#
Konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 10 grudnia 1984 r. #
Wejście w życie: 26 czerwca 1987 r., zgodnie z art. 27 ust. 1
Państwa Strony niniejszej Konwencji,
zważywszy, że zgodnie z zasadami proklamowanymi w Karcie Narodów Zjednoczonych uznanie równych i niezbywalnych praw wszystkich członków rodziny ludzkiej jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju na świecie,
Uznając, że prawa te wynikają z przyrodzonej godności osoby ludzkiej,
Biorąc pod uwagę obowiązek państw wynikający z Karty, w szczególności z art. 55, promowania powszechnego poszanowania i przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności,
uwzględniając artykuł 5 Powszechnej deklaracji praw człowieka i artykuł 7 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, z których oba stanowią, że nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu,
uwzględniając również Deklarację w sprawie ochrony wszystkich osób przed torturami oraz innym okrutnym, nieludzkim lub poniżającym traktowaniem albo karaniem, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne dnia 9 grudnia 1975 r.,
pragnąc zwiększyć skuteczność walki przeciwko torturom i innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu na całym świecie,
Zgodzono się na następujące:
Część I #
artykuł 1 #
1. Dla celów niniejszej konwencji określenie “tortury” oznacza każde działanie, którym jakiejkolwiek osobie umyślnie zadaje się ostry ból lub cierpienie, fizyczne lub psychiczne, w celu uzyskania od niej lub od osoby trzeciej informacji lub przyznania się ukarania go za czyn, który on sam lub osoba trzecia popełniła lub o którego popełnienie jest podejrzana, lub zastraszenia lub wywarcia na nim nacisku lub z jakiegokolwiek powodu opartego na jakiejkolwiek dyskryminacji, jeżeli taki ból lub cierpienie są zadawane przez lub za namową lub za zgodą lub przyzwoleniem funkcjonariusza publicznego lub innej osoby pełniącej funkcje urzędowe. Nie obejmuje bólu ani cierpienia wynikających wyłącznie z sankcji zgodnych z prawem, nieodłącznych lub przypadkowych.
2. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla jakiegokolwiek instrumentu międzynarodowego lub ustawodawstwa krajowego, które zawiera lub może zawierać postanowienia o szerszym zastosowaniu.
Artykuł 2 #
1. Każde Państwo-Strona podejmie skuteczne środki ustawodawcze, administracyjne, sądowe lub inne w celu zapobiegania aktom tortur na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji.
2. Żadne wyjątkowe okoliczności, czy to stan wojny, zagrożenie wojną, wewnętrzna niestabilność polityczna czy jakakolwiek inna sytuacja nadzwyczajna, nie mogą być powoływane jako usprawiedliwienie dla stosowania tortur.
3. Rozkaz przełożonego lub władzy publicznej nie może być powoływany jako usprawiedliwienie stosowania tortur.
Artykuł 3 #
1. Żadne Państwo-Strona nie wydali, nie zawróci („refouler”) ani nie dokona ekstradycji osoby do innego państwa, jeżeli istnieją poważne podstawy, by sądzić, że groziłaby jej tortura.
2. W celu ustalenia, czy istnieją takie podstawy, właściwe władze wezmą pod uwagę wszystkie istotne względy, w tym, w stosownych przypadkach, występowanie w danym państwie stałego wzorca rażących, rażących lub masowych naruszeń praw człowieka.
Artykuł 4 #
1. Każde Państwo-Strona zapewni, że wszystkie akty tortur będą przestępstwami w rozumieniu jego prawa karnego. To samo dotyczy usiłowania popełnienia tortur oraz czynu jakiejkolwiek osoby, który stanowi współudział lub udział w torturach. 2. Każde Państwo-Strona uczyni te przestępstwa karalnymi odpowiednimi karami, biorąc pod uwagę ich poważny charakter.
Artykuł 5 #
1. Każde Państwo-Strona podejmie takie środki, jakie mogą być konieczne do ustanowienia swojej jurysdykcji nad przestępstwami, o których mowa w artykule 4, w następujących przypadkach:
(a) gdy przestępstwa zostały popełnione na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji lub na pokładzie statku lub samolotu zarejestrowanego w tym Państwie;
(b) gdy domniemany sprawca jest obywatelem tego państwa;
(c) gdy ofiara jest obywatelem tego państwa, jeżeli to państwo uzna to za stosowne.
