie z dnia 8 czerwca 2012 r. w sprawie rozbudowy osiedli, z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie decyzji władz izraelskich dotyczącej statusu osiedli Sansana, Rechelim i Bruchin na okupowanych terytoriach palestyńskich oraz z dnia 22 lutego 2012 r. w sprawie przyzwalania na budowę izraelskich osiedli,

—

uwzględniając sprawozdanie w sprawie Wschodniej Jerozolimy, sporządzone przez szefów misji UE w styczniu 2012 r., sprawozdanie szefów misji UE pt. „Strefa C a budowa państwa palestyńskiego” z lipca 2011 r., a także sprawozdanie szefów misji UE na temat przemocy osadników z kwietnia 2011 r. wraz z towarzyszącym komunikatem szefów misji UE z lutego 2012 r. w sprawie przemocy osadników,

—

uwzględniając czwartą konwencję genewską z 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny,

—

uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

—

uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 z 1947 r. i nr 194 z 1948 r. oraz rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 z 1967 r., nr 252 z 1968 r., nr 338 z 1973 r., nr 476 z 1980 r., nr 478 z 1980 r., nr 1397 z 2002 r., nr 1515 z 2003 r. i nr 1850 z 2008 r.,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ z 1966 r.,

—

uwzględniając oświadczenia kwartetu bliskowschodniego, w szczególności z dnia 11 kwietnia 2012 r. i 23 września 2011 r.,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Izraela i Autonomii Palestyńskiej z dnia 12 maja 2012 r.,

—

uwzględniając opinię doradczą Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 9 lipca 2004 r. pt. „Prawne konsekwencje wzniesienia muru na okupowanych terytoriach palestyńskich”,

—

uwzględniając dwuletni plan budowy państwowości pt. „Zakończyć okupację, utworzyć państwo”, opracowany przez palestyńskiego premiera Salama Fajjada w sierpniu 2009 r.,

—

uwzględniając tymczasowe porozumienie w sprawie Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy z dnia 18 września 1995 r.,

—

uwzględniając porozumienia z Oslo (Deklaracja zasad dotyczących przejściowych ustaleń w sprawie samodzielnego sprawowania rządów) z 13 września 1993 r.,

—

uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A. #

mając na uwadze, że UE wielokrotnie wyrażała swoje poparcie dla koncepcji dwóch państw – państwa Izrael z bezpiecznymi i uznawanymi granicami oraz sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa oraz oświadczyła, że nie zostaną uznane żadne zmiany granic sprzed 1967 r., w tym jeżeli chodzi o Jerozolimę jako stolicę obydwu państw, poza zmianami ustalonymi przez strony; mając na uwadze, że nie można kwestionować prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia i państwowości, jak również prawa państwa izraelskiego do istnienia w bezpiecznych granicach;

B. #

mając na uwadze, że w konkluzjach Rady z dnia 14 maja 2012 r. podkreślono, iż „zmiany zachodzące obecnie w świecie arabskim sprawiają, że tym pilniejsze staje się osiągnięcie postępów w bliskowschodnim procesie pokojowym” oraz że „uwzględnienie aspiracji ludności tego regionu – w tym pragnień Palestyńczyków dotyczących własnego państwa i potrzeb Izraelczyków dotyczących bezpieczeństwa – stanowi kluczowy element warunkujący trwały pokój oraz stabilność i dobrobyt w regionie”;

C. #

mając na uwadze, że bezpośrednie rozmowy pokojowe między stronami zostały przerwane i że wszystkie podejmowane niedawno wysiłki na rzecz wznowienia negocjacji zakończyły się niepowodzeniem; mając na uwadze, że UE wezwała strony do podejmowania działań sprzyjających atmosferze zaufania, która jest niezbędna do prowadzenia konstruktywnych negocjacji, oraz do powstrzymania się od działań osłabiających wiarygodność procesu i do niepodburzania;

D. #

mając na uwadze, że w dniu 12 maja 2012 r. Izrael i Autonomia Palestyńska wydały wspólne oświadczenie o następującej treści: „Izrael i Autonomia Palestyńska dążą do zaprowadzenia pokoju i obydwie strony mają nadzieję, że wymiana pism między prezydentem Abbasem a premierem Netanjahu ułatwi osiągnięcie tego celu”;

