Wspólna polityka wodna Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej.

Wspólna polityka wodna Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej. #

Dz.U. L 327 z 22.12.2000

Aktualna wersja skonsolidowana: 20/11/2014

Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

z dnia 23 października 2000 r.

ustanawiające ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki wodnej #

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji(1),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(3),

Działając zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4) oraz w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy w dniu 18 lipca 2000 r.,

Mając na uwadze, że:

(1) Woda nie jest produktem handlowym takim jak każdy inny, lecz dziedzictwem, które należy chronić, bronić i traktować jako takie.

(2) Wnioski z seminarium ministerialnego na temat polityki wodnej Wspólnoty we Frankfurcie w 1988 r. podkreśliły potrzebę wspólnotowego prawodawstwa obejmującego jakość ekologiczną. Rada w swojej rezolucji z dnia 28 czerwca 1988 r.(5) zwróciła się do Komisji o przedstawienie propozycji mających na celu poprawę jakości ekologicznej wód powierzchniowych Wspólnoty.

(3) Deklaracja Seminarium Ministerialnego na temat wód gruntowych, które odbyło się w Hadze w 1991 r., uznała potrzebę podjęcia działań w celu uniknięcia długotrwałego pogorszenia jakości i ilości wód słodkich oraz wezwała do opracowania programu działań, który ma zostać wdrożony do roku 2000, mającego na celu zrównoważone zarządzanie zasobami wód słodkich i ich ochronę. W swoich rezolucjach z dnia 25 lutego 1992 r. (6) i 20 lutego 1995 r. (7) Rada zażądała programu działań dla wód gruntowych i rewizji dyrektywy Rady 80/68/EWG z dnia 17 grudnia 1979 r. w sprawie ochrony wód gruntowych przed zanieczyszczeniem spowodowanym przez niektóre substancje niebezpieczne (8), jako części ogólnej polityki ochrony wód słodkich.

(4) Wody we Wspólnocie są pod coraz większą presją ze względu na ciągły wzrost zapotrzebowania na wystarczającą ilość dobrej jakości wody do wszystkich celów. W dniu 10 listopada 1995 r. Europejska Agencja Środowiska w swoim raporcie „Środowisko w Unii Europejskiej – 1995” przedstawiła zaktualizowany raport o stanie środowiska, potwierdzając potrzebę podjęcia działań w celu ochrony wód Wspólnoty zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym.

(5) W dniu 18 grudnia 1995 r. Rada przyjęła konkluzje wymagające między innymi opracowania nowej dyrektywy ramowej ustanawiającej podstawowe zasady zrównoważonej polityki wodnej w Unii Europejskiej i wzywające Komisję do przedstawienia wniosku.

(6) W dniu 21 lutego 1996 r. Komisja przyjęła komunikat dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie polityki wodnej Wspólnoty Europejskiej, w którym określono zasady polityki wodnej Wspólnoty.

(7) W dniu 9 września 1996 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie programu działań na rzecz zintegrowanej ochrony i zarządzania wodami podziemnymi(9). W tym wniosku Komisja wskazała na potrzebę ustanowienia procedur regulujących pobór wody słodkiej oraz monitorowania jakości i ilości wody słodkiej.

(8) W dniu 29 maja 1995 r. Komisja przyjęła komunikat dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rozsądnego użytkowania i ochrony terenów podmokłych, w którym uznano ważne funkcje, jakie pełnią one w zakresie ochrony zasobów wodnych.

(9) Konieczne jest opracowanie zintegrowanej polityki wspólnotowej w dziedzinie wody.

(10) Rada w dniu 25 czerwca 1996 r., Komitet Regionów w dniu 19 września 1996 r., Komitet Ekonomiczno-Społeczny w dniu 26 września 1996 r. oraz Parlament Europejski w dniu 23 października 1996 r. zwróciły się do Komisji o przedstawienie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady ustanawiającej ramy europejskiej polityki wodnej.

(11) Zgodnie z art. 174 Traktatu polityka Wspólnoty w dziedzinie środowiska ma przyczyniać się do realizacji celów zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska poprzez ostrożne i racjonalne wykorzystywanie zasobów naturalnych oraz opierać się na zasadzie ostrożności i na zasadach, zgodnie z którymi szkody w środowisku należy naprawiać u źródła w pierwszej kolejności, a zanieczyszczający płaci.

(12) Zgodnie z art. 174 Traktatu przy opracowywaniu polityki w dziedzinie środowiska Wspólnota bierze pod uwagę dostępne dane naukowe i techniczne, warunki środowiskowe w różnych regionach Wspólnoty, rozwój gospodarczy i społeczny Wspólnoty jako całości oraz zrównoważony rozwój jej regionów, a także potencjalne korzyści i koszty działań lub braku działań.

(13) We Wspólnocie występują różne warunki i potrzeby, które wymagają różnych konkretnych rozwiązań. Tę różnorodność należy uwzględnić przy planowaniu i realizacji środków zapewniających ochronę i zrównoważone użytkowanie wody w ramach dorzecza. Decyzje należy podejmować jak najbliżej miejsc, w których woda jest dotknięta lub wykorzystywana. Priorytet należy przyznać działaniom w ramach odpowiedzialności Państw Członkowskich poprzez opracowanie programów środków dostosowanych do warunków regionalnych i lokalnych.

(14) Sukces niniejszej dyrektywy zależy od ścisłej współpracy i spójnych działań na szczeblu Wspólnoty, Państw Członkowskich i lokalnym, a także od informowania, konsultacji i zaangażowania społeczeństwa, w tym użytkowników.

(15) Dostawa wody jest usługą świadczoną w interesie ogólnym, zgodnie z definicją zawartą w komunikacie Komisji w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym w Europie(10).

(16) Konieczna jest dalsza integracja ochrony i zrównoważonego zarządzania wodą z innymi obszarami polityki Wspólnoty, takimi jak energetyka, transport, rolnictwo, rybołówstwo, polityka regionalna i turystyka. Niniejsza dyrektywa powinna stanowić podstawę do dalszego dialogu i opracowywania strategii w kierunku dalszej integracji obszarów polityki. Niniejsza dyrektywa może również wnieść istotny wkład do innych obszarów współpracy między Państwami Członkowskimi, między innymi do europejskiej perspektywy rozwoju przestrzennego (ESDP).

(17) Skuteczna i spójna polityka wodna musi uwzględniać wrażliwość ekosystemów wodnych zlokalizowanych w pobliżu wybrzeży i estuariów lub w zatokach lub stosunkowo zamkniętych morzach, ponieważ ich równowaga jest silnie uzależniona od jakości wód śródlądowych wpływających do nich. Ochrona stanu wód w dorzeczach rzek zapewni korzyści ekonomiczne, przyczyniając się do ochrony populacji ryb, w tym populacji ryb przybrzeżnych.

(18) Polityka wodna Wspólnoty wymaga przejrzystych, skutecznych i spójnych ram prawnych. Wspólnota powinna zapewnić wspólne zasady i ogólne ramy działania. Niniejsza dyrektywa powinna zapewnić takie ramy oraz koordynować i integrować, a w dłuższej perspektywie dalej rozwijać ogólne zasady i struktury ochrony i zrównoważonego użytkowania wody we Wspólnocie zgodnie z zasadami pomocniczości.

(19) Niniejsza dyrektywa ma na celu utrzymanie i poprawę środowiska wodnego we Wspólnocie. Cel ten dotyczy przede wszystkim jakości wód, których dotyczy. Kontrola ilości jest elementem pomocniczym w zapewnianiu dobrej jakości wody, dlatego też należy również ustanowić środki dotyczące ilości, służące celowi zapewnienia dobrej jakości.

(20) Stan ilościowy zbiornika wód podziemnych może mieć wpływ na jakość ekologiczną wód powierzchniowych i ekosystemów lądowych powiązanych z tym zbiornikiem wód podziemnych.

(21) Wspólnota i Państwa Członkowskie są stronami różnych umów międzynarodowych zawierających ważne zobowiązania w zakresie ochrony wód morskich przed zanieczyszczeniem, w szczególności Konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, podpisanej w Helsinkach w dniu 9 kwietnia 1992 r. i zatwierdzonej decyzją Rady 94/157/WE(11), Konwencji o ochronie środowiska morskiego północno-wschodniego Atlantyku, podpisanej w Paryżu w dniu 22 września 1992 r. i zatwierdzonej decyzją Rady 98/249/WE(12), Konwencji o ochronie Morza Śródziemnego przed zanieczyszczeniem, podpisanej w Barcelonie w dniu 16 lutego 1976 r. i zatwierdzonej decyzją Rady 77/585/EWG(13), a także jej Protokołu o ochronie Morza Śródziemnego przed zanieczyszczeniem ze źródeł lądowych, podpisanego w Atenach w dniu 17 maja 1980 r. i zatwierdzonego decyzją Rady 83/101/EWG(14). Niniejsza dyrektywa ma przyczynić się do umożliwienia Wspólnocie i Państwom Członkowskim wywiązania się z tych zobowiązań.

(22) Niniejsza dyrektywa ma przyczynić się do stopniowej redukcji emisji substancji niebezpiecznych do wody.

(23) Konieczne są wspólne zasady w celu skoordynowania wysiłków państw członkowskich na rzecz poprawy ochrony wód wspólnotowych pod względem ilości i jakości, promowania zrównoważonego użytkowania wody, przyczyniania się do kontroli problemów związanych z wodami transgranicznymi, ochrony ekosystemów wodnych oraz ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio od nich zależnych, a także zabezpieczenia i rozwijania potencjalnych sposobów użytkowania wód wspólnotowych.

(24) Dobra jakość wody przyczyni się do zapewnienia zaopatrzenia ludności w wodę pitną.

(25) Należy ustanowić wspólne definicje stanu wód pod względem jakości, a w stosownych przypadkach dla celów ochrony środowiska – ilości. Należy ustalić cele środowiskowe, aby zapewnić osiągnięcie dobrego stanu wód powierzchniowych i podziemnych w całej Wspólnocie oraz zapobiegać pogorszeniu stanu wód na poziomie Wspólnoty.

(26) Państwa członkowskie powinny dążyć do osiągnięcia celu co najmniej dobrego stanu wód poprzez zdefiniowanie i wdrożenie niezbędnych środków w ramach zintegrowanych programów środków, biorąc pod uwagę istniejące wymogi wspólnotowe. Tam, gdzie dobry stan wód już istnieje, powinien on zostać utrzymany. W przypadku wód podziemnych, oprócz wymogów dobrego stanu, należy zidentyfikować i odwrócić wszelkie znaczące i utrzymujące się tendencje wzrostowe w stężeniu jakichkolwiek zanieczyszczeń.

(27) Ostatecznym celem niniejszej dyrektywy jest wyeliminowanie priorytetowych substancji niebezpiecznych i przyczynienie się do osiągnięcia w środowisku morskim stężeń zbliżonych do wartości tła dla substancji występujących naturalnie.

(28) Wody powierzchniowe i podziemne są zasadniczo odnawialnymi zasobami naturalnymi; w szczególności zadanie zapewnienia dobrego stanu wód podziemnych wymaga wczesnych działań i stabilnego, długoterminowego planowania środków ochronnych, ze względu na naturalne opóźnienie w ich powstawaniu i odnawianiu. Takie opóźnienie w poprawie powinno być uwzględniane w harmonogramach przy ustalaniu środków na rzecz osiągnięcia dobrego stanu wód podziemnych i odwrócenia wszelkich znaczących i utrzymujących się tendencji wzrostowych w stężeniu zanieczyszczeń w wodach podziemnych.

(29) Dążąc do osiągnięcia celów określonych w niniejszej dyrektywie i ustanawiając program środków służących temu celowi, państwa członkowskie mogą wdrażać program środków etapami, aby rozłożyć koszty wdrażania.

(30) Aby zapewnić pełne i spójne wdrożenie niniejszej dyrektywy, wszelkie przedłużenia harmonogramu powinny być dokonywane na podstawie odpowiednich, oczywistych i przejrzystych kryteriów oraz powinny być uzasadnione przez państwa członkowskie w planach gospodarowania wodami dorzecza.

(31) W przypadku gdy zbiornik wodny jest tak dotknięty działalnością człowieka lub jego stan naturalny jest taki, że osiągnięcie dobrego stanu może być niewykonalne lub nieracjonalnie kosztowne, można ustalić mniej rygorystyczne cele środowiskowe na podstawie odpowiednich, oczywistych i przejrzystych kryteriów, a także podjąć wszelkie możliwe kroki w celu zapobieżenia dalszemu pogarszaniu się stanu wód.

(32) Mogą istnieć podstawy do zwolnień z wymogu zapobiegania dalszemu pogarszaniu się stanu lub osiągnięcia dobrego stanu w określonych warunkach, jeżeli niespełnienie tego wymogu jest wynikiem nieprzewidzianych lub wyjątkowych okoliczności, w szczególności powodzi i suszy, lub z uwagi na nadrzędny interes publiczny, nowych zmian w charakterystyce fizycznej zbiornika wód powierzchniowych lub zmian poziomu zbiorników wód podziemnych, pod warunkiem że zostaną podjęte wszelkie możliwe kroki w celu złagodzenia negatywnego wpływu na stan zbiornika wód.

(33) Cel osiągnięcia dobrego stanu wód należy realizować w odniesieniu do każdego dorzecza, tak aby skoordynować środki dotyczące wód powierzchniowych i podziemnych należących do tego samego systemu ekologicznego, hydrologicznego i hydrogeologicznego.

(34) W celu ochrony środowiska konieczne jest lepsze zintegrowanie aspektów jakościowych i ilościowych wód powierzchniowych i podziemnych, przy uwzględnieniu naturalnych warunków przepływu wód w cyklu hydrologicznym.

(35) W obrębie dorzecza, w którym użytkowanie wody może mieć skutki transgraniczne, wymogi dotyczące osiągnięcia celów środowiskowych ustanowionych na mocy niniejszej dyrektywy, a w szczególności wszystkich programów środków, powinny być koordynowane dla całego obszaru dorzecza. W przypadku dorzeczy rozciągających się poza granice Wspólnoty, Państwa Członkowskie powinny dążyć do zapewnienia odpowiedniej koordynacji z odpowiednimi Państwami niebędącymi członkami. Niniejsza dyrektywa ma przyczynić się do wdrożenia zobowiązań Wspólnoty na mocy międzynarodowych konwencji dotyczących ochrony i zarządzania wodami, w szczególności Konwencji Narodów Zjednoczonych o ochronie i użytkowaniu transgranicznych cieków wodnych i jezior międzynarodowych, zatwierdzonej decyzją Rady 95/308/WE(15) oraz wszelkich późniejszych porozumień w sprawie jej stosowania.

(36) Konieczne jest przeprowadzenie analiz cech dorzecza i wpływu działalności człowieka, a także analizy ekonomicznej wykorzystania wody. Państwa członkowskie powinny monitorować zmiany stanu wód w sposób systematyczny i porównywalny w całej Wspólnocie. Informacje te są niezbędne w celu zapewnienia państwom członkowskim solidnej podstawy do opracowywania programów środków mających na celu osiągnięcie celów określonych w niniejszej dyrektywie.

(37) Państwa członkowskie powinny określić wody wykorzystywane do poboru wody pitnej i zapewnić zgodność z dyrektywą Rady 80/778/EWG z dnia 15 lipca 1980 r. odnoszącą się do jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi(16).

(38) Stosowanie instrumentów ekonomicznych przez Państwa Członkowskie może być właściwe jako część programu środków. Zasada odzyskiwania kosztów usług wodnych, w tym kosztów środowiskowych i zasobów związanych ze szkodami lub negatywnym wpływem na środowisko wodne, powinna być brana pod uwagę zgodnie w szczególności z zasadą „zanieczyszczający płaci”. W tym celu konieczna będzie analiza ekonomiczna usług wodnych oparta na długoterminowych prognozach podaży i popytu na wodę w obszarze dorzecza.

(39) Istnieje potrzeba zapobiegania lub ograniczania skutków incydentów, w których woda jest przypadkowo zanieczyszczona. Środki mające na celu osiągnięcie tego celu powinny zostać uwzględnione w programie środków.

(40) W odniesieniu do zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli polityka wodna Wspólnoty powinna opierać się na podejściu łączonym, wykorzystującym kontrolę zanieczyszczeń u źródła poprzez ustalanie dopuszczalnych wartości emisji i norm jakości środowiska.

(41) W odniesieniu do ilości wody należy określić ogólne zasady kontroli poboru i gromadzenia wody w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju środowiskowego dotkniętych nią systemów wodnych.

(42) Wspólne normy jakości środowiska i dopuszczalne wartości emisji dla niektórych grup lub rodzin zanieczyszczeń powinny zostać określone jako minimalne wymogi w prawodawstwie wspólnotowym. Należy zapewnić przepisy dotyczące przyjmowania takich norm na poziomie wspólnotowym.