2. Każde Państwo-Strona podejmie również takie środki, jakie mogą być konieczne do ustanowienia swojej jurysdykcji w odniesieniu do takich przestępstw w przypadkach, gdy domniemany sprawca przebywa na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji i nie wydaje go zgodnie z artykułem 8 żadnemu z Państw o których mowa w akapicie I tego artykułu.
3. Niniejsza Konwencja nie wyklucza jakiejkolwiek jurysdykcji karnej wykonywanej zgodnie z prawem wewnętrznym.
Artykuł 6 #
1. Po zbadaniu dostępnych informacji, każde Państwo-Strona, po upewnieniu się, że okoliczności to uzasadniają, na którego terytorium przebywa osoba podejrzana o popełnienie przestępstwa, o którym mowa w artykule 4, zatrzyma ją lub zastosuje inne środki środki prawne zapewniające jego obecność. Areszt i inne środki prawne są przewidziane w prawie tego państwa, ale mogą być kontynuowane tylko przez taki czas, jaki jest niezbędny do wszczęcia postępowania karnego lub ekstradycyjnego.
2. Państwo to niezwłocznie przeprowadzi wstępne dochodzenie w sprawie faktów.
3. Każda osoba pozbawiona wolności zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu otrzymuje pomoc w natychmiastowym skontaktowaniu się z najbliższym właściwym przedstawicielem państwa, którego jest obywatelem, lub, jeżeli jest bezpaństwowcem, z przedstawicielem państwa, w którym przebywa zazwyczaj przebywa.
4. Gdy Państwo, zgodnie z niniejszym artykułem, aresztuje osobę, niezwłocznie zawiadamia ono Państwa, o których mowa w artykule 5 ustęp 1, o fakcie zatrzymania takiej osoby oraz o okolicznościach, które uzasadniają jej zatrzymanie . Państwo, które przeprowadza wstępne dochodzenie, o którym mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu, niezwłocznie przekaże tym państwom swoje ustalenia i wskaże, czy zamierza sprawować jurysdykcję.
Artykuł 7 #
1. Państwo-Strona, na terytorium którego jurysdykcji znaleziono osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa, o którym mowa w artykule 4, w przypadkach przewidzianych w artykule 5, jeżeli nie dokona jej ekstradycji, przekazuje sprawę swoim właściwym władzom do cel ścigania.
2. Organy te podejmują decyzje w taki sam sposób, jak w przypadku każdego przestępstwa pospolitego o poważnym charakterze, zgodnie z prawem tego państwa. W przypadkach, o których mowa w artykule 5 ustęp 2, standardy dowodowe wymagane do ścigania i skazania nie mogą być w żaden sposób mniej rygorystyczne niż te, które mają zastosowanie w przypadkach, o których mowa w artykule 5 ustęp 1.
3. Każdej osobie, w stosunku do której toczy się postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw, o których mowa w artykule 4, gwarantuje się sprawiedliwe traktowanie na wszystkich etapach postępowania.
Artykuł 8 #
1. Przestępstwa, o których mowa w artykule 4, zostaną uznane za przestępstwa podlegające ekstradycji w każdym traktacie ekstradycyjnym istniejącym między Państwami-Stronami. Państwa-Strony zobowiązują się do włączenia takich przestępstw jako przestępstw podlegających ekstradycji do każdej umowy ekstradycyjnej, jaka zostanie zawarta między nimi.
2. Jeżeli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzyma wniosek o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie ma umowy o ekstradycji, może uznać niniejszą Konwencję za podstawę prawną ekstradycji w odniesieniu do takich przestępstw. Ekstradycja podlega innym warunkom przewidzianym przez prawo państwa wezwanego.
3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą takie przestępstwa za przestępstwa podlegające ekstradycji, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych przez prawo państwa wezwanego.