E. #

mając na uwadze, że na terytoriach Zachodniego Brzegu Jordanu, jak i we Wschodniej Jerozolimie i w Strefie Gazy obowiązują międzynarodowe prawa człowieka i międzynarodowe prawo humanitarne, w tym również czwarta konwencja genewska; mając na uwadze, że Izrael jest zobowiązany m.in. do zadbania w dobrej wierze o to, by podstawowe potrzeby okupowanej ludności palestyńskiej były zaspokajane, do prowadzenia okupacji w sposób, który przynosi korzyści miejscowej ludności, do ochrony i zachowania obiektów cywilnych, a także do unikania przenoszenia własnych obywateli na okupowane tereny oraz ludności z terenów okupowanych na własne terytorium;

F. #

mając na uwadze, że w najnowszych sprawozdaniach szefów misji UE – „Strefa C a budowa państwa palestyńskiego”, a także sprawozdanie na temat Wschodniej Jerozolimy i przemocy osadników – ponownie potwierdzono alarmujące i być może nieodwracalne w swoich skutkach wydarzenia na opisywanych obszarach; mając na uwadze, że izraelskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych odrzuca żądania zawarte w dokumentach UE oraz skrytykowało te dokumenty, twierdząc, że nie przyczyniają się one do postępów w ramach procesu pokojowego;

G. #

mając na uwadze, że od porozumień z Oslo w 1995 r. Zachodni Brzeg Jordanu jest podzielony na trzy strefy lub obszary administracyjne; mając na uwadze, że strefa C stanowi największą część terytorium Zachodniego Brzegu Jordanu; mając na uwadze, że sytuacja społeczna i gospodarcza w strefie C ma decydujące znaczenie dla trwałości przyszłego państwa palestyńskiego;

H. #

mając na uwadze, że polityka rządu Izraela jest skierowana przeciwko obecności palestyńskiej na Zachodnim Brzegu Jordanu, zwłaszcza w strefie C, oraz we Wschodniej Jerozolimie, czego wyrazem jest w szczególności budowa i rozbudowa osiedli; mając na uwadze, że w myśl prawa międzynarodowego izraelskie osiedla są nielegalne i stanowią jedną z głównych przeszkód dla działań pokojowych, podczas gdy izraelski rząd dotuje osiedla poprzez znaczące zachęty w dziedzinie podatków, mieszkalnictwa, infrastruktury, dróg, dostępu do wody, edukacji, opieki zdrowotnej itp.;

I. #

mając na uwadze, że w swojej „Ustawie zasadniczej o Jerozolimie, stolicy Izraela” z 1980 r. Izrael oświadczył, że cała i zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela, co jest sprzeczne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 478 z 1980 r.; mając na uwadze, że Rada powtórzyła w swoich konkluzjach z 14 maja 2012 r., iż w drodze negocjacji trzeba znaleźć rozwiązanie kwestii statusu Jerozolimy jako przyszłej stolicy obu państw; mając na uwadze, że w świetle bieżących wydarzeń we Wschodniej Jerozolimie perspektywa Jerozolimy jako przyszłej stolicy dwóch państw wydaje się coraz bardziej nieprawdopodobna i niemożliwa do zrealizowania w praktyce; mając na uwadze, że Wschodnia Jerozolima jest coraz bardziej oddzielona od Zachodniego Brzegu Jordanu, podczas gdy historyczna część Jerozolimy jest coraz bardziej oddzielona od reszty Wschodniej Jerozolimy;

J. #

mając na uwadze, że Palestyńczycy mieszkający we Wschodniej Jerozolimie stanowią 37 % ludności Jerozolimy i zapewniają 36 % wpływów miasta z podatków, a jedynie 10 % budżetu miasta wydaje się na Wschodnią Jerozolimę, przy czym jakość świadczonych tam usług jest wysoce nieodpowiednia; mając na uwadze, że izraelskie władze we Wschodniej Jerozolimie pozamykały większość palestyńskich instytucji, w tym Orient House, stwarzając instytucjonalną i przywódczą próżnię wśród miejscowej ludności palestyńskiej, co daje poważne powody do zaniepokojenia;