(43) Zanieczyszczenie poprzez zrzut, emisję lub utratę priorytetowych substancji niebezpiecznych musi zostać przerwane lub stopniowo wycofywane. Parlament Europejski i Rada powinny, na wniosek Komisji, uzgodnić substancje, które należy rozważyć w ramach działań priorytetowych, oraz konkretne środki, które należy podjąć przeciwko zanieczyszczeniu wody tymi substancjami, biorąc pod uwagę wszystkie istotne źródła i określając opłacalny i proporcjonalny poziom oraz kombinację kontroli.

(44) Przy określaniu priorytetowych substancji niebezpiecznych należy uwzględnić zasadę ostrożności, opierając się w szczególności na ustaleniu wszelkich potencjalnie niekorzystnych skutków produktu i na naukowej ocenie ryzyka.

(45) Państwa członkowskie powinny przyjąć środki mające na celu wyeliminowanie zanieczyszczenia wód powierzchniowych substancjami priorytetowymi i stopniowe ograniczanie zanieczyszczenia innymi substancjami, które w przeciwnym razie uniemożliwiłyby państwom członkowskim osiągnięcie celów dotyczących zbiorników wód powierzchniowych.

(46) Aby zapewnić udział ogółu społeczeństwa, w tym użytkowników wód, w opracowywaniu i aktualizacji planów gospodarowania wodami w dorzeczu, konieczne jest zapewnienie odpowiednich informacji o planowanych środkach i składanie sprawozdań z postępów w ich wdrażaniu, mając na uwadze zaangażowanie ogółu społeczeństwa przed przyjęciem ostatecznych decyzji w sprawie niezbędnych środków.

(47) Niniejsza dyrektywa powinna przewidywać mechanizmy umożliwiające usuwanie przeszkód utrudniających postęp w poprawie stanu wód, jeżeli wykraczają one poza zakres wspólnotowych przepisów dotyczących wody, w celu opracowania odpowiednich strategii wspólnotowych mających na celu ich przezwyciężenie.

(48) Komisja powinna co roku przedstawiać zaktualizowany plan dotyczący wszelkich inicjatyw, jakie zamierza zaproponować dla sektora wodnego.

(49) Należy ustanowić specyfikacje techniczne w celu zapewnienia spójnego podejścia we Wspólnocie jako części niniejszej dyrektywy. Kryteria oceny stanu wód stanowią ważny krok naprzód. Dostosowanie niektórych elementów technicznych do rozwoju technicznego oraz standaryzacja metod monitorowania, pobierania próbek i analiz powinny zostać przyjęte w drodze procedury komitetowej. Aby promować dogłębne zrozumienie i spójne stosowanie kryteriów charakterystyki obszarów dorzeczy i oceny stanu wód, Komisja może przyjąć wytyczne dotyczące stosowania tych kryteriów.

(50) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(17).

(51) Wdrożenie niniejszej dyrektywy ma na celu osiągnięcie poziomu ochrony wód co najmniej równoważnego temu przewidzianemu w niektórych wcześniejszych aktach, które w związku z tym powinny zostać uchylone po pełnym wdrożeniu odpowiednich przepisów niniejszej dyrektywy.

(52) Przepisy niniejszej dyrektywy przejmują ramy kontroli zanieczyszczenia substancjami niebezpiecznymi ustanowione na mocy dyrektywy 76/464/EWG(18). Dyrektywa ta powinna zatem zostać uchylona po pełnym wdrożeniu odpowiednich przepisów niniejszej dyrektywy.

(53) Należy zapewnić pełne wdrożenie i egzekwowanie istniejących przepisów dotyczących ochrony środowiska w zakresie ochrony wód. Konieczne jest zapewnienie właściwego stosowania przepisów wdrażających niniejszą dyrektywę w całej Wspólnocie poprzez odpowiednie kary przewidziane w ustawodawstwie Państw Członkowskich. Takie kary powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1  Zamiar #

Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie ram ochrony wód powierzchniowych śródlądowych, wód przejściowych, wód przybrzeżnych i wód podziemnych, które:

a) #

zapobiega dalszemu pogarszaniu się stanu oraz chroni i poprawia stan ekosystemów wodnych, a także, w odniesieniu do ich zapotrzebowania na wodę, ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio zależnych od ekosystemów wodnych;

b) #

promuje zrównoważone wykorzystanie wody w oparciu o długoterminową ochronę dostępnych zasobów wodnych;

c) #

ma na celu zwiększoną ochronę i poprawę środowiska wodnego, między innymi poprzez konkretne środki mające na celu stopniową redukcję zrzutów, emisji i strat substancji priorytetowych oraz zaprzestanie lub stopniowe wyeliminowanie zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych;

d) #

zapewnia stopniową redukcję zanieczyszczenia wód podziemnych i zapobiega dalszemu ich zanieczyszczeniu,

(e) #

przyczynia się do łagodzenia skutków powodzi i susz

i tym samym przyczynia się do:

– zapewnienie odpowiedniej ilości dobrej jakości wód powierzchniowych i podziemnych w celu zrównoważonego, zrównoważonego i sprawiedliwego wykorzystania wody,

– znaczące zmniejszenie zanieczyszczenia wód gruntowych,

– ochrona wód terytorialnych i morskich oraz

– osiągnięcie celów stosownych porozumień międzynarodowych, w tym tych, których celem jest zapobieganie zanieczyszczeniu środowiska morskiego i jego eliminacja, poprzez działanie Wspólnoty na mocy art. 16 ust. 3 w celu zaprzestania lub stopniowego wyeliminowania zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych, przy czym ostatecznym celem jest osiągnięcie stężeń w środowisku morskim zbliżonych do wartości tła w przypadku substancji występujących naturalnie i bliskich zeru w przypadku substancji syntetycznych wytwarzanych przez człowieka.

Artykuł 2  Definicje #

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1. Przez „wody powierzchniowe” #

rozumie się wody śródlądowe, z wyjątkiem wód podziemnych; wody przejściowe i wody przybrzeżne, z wyjątkiem wód terytorialnych, które ze względu na stan chemiczny obejmują również wody terytorialne.

2.  Przez „wody podziemne” #

rozumie się wszelkie wody znajdujące się pod powierzchnią ziemi w strefie nasycenia i mające bezpośredni kontakt z ziemią lub podglebiem.

3. Przez „wody śródlądowe” #

rozumie się wszelkie wody stojące lub płynące na powierzchni lądu oraz wszelkie wody podziemne po stronie lądu od linii bazowej, od której mierzona jest szerokość wód terytorialnych.

4. Rzeka  #

oznacza zbiornik wody śródlądowej płynący w przeważającej części po powierzchni lądu, ale mogący na części swojego biegu płynąć pod ziemią.

5. „Jezioro” #

oznacza zbiornik stojących wód powierzchniowych śródlądowych.

6. „Wody przejściowe” #

oznaczają zbiorniki wód powierzchniowych w pobliżu ujść rzek, które są częściowo słone ze względu na bliskość wód przybrzeżnych, ale na które w znacznym stopniu wpływają przepływy wody słodkiej.

7. Przez „wody przybrzeżne” #

rozumie się wody powierzchniowe po stronie lądu od linii, której każdy punkt znajduje się w odległości jednej mili morskiej po stronie morza od najbliższego punktu linii bazowej, od której mierzona jest szerokość wód terytorialnych, sięgającej w stosownych przypadkach aż do zewnętrznej granicy wód przejściowych.

8. Przez „sztuczny zbiornik wodny” #

rozumie się zbiornik wody powierzchniowej powstały w wyniku działalności człowieka.

9. „Akwen silnie zmieniony” #

oznacza zbiornik wód powierzchniowych, którego charakter ulega istotnej zmianie w wyniku fizycznych zmian spowodowanych działalnością człowieka, zgodnie z decyzją Państwa Członkowskiego zgodnie z postanowieniami załącznika II.

10. „Część wód powierzchniowych” #

oznacza odrębny i znaczący element wód powierzchniowych, taki jak jezioro, zbiornik, strumień, rzeka lub kanał, część strumienia, rzeki lub kanału, wody przejściowe lub odcinek wód przybrzeżnych.

11. „Wodonośnik” #

oznacza podpowierzchniową warstwę lub warstwy skał albo innych warstw geologicznych o wystarczającej porowatości i przepuszczalności, umożliwiających znaczny przepływ wód podziemnych lub pobór znacznych ilości wód podziemnych.

12. „Część wód podziemnych” #

oznacza określoną objętość wód podziemnych w obrębie warstwy wodonośnej lub warstw wodonośnych.

13. „Dorzecze rzeki” #

oznacza obszar lądu, z którego wszystkie ścieki powierzchniowe spływają poprzez szereg strumieni, rzek, a być może także jezior, do morza przez pojedyncze ujście rzeki, estuarium lub deltę.

14. „Zlewnia” #

oznacza obszar lądu, z którego wszystkie ścieki powierzchniowe spływają poprzez szereg strumieni, rzek, a także jezior do określonego punktu w cieku wodnym (zwykle do jeziora lub miejsca, w którym uchodzi rzeka).

15. „Obszar dorzecza” #

oznacza obszar lądu i morza, składający się z jednego lub większej liczby sąsiadujących ze sobą dorzeczy wraz z towarzyszącymi im wodami podziemnymi i wodami przybrzeżnymi, który zgodnie z art. 3 ust. 1 jest jednostką główną do celów zarządzania dorzeczami.

16. „Właściwy organ” #

oznacza organ lub organy określone w artykule 3(2) lub 3(3).

17. „Stan wód powierzchniowych” #

jest ogólnym określeniem stanu zbiornika wodnego powierzchniowego, określanym na podstawie jego gorszego stanu ekologicznego i stanu chemicznego.

18. „Dobry stan wód powierzchniowych” #

oznacza stan osiągnięty przez zbiornik wody powierzchniowej, gdy zarówno jego stan ekologiczny, jak i stan chemiczny jest co najmniej „dobry”.

19. „Stan wód podziemnych” #

oznacza ogólne określenie stanu zbiornika wód podziemnych, określone na podstawie jego gorszego stanu ilościowego i stanu chemicznego.

20. „Dobry stan wód podziemnych” #

oznacza stan osiągnięty przez zbiornik wód podziemnych, jeżeli zarówno jego stan ilościowy, jak i stan chemiczny jest co najmniej „dobry”.

21. „Stan ekologiczny” #

jest wyrazem jakości struktury i funkcjonowania ekosystemów wodnych związanych z wodami powierzchniowymi, klasyfikowanych zgodnie z załącznikiem V.

22. „Dobry stan ekologiczny” #

oznacza stan zbiornika wód powierzchniowych, sklasyfikowany zgodnie z załącznikiem V.

23. „Dobry potencjał ekologiczny” #

oznacza stan silnie zmienionego lub sztucznego zbiornika wodnego, sklasyfikowany zgodnie z odpowiednimi postanowieniami załącznika V.

24. „Dobry stan chemiczny wód powierzchniowych” #

oznacza stan chemiczny wymagany do spełnienia celów środowiskowych dla wód powierzchniowych ustanowionych w art. 4 ust. 1 lit. a), czyli stan chemiczny osiągnięty przez zbiornik wód powierzchniowych, w którym stężenia zanieczyszczeń nie przekraczają norm jakości środowiska ustanowionych w załączniku IX i na mocy art. 16 ust. 7 oraz na mocy innych stosownych przepisów wspólnotowych ustalających normy jakości środowiska na poziomie Wspólnoty.

25. „Dobry stan chemiczny wód podziemnych” #

oznacza stan chemiczny zbiornika wód podziemnych, który spełnia wszystkie warunki określone w tabeli 2.3.2 załącznika V.

26. „Stan ilościowy” #

jest wyrażeniem stopnia, w jakim dany zbiornik wód podziemnych jest dotknięty bezpośrednim i pośrednim poborem wody.

27. „Dostępne zasoby wód podziemnych” #

oznaczają długoterminową średnią roczną szybkość całkowitego zasilania zbiornika wód podziemnych pomniejszoną o długoterminową roczną szybkość przepływu wymaganą do osiągnięcia ekologicznych celów jakościowych dla powiązanych wód powierzchniowych określonych w artykule 4, aby uniknąć jakiegokolwiek znaczącego pogorszenia stanu ekologicznego takich wód i uniknąć jakichkolwiek znaczących szkód w powiązanych ekosystemach lądowych.

28. „Dobry stan ilościowy” #

oznacza stan zdefiniowany w tabeli 2.1.2 załącznika V.

29. „Substancje niebezpieczne” #

oznaczają substancje lub grupy substancji, które są toksyczne, trwałe i podatne na bioakumulację, a także inne substancje lub grupy substancji, które budzą równoważny poziom obaw.

30. „Substancje priorytetowe” #

oznaczają substancje zidentyfikowane zgodnie z artykułem 16(2) i wymienione w załączniku X. Wśród tych substancji znajdują się „priorytetowe substancje niebezpieczne”, co oznacza substancje zidentyfikowane zgodnie z artykułem 16(3) i (6), w odniesieniu do których należy podjąć środki zgodnie z artykułem 16(1) i (8).

31. „Zanieczyszczenie” #

oznacza jakąkolwiek substancję mogącą powodować zanieczyszczenie, w szczególności te wymienione w załączniku VIII.

32. „Bezpośredni zrzut do wód gruntowych” #

oznacza zrzut zanieczyszczeń do wód gruntowych bez przesiąkania przez glebę lub podglebie.

33. Przez „zanieczyszczenie” #

rozumie się bezpośrednie lub pośrednie wprowadzenie, w wyniku działalności człowieka, substancji lub ciepła do powietrza, wody lub ziemi, które mogą być szkodliwe dla zdrowia ludzkiego lub jakości ekosystemów wodnych lub ekosystemów lądowych bezpośrednio zależnych od ekosystemów wodnych, powodujące szkody w dobrach materialnych lub które pogarszają lub zakłócają udogodnienia i inne zgodne z prawem sposoby użytkowania środowiska.

34. Przez „cele środowiskowe” #

rozumie się cele określone w artykule 4.

35. „Norma jakości środowiska” #

oznacza stężenie określonej substancji zanieczyszczającej lub grupy substancji zanieczyszczających w wodzie, osadach lub biocie, którego nie należy przekraczać w celu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska.

36. „Podejście łączone” #

oznacza kontrolę zrzutów i emisji do wód powierzchniowych zgodnie z podejściem określonym w artykule 10.

37. „Woda przeznaczona do spożycia przez ludzi” #

ma to samo znaczenie, co w dyrektywie 80/778/EWG zmienionej dyrektywą 98/83/WE.

38. Przez „usługi wodne” #

rozumie się wszelkie usługi, które zapewniają gospodarstwom domowym, instytucjom publicznym lub jakiejkolwiek działalności gospodarczej:

(a) pobór, gromadzenie, magazynowanie, oczyszczanie i dystrybucja wód powierzchniowych lub podziemnych,

b) urządzenia do zbierania i oczyszczania ścieków, które następnie odprowadzane są do wód powierzchniowych.

39. „Korzystanie z wody” #

oznacza usługi wodne wraz z jakąkolwiek inną działalnością określoną w artykule 5 i załączniku II, mającą istotny wpływ na stan wód.

Koncepcję tę stosuje się do celów artykułu 1 oraz analizy ekonomicznej przeprowadzonej zgodnie z artykułem 5 i załącznikiem III lit. b).

40. „Wartości graniczne emisji” #

oznaczają masę wyrażoną w określonych parametrach, stężeniu i/lub poziomie emisji, której nie można przekroczyć w ciągu jednego lub więcej okresów czasu. Wartości graniczne emisji mogą być również określone dla niektórych grup, rodzin lub kategorii substancji, w szczególności dla tych zidentyfikowanych na mocy artykułu 16.

Wartości graniczne emisji substancji stosuje się zazwyczaj w punkcie, w którym emisje opuszczają instalację, przy czym rozcieńczenie nie jest brane pod uwagę przy ich określaniu. W odniesieniu do pośrednich uwolnień do wody, wpływ oczyszczalni ścieków może być brany pod uwagę przy określaniu wartości granicznych emisji instalacji, których to dotyczy, pod warunkiem, że zapewniony jest równoważny poziom ochrony środowiska jako całości i pod warunkiem, że nie prowadzi to do wyższych poziomów zanieczyszczenia środowiska.

41. „Kontrole emisji” #

oznaczają kontrole wymagające określonego ograniczenia emisji, na przykład wartości granicznej emisji lub w inny sposób określające ograniczenia lub warunki dotyczące skutków, charakteru lub innych cech emisji lub warunków działania, które mają wpływ na emisje. Użycie terminu „kontrola emisji” w niniejszej dyrektywie w odniesieniu do postanowień jakiejkolwiek innej dyrektywy nie będzie uważane za reinterpretację tych postanowień w jakimkolwiek zakresie.

Artykuł 3  Koordynacja ustaleń administracyjnych w obrębie obszarów dorzeczy #

1. #

Państwa członkowskie identyfikują poszczególne dorzecza leżące na ich terytorium krajowym i na potrzeby niniejszej dyrektywy przypisują je do poszczególnych okręgów dorzeczy. Małe dorzecza mogą być łączone z większymi dorzeczami lub łączone z sąsiednimi małymi dorzeczami w celu utworzenia indywidualnych okręgów dorzeczy, w stosownych przypadkach. W przypadku gdy wody podziemne nie pokrywają się w pełni z konkretnym dorzeczem, są one identyfikowane i przypisywane do najbliższego lub najbardziej odpowiedniego okręgu dorzecza. Wody przybrzeżne są identyfikowane i przypisywane do najbliższego lub najbardziej odpowiedniego okręgu lub okręgów dorzecza.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają odpowiednie ustalenia administracyjne, w tym wskazanie właściwego organu, w celu stosowania przepisów niniejszej dyrektywy w każdym obszarze dorzecza położonym na ich terytorium.

3. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby dorzecze obejmujące terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego zostało przypisane do międzynarodowego okręgu dorzecza. Na wniosek zaangażowanych państw członkowskich Komisja podejmuje działania w celu ułatwienia przypisywania do takich międzynarodowych okręgów dorzecza.

Każde Państwo członkowskie zapewnia odpowiednie ustalenia administracyjne, w tym wskazanie właściwego organu, w celu stosowania przepisów niniejszej dyrektywy na obszarze każdego międzynarodowego obszaru dorzecza położonego na jego terytorium.

4. #

Państwa członkowskie zapewniają, że wymogi niniejszej dyrektywy dotyczące osiągnięcia celów środowiskowych ustanowionych na mocy art. 4, a w szczególności wszystkie programy środków, są skoordynowane dla całego obszaru dorzecza. W przypadku międzynarodowych obszarów dorzecza zainteresowane państwa członkowskie wspólnie zapewniają tę koordynację i mogą w tym celu wykorzystać istniejące struktury wynikające z porozumień międzynarodowych. Na wniosek zaangażowanych państw członkowskich Komisja podejmuje działania w celu ułatwienia ustanowienia programów środków.

5. #

W przypadku gdy obszar dorzecza rozciąga się poza terytorium Wspólnoty, zainteresowane Państwo Członkowskie lub Państwa Członkowskie podejmują wysiłki w celu ustanowienia odpowiedniej koordynacji z odpowiednimi Państwami niebędącymi członkami, w celu osiągnięcia celów niniejszej Dyrektywy w całym obszarze dorzecza. Państwa Członkowskie zapewniają stosowanie przepisów niniejszej Dyrektywy na swoim terytorium.

6. #

Państwa członkowskie mogą wskazać istniejący organ krajowy lub międzynarodowy jako właściwy organ do celów niniejszej dyrektywy.

7. #

Państwa członkowskie wskazują właściwy organ do dnia określonego w art. 24.

8. #

Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz swoich właściwych organów oraz właściwych organów wszystkich organizacji międzynarodowych, w których uczestniczą, najpóźniej w terminie sześciu miesięcy od daty określonej w art. 24. W odniesieniu do każdego właściwego organu przekazuje się informacje określone w załączniku I.

9. #

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach informacji przekazanych zgodnie z ust. 8 w ciągu trzech miesięcy od wejścia zmiany w życie.

Artykuł 4  Cele środowiskowe #

1. #

Wdrażając programy działań określone w planach gospodarowania wodami dorzecza:

(a) dla wód powierzchniowych

(i) Państwa członkowskie wdrażają niezbędne środki zapobiegające pogorszeniu się stanu wszystkich zbiorników wód powierzchniowych, z zastrzeżeniem stosowania ust. 6 i 7 oraz bez uszczerbku dla ust. 8;

(ii) Państwa członkowskie chronią, poprawiają i przywracają do stanu pierwotnego wszystkie zbiorniki wód powierzchniowych, z zastrzeżeniem stosowania lit. (iii) w przypadku zbiorników sztucznych i silnie zmienionych, w celu osiągnięcia dobrego stanu wód powierzchniowych najpóźniej 15 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku V, z zastrzeżeniem stosowania przedłużeń ustalonych zgodnie z ust. 4 oraz stosowania ust. 5, 6 i 7 bez uszczerbku dla ust. 8;

(iii) Państwa członkowskie chronią i poprawiają stan wszystkich sztucznych i silnie zmienionych zbiorników wodnych, mając na celu osiągnięcie dobrego potencjału ekologicznego i dobrego stanu chemicznego wód powierzchniowych najpóźniej w ciągu 15 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku V, z zastrzeżeniem stosowania przedłużeń ustalonych zgodnie z ust. 4 oraz stosowania ust. 5, 6 i 7 bez uszczerbku dla ust. 8;

(iv) Państwa członkowskie wdrażają niezbędne środki zgodnie z art. 16 ust. 1 i 8 w celu stopniowego ograniczania zanieczyszczenia substancjami priorytetowymi oraz zaprzestania lub stopniowego eliminowania emisji, zrzutów i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych.

bez uszczerbku dla stosownych umów międzynarodowych, o których mowa w artykule 1, w odniesieniu do stron zainteresowanych;

(b) dla wód gruntowych

(i) Państwa członkowskie wdrażają środki niezbędne do zapobiegania przedostawaniu się zanieczyszczeń do wód podziemnych lub ograniczania tego przedostawania się oraz zapobiegania pogarszaniu się stanu wszystkich zbiorników wód podziemnych, z zastrzeżeniem stosowania ust. 6 i 7 oraz bez uszczerbku dla ust. 8 niniejszego artykułu i z zastrzeżeniem stosowania art. 11 ust. 3 lit. j);

(ii) Państwa członkowskie chronią, poprawiają i przywracają wszystkie zbiorniki wód podziemnych, zapewniają równowagę między poborem a zasilaniem wód podziemnych, mając na celu osiągnięcie dobrego stanu wód podziemnych najpóźniej 15 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku V, z zastrzeżeniem stosowania przedłużeń ustalonych zgodnie z ust. 4 i stosowania ust. 5, 6 i 7 bez uszczerbku dla ust. 8 niniejszego artykułu oraz z zastrzeżeniem stosowania art. 11 ust. 3 lit. j);

(iii) Państwa członkowskie wdrażają środki niezbędne do odwrócenia wszelkich znaczących i utrzymujących się tendencji wzrostowych w zakresie stężenia wszelkich zanieczyszczeń wynikających z oddziaływania działalności człowieka, aby stopniowo zmniejszać zanieczyszczenie wód gruntowych.

Środki mające na celu odwrócenie trendu wdraża się zgodnie z ust. 2, 4 i 5 artykułu 17, biorąc pod uwagę obowiązujące normy określone w stosownych przepisach wspólnotowych, z zastrzeżeniem stosowania ust. 6 i 7 oraz bez uszczerbku dla ust. 8;

(c) dla obszarów chronionych

Państwa członkowskie osiągną zgodność ze wszelkimi normami i celami najpóźniej w terminie 15 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, chyba że w prawodawstwie wspólnotowym, na mocy którego ustanowiono poszczególne obszary chronione, określono inaczej.

2. #

Jeżeli do danego akwenu wodnego odnosi się więcej niż jeden cel, stosuje się cel najbardziej rygorystyczny.

3. #

Państwa członkowskie mogą określić zbiornik wód powierzchniowych jako sztuczny lub silnie zmieniony, jeżeli:

a) zmiany charakterystyki hydromorfologicznej danego zbiornika, które byłyby konieczne do osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego, miałyby istotne negatywne skutki dla:

(i) szersze środowisko;

(ii) nawigacja, w tym obiekty portowe, lub rekreacja;

(iii) działalność, w której celu gromadzi się wodę, taka jak zaopatrzenie w wodę pitną, wytwarzanie energii elektrycznej lub nawadnianie;

(iv) regulacja gospodarki wodnej, ochrona przeciwpowodziowa, odwodnienie gruntów lub

(v) inne równie ważne działania na rzecz zrównoważonego rozwoju człowieka;

b) korzystne cele, którym służą sztuczne lub zmienione właściwości zbiornika wodnego, nie mogą zostać osiągnięte w rozsądny sposób innymi środkami, które są znacznie korzystniejszą opcją dla środowiska, ze względu na wykonalność techniczną lub nieproporcjonalne koszty.

Takie wyznaczenie i powody jego zastosowania muszą być wyraźnie wymienione w planach gospodarowania dorzeczami, wymaganych na mocy artykułu 13, i poddawane przeglądowi co sześć lat.

4. #

Terminy określone w ust. 1 mogą zostać przedłużone w celu stopniowego osiągnięcia celów dotyczących zbiorników wodnych, pod warunkiem że nie nastąpi dalsze pogorszenie stanu dotkniętego zbiornika wodnego, gdy spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:

a) Państwa członkowskie stwierdzą, że nie można w rozsądny sposób osiągnąć wszystkich niezbędnych ulepszeń stanu zbiorników wodnych w terminach określonych w tym ustępie z co najmniej jednego z następujących powodów:

(i) skala wymaganych ulepszeń może zostać osiągnięta jedynie w fazach przekraczających ramy czasowe ze względu na wykonalność techniczną;

(ii) ukończenie ulepszeń w wyznaczonym terminie byłoby nieproporcjonalnie kosztowne;

(iii) warunki naturalne nie pozwalają na terminową poprawę stanu zbiornika wodnego.

b) Przedłużenie terminu i jego przyczyny są szczegółowo określone i wyjaśnione w planie gospodarowania dorzeczem wymaganym na mocy artykułu 13.

c) Przedłużenia będą ograniczone do maksymalnie dwóch kolejnych aktualizacji planu gospodarowania wodami dorzecza, z wyjątkiem przypadków, gdy warunki naturalne uniemożliwiają osiągnięcie celów w tym okresie.

(d) Podsumowanie środków wymaganych na mocy artykułu 11, które są przewidziane jako niezbędne do stopniowego doprowadzenia zbiorników wodnych do wymaganego stanu w przedłużonym terminie, powody wszelkich znaczących opóźnień w uruchomieniu tych środków oraz przewidywany harmonogram ich wdrożenia są określone w planie zarządzania dorzeczem. Przegląd wdrażania tych środków i podsumowanie wszelkich dodatkowych środków należy uwzględnić w aktualizacjach planu zarządzania dorzeczem.

5. #

Państwa członkowskie mogą dążyć do osiągnięcia mniej rygorystycznych celów środowiskowych niż te wymagane na mocy ust. 1 w odniesieniu do określonych zbiorników wodnych, jeżeli są one dotknięte działalnością człowieka, jak ustalono zgodnie z art. 5 ust. 1, lub ich stan naturalny jest taki, że osiągnięcie tych celów byłoby niewykonalne lub nieproporcjonalnie kosztowne, a spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) potrzeby środowiskowe i społeczno-gospodarcze zaspokajane przez taką działalność człowieka nie mogą zostać osiągnięte innymi środkami, które stanowią znacznie lepszą opcję środowiskową niepociągającą za sobą nieproporcjonalnych kosztów;

b) Państwa członkowskie zapewniają,

– w przypadku wód powierzchniowych osiąga się najwyższy możliwy stan ekologiczny i chemiczny, biorąc pod uwagę oddziaływania, których nie można było w racjonalny sposób uniknąć ze względu na charakter działalności człowieka lub zanieczyszczenie,

– w przypadku wód podziemnych – jak najmniejsze zmiany dobrego stanu wód podziemnych, biorąc pod uwagę skutki, których nie można było w racjonalny sposób uniknąć ze względu na charakter działalności człowieka lub zanieczyszczenie;

c) nie nastąpi dalsze pogorszenie stanu dotkniętego zbiornika wodnego;

d) ustalenie mniej rygorystycznych celów środowiskowych i powody tego ustalenia są szczegółowo wymienione w planie gospodarowania dorzeczem wymaganym na mocy art. 13, a cele te są poddawane przeglądowi co sześć lat.

6. #

Czasowe pogorszenie stanu zbiorników wodnych nie narusza wymogów niniejszej dyrektywy, jeżeli jest ono wynikiem okoliczności związanych z przyczyną naturalną lub siłą wyższą, które mają charakter wyjątkowy lub których nie można było w sposób racjonalny przewidzieć, w szczególności ekstremalnych powodzi i długotrwałych susz, lub jest wynikiem okoliczności spowodowanych wypadkami, których nie można było w sposób racjonalny przewidzieć, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) podejmowane są wszelkie możliwe kroki w celu zapobiegania dalszemu pogarszaniu się stanu wód i aby nie zagrażać realizacji celów niniejszej dyrektywy w innych zbiornikach wodnych, których nie dotyczą te okoliczności;

b) warunki, na podstawie których można ogłosić okoliczności wyjątkowe lub takie, których nie można było w sposób racjonalny przewidzieć, w tym przyjęcie odpowiednich wskaźników, są określone w planie gospodarowania wodami w dorzeczu;

c) środki, które należy podjąć w takich wyjątkowych okolicznościach, są uwzględnione w programie środków i nie wpłyną negatywnie na przywrócenie jakości akwenu po ustaniu okoliczności;

d) skutki okoliczności, które mają charakter wyjątkowy lub których nie można było w sposób racjonalny przewidzieć, są corocznie poddawane przeglądowi, a z zastrzeżeniem przyczyn określonych w ust. 4 lit. a) podejmowane są wszelkie możliwe środki w celu przywrócenia zbiornika wodnego do stanu sprzed wystąpienia skutków tych okoliczności tak szybko, jak to jest w sposób racjonalny możliwe;

e) podsumowanie skutków okoliczności i środków podjętych lub planowanych do podjęcia zgodnie z lit. a) i d) zostanie uwzględnione w kolejnej aktualizacji planu gospodarowania wodami w dorzeczu.

7. #

Państwa członkowskie nie będą naruszać przepisów niniejszej dyrektywy, jeżeli:

– nieosiągnięcie dobrego stanu wód podziemnych, dobrego stanu ekologicznego lub, w stosownych przypadkach, dobrego potencjału ekologicznego lub zapobieżenie pogorszeniu się stanu zbiornika wód powierzchniowych lub podziemnych jest wynikiem nowych zmian charakterystyk fizycznych zbiornika wód powierzchniowych lub zmian poziomu zbiorników wód podziemnych, lub

– brak zapobiegania pogorszeniu się stanu wód powierzchniowych ze stanu dobrego do dobrego jest wynikiem nowych zrównoważonych działań rozwojowych człowieka

i spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) podejmowane są wszelkie możliwe kroki w celu złagodzenia negatywnego wpływu na stan akwenu wodnego;

b) powody tych modyfikacji lub zmian są szczegółowo określone i wyjaśnione w planie gospodarowania wodami w dorzeczu wymaganym na mocy art. 13, a cele są poddawane przeglądowi co sześć lat;

c) powody tych modyfikacji lub zmian leżą w nadrzędnym interesie publicznym lub korzyści dla środowiska i społeczeństwa wynikające z osiągnięcia celów określonych w ust. 1 są mniejsze niż korzyści wynikające z nowych modyfikacji lub zmian dla zdrowia ludzi, utrzymania bezpieczeństwa ludzi lub zrównoważonego rozwoju;

d) korzystne cele, którym służą te modyfikacje lub zmiany akwenu, nie mogą zostać osiągnięte ze względu na wykonalność techniczną lub niewspółmiernie wysokie koszty innymi środkami, które są znacznie korzystniejszą opcją dla środowiska.

8. #

Stosując ust. 3, 4, 5, 6 i 7, państwo członkowskie zapewnia, aby ich stosowanie nie wykluczało trwale ani nie utrudniało realizacji celów niniejszej dyrektywy w innych zbiornikach wodnych w obrębie tego samego obszaru dorzecza i było zgodne z wdrażaniem innych wspólnotowych przepisów dotyczących środowiska.

9. #

Należy podjąć kroki w celu zapewnienia, że ​​stosowanie nowych przepisów, w tym stosowanie ust. 3, 4, 5, 6 i 7, gwarantuje co najmniej taki sam poziom ochrony, jaki zapewniają obowiązujące przepisy wspólnotowe.

Artykuł 5  Charakterystyka obszaru dorzecza, przegląd wpływu działalności człowieka na środowisko oraz analiza ekonomiczna użytkowania wody #

1. #

Każde Państwo członkowskie zapewnia, aby w odniesieniu do każdego obszaru dorzecza lub części międzynarodowego obszaru dorzecza znajdującej się na jego terytorium:

– analiza jego cech,

– przegląd wpływu działalności człowieka na stan wód powierzchniowych i podziemnych oraz

– analiza ekonomiczna zużycia wody

jest podejmowana zgodnie ze specyfikacjami technicznymi określonymi w załącznikach II i III oraz że zostanie ukończona najpóźniej w ciągu czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

2. #

Analizy i przeglądy, o których mowa w ust. 1, podlegają przeglądowi i w razie potrzeby aktualizacji najpóźniej 13 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, a następnie co sześć lat.

Artykuł 6  Rejestr obszarów chronionych #

1. #

Państwa członkowskie zapewniają utworzenie rejestru lub rejestrów wszystkich obszarów położonych w obrębie każdego obszaru dorzecza, które zostały wyznaczone jako wymagające szczególnej ochrony na mocy szczególnych przepisów wspólnotowych w celu ochrony ich wód powierzchniowych i podziemnych lub w celu zachowania siedlisk i gatunków bezpośrednio zależnych od wody. Zapewniają, że rejestr zostanie ukończony najpóźniej cztery lata po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

2. #

Rejestr lub rejestry obejmują wszystkie zbiorniki wodne zidentyfikowane zgodnie z art. 7 ust. 1 oraz wszystkie obszary chronione objęte załącznikiem IV.