4. Do celów ekstradycji między Państwami-Stronami przestępstwa takie będą traktowane tak, jakby zostały popełnione nie tylko w miejscu ich popełnienia, ale także na terytoriach Państw zobowiązanych do ustanowienia swojej jurysdykcji zgodnie z artykułem 5 , ust. 1.
Artykuł 9 #
1. Państwa-Strony będą udzielać sobie wzajemnie jak najszerszej pomocy w związku z postępowaniem karnym prowadzonym w związku z którymkolwiek z przestępstw, o których mowa w artykule 4, w tym dostarczać wszelkich dostępnych im dowodów niezbędnych do prowadzenia postępowania.
2. Państwa-Strony wykonują swoje zobowiązania wynikające z ustępu 1 niniejszego artykułu zgodnie z wszelkimi traktatami o wzajemnej pomocy sądowej, które mogą między nimi obowiązywać.
Artykuł 10 #
1. Każde Państwo-Strona zapewni, aby edukacja i informacje dotyczące zakazu tortur były w pełni uwzględnione w szkoleniu personelu organów ścigania, cywilnych lub wojskowych, personelu medycznego, funkcjonariuszy publicznych i innych osób, które mogą być zaangażowane w aresztowanie, przesłuchanie lub leczenie każdej osoby poddanej jakiejkolwiek formie aresztowania, zatrzymania lub uwięzienia.
2. Każde Państwo-Strona włączy ten zakaz do zasad lub instrukcji wydanych w odniesieniu do obowiązków i funkcji każdej takiej osoby.
Artykuł 11 #
Każde Państwo-Strona będzie dokonywać systematycznego przeglądu zasad, instrukcji, metod i praktyk przesłuchań, jak również uzgodnień dotyczących zatrzymania i traktowania osób poddanych jakiejkolwiek formie aresztowania, zatrzymania lub uwięzienia na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji, w celu zapobieżenia jakimkolwiek przypadki tortur.
Artykuł 12 #
Każde Państwo-Strona zapewni, aby jego właściwe organy przystąpiły do szybkiego i bezstronnego dochodzenia, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy, by sądzić, że na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji popełniono akt tortur.
Artykuł 13 #
Każde Państwo-Strona zapewni, aby każda osoba, która twierdzi, że była poddawana torturom na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji, miała prawo do złożenia skargi oraz do szybkiego i bezstronnego rozpatrzenia jej sprawy przez właściwe organy. Należy podjąć kroki w celu zapewnienia, że skarżący i świadkowie są chronieni przed wszelkim złym traktowaniem lub zastraszaniem w wyniku złożonej przez niego skargi lub złożonych zeznań.
Artykuł 14 #
1. Każde Państwo-Strona zapewni w swoim systemie prawnym, aby ofiara tortur uzyskała zadośćuczynienie i egzekwowalne prawo do sprawiedliwego i odpowiedniego odszkodowania, w tym środków umożliwiających możliwie pełną rehabilitację. W razie śmierci ofiary w wyniku aktu tortur, osobom pozostającym na jej utrzymaniu przysługuje odszkodowanie.
2. Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie narusza praw ofiary lub innych osób do odszkodowania, które mogą istnieć na mocy prawa krajowego.
Artykuł 15 #
Każde Państwo-Strona zapewni, że żadne zeznanie, co do którego ustalono, że zostało złożone w wyniku tortur, nie będzie powoływane jako dowód w żadnym postępowaniu, z wyjątkiem postępowania przeciwko osobie oskarżonej o stosowanie tortur jako dowodu, że zeznanie zostało złożone.
Artykuł 16 #
1. Każde Państwo-Strona zobowiązuje się do zapobiegania na jakimkolwiek terytorium podlegającym jego jurysdykcji innym aktom okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, które nie są równoznaczne z torturami w rozumieniu artykułu I, jeżeli takie czyny są popełniane przez lub za namową lub za zgodą lub przyzwoleniem funkcjonariusza publicznego lub innej osoby pełniącej funkcję służbową. W szczególności stosuje się obowiązki zawarte w artykułach 10, 11, 12 i 13, zastępując odniesienia do tortur odniesieniami do innych form okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania.