K. #

mając na uwadze, że Palestyńczycy mieszkający we Wschodniej Jerozolimie mają status stałych mieszkańców, który może być przekazywany dzieciom jedynie pod pewnymi warunkami i nie jest automatycznie przekazywany poprzez małżeństwo, co uniemożliwia małżonkom i dzieciom wielu stałych mieszkańców Wschodniej Jerozolimy wspólne mieszkanie z innymi członkami rodziny; mając na uwadze, że z drugiej strony we Wschodniej Jerozolimie i w jej okolicach mieszka około 200 tysięcy osadników izraelskich;

L. #

mając na uwadze, że ochrona palestyńskiej ludności i jej praw na Zachodnim Brzegu Jordanu, zwłaszcza w strefie C, i we Wschodniej Jerozolimie jest niezmiernie istotna dla podtrzymania trwałości koncepcji dwóch państw; mając na uwadze, że stała rozbudowa osiedli oraz przemoc osadników, ograniczenia w zakresie planowania i związany z tym dramatyczny brak mieszkań, rozbiórka domów, eksmisje i przesiedlenia, konfiskata ziemi, trudny dostęp do zasobów naturalnych, brak podstawowych usług społecznych i pomocy społecznej mają poważny negatywny wpływ na warunki życia Palestyńczyków; mając na uwadze, że sytuacja gospodarcza na tych obszarach, którą pogarszają ograniczenia dostępu, swobody przemieszczania się i planowania, daje poważne powody do zaniepokojenia; mając na uwadze, że według sprawozdania rocznego MOP 53,5 % młodych kobiet oraz 32,3 % młodych mężczyzn w wieku 15–24 lat na Zachodnim Brzegu Jordanu jest bezrobotnych;

M. #

mając na uwadze, że ludność palestyńska zamieszkująca Zachodni Brzeg Jordanu, zwłaszcza w strefie C, i Wschodnią Jerozolimę zmaga się z problemem poważnego niedoboru wody; mając na uwadze, że palestyńscy rolnicy borykają się z poważnym niedoborem wody przeznaczonej do nawadniania, co wynika z faktu, że większość tej wody zużywają Izrael i osadnicy izraelscy; mając na uwadze, że dostępność odpowiedniej ilości wody ma zasadnicze znaczenie dla trwałości przyszłego państwa palestyńskiego;

N. #

mając na uwadze, że mur graniczny wzniesiony przez Izrael, który nie przebiega wzdłuż zielonej linii, odcina znaczne części terytorium palestyńskiego zarówno na Zachodnim Brzegu Jordanu, jak i we Wschodniej Jerozolimie; mając na uwadze, że w opinii doradczej z 2004 r. pt. „Konsekwencje prawne wzniesienia muru na okupowanych terytoriach palestyńskich” Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że „wzniesienie przez Izrael muru (…) oraz związana z nim polityka są niezgodne z prawem międzynarodowym”;

O. #

mając na uwadze, że Parlament niejednokrotnie wyrażał swoje poparcie dla działań prezydenta Mahmuda Abbasa i premiera Salama Fajjada na rzecz budowy państwa palestyńskiego, a także uznał i z zadowoleniem przyjął sukces dwuletniego planu premiera Fajjada na rzecz budowy państwowości; mając na uwadze, że strefa C i Wschodnia Jerozolima powinny pozostać priorytetami palestyńskich planów rozwoju narodowego, zwłaszcza z uwagi na to, że Palestyńczycy zamieszkujący te obszary czują się zaniedbywani;

P. #

mając na uwadze, że w izraelskich więzieniach i aresztach przebywa obecnie ponad 4 500 więźniów palestyńskich, w tym 24 członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, około 240 dzieci i ponad 300 Palestyńczyków, wobec których zastosowano zatrzymanie administracyjne;