3. #

Dla każdego obszaru dorzecza prowadzi się przegląd i aktualizację rejestru lub rejestrów obszarów chronionych.

Artykuł 7  Wody wykorzystywane do poboru wody pitnej #

1. #

Państwa członkowskie określają w obrębie każdego obszaru dorzecza:

– wszystkie zbiorniki wodne wykorzystywane do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, zapewniające średnio ponad 10 m3 wody na dobę lub zaopatrujące ponad 50 osób, oraz

– zbiorników wodnych przeznaczonych do takiego przyszłego wykorzystania.

Państwa członkowskie monitorują, zgodnie z załącznikiem V, te zbiorniki wodne, które zgodnie z załącznikiem V dostarczają średnio ponad 100 m3 wody dziennie.

2. #

W przypadku każdego zbiornika wodnego określonego na mocy ust. 1, oprócz spełnienia celów art. 4 zgodnie z wymogami niniejszej dyrektywy, w przypadku zbiorników wód powierzchniowych, w tym norm jakości ustanowionych na poziomie Wspólnoty na mocy art. 16, Państwa Członkowskie zapewniają, aby w ramach stosowanego systemu oczyszczania wody i zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym uzyskana woda spełniała wymogi dyrektywy 80/778/EWG zmienionej dyrektywą 98/83/WE.

3. #

Państwa członkowskie zapewniają niezbędną ochronę zidentyfikowanych zbiorników wodnych w celu uniknięcia pogorszenia ich jakości, aby zmniejszyć poziom oczyszczania wymagany przy produkcji wody pitnej. Państwa członkowskie mogą ustanowić strefy ochronne dla tych zbiorników wodnych.

Artykuł 8  Monitoring stanu wód powierzchniowych, podziemnych i obszarów chronionych #

1. #

Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie programów monitorowania stanu wód w celu stworzenia spójnego i kompleksowego przeglądu stanu wód w obrębie każdego obszaru dorzecza:

– w przypadku wód powierzchniowych programy takie obejmują:

(i) objętość i poziom lub szybkość przepływu w zakresie istotnym dla stanu ekologicznego i chemicznego oraz potencjału ekologicznego, oraz

(ii) stan ekologiczny i chemiczny oraz potencjał ekologiczny;

– w przypadku wód podziemnych programy te obejmują monitorowanie stanu chemicznego i ilościowego,

– w przypadku obszarów chronionych powyższe programy należy uzupełnić o specyfikacje zawarte w prawodawstwie wspólnotowym, na podstawie którego ustanowiono poszczególne obszary chronione.

2. #

Programy te powinny być operacyjne najpóźniej sześć lat po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy, chyba że w odpowiednich przepisach prawnych określono inaczej. Monitorowanie takie powinno być zgodne z wymogami załącznika V.

3. #

Specyfikacje techniczne i znormalizowane metody analizy i monitorowania stanu wód ustala się zgodnie z procedurą określoną w art. 21.

Artykuł 9  Zwrot kosztów usług wodnych #

1. #

Państwa członkowskie uwzględniają zasadę zwrotu kosztów usług wodnych, w tym kosztów środowiskowych i zasobów, uwzględniając analizę ekonomiczną przeprowadzoną zgodnie z załącznikiem III, a w szczególności zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”.

Państwa członkowskie zapewniają do 2010 r.

– że polityka cenowa wody zapewnia użytkownikom odpowiednie zachęty do efektywnego korzystania z zasobów wodnych, przyczyniając się w ten sposób do realizacji celów środowiskowych niniejszej dyrektywy,

– odpowiedni udział różnych użytkowników wody, podzielonych co najmniej na przemysł, gospodarstwa domowe i rolnictwo, w pokryciu kosztów usług wodnych, w oparciu o analizę ekonomiczną przeprowadzoną zgodnie z załącznikiem III i z uwzględnieniem zasady „zanieczyszczający płaci”.

Państwa członkowskie mogą przy tym uwzględniać skutki społeczne, środowiskowe i gospodarcze odbudowy, a także warunki geograficzne i klimatyczne danego regionu lub regionów.

2. #

Państwa członkowskie składają w planach gospodarowania wodami w dorzeczu sprawozdania dotyczące planowanych kroków w kierunku wdrożenia ust. 1, które przyczynią się do osiągnięcia celów środowiskowych niniejszej dyrektywy, a także dotyczące wkładu różnych użytkowników wody w odzyskiwanie kosztów usług wodnych.

3. #

Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie uniemożliwia finansowania poszczególnych środków zapobiegawczych lub naprawczych służących osiągnięciu celów niniejszej dyrektywy.

4. #

Państwa członkowskie nie naruszają niniejszej dyrektywy, jeżeli zgodnie z ustalonymi praktykami zdecydują się nie stosować postanowień ust. 1 zdanie drugie, a w tym celu odpowiednich postanowień ust. 2, w odniesieniu do danej działalności związanej z użytkowaniem wody, jeżeli nie zagraża to celom i osiągnięciu celów niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie zgłaszają powody niepełnego stosowania ust. 1 zdanie drugie w planach gospodarowania wodami w dorzeczu.

Artykuł 10  Połączone podejście do źródeł punktowych i rozproszonych #

1. #

Państwa członkowskie zapewniają, aby wszystkie zrzuty, o których mowa w ust. 2, do wód powierzchniowych były kontrolowane zgodnie z łączonym podejściem określonym w niniejszym artykule.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie i/lub wdrożenie:

a) kontrole emisji oparte na najlepszych dostępnych technikach lub

b) odpowiednie dopuszczalne wartości emisji lub

(c) w przypadku oddziaływań rozproszonych środki kontroli obejmują, w stosownych przypadkach, najlepsze praktyki środowiskowe

określono w:

– Dyrektywa Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli(19),

– Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych(20),

– Dyrektywa Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotycząca ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego(21),

– dyrektyw przyjętych zgodnie z artykułem 16 niniejszej dyrektywy,

– dyrektywy wymienione w załączniku IX,

– wszelkie inne stosowne przepisy wspólnotowe

Najpóźniej 12 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, chyba że w odpowiednich przepisach określono inaczej.

3. #

W przypadku gdy cel jakościowy lub norma jakościowa, ustanowione zgodnie z niniejszą dyrektywą, w dyrektywach wymienionych w załączniku IX lub zgodnie z innymi przepisami wspólnotowymi, wymagają bardziej rygorystycznych warunków niż te, które wynikałyby ze stosowania ust. 2, należy odpowiednio ustanowić bardziej rygorystyczne kontrole emisji.

Artykuł 11  Program działań #

1. #

Każde Państwo Członkowskie zapewnia ustanowienie dla każdego obszaru dorzecza lub dla części międzynarodowego obszaru dorzecza na swoim terytorium programu środków, biorąc pod uwagę wyniki analiz wymaganych na mocy artykułu 5, w celu osiągnięcia celów ustanowionych na mocy artykułu 4. Takie programy środków mogą odnosić się do środków wynikających z ustawodawstwa przyjętego na poziomie krajowym i obejmującego całe terytorium Państwa Członkowskiego. W stosownych przypadkach Państwo Członkowskie może przyjąć środki mające zastosowanie do wszystkich obszarów dorzecza i/lub części międzynarodowych obszarów dorzecza znajdujących się na jego terytorium.

2. #

Każdy program środków obejmuje środki „podstawowe” określone w ust. 3 oraz, w razie potrzeby, środki „uzupełniające”.

3. #

„Podstawowe środki” oznaczają minimalne wymagania, które należy spełnić i składają się z:

a) środki niezbędne do wdrożenia prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego ochrony wód, w tym środki wymagane na mocy prawodawstwa określonego w art. 10 i w części A załącznika VI;

b) środki uznane za właściwe dla celów art. 9;

c) środki służące propagowaniu efektywnego i zrównoważonego wykorzystania wody w celu uniknięcia zagrożenia dla osiągnięcia celów określonych w art. 4;

d) środki służące spełnieniu wymogów określonych w art. 7, w tym środki służące ochronie jakości wody w celu obniżenia poziomu oczyszczania wymaganego do produkcji wody pitnej;

(e) kontrole poboru słodkiej wody powierzchniowej i wód podziemnych oraz gromadzenia słodkiej wody powierzchniowej, w tym rejestr lub rejestry poboru wody i wymóg uprzedniego zezwolenia na pobór i gromadzenie. Kontrole te podlegają okresowemu przeglądowi i, w razie potrzeby, aktualizacji. Państwa członkowskie mogą zwolnić z tych kontroli pobory lub gromadzenie, które nie mają znaczącego wpływu na stan wód;

(f) kontrole, w tym wymóg uprzedniego zezwolenia na sztuczne zasilanie lub powiększanie zbiorników wód podziemnych. Używana woda może pochodzić z dowolnych wód powierzchniowych lub podziemnych, pod warunkiem że korzystanie ze źródła nie zagraża osiągnięciu celów środowiskowych ustalonych dla źródła lub zasilanego lub powiększanego zbiornika wód podziemnych. Kontrole te podlegają okresowemu przeglądowi i, w razie potrzeby, aktualizacji;

g) w przypadku zrzutów ze źródeł punktowych mogących powodować zanieczyszczenie – wymóg uprzedniej regulacji, takiej jak zakaz wprowadzania zanieczyszczeń do wody lub uprzednie zezwolenie lub rejestracja oparta na ogólnych wiążących zasadach, ustanawiających kontrole emisji dla danych zanieczyszczeń, w tym kontrole zgodne z artykułami 10 i 16. Kontrole te podlegają okresowemu przeglądowi i, w razie potrzeby, aktualizacji;

(h) w przypadku źródeł rozproszonych, które mogą powodować zanieczyszczenie, środki zapobiegające lub kontrolujące wprowadzanie zanieczyszczeń. Kontrole mogą mieć formę wymogu wcześniejszej regulacji, takiej jak zakaz wprowadzania zanieczyszczeń do wody, wcześniejszego zezwolenia lub rejestracji w oparciu o ogólne wiążące zasady, jeżeli taki wymóg nie jest w inny sposób przewidziany w prawodawstwie wspólnotowym. Kontrole te podlegają okresowemu przeglądowi i, w razie potrzeby, aktualizacji;

(i) w przypadku jakichkolwiek innych znaczących negatywnych oddziaływań na stan wód określonych na mocy artykułu 5 i załącznika II, w szczególności środki mające na celu zapewnienie, że warunki hydromorfologiczne zbiorników wodnych są zgodne z osiągnięciem wymaganego stanu ekologicznego lub dobrego potencjału ekologicznego dla zbiorników wodnych wyznaczonych jako sztuczne lub silnie zmienione. Kontrole w tym celu mogą przyjąć formę wymogu uprzedniej autoryzacji lub rejestracji w oparciu o ogólne wiążące zasady, jeżeli taki wymóg nie jest w inny sposób przewidziany w prawodawstwie wspólnotowym. Takie kontrole podlegają okresowemu przeglądowi i, w razie potrzeby, aktualizacji;

j) zakaz bezpośrednich zrzutów zanieczyszczeń do wód podziemnych, z zastrzeżeniem następujących postanowień:

Państwa członkowskie mogą zezwolić na ponowne wtłoczenie do tego samego zasobu wodonośnego wody wykorzystywanej do celów geotermalnych.

Mogą również zezwolić, określając warunki, na:

– wstrzykiwanie wody zawierającej substancje powstałe w wyniku operacji poszukiwania i wydobywania węglowodorów lub działalności górniczej oraz wstrzykiwanie wody ze względów technicznych do formacji geologicznych, z których wydobywano węglowodory lub inne substancje, lub do formacji geologicznych, które z przyczyn naturalnych są trwale nieprzydatne do innych celów. Takie wstrzykiwanie nie może zawierać substancji innych niż te powstałe w wyniku powyższych operacji,

– ponowne zatłaczanie wód gruntowych pompowanych z kopalń i kamieniołomów lub związanych z budową lub utrzymaniem obiektów inżynierii lądowej i wodnej,

– wtłaczanie gazu ziemnego lub gazu płynnego (LPG) w celu składowania do formacji geologicznych, które z przyczyn naturalnych są trwale nieprzydatne do innych celów,

– wtłaczanie gazu ziemnego lub skroplonego gazu ziemnego (LPG) w celu składowania do innych formacji geologicznych, jeżeli istnieje nadrzędna potrzeba zapewnienia bezpieczeństwa dostaw gazu, a wtłaczanie jest takie, że zapobiega jakiemukolwiek obecnemu lub przyszłemu niebezpieczeństwu pogorszenia jakości wód podziemnych, do których są one wtłaczane,

– prace budowlane, inżynieryjne i budowlane oraz podobne działania na ziemi lub w ziemi, które mają kontakt z wodami gruntowymi. W tym celu Państwa Członkowskie mogą ustalić, że takie działania mają być traktowane jako zatwierdzone, pod warunkiem że są prowadzone zgodnie z ogólnymi wiążącymi zasadami opracowanymi przez Państwo Członkowskie w odniesieniu do takich działań,

– zrzuty małych ilości substancji w celach naukowych, w celu charakterystyki, ochrony lub rekultywacji zbiorników wodnych, w ilościach ściśle niezbędnych do realizacji tych celów

pod warunkiem, że takie zrzuty nie zagrażają osiągnięciu celów środowiskowych ustalonych dla danego zbiornika wód podziemnych;

k) zgodnie z działaniami podjętymi na podstawie art. 16 – środki mające na celu wyeliminowanie zanieczyszczenia wód powierzchniowych substancjami określonymi w wykazie substancji priorytetowych uzgodnionym na podstawie art. 16 ust. 2 oraz stopniowe zmniejszanie zanieczyszczenia innymi substancjami, które w przeciwnym razie uniemożliwiałyby państwom członkowskim osiągnięcie celów dotyczących zbiorników wód powierzchniowych określonych w art. 4;

(l) wszelkie środki niezbędne do zapobiegania znacznym stratom zanieczyszczeń z instalacji technicznych oraz do zapobiegania przypadkowym zanieczyszczeniom, na przykład w wyniku powodzi, i/lub ograniczania ich skutków, w tym poprzez systemy wykrywania takich zdarzeń lub ostrzegania o nich, w tym, w przypadku wypadków, których nie można było racjonalnie przewidzieć, wszelkie odpowiednie środki mające na celu ograniczenie ryzyka dla ekosystemów wodnych.

4. #

Środki „uzupełniające” to środki zaprojektowane i wdrożone w uzupełnieniu do środków podstawowych, których celem jest osiągnięcie celów określonych zgodnie z artykułem 4. Część B załącznika VI zawiera niewyłączną listę takich środków.

Państwa członkowskie mogą również przyjąć dalsze środki uzupełniające w celu zapewnienia dodatkowej ochrony lub poprawy stanu wód objętych niniejszą dyrektywą, w tym w ramach wdrażania stosownych umów międzynarodowych, o których mowa w art. 1.

5. #

Jeżeli dane z monitoringu lub inne dane wskazują, że osiągnięcie celów określonych w art. 4 dla danego akwenu jest mało prawdopodobne, państwo członkowskie zapewnia, aby:

– badane są przyczyny ewentualnej awarii,

– odpowiednie zezwolenia i pozwolenia są w razie potrzeby badane i poddawane przeglądowi,

– programy monitorowania są w razie potrzeby poddawane przeglądowi i dostosowywane,

– ustanowiono dodatkowe środki, które mogą być niezbędne do osiągnięcia tych celów, w tym, w stosownych przypadkach, ustanowiono bardziej rygorystyczne normy jakości środowiska zgodnie z procedurami określonymi w załączniku V.

Jeżeli przyczyny te są wynikiem okoliczności naturalnych lub siły wyższej, które mają charakter wyjątkowy i których nie można było w racjonalny sposób przewidzieć, w szczególności ekstremalnych powodzi i długotrwałych susz, państwo członkowskie może stwierdzić, że dodatkowe środki nie są wykonalne, z zastrzeżeniem art. 4 ust. 6.

6. #

Wdrażając środki zgodnie z ust. 3, Państwa Członkowskie podejmują wszelkie właściwe kroki, aby nie zwiększać zanieczyszczenia wód morskich. Bez uszczerbku dla obowiązujących przepisów, stosowanie środków podjętych zgodnie z ust. 3 nie może w żadnym wypadku prowadzić, bezpośrednio lub pośrednio, do zwiększonego zanieczyszczenia wód powierzchniowych. Wymogu tego nie stosuje się, jeżeli skutkowałoby to zwiększonym zanieczyszczeniem środowiska jako całości.

7. #

Programy środków ustanawia się najpóźniej w terminie dziewięciu lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, a wszystkie środki uruchamia się najpóźniej w terminie dwunastu lat od tej daty.

8. #

Programy środków podlegają przeglądowi i, w razie potrzeby, aktualizacji najpóźniej 15 lat po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy, a następnie co sześć lat. Wszelkie nowe lub zmienione środki ustanowione na podstawie zaktualizowanego programu są wdrażane w ciągu trzech lat od ich ustanowienia.