2. Postanowienia niniejszej konwencji pozostają bez uszczerbku dla postanowień jakiegokolwiek innego instrumentu międzynarodowego lub prawa krajowego, które zakazują okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania lub które odnoszą się do ekstradycji lub wydalenia.
CZĘŚĆ II #
Artykuł 17 #
1. Ustanawia się Komitet Przeciwko Torturom (zwany dalej Komitetem), który będzie wykonywał określone poniżej funkcje. Komitet składa się z dziesięciu ekspertów o wysokim poziomie moralnym i uznanych kompetencjach w dziedzinie praw człowieka, którzy działają we własnym imieniu. Eksperci są wybierani przez Państwa-Strony, z uwzględnieniem sprawiedliwego rozmieszczenia geograficznego oraz przydatności udziału niektórych osób posiadających doświadczenie prawnicze.
2. Członkowie Komitetu są wybierani w głosowaniu tajnym z listy osób nominowanych przez Państwa-Strony. Każde Państwo-Strona może nominować jedną osobę spośród swoich obywateli. Państwa-Strony będą miały na uwadze użyteczność nominowania osób, które są również członkami Komitetu Praw Człowieka ustanowionego na mocy Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych i które wyrażają chęć zasiadania w Komitecie przeciwko Torturom.
3. Wybory członków Komitetu odbywają się na odbywających się co dwa lata spotkaniach Państw-Stron zwoływanych przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Na tych spotkaniach, na których kworum stanowi dwie trzecie Państw-Stron, do Komitetu wybiera się osoby, które uzyskają największą liczbę głosów i bezwzględną większość głosów przedstawicieli Państw-Stron obecnych i głosujących.
4. Pierwsze wybory odbędą się nie później niż sześć miesięcy po dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji. Na. Najpóźniej na cztery miesiące przed datą każdych wyborów Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych kieruje list do Państw-Stron, zapraszając je do przedstawienia swoich kandydatur w ciągu trzech miesięcy. Sekretarz Generalny sporządzi listę w porządku alfabetycznym wszystkich nominowanych w ten sposób osób, wskazując Państwa-Strony, które je nominowały, i przedłoży ją Państwom-Stronom.
5. Członkowie Komitetu są wybierani na czteroletnią kadencję. Będą oni mogli ubiegać się o reelekcję w przypadku ponownej nominacji. Jednakże kadencja pięciu spośród członków wybranych w pierwszych wyborach wygasa po upływie dwóch lat; niezwłocznie po pierwszych wyborach nazwiska tych pięciu członków zostaną wybrane w drodze losowania przez przewodniczącego zgromadzenia, o którym mowa w ustępie 3 niniejszego artykułu.
6. Jeżeli członek Komitetu umrze lub złoży rezygnację lub z jakiejkolwiek innej przyczyny nie może już pełnić swoich obowiązków w Komitecie, Państwo-Strona, które go nominowało, wyznaczy innego eksperta spośród swoich obywateli na okres pozostający do końca jego kadencji, z zastrzeżeniem zgody większości Państw-Stron. Uznaje się, że zgoda została udzielona, chyba że połowa lub więcej Państw-Stron odpowie negatywnie w ciągu sześciu tygodni od poinformowania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o proponowanej nominacji.
7. Państwa-Strony będą odpowiedzialne za wydatki członków Komitetu podczas wykonywania przez nich obowiązków Komitetu.
Artykuł 18 #
1. Komitet wybiera swoich prezydium na dwuletnią kadencję. Mogą zostać wybrani ponownie.
2. Komitet ustanawia swój regulamin wewnętrzny, który przewiduje między innymi, że:
(a) Sześciu członków stanowi kworum;
b) Decyzje Komitetu zapadają większością głosów obecnych członków.
3. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zapewni personel i udogodnienia niezbędne do skutecznego wykonywania funkcji Komitetu na mocy niniejszej Konwencji.
4. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zwołuje pierwsze posiedzenie Komitetu. Po pierwszym posiedzeniu Komitet zbiera się w terminach przewidzianych w jego regulaminie wewnętrznym.