Q. #

mając na uwadze, że Beduini są rdzenną arabską ludnością o osiadłym i tradycyjnie rolniczym trybie życia, która zamieszkuje na ziemiach swoich przodków i ubiega się o oficjalne i trwałe uznanie jej wyjątkowego położenia i statusu; mając na uwadze, że społeczności beduińskie – zagrożone polityką Izraela, która utrudnia im utrzymanie, w tym poprzez przymusowe wysiedlenia – stanowią szczególnie zagrożoną grupę ludności, zarówno na okupowanych terytoriach palestyńskich, jak i na Pustyni Negew;

R. #

mając na uwadze, że zgodnie z opublikowanym w dniu 14 maja 2012 r. sprawozdaniem grupy roboczej ds. wysiedleń oraz miesięcznym sprawozdaniem humanitarnym Biura ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) od stycznia 2011 r. ponad 60 obiektów, w tym paneli słonecznych, zbiorników z wodą i budynków rolniczych finansowanych przez Unię Europejską i wiele państw członkowskich zostało zniszczonych przez siły izraelskie, a ponad 100 podobnym projektom grozi wyburzenie;

S. #

mając na uwadze, że przy wielu okazjach, w tym w konkluzjach Rady z dnia 14 maja 2012 r., UE oraz jej państwa członkowskie potwierdziły swoje zdecydowane zaangażowanie na rzecz bezpieczeństwa państwa Izrael, z całą mocą potępiły celowe akty przemocy przeciwko ludności cywilnej, w tym ataki rakietowe ze Strefy Gazy, oraz zaapelowały o skuteczne zapobieganie przemytowi broni do Strefy Gazy;

T. #

mając na uwadze, że art. 2 układu o stowarzyszeniu UE–Izrael stanowi, iż stosunki między stronami opierają się na poszanowaniu praw człowieka i zasad demokracji, którymi strony kierują się w prowadzonej polityce wewnętrznej i zagranicznej i które stanowią istotny element tego układu;

U. #

mając na uwadze, że blokada Strefy Gazy i kryzys humanitarny w Strefie Gazy trwają od 2007 r. pomimo licznych apeli społeczności międzynarodowej o natychmiastowe, trwałe i bezwarunkowe otwarcie przejść, by umożliwić niesienie pomocy humanitarnej, przepływ towarów handlowych i ruch osób ze Strefy Gazy i do niej, które to apele ponowiono również w konkluzjach Rady z dnia 14 maja 2012 r.;

1. #

przypomina o swoim zdecydowanym poparciu dla koncepcji dwóch państw w granicach z 1967 r. z Jerozolimą jako stolicą obu państw – państwa Izrael z bezpiecznymi i uznawanymi granicami oraz sąsiadującej z nim niepodległej, demokratycznej i zdolnej do samostanowienia Palestyny – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa;

2. #

z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 14 maja 2012 r. w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie – zawierające konkluzje dotyczące Zachodniego Brzegu Jordanu i Wschodniej Jerozolimy – i powtarza, że UE nie uzna żadnych zmian granic wyznaczonych przed rokiem 1967, w tym w odniesieniu do Jerozolimy, o ile nie wyrażą na nie zgody obie strony; z zadowoleniem przyjmuje również oświadczenie kwartetu bliskowschodniego z dnia 11 kwietnia 2012;

3. #

podkreśla, że UE, same strony konfliktu, a także szeroko rozumiany region są żywotnie zainteresowane jego zakończeniem; można to osiągnąć dzięki całościowemu porozumieniu pokojowemu, opartemu na stosownych rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ, zasadach madryckich, w tym zasadzie „ziemia za pokój”, planie pokojowym, porozumieniach osiągniętych uprzednio przez strony i na arabskiej inicjatywie pokojowej; nawołuje do tego, by przyjęte rozwiązania nie naruszały godności żadnej ze stron; odnotowuje, że UE jako największy darczyńca Autonomii Palestyńskiej i jeden z głównych partnerów handlowych Izraela dysponuje instrumentami pozwalającymi na aktywniejsze nakłanianie stron do wypracowania rozwiązania; wzywa obie strony do współpracy z UE, która powinna nadal dokładać wszelkich starań na rzecz rozwiązania konfliktu; przypomina, że na okupowanych terytoriach palestyńskich ma zastosowanie międzynarodowe prawo humanitarne, w tym czwarta konwencja genewska o ochronie osób cywilnych podczas wojny;