Artykuł 12  Kwestie, których nie można rozwiązać na szczeblu państw członkowskich #

1. #

Jeżeli państwo członkowskie zidentyfikuje problem, który ma wpływ na zarządzanie jego zasobami wodnymi, ale nie może zostać przez nie rozwiązany, może zgłosić ten problem Komisji i każdemu innemu zainteresowanemu państwu członkowskiemu oraz wydać zalecenia w celu jego rozwiązania.

2. #

Komisja odpowiada na wszelkie sprawozdania lub zalecenia Państw członkowskich w terminie sześciu miesięcy.

Artykuł 13  Plany zarządzania dorzeczem #

1. #

Państwa członkowskie zapewniają opracowanie planu gospodarowania wodami dorzecza dla każdego obszaru dorzecza położonego w całości na ich terytorium.

2. #

W przypadku międzynarodowego obszaru dorzecza w całości leżącego we Wspólnocie, Państwa Członkowskie zapewniają koordynację w celu opracowania jednego międzynarodowego planu zarządzania dorzeczem. W przypadku gdy taki międzynarodowy plan zarządzania dorzeczem nie zostanie opracowany, Państwa Członkowskie opracowują plany zarządzania dorzeczem obejmujące co najmniej te części międzynarodowego obszaru dorzecza, które znajdują się na ich terytorium, aby osiągnąć cele niniejszej Dyrektywy.

3. #

W przypadku międzynarodowego obszaru dorzecza wykraczającego poza granice Wspólnoty Państwa Członkowskie podejmują wysiłki w celu opracowania jednolitego planu gospodarowania dorzeczem, a jeżeli nie jest to możliwe, plan ten obejmuje co najmniej część międzynarodowego obszaru dorzecza leżącą na terytorium zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

4. #

Plan gospodarowania wodami dorzecza powinien zawierać informacje wyszczególnione w załączniku VII.

5. #

Plany zarządzania dorzeczem mogą być uzupełniane poprzez opracowanie bardziej szczegółowych programów i planów zarządzania dla poddorzecza, sektora, problemu lub typu wody, aby zająć się konkretnymi aspektami zarządzania wodą. Wdrożenie tych środków nie zwalnia Państw Członkowskich z żadnych zobowiązań wynikających z pozostałej części niniejszej Dyrektywy.

6. #

Plany gospodarowania wodami dorzecza publikuje się najpóźniej w terminie dziewięciu lat od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

7. #

Plany gospodarowania wodami w dorzeczu podlegają przeglądowi i aktualizacji najpóźniej 15 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, a następnie co sześć lat.

Artykuł 14  Informacja publiczna i konsultacje #

1. #

Państwa członkowskie zachęcają do aktywnego udziału wszystkich zainteresowanych stron we wdrażaniu niniejszej dyrektywy, w szczególności w opracowywaniu, przeglądaniu i aktualizowaniu planów zarządzania dorzeczem. Państwa członkowskie zapewniają, aby dla każdego obszaru dorzecza publikowały i udostępniały do ​​zgłaszania uwag opinii publicznej, w tym użytkownikom:

a) harmonogram i program prac nad opracowaniem planu, w tym oświadczenie o środkach konsultacyjnych, które należy podjąć, co najmniej trzy lata przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy plan;

b) tymczasowy przegląd istotnych problemów związanych z gospodarką wodną zidentyfikowanych w dorzeczu, co najmniej dwa lata przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy plan;

c) kopie projektów planu gospodarowania wodami dorzecza, co najmniej na rok przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy plan.

Na żądanie udostępniane będą dokumenty i informacje stanowiące podstawę opracowania projektu planu gospodarowania wodami w dorzeczu.

2. #

Państwa członkowskie zapewniają co najmniej sześć miesięcy na przedstawienie pisemnych uwag do tych dokumentów, aby umożliwić aktywne zaangażowanie i konsultacje.

3. #

Ustępy 1 i 2 stosuje się odpowiednio do zaktualizowanych planów gospodarowania wodami w dorzeczu.

Artykuł 15  Raportowanie #

1. #

Państwa członkowskie przesyłają Komisji i każdemu innemu zainteresowanemu państwu członkowskiemu kopie planów gospodarowania wodami w dorzeczu oraz wszystkich kolejnych aktualizacji w terminie trzech miesięcy od ich opublikowania:

a) w przypadku obszarów dorzeczy położonych w całości na terytorium państwa członkowskiego – wszystkie plany gospodarowania rzekami obejmujące terytorium danego państwa i opublikowane zgodnie z art. 13;

b) w przypadku międzynarodowych obszarów dorzeczy co najmniej część planów gospodarowania wodami dorzecza obejmująca terytorium państwa członkowskiego.

2. #

Państwa członkowskie składają sprawozdania podsumowujące:

– analiz wymaganych na mocy artykułu 5 oraz

– programy monitorowania opracowane na podstawie artykułu 8

podejmowane na potrzeby pierwszego planu gospodarowania dorzeczem w ciągu trzech miesięcy od ich ukończenia.

3. #

Państwa członkowskie składają w terminie trzech lat od opublikowania każdego planu gospodarowania wodami w dorzeczu lub jego aktualizacji zgodnie z art. 13 sprawozdanie tymczasowe opisujące postępy w realizacji zaplanowanego programu środków.

Artykuł 16  Strategie przeciwdziałania zanieczyszczeniu wody #

1. #

Parlament Europejski i Rada przyjmują szczególne środki przeciwko zanieczyszczeniu wody przez poszczególne zanieczyszczenia lub grupy zanieczyszczeń stanowiące znaczne ryzyko dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem, w tym takie ryzyko dla wód wykorzystywanych do poboru wody pitnej. W przypadku tych zanieczyszczeń środki mają na celu stopniową redukcję, a w przypadku priorytetowych substancji niebezpiecznych, zgodnie z definicją w art. 2 ust. 30, zaprzestanie lub stopniowe wyeliminowanie zrzutów, emisji i strat. Takie środki przyjmuje się działając na podstawie wniosków przedstawionych przez Komisję zgodnie z procedurami określonymi w Traktacie.

2. #

Komisja przedkłada wniosek zawierający listę substancji priorytetowych wybranych spośród tych, które stanowią znaczne ryzyko dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem. Substancje są priorytetowo traktowane do podjęcia działań na podstawie ryzyka dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem, zidentyfikowanego przez:

a) ocena ryzyka przeprowadzona zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93(22), dyrektywą Rady 91/414/EWG(23) i dyrektywą 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(24) lub

b) ukierunkowana ocena ryzyka (zgodnie z metodologią rozporządzenia (EWG) nr 793/93) skupiająca się wyłącznie na ekotoksyczności dla środowiska wodnego i na toksyczności dla ludzi poprzez środowisko wodne.

Jeżeli jest to konieczne w celu dotrzymania harmonogramu określonego w ust. 4, substancje ustala się według priorytetów działań na podstawie ryzyka dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem, określonego za pomocą uproszczonej procedury oceny ryzyka opartej na zasadach naukowych, ze szczególnym uwzględnieniem:

– dowody dotyczące wewnętrznego zagrożenia danej substancji, a w szczególności jej ekotoksyczności dla środowiska wodnego i toksyczności dla ludzi poprzez drogi narażenia wodnego, oraz

– dowody z monitoringu powszechnego skażenia środowiska oraz

– inne sprawdzone czynniki, które mogą wskazywać na możliwość wystąpienia szerokiego skażenia środowiska, takie jak produkcja lub wielkość wykorzystania danej substancji oraz wzorce jej wykorzystania.

3. #

Wniosek Komisji powinien również określać priorytetowe substancje niebezpieczne. Czyniąc to, Komisja bierze pod uwagę wybór substancji budzących obawy dokonany w odpowiednim prawodawstwie wspólnotowym dotyczącym substancji niebezpiecznych lub odpowiednich umowach międzynarodowych.

4. #

Komisja dokonuje przeglądu przyjętego wykazu substancji priorytetowych najpóźniej cztery lata po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy, a następnie co najmniej co cztery lata, i w stosownych przypadkach przedstawia wnioski.

5. #

Przygotowując swój wniosek, Komisja bierze pod uwagę zalecenia Komitetu Naukowego ds. Toksyczności, Ekotoksyczności i Środowiska, Państw Członkowskich, Parlamentu Europejskiego, Europejskiej Agencji Środowiska, programów badawczych Wspólnoty, organizacji międzynarodowych, których Wspólnota jest stroną, europejskich organizacji biznesowych, w tym organizacji reprezentujących małe i średnie przedsiębiorstwa, europejskich organizacji ochrony środowiska, a także inne istotne informacje, które zwrócą jej uwagę.

6. #

W odniesieniu do substancji priorytetowych Komisja przedstawia wnioski dotyczące kontroli w odniesieniu do:

– stopniowe ograniczanie zrzutów, emisji i strat substancji, których to dotyczy, a w szczególności

– zaprzestanie lub stopniowe wycofywanie zrzutów, emisji i strat substancji zidentyfikowanych zgodnie z ust. 3, w tym odpowiedni harmonogram działań. Harmonogram nie może przekroczyć 20 lat od przyjęcia tych propozycji przez Parlament Europejski i Radę zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.

W ten sposób określi odpowiedni, opłacalny i proporcjonalny poziom oraz kombinację kontroli produktu i procesu zarówno dla źródeł punktowych, jak i rozproszonych oraz uwzględni jednolite w całej Wspólnocie wartości graniczne emisji dla kontroli procesu. W stosownych przypadkach działania na poziomie Wspólnoty w zakresie kontroli procesu mogą być ustanawiane dla poszczególnych sektorów. W przypadku gdy kontrole produktu obejmują przegląd stosownych zezwoleń wydanych na mocy dyrektywy 91/414/EWG i dyrektywy 98/8/WE, takie przeglądy przeprowadza się zgodnie z postanowieniami tych dyrektyw. Każda propozycja kontroli określa ustalenia dotyczące ich przeglądu, aktualizacji i oceny ich skuteczności.

7. #

Komisja przedstawia propozycje norm jakości mających zastosowanie do stężeń substancji priorytetowych w wodach powierzchniowych, osadach lub biocie.

8. #

Komisja przedkłada wnioski, zgodnie z ust. 6 i 7, co najmniej dotyczące kontroli emisji dla źródeł punktowych i norm jakości środowiska w ciągu dwóch lat od umieszczenia danej substancji na liście substancji priorytetowych. W przypadku substancji uwzględnionych na pierwszym wykazie substancji priorytetowych, w przypadku braku porozumienia na poziomie Wspólnoty w ciągu sześciu lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie ustanawiają normy jakości środowiska dla tych substancji dla wszystkich wód powierzchniowych dotkniętych zrzutami tych substancji oraz kontrole głównych źródeł takich zrzutów, w oparciu między innymi o rozważenie wszystkich technicznych opcji redukcji. W przypadku substancji uwzględnionych następnie na liście substancji priorytetowych, w przypadku braku porozumienia na poziomie Wspólnoty, Państwa Członkowskie podejmują takie działania pięć lat od daty umieszczenia na liście.

9. #

Komisja może przygotowywać strategie przeciwdziałania zanieczyszczeniu wody innymi zanieczyszczeniami lub grupami zanieczyszczeń, w tym zanieczyszczeniom będącym wynikiem wypadków.

10. #

Przygotowując swoje propozycje na mocy ust. 6 i 7, Komisja dokonuje również przeglądu wszystkich dyrektyw wymienionych w załączniku IX. Do terminu określonego w ust. 8 Komisja proponuje przegląd kontroli w załączniku IX dla wszystkich substancji, które są zawarte w wykazie substancji priorytetowych, i proponuje odpowiednie środki, w tym możliwe uchylenie kontroli na mocy załącznika IX dla wszystkich pozostałych substancji.

Wszystkie kontrole zawarte w załączniku IX, w odniesieniu do których proponuje się wprowadzenie zmian, tracą moc do dnia wejścia w życie tych zmian.

11. #

Wykaz substancji priorytetowych, o których mowa w ust. 2 i 3, zaproponowany przez Komisję, po jego przyjęciu przez Parlament Europejski i Radę, staje się załącznikiem X do niniejszej dyrektywy. Jego rewizja, o której mowa w ust. 4, odbywa się zgodnie z tą samą procedurą.

Artykuł 17  Strategie zapobiegania zanieczyszczeniom wód gruntowych i ich kontroli #

1. #

Parlament Europejski i Rada przyjmują szczególne środki w celu zapobiegania zanieczyszczeniu wód podziemnych i kontroli tego zanieczyszczenia. Środki te mają na celu osiągnięcie celu dobrego stanu chemicznego wód podziemnych zgodnie z artykułem 4(1)(b) i są przyjmowane, działając na wniosek przedstawiony w ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy, przez Komisję zgodnie z procedurami określonymi w Traktacie.

2. #

Proponując środki, Komisja bierze pod uwagę analizę przeprowadzoną zgodnie z artykułem 5 i załącznikiem II. Takie środki są proponowane wcześniej, jeśli dostępne są dane i obejmują:

a) kryteria oceny dobrego stanu chemicznego wód podziemnych zgodnie z załącznikiem II pkt 2.2 oraz załącznikiem V pkt 2.3.2 i 2.4.5;

b) kryteria identyfikacji znaczących i trwałych trendów wzrostowych oraz określania punktów początkowych odwrócenia trendu, które należy stosować zgodnie z załącznikiem V 2.4.4.

3. #

Środki wynikające z zastosowania ust. 1 włącza się do programów środków wymaganych na mocy art. 11.

4. #

W przypadku braku kryteriów przyjętych na mocy ust. 2 na poziomie Wspólnoty, Państwa Członkowskie ustanawiają odpowiednie kryteria najpóźniej w ciągu pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

5. #

W przypadku braku kryteriów przyjętych na mocy ust. 4 na szczeblu krajowym, odwrócenie trendu przyjmuje za punkt wyjścia maksymalnie 75 % poziomu norm jakości określonych w obowiązujących przepisach wspólnotowych mających zastosowanie do wód podziemnych.

Artykuł 18  Sprawozdanie Komisji #

1. #

Komisja publikuje sprawozdanie dotyczące wdrażania niniejszej dyrektywy najpóźniej 12 lat po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy, a następnie co sześć lat i przedkłada je Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

2. #

Sprawozdanie powinno zawierać:

a) przegląd postępów we wdrażaniu dyrektywy;

b) przegląd stanu wód powierzchniowych i podziemnych we Wspólnocie przeprowadzany we współpracy z Europejską Agencją Środowiska;

c) badanie planów gospodarowania dorzeczem przedłożonych zgodnie z artykułem 15, obejmujące sugestie dotyczące udoskonalenia przyszłych planów;

d) podsumowanie odpowiedzi na każde ze sprawozdań lub zaleceń przekazanych Komisji przez Państwa Członkowskie zgodnie z art. 12;

e) podsumowanie wszelkich propozycji, środków kontroli i strategii opracowanych na podstawie artykułu 16;

f) podsumowanie odpowiedzi na uwagi Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące poprzednich sprawozdań z wdrażania.

3. #

Komisja publikuje również sprawozdanie z postępów we wdrażaniu oparte na sprawozdaniach podsumowujących składanych przez Państwa Członkowskie zgodnie z art. 15 ust. 2 i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu i Państwom Członkowskim najpóźniej dwa lata po datach, o których mowa w art. 5 i 8.

4. #

Komisja w ciągu trzech lat od opublikowania każdego sprawozdania na mocy ust. 1 publikuje sprawozdanie okresowe opisujące postępy w realizacji na podstawie sprawozdań okresowych Państw Członkowskich, o których mowa w art. 15 ust. 3. Sprawozdanie to jest przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. #

Komisja zwołuje w razie potrzeby, zgodnie z cyklem sprawozdawczym, konferencję zainteresowanych stron z każdego z Państw Członkowskich w sprawie polityki wodnej Wspólnoty, aby przedstawić uwagi na temat sprawozdań Komisji z wdrażania i wymienić się doświadczeniami.

W spotkaniu powinni wziąć udział przedstawiciele właściwych organów, Parlamentu Europejskiego, organizacji pozarządowych, partnerów społecznych i gospodarczych, organizacji konsumenckich, środowiska akademickiego i inni eksperci.

Artykuł 19  Plany przyszłych działań wspólnotowych #

1. #

Komisja raz w roku przedstawia Komitetowi, o którym mowa w art. 21, w celach informacyjnych orientacyjny plan środków mających wpływ na przepisy dotyczące wody, które zamierza zaproponować w niedalekiej przyszłości, w tym wszelkie wynikające z wniosków środki kontroli i strategie opracowane na mocy art. 16. Komisja dokonuje pierwszej takiej prezentacji najpóźniej dwa lata po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

2. #

Komisja dokona przeglądu niniejszej dyrektywy najpóźniej 19 lat po dacie jej wejścia w życie i zaproponuje wszelkie niezbędne zmiany.