5. Państwa-Strony ponoszą odpowiedzialność za wydatki poniesione w związku z odbywaniem posiedzeń Państw-Stron i Komitetu, w tym zwrot na rzecz Organizacji Narodów Zjednoczonych wszelkich wydatków, takich jak koszty personelu i obiektów, poniesionych przez Organizację Narodów Zjednoczonych Narody zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu.
Artykuł 19 #
1. Państwa-Strony przedkładają Komitetowi, za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, sprawozdania dotyczące środków, które podjęły w celu wykonania swoich zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji, w ciągu jednego roku od wejścia w życie Konwencji o zainteresowane Państwo-Strona. Następnie Państwa-Strony będą co cztery lata przedstawiać dodatkowe sprawozdania dotyczące wszelkich nowych podjętych środków oraz inne sprawozdania, których może zażądać Komitet.
2. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże raporty wszystkim Państwom-Stronom.
3. Każde sprawozdanie zostanie rozpatrzone przez Komitet, który może poczynić takie ogólne uwagi do raportu, jakie uzna za stosowne, i przekaże je zainteresowanemu Państwu-Stronie. To Państwo-Strona może przekazać Komitetowi dowolne wybrane przez siebie uwagi.
4. Komitet może, według własnego uznania, zadecydować o włączeniu wszelkich uwag zgłoszonych przez niego zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, wraz z uwagami otrzymanymi od zainteresowanego Państwa-Strony na ten temat, do swojego sprawozdania rocznego sporządzonego zgodnie z artykułem 24. Na wniosek zainteresowanego Państwa-Strony Komitet może również załączyć kopię raportu przedłożonego zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu.
Artykuł 20 #
1. Jeżeli Komitet otrzyma wiarygodną informację, która wydaje mu się zawierać dobrze uzasadnione przesłanki, że tortury są systematycznie stosowane na terytorium Państwa-Strony, Komitet zaprosi to Państwo-Stronę do współpracy w badaniu informacji i w tym celu do przedstawienia uwag w odniesieniu do danych informacji.
2. Biorąc pod uwagę wszelkie uwagi, które mogły zostać przedłożone przez zainteresowane Państwo-Stronę, jak również wszelkie inne dostępne mu istotne informacje, Komitet może, jeśli uzna to za uzasadnione, wyznaczyć jednego lub więcej swoich członków do poufne dochodzenie i pilne zgłoszenie się do Komitetu.
3. Jeżeli dochodzenie zostanie przeprowadzone zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu, Komitet zwróci się o współpracę do zainteresowanego Państwa-Strony. W porozumieniu z tym Państwem-Stroną takie dochodzenie może obejmować wizytę na jego terytorium.
4. Po zbadaniu ustaleń swojego członka lub członków przedstawionych zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu, Komisja przekaże te ustalenia zainteresowanemu Państwu-Stronie wraz z wszelkimi komentarzami lub sugestiami, które wydają się odpowiednie w świetle sytuacji.
5. Wszystkie prace Komitetu, o których mowa w ustępach 1 do 4 niniejszego artykułu, mają charakter poufny, a na wszystkich etapach postępowania wymagana jest współpraca Państwa-Strony. Po zakończeniu takiego postępowania w odniesieniu do dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z ustępem 2, Komitet może, po konsultacjach z zainteresowanym Państwem-Stroną, podjąć decyzję o włączeniu podsumowania wyników postępowania do swojego rocznego sprawozdania sporządzonego zgodnie z ustępem 2. artykuł 24.