4. #

podkreśla, że bezpośrednie negocjacje Izraela i Palestyny prowadzące do przyjęcia koncepcji dwóch państw powinny zostać wznowione bezzwłocznie i zgodnie z harmonogramem przyjętym przez kwartet w celu przezwyciężenia obecnego stanu, który jest nie do zaakceptowania; z zadowoleniem przyjmuje wymianę listów między stronami, rozpoczętą dnia 17 kwietnia 2012 r., oraz wspólne oświadczenie Izraela i Autonomii Palestyńskiej z dnia 12 maja 2012 r.;

5. #

wyraża głębokie ubolewanie z powodu zmian zachodzących w strefie C na Zachodnim Brzegu Jordanu i we Wschodniej Jerozolimie, opisanych w przygotowanych przez szefów misji UE sprawozdaniach pt. „Strefa C a budowa państwa palestyńskiego” z lipca 2011 r. oraz na temat Wschodniej Jerozolimy ze stycznia 2012 r.,

6. #

podkreśla znaczenie, jakie ma ochrona ludności palestyńskiej i jej praw w strefie C i we Wschodniej Jerozolimie, co jest niezbędne do podtrzymania trwałości koncepcji dwóch państw;

7. #

powtarza, że wszystkie osiedla są nielegalne w świetle prawa międzynarodowego i wzywa rząd Izraela do zaprzestania budowy i rozbudowy osiedli na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz we Wschodniej Jerozolimie, a także do rozebrania wszystkich obiektów wzniesionych od marca 2001 r.;

8. #

zdecydowanie potępia wszelkie ekstremistyczne postawy osadników oraz akty przemocy i nękania skierowane przeciwko palestyńskiej ludności cywilnej, a także apeluje do rządu i władz Izraela o postawienie sprawców tych czynów przed wymiarem sprawiedliwości i pociągnięcie ich do odpowiedzialności;

9. #

wzywa do pełnego i skutecznego stosowania obowiązującego prawodawstwa UE oraz umów dwustronnych pomiędzy UE a Izraelem w celu zagwarantowania, że unijny mechanizm kontroli – „ustalenia techniczne” – nie pozwoli, aby produkty wytwarzane na obszarze izraelskich osiedli trafiały na rynek europejski na preferencyjnych warunkach zawartych w układzie o stowarzyszeniu UE–Izrael;

10. #

apeluje do rządu i władz Izraela o wypełnienie zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego, w szczególności poprzez:

11. #

wzywa do zaprzestania stosowania przez władze izraelskie zatrzymań administracyjnych bez postawienia formalnego zarzutu lub przeprowadzenia formalnego postępowania wobec Palestyńczyków, do zapewnienia wszystkim palestyńskim zatrzymanym sprawiedliwego procesu oraz do uwolnienia palestyńskich więźniów politycznych, ze szczególnym uwzględnieniem członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, w tym Marwana Barghoutiego, i osób, wobec których zastosowano zatrzymanie administracyjne; apeluje również o natychmiastowe uwolnienie Nabila Al-Raee’go, dyrektora artystycznego Teatru Wolności w obozie uchodźców Jenin, aresztowanego w dniu 6 czerwca 2012 r. i od tego czasu przetrzymywanego; z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w dniu 14 maja 2012 r., które pozwoliło na zakończenie strajku głodowego palestyńskich więźniów i wzywa do pełnej i natychmiastowej realizacji postanowień tego porozumienia;

12. #

apeluje o ochronę społeczności beduińskich na Zachodnim Brzegu Jordanu i na Pustyni Negew oraz o pełne poszanowanie ich praw ze strony władz izraelskich i potępia wszelkie naruszenia (np. rozbiórki domów, przymusowe wysiedlenia, ograniczenia usług publicznych); apeluje w tym kontekście, by rząd Izraela wycofał plan Prawera;

13. #

zachęca rząd i władze Palestyny do poświęcenia większej uwagi strefie C i Wschodniej Jerozolimie w palestyńskich krajowych planach i projektach rozwoju w celu poprawy sytuacji i warunków życia ludności palestyńskiej na tych obszarach;