Artykuł 20  Dostosowania techniczne dyrektywy #

1. #

Załączniki I, III oraz sekcja 1.3.6 załącznika V mogą zostać dostosowane do postępu naukowo-technicznego zgodnie z procedurami określonymi w artykule 21, z uwzględnieniem okresów przeglądu i aktualizacji planów zarządzania dorzeczem, o których mowa w artykule 13. W razie potrzeby Komisja może przyjąć wytyczne dotyczące wdrażania załączników II i V zgodnie z procedurami określonymi w artykule 21.

2. #

Do celów przesyłania i przetwarzania danych, w tym danych statystycznych i kartograficznych, formaty techniczne na potrzeby ust. 1 mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurami określonymi w art. 21.

Artykuł 21  Komisja regulacyjna #

1. #

Komisję wspomaga komitet (zwany dalej „Komitetem”).

2. #

W przypadku powołania się na niniejszy artykuł stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem postanowień jej art. 8.

Okres określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. #

Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 22  Uchylenia i przepisy przejściowe #

1. #

Poniższe przepisy tracą moc ze skutkiem od dnia siedmiu lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy:

– Dyrektywa 75/440/EWG z dnia 16 czerwca 1975 r. dotycząca wymaganej jakości wód powierzchniowych przeznaczonych do poboru wody pitnej w Państwach Członkowskich(25),

– Decyzja Rady 77/795/EWG z dnia 12 grudnia 1977 r. ustanawiająca wspólną procedurę wymiany informacji w sprawie jakości powierzchniowych wód słodkich we Wspólnocie(26),

– Dyrektywa Rady 79/869/EWG z dnia 9 października 1979 r. dotycząca metod pomiaru i częstotliwości pobierania próbek oraz analizy wód powierzchniowych przeznaczonych do poboru wody pitnej w Państwach Członkowskich(27).

2. #

Poniższe przepisy tracą moc ze skutkiem po upływie 13 lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy:

– Dyrektywa Rady 78/659/EWG z dnia 18 lipca 1978 r. w sprawie jakości wód słodkich wymagających ochrony lub poprawy w celu podtrzymania życia ryb(28),

– Dyrektywa Rady 79/923/EWG z dnia 30 października 1979 r. w sprawie wymaganej jakości wód, w których żyją skorupiaki(29),

– Dyrektywa Rady 80/68/EWG z dnia 17 grudnia 1979 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem spowodowanym przez niektóre substancje niebezpieczne,

– Dyrektywa 76/464/EWG, z wyjątkiem art. 6, który traci moc z dniem wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

3. #

Do dyrektywy 76/464/EWG stosuje się następujące przepisy przejściowe:

a) wykaz substancji priorytetowych przyjęty na podstawie art. 16 niniejszej dyrektywy zastępuje wykaz substancji priorytetowych zawarty w komunikacie Komisji do Rady z dnia 22 czerwca 1982 r.;

b) do celów art. 7 dyrektywy 76/464/EWG państwa członkowskie mogą stosować zasady dotyczące identyfikacji problemów związanych z zanieczyszczeniem i substancji je powodujących, ustanawiania norm jakości i przyjmowania środków ustanowionych w niniejszej dyrektywie.

4. #

Cele środowiskowe określone w art. 4 i normy jakości środowiska ustanowione w załączniku IX i zgodnie z art. 16 ust. 7 oraz przez państwa członkowskie na mocy załącznika V w odniesieniu do substancji nieznajdujących się na liście substancji priorytetowych i na mocy art. 16 ust. 8 w odniesieniu do substancji priorytetowych, dla których nie ustalono norm wspólnotowych, uznaje się za normy jakości środowiska na potrzeby art. 2 pkt 7 i art. 10 dyrektywy 96/61/WE.

5. #

Jeżeli substancja znajdująca się na liście substancji priorytetowych przyjętej zgodnie z art. 16 nie jest uwzględniona w załączniku VIII do niniejszej dyrektywy lub w załączniku III do dyrektywy 96/61/WE, zostaje do nich dodana.

6. #

W przypadku zbiorników wód powierzchniowych cele środowiskowe ustalone w ramach pierwszego planu gospodarowania dorzeczem, wymaganego na mocy niniejszej dyrektywy, powinny co najmniej uwzględniać normy jakości co najmniej tak rygorystyczne, jak te wymagane do wdrożenia dyrektywy 76/464/EWG.

Artykuł 23  Kary #

Państwa członkowskie ustalają kary stosowane w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Przewidziane w ten sposób kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 24  Realizacja #

1. #

Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 22 grudnia 2003 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Gdy Państwa Członkowskie przyjmują te środki, zawierają one odniesienie do niniejszej Dyrektywy lub takie odniesienie towarzyszy im przy okazji ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są ustalane przez Państwa Członkowskie.

2. #

Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty głównych przepisów prawa krajowego, które przyjmują w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł 25  Wejście w życie #

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 26  Adresaci #

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 23 października 2000 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Prezydent

N. Fontaine

W imieniu Rady

Prezydent

J. Glavany

(1) Dz.U. C 184 z 17.6.1997, s. 20.

Dz.U. C 16 z 20.1.1998, s. 14 i

Dz.U. C 108 z 7.4.1998, s. 94.

(2) Dz.U. C 355 z 21.11.1997, s. 83.

(3) Dz.U. C 180 z 11.6.1998, s. 38.

(4) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 1999 r. (Dz.U. C 150 z 28.5.1999, s. 419), potwierdzona w dniu 16 września 1999 r., oraz wspólne stanowisko Rady z dnia 22 października 1999 r. (Dz.U. C 343 z 30.11.1999, s. 1). Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 września 2000 r. i decyzja Rady z dnia 14 września 2000 r.

(5) Dz.U. C 209 z 9.8.1988, s. 3.

(6) Dz.U. C 59 z 6.3.1992, s. 2.

(7) Dz.U. C 49 z 28.2.1995, s. 1.

(8) Dz.U. L 20 z 26.1.1980, s. 43. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 91/692/EWG (Dz.U. L 377 z 31.12.1991, s. 48).

(9) Dz.U. C 355 z 25.11.1996, s. 1.

(10) Dz.U. C 281 z 26.9.1996, s. 3.

(11) Dz.U. L 73 z 16.3.1994, s. 2. 19.

(12) Dz.U. L 104 z 3.4.1998, s. 2. 1.

(13) Dz.U. L 240 z 19.9.1977, s. 1.

(14) Dz.U. L 67 z 12.3.1983, s. 2. 1.

(15) Dz.U. L 186 z 5.8.1995, s. 2. 42.

(16) Dz.U. L 229 z 30.8.1980, s. 11. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/83/WE (Dz.U. L 330 z 5.12.1998, s. 32).

(17) Dz.U. C 184 z 17.7.1999, s. 23.

(18) Dz.U. L 129 z 18.5.1976, s. 23. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 91/692/EWG (Dz.U. L 377 z 31.12.1991, s. 48).

(19) Dz.U. L 257 z 10.10.1996, s. 2. 26.

(20) Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40. Dyrektywa zmieniona dyrektywą Komisji 98/15/WE (Dz.U. L 67 z 7.3.1998, s. 29).

(21) Dz.U. L 375 z 31.12.1991, s. 2. 1.

(22) Dz.U. L 84 z 5.4.1993, s. 1.

(23) Dz.U. L 230 z 19.8.1991, s. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/47/WE (Dz.U. L 191 z 7.7.1998, s. 50).

(24) Dz.U. L 123 z 24.4.1998, s. 2. 1.

(25) Dz.U. L 194 z 25.7.1975, s. 26. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 91/692/EWG.

(26) Dz.U. L 334 z 24.12.1977, s. 29. Decyzja ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 1994 r.

(27) Dz.U. L 271 z 29.10.1979, s. 44. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem przystąpienia z 1994 r.

(28) Dz.U. L 222 z 14.8.1978, s. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem przystąpienia z 1994 r.

(29) Dz.U. L 281 z 10.11.1979, s. 47. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 91/692/EWG.

ZAŁĄCZNIK I    #

INFORMACJE WYMAGANE DO LISTY WŁAŚCIWYCH ORGANÓW #

Zgodnie z wymogiem określonym w artykule 3(8) Państwa członkowskie przekazują następujące informacje o wszystkich właściwych organach w obrębie każdego ze swoich obszarów dorzecza, a także o części każdego międzynarodowego obszaru dorzecza położonej na ich terytorium.

(i) Nazwa i adres właściwego organu – oficjalna nazwa i adres organu określonego zgodnie z artykułem 3(2).

(ii) Zasięg geograficzny obszaru dorzecza – nazwy głównych rzek w obrębie obszaru dorzecza wraz z dokładnym opisem granic obszaru dorzecza. Informacje te powinny być w miarę możliwości dostępne do wprowadzenia do systemu informacji geograficznej (GIS) i/lub systemu informacji geograficznej Komisji (GISCO).

(iii) Status prawny właściwego organu – opis statusu prawnego właściwego organu oraz, w stosownych przypadkach, streszczenie lub kopia jego statutu, umowy założycielskiej lub równoważnego dokumentu prawnego.

(iv) Obowiązki – opis obowiązków prawnych i administracyjnych każdego właściwego organu oraz jego roli w obrębie każdego obszaru dorzecza.

(v) Członkostwo – w przypadku gdy właściwy organ pełni rolę organu koordynującego dla innych właściwych organów, wymagany jest wykaz tych organów wraz ze streszczeniem relacji instytucjonalnych ustanowionych w celu zapewnienia koordynacji.

(vi) Stosunki międzynarodowe – jeżeli obszar dorzecza obejmuje terytorium więcej niż jednego Państwa członkowskiego lub obejmuje terytorium państw niebędących członkami, wymagane jest podsumowanie stosunków instytucjonalnych ustanowionych w celu zapewnienia koordynacji.

ZAŁĄCZNIK II #

1 WODY POWIERZCHNIOWE #

1.1. Charakterystyka typów zbiorników wód powierzchniowych #

Państwa członkowskie określają lokalizację i granice zbiorników wód powierzchniowych oraz przeprowadzają wstępną charakterystykę wszystkich takich zbiorników zgodnie z następującą metodologią. Państwa członkowskie mogą grupować zbiorniki wód powierzchniowych na potrzeby tej wstępnej charakterystyki.

(i) Zbiorniki wód powierzchniowych w obrębie dorzecza identyfikuje się jako należące do jednej z następujących kategorii wód powierzchniowych – rzeki, jeziora, wody przejściowe lub wody przybrzeżne – lub jako sztuczne zbiorniki wód powierzchniowych lub silnie zmienione zbiorniki wód powierzchniowych.

(ii) Dla każdej kategorii wód powierzchniowych odpowiednie zbiorniki wód powierzchniowych w obrębie dorzecza należy różnicować według typu. Typy te są zdefiniowane przy użyciu „systemu A” lub „systemu B” określonego w sekcji 1.2.

(iii) Jeżeli stosowany jest system A, zbiorniki wód powierzchniowych w obrębie dorzecza należy najpierw rozróżnić według odpowiednich ekoregionów zgodnie z obszarami geograficznymi określonymi w sekcji 1.2 i przedstawionymi na odpowiedniej mapie w załączniku XI. Następnie zbiorniki wód powierzchniowych w obrębie każdego ekoregionu należy rozróżnić według typów zbiorników wód powierzchniowych zgodnie z deskryptorami określonymi w tabelach dla systemu A.

(iv) Jeżeli stosowany jest system B, Państwa Członkowskie muszą osiągnąć co najmniej taki sam stopień zróżnicowania, jaki zostałby osiągnięty przy zastosowaniu systemu A. W związku z tym zbiorniki wód powierzchniowych w obrębie obszaru dorzecza różnicuje się na typy przy użyciu wartości dla obowiązkowych deskryptorów i takich opcjonalnych deskryptorów lub kombinacji deskryptorów, jakie są wymagane w celu zapewnienia, że ​​specyficzne dla typu warunki odniesienia biologicznego można wiarygodnie wyprowadzić.

(v) W przypadku sztucznych i silnie zmienionych zbiorników wodnych powierzchniowych różnicowanie przeprowadza się zgodnie z deskryptorami kategorii wód powierzchniowych najbardziej przypominających dany silnie zmieniony lub sztuczny zbiornik wodny.

(vi) Państwa członkowskie przekazują Komisji mapę lub mapy (w formacie GIS) przedstawiające rozmieszczenie geograficzne typów zgodnych ze stopniem zróżnicowania wymaganym w systemie A.

1.2. Ekoregiony i typy zbiorników wód powierzchniowych #

1.2.1 Rzeki

System A

>TABELA>

System B

>TABELA>

1.2.2. Jeziora

System A

>TABELA>

System B

>TABELA>

1.2.3. Wody przejściowe

System A

>TABELA>

System B

>TABELA>

1.2.4. Wody przybrzeżne

System A

>TABELA>

System B

>TABELA>

1.3. Ustalenie warunków odniesienia specyficznych dla danego typu wód powierzchniowych #

(i) Dla każdego typu zbiornika wód powierzchniowych scharakteryzowanego zgodnie z sekcją 1.1 ustala się specyficzne dla danego typu warunki hydromorfologiczne i fizykochemiczne, reprezentujące wartości elementów jakości hydromorfologicznej i fizykochemicznej określonych w pkt 1.1 załącznika V dla danego typu zbiornika wód powierzchniowych o bardzo dobrym stanie ekologicznym, zgodnie z definicją zawartą w odpowiedniej tabeli w pkt 1.2 załącznika V. Ustala się specyficzne dla danego typu warunki odniesienia biologicznego, reprezentujące wartości elementów jakości biologicznej określonych w pkt 1.1 załącznika V dla danego typu zbiornika wód powierzchniowych o bardzo dobrym stanie ekologicznym, zgodnie z definicją zawartą w odpowiedniej tabeli w pkt 1.2 załącznika V.

(ii) Przy stosowaniu procedur określonych w niniejszej sekcji do silnie zmienionych lub sztucznych zbiorników wodnych odniesienia do dobrego stanu ekologicznego należy interpretować jako odniesienia do maksymalnego potencjału ekologicznego zdefiniowanego w tabeli 1.2.5 załącznika V. Wartości maksymalnego potencjału ekologicznego dla zbiornika wodnego podlegają przeglądowi co sześć lat.

(iii) Warunki specyficzne dla typu na potrzeby punktów (i) i (ii) oraz specyficzne dla typu warunki odniesienia biologicznego mogą być oparte na przestrzeni lub modelowaniu, lub mogą być wyprowadzone przy użyciu kombinacji tych metod. W przypadku gdy nie jest możliwe zastosowanie tych metod, Państwa Członkowskie mogą wykorzystać opinię ekspertów w celu ustalenia takich warunków. Przy definiowaniu wysokiego statusu ekologicznego w odniesieniu do stężeń określonych zanieczyszczeń syntetycznych, granice wykrywalności to granice, które można osiągnąć zgodnie z dostępnymi technikami w momencie, gdy mają zostać ustalone warunki specyficzne dla typu.

(iv) W przypadku przestrzennie opartych, specyficznych dla typu, warunków odniesienia biologicznego, Państwa Członkowskie opracowują sieć odniesienia dla każdego typu zbiornika wód powierzchniowych. Sieć obejmuje wystarczającą liczbę miejsc o wysokim statusie, aby zapewnić wystarczający poziom zaufania co do wartości dla warunków odniesienia, biorąc pod uwagę zmienność wartości elementów jakości odpowiadających wysokiemu statusowi ekologicznemu dla tego typu zbiornika wód powierzchniowych oraz techniki modelowania, które mają być stosowane zgodnie z ust. (v).

(v) Specyficzne dla danego typu warunki odniesienia biologicznego oparte na modelowaniu mogą być wyprowadzone przy użyciu modeli predykcyjnych lub metod prognozowania wstecznego. Metody te muszą wykorzystywać dane historyczne, paleologiczne i inne dostępne dane oraz zapewniać wystarczający poziom pewności co do wartości warunków odniesienia, aby zapewnić, że uzyskane w ten sposób warunki są spójne i ważne dla każdego typu zbiornika wód powierzchniowych.

(vi) W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie wiarygodnych warunków odniesienia specyficznych dla typu dla elementu jakości w typie zbiornika wód powierzchniowych ze względu na wysoki stopień naturalnej zmienności tego elementu, a nie tylko w wyniku sezonowych zmian, element ten może zostać wyłączony z oceny stanu ekologicznego dla tego typu wód powierzchniowych. W takich okolicznościach Państwa Członkowskie podają powody takiego wyłączenia w planie zarządzania dorzeczem.

1.4. Identyfikacja ciśnień #

Państwa członkowskie gromadzą i przechowują informacje dotyczące rodzaju i skali znaczących oddziaływań antropogenicznych, na które narażone są zbiorniki wód powierzchniowych w każdym obszarze dorzecza, w szczególności dotyczące następujących kwestii.

Oszacowanie i identyfikacja znaczących zanieczyszczeń punktowych, w szczególności substancjami wymienionymi w załączniku VIII, pochodzących z instalacji i działalności miejskich, przemysłowych, rolniczych i innych, w oparciu między innymi o informacje zebrane w ramach:

(i) Artykuły 15 i 17 dyrektywy 91/271/EWG;

(ii) artykuły 9 i 15 dyrektywy 96/61/WE(1);

i na potrzeby wstępnego planu gospodarowania dorzeczem:

(iii) Artykuł 11 dyrektywy 76/464/EWG; i

(iv) Dyrektywy 75/440/WE, 76/160/EWG(2), 78/659/EWG i 79/923/EWG(3).