Artykuł 21 #
1. Państwo-Strona niniejszej Konwencji może w dowolnym momencie oświadczyć na mocy niniejszego artykułu, że uznaje kompetencje Komitetu do przyjmowania i rozpatrywania zawiadomień, w których Państwo-Strona twierdzi, że inne Państwo-Strona nie wypełnia swoich zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji. Takie zawiadomienia mogą być przyjmowane i rozpatrywane zgodnie z procedurami ustanowionymi w niniejszym artykule tylko wtedy, gdy zostały przedłożone przez Państwo-Stronę, które złożyło deklarację uznającą w odniesieniu do siebie kompetencje Komitetu. Zgodnie z niniejszym artykułem Komitet nie zajmie się żadną korespondencją, jeśli dotyczy ona Państwa-Strony, które nie złożyło takiej deklaracji. Zawiadomienia otrzymane na mocy niniejszego artykułu będą rozpatrywane zgodnie z następującą procedurą;
(a) Jeżeli Państwo-Strona uzna, że inne Państwo-Strona nie wykonuje postanowień niniejszej Konwencji, może ono w drodze pisemnego zawiadomienia zwrócić uwagę tego Państwa-Strony na tę kwestię. W ciągu trzech miesięcy od otrzymania zawiadomienia państwo przyjmujące przekaże państwu, które przesłało zawiadomienie, wyjaśnienie lub inne oświadczenie na piśmie wyjaśniające sprawę, które powinno zawierać, w możliwym i stosownym zakresie, odniesienie do krajowych procedur i zastosowanych środków zaradczych , w toku lub dostępne w sprawie;
(b) Jeżeli sprawa nie zostanie załatwiona w sposób zadowalający dla obu zainteresowanych Państw-Stron w ciągu sześciu miesięcy od otrzymania przez Państwo otrzymujące pierwotnego zawiadomienia, każde Państwo ma prawo skierować sprawę do Komitetu w drodze zawiadomienia przekazanego Komitetowi i drugiemu Państwu;
(c) Komitet rozpatruje sprawę przekazaną mu na podstawie niniejszego artykułu dopiero po upewnieniu się, że wszystkie krajowe środki odwoławcze zostały w tej sprawie zastosowane i wyczerpane, zgodnie z ogólnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego. Nie będzie to regułą w przypadkach, gdy stosowanie środków odwoławczych przedłuża się w sposób nieuzasadniony lub jest mało prawdopodobne, aby przyniosło skuteczną ulgę osobie, która stała się ofiarą naruszenia niniejszej Konwencji;
(d) Komitet będzie odbywał posiedzenia przy drzwiach zamkniętych podczas rozpatrywania zawiadomień przewidzianych w niniejszym artykule; (e) Z zastrzeżeniem postanowień ust
(e) Komitet udostępnia swoje dobre usługi zainteresowanym Państwom-Stronom w celu polubownego rozwiązania sprawy w oparciu o poszanowanie zobowiązań przewidzianych w niniejszej konwencji. W tym celu Komitet może, w stosownych przypadkach, powołać komisję pojednawczą ad hoc;
(f) w każdej sprawie przekazanej mu na mocy niniejszego artykułu Komitet może wezwać zainteresowane Państwa-Strony, o których mowa w punkcie (b), do dostarczenia wszelkich istotnych informacji;
(g) zainteresowane Państwa-Strony, o których mowa w literze (b), będą miały prawo do bycia reprezentowanymi podczas rozpatrywania sprawy przez Komitet oraz do składania ustnych i/lub pisemnych oświadczeń;
(h) Komitet w ciągu dwunastu miesięcy od daty otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w punkcie (b), przedłoży sprawozdanie:
(i) jeżeli zostanie osiągnięte rozwiązanie, o którym mowa w punkcie (e), Komitet ograniczy swoje sprawozdanie do krótkiego przedstawienia faktów i osiągniętego rozwiązania;
(ii) jeżeli nie zostanie osiągnięte rozwiązanie, o którym mowa w punkcie (e), Komitet ograniczy swoje sprawozdanie do krótkiego przedstawienia faktów; do sprawozdania zostaną dołączone pisemne oświadczenia i zapis ustnych oświadczeń złożonych przez zainteresowane Państwa-Strony.
W każdej sprawie sprawozdanie zostanie przekazane zainteresowanym Państwom-Stronom.
2. Postanowienia niniejszego artykułu wejdą w życie, gdy pięć Państw-Stron niniejszej konwencji złoży deklaracje zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu. Takie deklaracje zostaną złożone przez Państwa-Strony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże ich kopie innym Państwom-Stronom. Deklaracja może zostać wycofana w dowolnym momencie przez powiadomienie Sekretarza Generalnego. Wycofanie takie nie stanowi przeszkody dla rozpatrzenia jakiejkolwiek sprawy będącej przedmiotem zawiadomienia już przekazanego na mocy niniejszego artykułu; po otrzymaniu przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia o wycofaniu deklaracji żadne dalsze zawiadomienie od Państwa-Strony nie będzie otrzymywane na podstawie niniejszego artykułu, chyba że dane Państwo-Strona złożyło nową deklarację.