14. #

podkreśla ponownie, że jedynym sposobem na osiągnięcie trwałego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego są pokojowe działania prowadzone bez użycia przemocy; nadal wspiera w tym kontekście politykę prezydenta Abbasa polegającą na pokojowym stawianiu oporu oraz proces pojednania między ugrupowaniami palestyńskimi i budowę państwa palestyńskiego oraz uważa, że wybory prezydenckie i parlamentarne są ważnymi elementami tego procesu;

15. #

potwierdza swoje niezłomne zaangażowanie w bezpieczeństwo państwa izraelskiego; potępia wszelkie akty przemocy celowo wymierzone przez jakąkolwiek ze stron przeciwko ludności cywilnej i jest zbulwersowany atakami rakietowymi ze Strefy Gazy;

16. #

wzywa Radę i Komisję, by w dalszym ciągu wspierały instytucje palestyńskie i projekty rozwoju w strefie C i we Wschodniej Jerozolimie, których celem jest ochrona i umocnienie ludności palestyńskiej, oraz by udzielały pomocy na rzecz tych instytucji i projektów; apeluje o lepszą koordynację między UE i jej państwami członkowskimi w tej dziedzinie; podkreśla, że Izrael musi zaprzestać zatrzymywania wpływów z ceł i podatków należących do Autonomii Palestyńskiej;

17. #

wzywa ESDZ i Komisję do sprawdzenia na miejscu wszystkich zarzutów dotyczących zniszczenia i uszkodzenia struktur i projektów na terenach okupowanych przez siły Izraela, które są finansowane ze środków unijnych, oraz do przekazania Parlamentowi wyników tego dochodzenia;

18. #

wzywa Radę i Komisję, by w dalszym ciągu zajmowały się tymi kwestiami na wszystkich szczeblach dwustronnych stosunków UE z Izraelem i Autonomią Palestyńską; podkreśla, że zobowiązanie Izraela do przestrzegania obowiązków wynikających z międzynarodowych praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego względem ludności palestyńskiej musi być w pełni brane pod uwagę w dwustronnych stosunkach UE z tym krajem;

19. #

wzywa ponownie UE i jej państwa członkowskie do odegrania aktywniejszej roli politycznej, również w ramach kwartetu, w dążeniach do osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami; podkreśla po raz kolejny kluczową rolę kwartetu i nadal wspiera wysoką przedstawiciel w jej dążeniach do stworzenia realnej perspektywy wznowienia procesu pokojowego;

20. #

ponawia apel o natychmiastowe, trwałe i bezwarunkowe zniesienie blokady Strefy Gazy w stosunku do osób, udzielania pomocy humanitarnej i przepływu towarów handlowych oraz o podjęcie działań służących odbudowie i ożywieniu gospodarczemu na tym obszarze; uznając uzasadnione potrzeby Izraela w zakresie bezpieczeństwa, wzywa również do stworzenia skutecznego mechanizmu kontroli umożliwiającego zapobieganie przemytowi broni do Strefy Gazy; odnotowuje decyzję Rady dotyczącą przedłużenia mandatu Misji Unii Europejskiej ds. Szkolenia i Kontroli na przejściu granicznym w Rafah do 30 czerwca 2013 r. i oczekuje, że wypełni ona swoje zadania i odegra decydującą i skuteczną rolę w codziennym zarządzaniu stosunkami transgranicznymi i budowaniu zaufania między Izraelem a Autonomią Palestyńską; wzywa Hamas do uznania państwa Izrael oraz do poparcia koncepcji dwóch państw; wzywa Hamas do położenia kresu wewnętrznym i zewnętrznym aktom przemocy skierowanym przeciwko państwu Izrael;

21. #

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie, przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rządom i parlamentom członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, wysłannikowi kwartetu bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.