Oszacowanie i identyfikacja znaczących zanieczyszczeń ze źródeł rozproszonych, w szczególności substancjami wymienionymi w załączniku VIII, pochodzących z instalacji i działalności miejskich, przemysłowych, rolniczych i innych; w oparciu między innymi o informacje zebrane w ramach:

(i) artykuły 3, 5 i 6 dyrektywy 91/676/EWG(4);

(ii) artykuły 7 i 17 dyrektywy 91/414/EWG;

(iii) Dyrektywa 98/8/WE;

i na potrzeby pierwszego planu gospodarowania dorzeczem:

(iv) Dyrektywy 75/440/EWG, 76/160/EWG, 76/464/EWG, 78/659/EWG i 79/923/EWG.

Oszacowanie i identyfikacja znaczącego poboru wody na potrzeby miejskie, przemysłowe, rolnicze i inne, z uwzględnieniem wahań sezonowych i całkowitego rocznego zapotrzebowania, a także strat wody w systemach dystrybucyjnych.

Oszacowanie i identyfikacja wpływu znaczącej regulacji przepływu wody, w tym transferu i przekierowania wody, na ogólną charakterystykę przepływu i bilans wodny.

Identyfikacja istotnych zmian morfologicznych zbiorników wodnych.

Oszacowanie i identyfikacja innych istotnych oddziaływań antropogenicznych na stan wód powierzchniowych.

Oszacowanie wzorców użytkowania gruntów, w tym identyfikacja głównych obszarów miejskich, przemysłowych i rolniczych, a w stosownych przypadkach także łowisk i lasów.

1.5 Ocena wpływu #

Państwa członkowskie przeprowadzają ocenę podatności stanu wód powierzchniowych poszczególnych zbiorników wodnych na oddziaływania określone powyżej.

Państwa członkowskie wykorzystują informacje zebrane powyżej oraz wszelkie inne istotne informacje, w tym istniejące dane z monitoringu środowiska, do przeprowadzenia oceny prawdopodobieństwa, że ​​zbiorniki wód powierzchniowych w obszarze dorzecza nie spełnią celów w zakresie jakości środowiska określonych dla zbiorników zgodnie z art. 4. Państwa członkowskie mogą wykorzystać techniki modelowania w celu ułatwienia takiej oceny.

W przypadku części ciała, co do których ustalono, że mogą nie spełniać celów w zakresie jakości środowiska, przeprowadza się, w stosownych przypadkach, dalszą charakterystykę mającą na celu optymalizację projektu zarówno programów monitorowania wymaganych na mocy art. 8, jak i programów środków wymaganych na mocy art. 11.

2. WODY PODZIEMNE #

2.1. Charakterystyka początkowa #

Państwa członkowskie przeprowadzają wstępną charakterystykę wszystkich zbiorników wód podziemnych w celu oceny ich wykorzystania i stopnia, w jakim istnieje ryzyko, że nie spełnią celów dla każdego zbiornika wód podziemnych zgodnie z artykułem 4. Państwa członkowskie mogą grupować zbiorniki wód podziemnych na potrzeby tej wstępnej charakterystyki. Analiza ta może wykorzystywać istniejące dane hydrologiczne, geologiczne, pedologiczne, dotyczące użytkowania gruntów, zrzutów, poboru i inne, ale musi identyfikować:

– położenie i granice zbiornika lub zbiorników wód podziemnych,

– naciski, którym mogą być poddawane zbiorniki wód podziemnych, w tym:

– rozproszone źródła zanieczyszczeń

– punktowe źródła zanieczyszczeń

– abstrakcja

– sztuczne doładowanie,

– ogólny charakter warstw nadległych w obszarze zlewni, z których zbiornik wód podziemnych pobiera zasilanie,

– te zbiorniki wód podziemnych, od których bezpośrednio zależą ekosystemy wód powierzchniowych lub ekosystemy lądowe.

2.2. Dalsza charakterystyka #

Po przeprowadzeniu tej wstępnej charakterystyki państwa członkowskie przeprowadzają dalszą charakterystykę tych części wód podziemnych lub grup części wód, które zostały zidentyfikowane jako zagrożone, w celu dokonania dokładniejszej oceny znaczenia takiego ryzyka i określenia wszelkich środków, które mają być wymagane na mocy art. 11. W związku z tym charakterystyka ta obejmuje istotne informacje dotyczące wpływu działalności człowieka oraz, w stosownych przypadkach, informacje dotyczące:

– charakterystyka geologiczna zbiornika wód podziemnych, w tym wielkość i rodzaj jednostek geologicznych,

– charakterystyka hydrogeologiczna zbiornika wód podziemnych, w tym przewodność hydrauliczna, porowatość i ograniczenie,

– charakterystyka osadów powierzchniowych i gleb w zlewni, z której zasilany jest zbiornik wód podziemnych, w tym miąższość, porowatość, przewodność hydrauliczna i właściwości absorpcyjne osadów i gleb,

– charakterystyka warstwowości wód podziemnych w obrębie zbiornika wód podziemnych,

– inwentaryzacja powiązanych ze sobą systemów powierzchniowych, w tym ekosystemów lądowych i zbiorników wód powierzchniowych, z którymi zbiornik wód podziemnych jest dynamicznie powiązany,

– oszacowania kierunków i szybkości wymiany wody pomiędzy zbiornikiem wód podziemnych a towarzyszącymi mu systemami powierzchniowymi,

– wystarczające dane do obliczenia długoterminowej średniej rocznej stopy całkowitego doładowania,

– charakterystyka składu chemicznego wód podziemnych, w tym określenie wkładu działalności człowieka. Państwa członkowskie mogą stosować typologie do charakterystyki wód podziemnych przy ustalaniu naturalnych poziomów tła dla tych zbiorników wód podziemnych.

2.3. Przegląd wpływu działalności człowieka na wody podziemne #

W przypadku zbiorników wód podziemnych przekraczających granicę między dwoma lub większą liczbą państw członkowskich lub zidentyfikowanych w wyniku wstępnej charakterystyki przeprowadzonej zgodnie z ust. 2.1 jako zagrożone niespełnieniem celów określonych dla każdego zbiornika na mocy art. 4, w stosownych przypadkach dla każdego zbiornika wód podziemnych należy gromadzić i przechowywać następujące informacje:

a) lokalizację punktów w zbiorniku wód podziemnych wykorzystywanych do poboru wody, z wyjątkiem:

– punkty za pobór wody zapewniający średnio mniej niż 10 m3 na dobę, lub

– punkty poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, dostarczające średnio mniej niż 10 m3 na dobę lub obsługujące mniej niż 50 osób,

b) średnie roczne stawki poboru wody z takich punktów,

(c) skład chemiczny wody pobieranej z wód podziemnych,

d) lokalizację punktów w zbiorniku wód podziemnych, do których woda jest bezpośrednio odprowadzana,

(e) wskaźniki zrzutu w takich punktach,

f) skład chemiczny zrzutów do wód podziemnych oraz

g) użytkowanie gruntów w zlewni lub zlewniach, z których zbiornik wód podziemnych otrzymuje zasilanie, w tym dopływ zanieczyszczeń i zmiany antropogeniczne właściwości zasilania, takie jak odprowadzanie wody deszczowej i spływu poprzez uszczelnienie gruntu, sztuczne zasilanie, spiętrzanie lub drenaż.

2.4. Przegląd wpływu zmian poziomu wód gruntowych #

Państwa członkowskie identyfikują również te części wód podziemnych, dla których zgodnie z art. 4 należy określić niższe cele, w tym w wyniku uwzględnienia wpływu stanu części wód na:

(i) wody powierzchniowe i powiązane ekosystemy lądowe

(ii) regulacja gospodarki wodnej, ochrona przeciwpowodziowa i odwodnienie gruntów

(iii) rozwój człowieka.

2.5. Przegląd wpływu zanieczyszczeń na jakość wód podziemnych #

Państwa członkowskie wskazują te zbiorniki wód podziemnych, dla których zgodnie z art. 4 ust. 5 należy określić niższe cele, jeżeli w wyniku oddziaływania działalności człowieka, ustalonego zgodnie z art. 5 ust. 1, zbiornik wód podziemnych jest tak zanieczyszczony, że osiągnięcie dobrego stanu chemicznego wód podziemnych jest niewykonalne lub nieproporcjonalnie kosztowne.

(1) Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/15/WE (Dz.U. L 67 z 7.3.1998, s. 29).

(2) Dz.U. L 31 z 5.2.1976, s. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem przystąpienia z 1994 r.

(3) Dz.U. L 281 z 10.11.1979, s. 47. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 91/692/EWG (Dz.U. L 377 z 31.12.1991, s. 48).

(4) Dz.U. L 375 z 31.12.1991, s. 2. 1.

ZAŁĄCZNIK III  #

ANALIZA EKONOMICZNA #

Analiza ekonomiczna powinna zawierać wystarczającą ilość informacji o wystarczającym stopniu szczegółowości (biorąc pod uwagę koszty związane ze zbieraniem odpowiednich danych), aby:

a) dokonać stosownych obliczeń niezbędnych do uwzględnienia zasady zwrotu kosztów usług wodnych, o której mowa w art. 9, biorąc pod uwagę długoterminowe prognozy podaży i popytu na wodę w obszarze dorzecza oraz, w razie potrzeby:

– szacunki dotyczące wolumenu, cen i kosztów związanych z usługami wodnymi oraz

– szacunki odpowiednich inwestycji, w tym prognozy takich inwestycji;

b) podejmować decyzje dotyczące najbardziej opłacalnej kombinacji środków dotyczących wykorzystania wody, które mają zostać uwzględnione w programie środków na mocy art. 11, w oparciu o szacunki potencjalnych kosztów takich środków.

ZAŁĄCZNIK IV #

OBSZARY CHRONIONE #

1. #

Rejestr obszarów chronionych wymagany na podstawie art. 6 obejmuje następujące rodzaje obszarów chronionych:

(i) obszary wyznaczone do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi zgodnie z art. 7;

(ii) obszary wyznaczone do ochrony gatunków wodnych o znaczeniu gospodarczym;

(iii) zbiorniki wodne wyznaczone jako wody rekreacyjne, w tym obszary wyznaczone jako wody kąpielowe na mocy dyrektywy 76/160/EWG;

(iv) obszary wrażliwe na składniki odżywcze, w tym obszary wyznaczone jako strefy wrażliwe na mocy dyrektywy 91/676/EWG i obszary wyznaczone jako obszary wrażliwe na mocy dyrektywy 91/271/EWG; oraz

(v) obszary wyznaczone do ochrony siedlisk lub gatunków, w przypadku których utrzymanie lub poprawa stanu wód stanowi istotny czynnik ich ochrony, w tym odpowiednie obszary Natura 2000 wyznaczone na mocy dyrektywy 92/43/EWG(1) i dyrektywy 79/409/EWG(2).

2. #

Podsumowanie rejestru wymaganego w ramach planu gospodarowania dorzeczem powinno zawierać mapy wskazujące lokalizację każdego obszaru chronionego oraz opis przepisów wspólnotowych, krajowych lub lokalnych, na podstawie których zostały one wyznaczone.

(1) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 97/62/WE (Dz.U. L 305 z 8.11.1997, s. 42).

(2) Dz.U. L 103 z 25.4.1979, s. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 97/49/WE (Dz.U. L 223 z 13.8.1997, s. 9).

ZAŁĄCZNIK V #

>TABELA>

1. STAN WÓD POWIERZCHNIOWYCH #

1.1. Elementy jakościowe do klasyfikacji stanu ekologicznego #

1.1.1 Rzeki #

Elementy biologiczne

Skład i liczebność flory wodnej

Skład i liczebność fauny bezkręgowców bentonicznych

Skład, liczebność i struktura wiekowa fauny ryb

Elementy hydromorfologiczne wspierające elementy biologiczne

Reżim hydrologiczny

ilość i dynamika przepływu wody

połączenie z wodami podziemnymi

Ciągłość rzeki

Warunki morfologiczne

głębokość i szerokość rzeki

struktura i podłoże koryta rzeki

struktura strefy nadbrzeżnej

Elementy chemiczne i fizykochemiczne wspomagające elementy biologiczne

Ogólny

Warunki termiczne

Warunki natlenienia

Zasolenie

Stan zakwaszenia

Warunki odżywcze

Konkretne zanieczyszczenia

Zanieczyszczenie wszystkimi substancjami priorytetowymi zidentyfikowanymi jako zrzucane do zbiornika wodnego

Zanieczyszczenie innymi substancjami zidentyfikowanymi jako odprowadzane w znacznych ilościach do zbiornika wodnego

1.1.2. Jeziora #

Elementy biologiczne

Skład, liczebność i biomasa fitoplanktonu

Skład i liczebność innej flory wodnej

Skład i liczebność fauny bezkręgowców bentonicznych

Skład, liczebność i struktura wiekowa fauny ryb

Elementy hydromorfologiczne wspierające elementy biologiczne

Reżim hydrologiczny

ilość i dynamika przepływu wody

czas pobytu

połączenie z akwenem wód podziemnych

Warunki morfologiczne

zmienność głębokości jeziora

ilość, struktura i podłoże dna jeziora

struktura brzegu jeziora

Elementy chemiczne i fizykochemiczne wspomagające elementy biologiczne

Ogólny

Przezroczystość

Warunki termiczne

Warunki natlenienia

Zasolenie

Stan zakwaszenia

Warunki odżywcze

Konkretne zanieczyszczenia

Zanieczyszczenie wszystkimi substancjami priorytetowymi zidentyfikowanymi jako zrzucane do zbiornika wodnego

Zanieczyszczenie innymi substancjami zidentyfikowanymi jako odprowadzane w znacznych ilościach do zbiornika wodnego

1.1.3. Wody przejściowe #

Elementy biologiczne

Skład, liczebność i biomasa fitoplanktonu

Skład i liczebność innej flory wodnej

Skład i liczebność fauny bezkręgowców bentonicznych

Skład i liczebność fauny ryb

Elementy hydromorfologiczne wspomagające elementy biologiczne

Warunki morfologiczne

zmienność głębokości

ilość, struktura i podłoże złoża

struktura strefy pływów

Reżim pływowy

przepływ słodkiej wody

ekspozycja na fale

Elementy chemiczne i fizykochemiczne wspomagające elementy biologiczne

Ogólny

Przezroczystość

Warunki termiczne

Warunki natlenienia

Zasolenie

Warunki odżywcze

Konkretne zanieczyszczenia

Zanieczyszczenie wszystkimi substancjami priorytetowymi zidentyfikowanymi jako zrzucane do zbiornika wodnego

Zanieczyszczenie innymi substancjami zidentyfikowanymi jako odprowadzane w znacznych ilościach do zbiornika wodnego

1.1.4. Wody przybrzeżne #

Elementy biologiczne

Skład, liczebność i biomasa fitoplanktonu

Skład i liczebność innej flory wodnej

Skład i liczebność fauny bezkręgowców bentonicznych

Elementy hydromorfologiczne wspierające elementy biologiczne

Warunki morfologiczne

zmienność głębokości

struktura i podłoże dna morskiego

struktura strefy pływów

Reżim pływowy

kierunek dominujących prądów

ekspozycja na fale

Elementy chemiczne i fizykochemiczne wspomagające elementy biologiczne

Ogólny

Przezroczystość

Warunki termiczne

Warunki natlenienia

Zasolenie

Warunki odżywcze

Konkretne zanieczyszczenia

Zanieczyszczenie wszystkimi substancjami priorytetowymi zidentyfikowanymi jako zrzucane do zbiornika wodnego

Zanieczyszczenie innymi substancjami zidentyfikowanymi jako odprowadzane w znacznych ilościach do zbiornika wodnego

1.1.5. Sztuczne i silnie zmienione zbiorniki wodne powierzchniowe #

Elementy jakości mające zastosowanie do sztucznych i silnie zmienionych zbiorników wodnych powierzchniowych to elementy mające zastosowanie do tej z czterech kategorii naturalnych wód powierzchniowych wymienionych powyżej, która najbardziej przypomina dany silnie zmieniony lub sztuczny zbiornik wodny.

1.2. Definicje normatywne klasyfikacji stanu ekologicznego #

Tabela 1.2. Ogólna definicja rzek, jezior, wód przejściowych i wód przybrzeżnych

>TABELA>

Wody o stanie poniżej umiarkowanego zostaną sklasyfikowane jako słabe lub złe.

Wody, w których występują oznaki poważnych zmian wartości elementów jakości biologicznej danego typu zbiornika wód powierzchniowych oraz w których odpowiednie zbiorowiska biologiczne znacznie odbiegają od zbiorowisk normalnie związanych z danym typem zbiornika wód powierzchniowych w warunkach niezakłóconych, klasyfikuje się jako wody o złej jakości.