Artykuł 22 #
1. Państwo-Strona niniejszej Konwencji może w każdej chwili oświadczyć na mocy niniejszego artykułu, że uznaje kompetencje Komitetu do przyjmowania i rozpatrywania zawiadomień od lub w imieniu osób podlegających jego jurysdykcji, które twierdzą, że są ofiarami naruszenia przez Państwo Stroną postanowień Konwencji. Komitet nie otrzyma żadnego zawiadomienia, jeśli dotyczy ono Państwa-Strony, które nie złożyło takiej deklaracji.
2. Komitet uzna za niedopuszczalne wszelkie zawiadomienia na podstawie niniejszego artykułu, które są anonimowe lub które uzna za nadużycie prawa do przekazywania takich zawiadomień lub za niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji.
3. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2, Komitet przekazuje wszelkie zawiadomienia przekazane mu na mocy niniejszego artykułu do wiadomości Państwa-Strony niniejszej Konwencji, które złożyło oświadczenie zgodnie z ustępem 1 i jest podejrzewane o naruszenie jakichkolwiek postanowień Konwencja. W ciągu sześciu miesięcy państwo przyjmujące przedkłada Komitetowi pisemne wyjaśnienia lub oświadczenia wyjaśniające sprawę i środki zaradcze, jeśli takie istnieją, które mogły zostać podjęte przez to państwo.
4. Komitet rozważy zawiadomienia otrzymane zgodnie z niniejszym artykułem w świetle wszystkich informacji udostępnionych mu przez osobę lub w jej imieniu oraz przez zainteresowane Państwo-Stronę. 5. Komitet nie rozpatruje żadnych zawiadomień od osób fizycznych na podstawie niniejszego artykułu, chyba że upewnił się, że:
(a) ta sama sprawa nie była i nie jest rozpatrywana w ramach innej procedury międzynarodowego dochodzenia lub rozstrzygnięcia;
(b) dana osoba wyczerpała wszystkie dostępne krajowe środki odwoławcze; nie będzie to regułą w przypadku, gdy stosowanie środków odwoławczych przedłuża się w sposób nieuzasadniony lub jest mało prawdopodobne, aby przyniosło skuteczną ulgę osobie, która stała się ofiarą naruszenia niniejszej Konwencji.
6. Podczas rozpatrywania zawiadomień przewidzianych w niniejszym artykule Komitet odbywa posiedzenia zamknięte.
7. Komitet przekaże swoje opinie zainteresowanemu Państwu-Stronie oraz danej osobie.
8. Postanowienia niniejszego artykułu wejdą w życie, gdy pięć Państw-Stron niniejszej Konwencji złoży deklaracje zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu. Takie deklaracje zostaną złożone przez Państwa-Strony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże ich kopie innym Państwom-Stronom. Deklaracja może zostać wycofana w dowolnym momencie przez powiadomienie Sekretarza Generalnego. Wycofanie takie nie stanowi przeszkody dla rozpatrzenia jakiejkolwiek sprawy będącej przedmiotem zawiadomienia już przekazanego na mocy niniejszego artykułu; po otrzymaniu przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia o wycofaniu deklaracji od osoby fizycznej lub w jej imieniu nie będzie możliwe dalsze zawiadomienie na mocy niniejszego artykułu, chyba że Państwo-Strona złożyło nową deklarację.