(1) #

Podstawą stosunków pomiędzy Unią a Autonomią Palestyńską na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy („Autonomia Palestyńska”) jest Eurośródziemnomorski przejściowy układ stowarzyszeniowy w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, z drugiej strony (2) („układ przejściowy”), który został podpisany w lutym 1997 r., którego postanowienia dotyczące handlu weszły w życie dnia 1 lipca 1997 r. Głównym celem układu jest promowanie handlu i inwestycji oraz harmonijnych stosunków gospodarczych między Stronami w celu wspierania ich zrównoważonego rozwoju gospodarczego.

(2) #

Układ przejściowy określa bezcłowy dostęp do rynków unijnych palestyńskich towarów przemysłowych oraz wycofywanie ceł na wywóz z Unii do okupowanych terytoriów palestyńskich w okresie pięciu lat. W ramach układu przejściowego istnieje możliwość przyznania Autonomii Palestyńskiej dodatkowych preferencji handlowych. Artykuł 12 układu przejściowego stanowi, że Wspólnota i Autonomia Palestyńska wprowadzają stopniowo większą liberalizację w ich wzajemnej wymianie handlowej dotyczącej produktów rolnych i produktów rybołówstwa, stanowiących przedmiot zainteresowania obu Stron. Artykuł 14 ust. 2 układu przejściowego stanowi, że Wspólnota oraz Autonomia Palestyńska zbadają możliwości przyznania sobie dalszych koncesji.

(3) #

Plan działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa dotyczący Autonomii Palestyńskiej, przyjęty w maju 2005 r. i następnie przedłużony, zawiera postanowienia dotyczące kontynuacji stopniowej liberalizacji wymiany handlowej w zakresie produktów rolnych i produktów rybołówstwa.

(4) #

W ramach Eurośródziemnomorskiego planu działania dla rolnictwa (plan działania uzgodniony w Rabacie) przyjętego przez ministrów spraw zagranicznych państw eurośródziemnomorskich dnia 28 listopada 2005 r. uznano, iż pożądany jest wysoki stopień liberalizacji handlu produktami rolnymi, przetworzonymi produktami rolnymi oraz rybami i produktami rybołówstwa; celem ostatecznym jest całkowita liberalizacja wspomnianego handlu do 2010 r., z wyłączeniem ograniczonej ilości najbardziej wrażliwych produktów.

(5) #

W trakcie ostatniego ministerialnego spotkania w sprawie handlu w grudniu 2009 r. ministrowie handlu regionu eurosródziemnorskiego zobowiązali się do ułatwienia handlu produktami palestyńskimi zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w dokumencie Eurośródziemnomorski plan działania dla handlu po 2010 r. Ministrowie handlu uzgodnili ponadto w 2010 r. szeroko zakrojony pakiet środków mających na celu ułatwienie handlu produktami palestyńskimi z innymi partnerami eurośródziemnomorskimi na zasadzie dwustronnej i na szczeblu regionalnym.

(6) #

Negocjacje z Autonomią Palestyńską dotyczące większej liberalizacji w wymianie handlowej dotyczącej produktów rolnych, przetworzonych produktów rolnych oraz ryb i produktów rybołówstwa, zostały pomyślnie zakończone podpisaniem Porozumienia w formie wymiany listów pomiędzy Unią Europejską, z jednej strony, a Autonomią Palestyńską na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, z drugiej strony, w celu dalszej liberalizacji handlu produktami rolnymi, przetworzonymi produktami rolnymi oraz rybami i produktami rybołówstwa, zmieniającego Eurośródziemnomorski przejściowy układ stowarzyszeniowy w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, z drugiej strony („porozumienie”), zgodnie z decyzją Rady nr 2011/248/UE (3).

(7) #

Okupowane terytorium palestyńskie zarządzane przez Autonomię Palestyńską nie uzyskało jeszcze uznania swojej państwowości. Z tego powodu nie występuje ono w żadnej klasyfikacji Organizacji Narodów Zjednoczonych i nie może korzystać z Systemu ogólnych preferencji taryfowych Unii (4).

(8) #

Autonomia Palestyńska jest najmniejszym z partnerów handlowych Unii w regionie eurośródziemnomorskim oraz prawie najmniejszym partnerem handlowym UE na świecie; wartość jej całkowitej wymiany handlowej wyniosła w 2009 r. 56,6 mln EUR, z czego większość tej wymiany to przywóz z UE (50,5 mln EUR). Przywóz do Unii z Autonomii Palestyńskiej wyniósł jedynie 6,1 mln EUR w 2009 r. i obejmował głównie produkty rolne oraz przetworzone produkty rolne (około 70,1 % całkowitego przywozu do Unii). W 2009 r. Unia wywiozła towary rolne o wartości 1,7 mln EUR, przetworzone produkty rolne o wartości 3,3 mln EUR oraz ryby i produkty rybołówstwa o wartości 0,1 mln EUR. Oczekuje się, że dalsze otwarcie rynku powinno wesprzeć rozwój gospodarki Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy dzięki zwiększeniu wywozu, przy czym nie powinno mieć negatywnych skutków dla Unii. Z tego względu właściwe jest przyznanie Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy dodatkowych preferencji handlowych, ułatwiających dostęp do unijnego rynku produktów rolnych.

(9) #

Zgodnie z planem działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa wypełnienie ambitnych celów w stosunkach Unia – Autonomia Palestyńska zależeć będzie od poziomu zaangażowania Autonomii Palestyńskiej na rzecz wspólnych wartości, jak również od jej zdolności wdrażania wspólnie uzgodnionych priorytetów. Unia planuje uzupełnienie przyznanych dodatkowych preferencji handlowych o pakiet pomocy technicznej w zakresie wymiany handlowej, tak by wspomóc Autonomię Palestyńską w procesie budowania przyszłego państwa palestyńskiego.

(10) #

Prawo do korzystania z dodatkowych preferencji handlowych przyznanych przez Unię jest warunkowe i zależy od przestrzegania przez Autonomię Palestyńską odpowiednich przepisów w zakresie pochodzenia produktów oraz związanych z tym procedur, jak również od skutecznej współpracy i pomocy administracyjnej. Jakiekolwiek poważne i systematyczne naruszanie tych warunków lub stwierdzanie innych nadużyć lub nieprawidłowości może prowadzić do przyjęcia przez Unię środków na podstawie odpowiednich procedur określonych w art. 23a układu przejściowego.

(11) #

Do celów określenia definicji produktów pochodzących, świadectw pochodzenia oraz procedur współpracy administracyjnej stosuje się protokół 3 do układu przejściowego, dotyczący definicji pojęcia produktów pochodzących oraz metod współpracy administracyjnej.

(12) #

Jeżeli przywóz produktów rolnych, przetworzonych produktów rolnych oraz ryb i produktów rybołówstwa pochodzących z terytorium Autonomii Palestyńskiej znacznie wzrośnie oraz spowoduje w ten sposób poważne zaburzenia rynku wewnętrznego Unii, w stosownych przypadkach Unia powinna móc przyjąć środki ochronne zgodnie z niniejszą decyzją.

(13) #

Uzgodnienia dotyczące przywozu przyjęte w ramach porozumienia powinny zostać odnowione na podstawie warunków ustanowionych przez Radę oraz w świetle zdobytego doświadczenia. Należy zatem ograniczyć czas obowiązywania tych uzgodnień do dziesięciu lat. Jednak biorąc pod uwagę sytuację gospodarczą Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, Strony powinny przedłużyć stosowanie bezcłowego i bezkontyngentowego dostępu do rynku, jeżeli uznają, że gospodarka palestyńska potrzebuje dodatkowego okresu przejściowego w celu przygotowania się do otwarcia negocjacji prowadzących do przyznania dalszych koncesji.

(14) #

Unia i Autonomia Palestyńska powinny spotkać się pięć lat po dacie wejścia w życie niniejszego porozumienia, aby rozważyć możliwość wzajemnego przyznania sobie dalszych stałych koncesji w odniesieniu do handlu produktami rolnymi, przetworzonymi produktami rolnymi oraz rybami i produktami rybołówstwa zgodnie z celem określonym w art. 12 niniejszego porozumienia. Jeżeli ze względu na ograniczony rozwój gospodarczy okupowanego terytorium palestyńskiego Strony uznają, że przeprowadzenie takich rozmów nie jest możliwe, powinny one odbyć się w późniejszym etapie.

(15) #

Porozumienie powinno zostać zawarte,