Artykuł 23 #
Członkowie Komitetu i komisji pojednawczych ad hoc, które mogą być mianowane na podstawie artykułu 21 ustęp 1 (e), będą uprawnieni do korzystania z ułatwień, przywilejów i immunitetów ekspertów uczestniczących w misjach Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z postanowieniami odpowiednich części Konwencji o przywilejach i immunitetach Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 24 #
Komitet przedkłada roczne sprawozdanie ze swojej działalności w ramach niniejszej Konwencji Państwom-Stronom oraz Zgromadzeniu Ogólnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
CZĘŚĆ III #
Artykuł 25 #
1. Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich państw. 2. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 26 #
Niniejsza konwencja jest otwarta do przystąpienia dla wszystkich państw. Przystąpienie następuje przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 27 #
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dwudziestego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
2. Dla każdego Państwa, które ratyfikuje niniejszą Konwencję lub przystąpi do niej po złożeniu dwudziestego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po dacie złożenia własnego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Artykuł 28 #
1. Każde państwo może w chwili podpisania lub ratyfikacji niniejszej konwencji albo przystąpienia do niej oświadczyć, że nie uznaje kompetencji Komitetu, o których mowa w artykule 20.
2. Każde Państwo-Strona, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu, może w dowolnym czasie wycofać to zastrzeżenie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 29 #
1. Każde Państwo-Strona niniejszej Konwencji może zaproponować poprawkę i złożyć ją Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Sekretarz Generalny przekaże wówczas proponowaną poprawkę Państwom-Stronom z prośbą o powiadomienie go, czy opowiadają się za zwołaniem konferencji Państw-Stron w celu rozpatrzenia propozycji i głosowania nad nią. W przypadku, gdy w ciągu czterech miesięcy od daty takiego zawiadomienia co najmniej jedna trzecia Państw-Stron opowie się za taką konferencją, Sekretarz Generalny zwołuje konferencję pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Każda poprawka przyjęta większością Państw-Stron obecnych i głosujących na konferencji zostanie przedłożona przez Sekretarza Generalnego wszystkim Państwom-Stronom do akceptacji.
2. Poprawka przyjęta zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu wejdzie w życie, gdy dwie trzecie Państw-Stron niniejszej Konwencji notyfikuje Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, że przyjęły ją zgodnie z ich odpowiednimi procedurami konstytucyjnymi.
3. Gdy poprawki wejdą w życie, będą one wiążące dla tych Państw-Stron, które je przyjęły, przy czym inne Państwa-Strony będą nadal związane postanowieniami niniejszej konwencji i wszelkimi wcześniejszymi poprawkami, które przyjęły.
Artykuł 30 #
1. Każdy spór między dwoma lub więcej Państwami-Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie może być rozstrzygnięty w drodze negocjacji, zostanie na wniosek jednego z nich poddany arbitrażowi. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od daty wniosku o arbitraż Strony nie będą w stanie dojść do porozumienia w sprawie organizacji arbitrażu, każda z tych Stron może skierować spór do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości na wniosek zgodny ze Statutem Trybunału .
2. Każde państwo może w chwili podpisania lub ratyfikacji niniejszej konwencji albo przystąpienia do niej oświadczyć, że nie uważa się za związane ustępem 1 niniejszego artykułu. Inne Państwa-Strony nie będą związane ustępem 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do żadnego Państwa-Strony, które złożyło takie zastrzeżenie.
3. Każde Państwo-Strona, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu, może w dowolnym czasie wycofać to zastrzeżenie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 31 #
1. Państwo-Strona może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze pisemnej notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie roku od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
2. Wypowiedzenie takie nie zwalnia Państwa-Strony z jego zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji w odniesieniu do jakiegokolwiek działania lub zaniechania, które miało miejsce przed datą wejścia w życie wypowiedzenia, ani też nie będzie w żaden sposób naruszać dalszego rozpatrzenie każdej sprawy, która jest już rozpatrywana przez Komitet przed datą wejścia w życie wypowiedzenia.
3. Po dacie, w której wypowiedzenie Państwa-Strony stanie się skuteczne, Komitet nie rozpocznie rozpatrywania żadnej nowej sprawy dotyczącej tego Państwa.
Artykuł 32 #
Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych poinformuje wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły, o:
(a) podpisów, ratyfikacji i przystąpienia zgodnie z artykułami 25 i 26;
(b) datę wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 27 oraz datę wejścia w życie wszelkich poprawek zgodnie z artykułem 29;
Artykuł 33 #
1. Niniejsza Konwencja, której teksty w językach arabskim, chińskim, angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim są jednakowo autentyczne, zostanie złożona u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże uwierzytelnione kopie niniejszej konwencji wszystkim państwom.
Dodaj komentarz