Wody, w których występują oznaki poważnych zmian wartości elementów jakości biologicznej danego typu zbiornika wód powierzchniowych oraz w których nie występują duże części odpowiednich zbiorowisk biologicznych normalnie związanych z danym typem zbiornika wód powierzchniowych w warunkach niezakłóconych, klasyfikuje się jako złe.

1.2.1. Definicje dobrego, dobrego i umiarkowanego stanu ekologicznego rzek #

Elementy jakości biologicznej

>TABELA>

Elementy jakości hydromorfologicznej

>TABELA>

Elementy jakości fizykochemicznej

>TABELA>

1.2.2. Definicje dobrego, dobrego i umiarkowanego stanu ekologicznego jezior

Elementy jakości biologicznej

>TABELA>

Elementy jakości hydromorfologicznej

>TABELA>

Elementy jakości fizykochemicznej

>TABELA>

1.2.3. Definicje dobrego, dobrego i umiarkowanego stanu ekologicznego w wodach przejściowych #

Elementy jakości biologicznej

>TABELA>

Elementy jakości hydromorfologicznej

>TABELA>

Elementy jakości fizykochemicznej

>TABELA>

1.2.4. Definicje dobrego, dobrego i umiarkowanego stanu ekologicznego wód przybrzeżnych #

Elementy jakości biologicznej

>TABELA>

Elementy jakości hydromorfologicznej

>TABELA>

Elementy jakości fizykochemicznej

>TABELA>

1.2.5. Definicje maksymalnego, dobrego i umiarkowanego potencjału ekologicznego dla silnie zmienionych lub sztucznych zbiorników wodnych #

5 (1)

1.2.6. Procedura ustalania norm jakości chemicznej przez Państwa Członkowskie #

Przy ustalaniu norm jakości środowiska dla zanieczyszczeń wymienionych w punktach 1–9 załącznika VIII w celu ochrony bioty wodnej państwa członkowskie działają zgodnie z następującymi przepisami. Normy mogą być ustalane dla wody, osadów lub bioty.

W miarę możliwości należy uzyskać zarówno dane ostre, jak i przewlekłe dla taksonów określonych poniżej, które są istotne dla danego typu zbiornika wodnego, a także dla wszelkich innych taksonów wodnych, dla których dostępne są dane. „Podstawowy zestaw” taksonów to:

– algi i/lub makrofity

– dafnie lub organizmy reprezentatywne dla wód słonych

– ryba.

Ustanawianie standardów jakości środowiska

Przy ustalaniu maksymalnego średniego stężenia rocznego stosuje się następującą procedurę:

(i) Państwa członkowskie ustalają w każdym przypadku odpowiednie współczynniki bezpieczeństwa zgodne z charakterem i jakością dostępnych danych oraz wytycznymi podanymi w sekcji 3.3.1 części II „Dokumentu zawierającego wytyczne techniczne na potrzeby dyrektywy Komisji 93/67/EWG w sprawie oceny ryzyka dla nowych zgłoszonych substancji i rozporządzenia Komisji (WE) nr 1488/94 w sprawie oceny ryzyka dla istniejących substancji” oraz współczynnikami bezpieczeństwa określonymi w poniższej tabeli:

(ii) jeżeli dostępne są dane dotyczące trwałości i bioakumulacji, należy je uwzględnić przy ustalaniu końcowej wartości normy jakości środowiska;

(iii) tak wyprowadzona norma powinna zostać porównana z dowodami z badań terenowych. W przypadku pojawienia się anomalii należy dokonać przeglądu wyprowadzenia, aby umożliwić dokładniejsze obliczenie współczynnika bezpieczeństwa;

(iv) ustalona norma podlega przeglądowi eksperckiemu i konsultacjom publicznym, w tym w celu umożliwienia dokładniejszego obliczenia współczynnika bezpieczeństwa.

1.3. Monitorowanie stanu ekologicznego i stanu chemicznego wód powierzchniowych #

Sieć monitorowania wód powierzchniowych zostanie ustanowiona zgodnie z wymogami artykułu 8. Sieć monitorowania zostanie zaprojektowana w taki sposób, aby zapewnić spójny i kompleksowy przegląd stanu ekologicznego i chemicznego w obrębie każdego dorzecza i umożliwi klasyfikację zbiorników wodnych na pięć klas zgodnie z normatywnymi definicjami zawartymi w sekcji 1.2. Państwa członkowskie dostarczą mapę lub mapy przedstawiające sieć monitorowania wód powierzchniowych w planie zarządzania dorzeczem.

Na podstawie charakterystyki i oceny oddziaływania przeprowadzonej zgodnie z artykułem 5 i załącznikiem II państwa członkowskie ustanawiają dla każdego okresu, do którego stosuje się plan zarządzania dorzeczem, program monitoringu kontrolnego i program monitoringu operacyjnego. Państwa członkowskie mogą również w niektórych przypadkach potrzebować ustanowienia programów monitoringu badawczego.

Państwa członkowskie monitorują parametry, które wskazują na status każdego istotnego elementu jakości. Wybierając parametry dla biologicznych elementów jakości, państwa członkowskie określają odpowiedni poziom taksonomiczny wymagany do osiągnięcia odpowiedniego poziomu zaufania i precyzji w klasyfikacji elementów jakości. Oszacowania poziomu zaufania i precyzji wyników dostarczanych przez programy monitorowania są podawane w planie.

1.3.1. Projektowanie monitoringu obserwacyjnego #

Cel

Państwa członkowskie ustanawiają programy monitoringu nadzorczego w celu zapewnienia informacji na temat:

– uzupełnianie i zatwierdzanie procedury oceny skutków szczegółowo opisanej w załączniku II,

– efektywnego i skutecznego projektowania przyszłych programów monitorowania,

– ocena długoterminowych zmian warunków naturalnych,

– ocena długoterminowych zmian wynikających z szeroko zakrojonej działalności antropogenicznej.

Wyniki takiego monitorowania należy poddać przeglądowi i wykorzystać, w połączeniu z procedurą oceny skutków opisaną w załączniku II, do określenia wymogów dotyczących programów monitorowania w bieżących i kolejnych planach gospodarowania dorzeczami.

Wybór punktów monitoringu

Monitorowanie nadzorujące należy przeprowadzić w wystarczającej liczbie zbiorników wód powierzchniowych, aby zapewnić ocenę ogólnego stanu wód powierzchniowych w obrębie każdego zlewni lub podzlewni w obrębie obszaru dorzecza. Wybierając te zbiorniki, Państwa Członkowskie zapewniają, że w stosownych przypadkach monitorowanie jest przeprowadzane w punktach, w których:

– natężenie przepływu wody jest znaczące w całym obszarze dorzecza, w tym w punktach na dużych rzekach, gdzie powierzchnia zlewni jest większa niż 2500 km2,

– w obrębie dorzecza występuje znaczna ilość wody, w tym duże jeziora i zbiorniki wodne,

– znaczne zbiorniki wodne przekraczają granicę państwa członkowskiego,

– miejsca te są identyfikowane zgodnie z decyzją o wymianie informacji 77/795/EWG oraz

w innych miejscach niezbędnych do oszacowania ładunku zanieczyszczeń przenoszonego przez granice Państw Członkowskich i przedostającego się do środowiska morskiego.

Wybór elementów jakościowych

Monitoring diagnostyczny należy prowadzić dla każdego miejsca monitoringu przez okres jednego roku w okresie objętym planem gospodarowania wodami dorzecza w odniesieniu do:

– parametry wskazujące na wszystkie elementy jakości biologicznej,

– parametry charakteryzujące wszystkie elementy jakości hydromorfologicznej,

– parametry wskazujące na wszystkie ogólne elementy jakości fizykochemicznej,

– zanieczyszczenia z listy priorytetowej, które są odprowadzane do dorzecza lub poddorzecza oraz

– inne zanieczyszczenia odprowadzane w znacznych ilościach do dorzecza lub poddorzecza,

chyba że poprzednie ćwiczenie monitoringu nadzoru wykazało, że dany organ osiągnął dobry stan i nie ma dowodów z przeglądu wpływu działalności człowieka w załączniku II, że wpływ na organ uległ zmianie. W takich przypadkach monitoring nadzoru przeprowadza się raz na trzy plany zarządzania dorzeczem.

1.3.2. Projektowanie monitoringu operacyjnego #

Monitorowanie operacyjne należy prowadzić w celu:

– ustalić status tych organów, które uznano za zagrożone niespełnieniem swoich celów środowiskowych, oraz

– oceniać wszelkie zmiany statusu takich podmiotów wynikające z programów środków.

Program może zostać zmieniony w trakcie obowiązywania planu gospodarowania wodami w dorzeczu w świetle informacji uzyskanych w ramach wymogów załącznika II lub w ramach niniejszego załącznika, w szczególności w celu umożliwienia zmniejszenia częstotliwości występowania oddziaływania, jeżeli okaże się, że nie jest ono znaczące lub że odpowiednie obciążenie zostało usunięte.

Wybór miejsc monitoringu

Monitorowanie operacyjne przeprowadza się dla wszystkich tych zbiorników wodnych, które na podstawie oceny oddziaływania przeprowadzonej zgodnie z załącznikiem II lub monitoringu kontrolnego zidentyfikowano jako zagrożone niespełnieniem celów środowiskowych na mocy artykułu 4 oraz dla tych zbiorników wodnych, do których odprowadzane są substancje z listy priorytetowej. Punkty monitorowania wybiera się dla substancji z listy priorytetowej zgodnie z przepisami ustanawiającymi odpowiednią normę jakości środowiska. We wszystkich innych przypadkach, w tym dla substancji z listy priorytetowej, dla których w takich przepisach nie podano żadnych konkretnych wskazówek, punkty monitorowania wybiera się w następujący sposób:

– w przypadku ciał narażonych na znaczne naciski ze źródeł punktowych, wystarczająca liczba punktów monitorowania w obrębie każdego ciała w celu oceny wielkości i wpływu źródła punktowego. W przypadku, gdy ciało jest narażone na szereg nacisków ze źródeł punktowych, punkty monitorowania mogą zostać wybrane w celu oceny wielkości i wpływu tych nacisków jako całości,

– w przypadku ciał zagrożonych znacznymi naciskami ze źródeł rozproszonych, wystarczająca liczba punktów monitorowania w obrębie wybranych ciał w celu oceny wielkości i wpływu nacisków ze źródeł rozproszonych. Wybór ciał powinien być dokonany w taki sposób, aby były reprezentatywne dla względnych ryzyk wystąpienia nacisków ze źródeł rozproszonych oraz względnych ryzyk nieosiągnięcia dobrego stanu wód powierzchniowych,

– w przypadku ciał zagrożonych znacznym naciskiem hydromorfologicznym, wystarczająca liczba punktów monitorowania w obrębie wybranych ciał w celu oceny wielkości i wpływu nacisków hydromorfologicznych. Wybór ciał powinien wskazywać na ogólny wpływ nacisku hydromorfologicznego, któremu podlegają wszystkie ciała.

Wybór elementów jakościowych

Aby ocenić skalę presji, której poddawane są zbiorniki wód powierzchniowych, Państwa Członkowskie monitorują te elementy jakości, które wskazują na presję, której poddawane są zbiorniki wód powierzchniowych. Aby ocenić wpływ tych presji, Państwa Członkowskie monitorują, w stosownych przypadkach:

– parametry wskazujące na element lub elementy jakości biologicznej najbardziej wrażliwe na naciski, którym poddawane są zbiorniki wodne,

– wszystkie substancje priorytetowe odprowadzane do środowiska oraz inne zanieczyszczenia odprowadzane w znacznych ilościach,

– parametry wskazujące na element jakości hydromorfologicznej najbardziej wrażliwy na zidentyfikowane ciśnienie.

1.3.3. Projektowanie monitoringu badawczego #

Cel

Monitorowanie badawcze należy prowadzić:

– w przypadku gdy przyczyna przekroczeń nie jest znana,

– w przypadku gdy monitorowanie kontrolne wskazuje, że cele określone w artykule 4 dla danego akwenu wodnego prawdopodobnie nie zostaną osiągnięte, a nie ustanowiono jeszcze monitorowania operacyjnego, w celu ustalenia przyczyn nieosiągnięcia przez akwen lub akweny wodne celów środowiskowych, lub

– w celu ustalenia wielkości i skutków przypadkowego zanieczyszczenia,

i poinformuje o ustanowieniu programu działań mających na celu osiągnięcie celów środowiskowych i konkretnych działań niezbędnych do zaradzenia skutkom przypadkowego zanieczyszczenia.

1.3.4. Częstotliwość monitorowania #

W okresie monitorowania nadzoru należy stosować częstotliwości monitorowania parametrów wskazujących na fizykochemiczne elementy jakości podane poniżej, chyba że większe odstępy czasu byłyby uzasadnione na podstawie wiedzy technicznej i oceny eksperckiej. W przypadku biologicznych lub hydromorfologicznych elementów jakości monitorowanie należy przeprowadzić co najmniej raz w okresie monitorowania nadzoru.

W przypadku monitorowania operacyjnego częstotliwość monitorowania wymagana dla każdego parametru jest ustalana przez Państwa Członkowskie w celu zapewnienia wystarczających danych do wiarygodnej oceny stanu odpowiedniego elementu jakości. Jako wytyczna, monitorowanie powinno odbywać się w odstępach nieprzekraczających tych podanych w poniższej tabeli, chyba że dłuższe odstępy byłyby uzasadnione na podstawie wiedzy technicznej i oceny eksperckiej.

Częstotliwości należy dobrać tak, aby osiągnąć akceptowalny poziom pewności i precyzji. Oszacowania pewności i precyzji osiągnięte przez stosowany system monitorowania należy podać w planie zarządzania dorzeczem.

Częstotliwości monitorowania należy dobierać tak, aby uwzględniały zmienność parametrów wynikającą zarówno z warunków naturalnych, jak i antropogenicznych. Czasy, w których przeprowadzany jest monitoring, należy dobierać tak, aby zminimalizować wpływ sezonowych zmian na wyniki, a tym samym zapewnić, że wyniki odzwierciedlają zmiany w zbiorniku wodnym w wyniku zmian spowodowanych antropogeniczną presją. W razie potrzeby należy przeprowadzić dodatkowy monitoring w różnych porach roku, aby osiągnąć ten cel.

1.3.5. Dodatkowe wymagania dotyczące monitorowania obszarów chronionych #

Wymagane powyżej programy monitorowania należy uzupełnić w celu spełnienia następujących wymagań:

Punkty poboru wody pitnej

Zbiorniki wód powierzchniowych określone w artykule 7, które dostarczają średnio ponad 100 m3 dziennie, zostaną wyznaczone jako miejsca monitorowania i będą podlegać takiemu dodatkowemu monitorowaniu, jakie może być konieczne do spełnienia wymogów tego artykułu. Takie zbiorniki będą monitorowane pod kątem wszystkich zrzucanych substancji priorytetowych i wszystkich innych substancji zrzucanych w znacznych ilościach, które mogą mieć wpływ na stan zbiornika wodnego i które są kontrolowane zgodnie z postanowieniami dyrektywy w sprawie wody pitnej. Monitorowanie będzie przeprowadzane zgodnie z częstotliwościami określonymi poniżej:

Obszary ochrony siedlisk i gatunków

Akweny wodne tworzące te obszary zostaną włączone do programu monitoringu operacyjnego, o którym mowa powyżej, jeżeli na podstawie oceny oddziaływania i monitoringu kontrolnego zostaną zidentyfikowane jako zagrożone niespełnieniem celów środowiskowych na mocy artykułu 4. Monitorowanie będzie prowadzone w celu oceny wielkości i wpływu wszystkich istotnych nacisków na te akweny wodne oraz, w razie potrzeby, w celu oceny zmian w stanie takich akwenów wodnych wynikających z programów środków. Monitorowanie będzie kontynuowane do momentu, aż obszary te spełnią wymagania dotyczące wody określone w ustawodawstwie, na mocy którego zostały wyznaczone, i spełnią swoje cele na mocy artykułu 4.

1.3.6. Normy dotyczące monitorowania elementów jakościowych #

Metody stosowane w monitorowaniu parametrów typów odpowiadają niżej wymienionym normom międzynarodowym, o ile obejmują one monitorowanie, lub takim normom krajowym lub międzynarodowym, które zapewnią zebranie danych o równoważnej jakości naukowej i porównywalności.

Pobieranie próbek makrobezkręgowców

Normy dla pobierania próbek biologicznych elementów jakości

Ogólne metody do stosowania ze szczególnymi metodami podanymi w normach dotyczących następujących biologicznych elementów jakości:

Normy dla fitoplanktonu

Normy dla makrofitów i fitobentosu

Normy dla bezkręgowców bentosowych

Normy dla ryb

Normy dla parametrów hydromorfologicznych

Normy dla parametrów hydromorfologicznych

Wszelkie odpowiednie normy CEN/ISO

1.4. Klasyfikacja i prezentacja stanu ekologicznego #

1.4.1. Porównywalność wyników monitoringu biologicznego #

(i) Państwa członkowskie ustanawiają systemy monitorowania w celu oszacowania wartości biologicznych elementów jakości określonych dla każdej kategorii wód powierzchniowych lub dla silnie zmienionych i sztucznych zbiorników wód powierzchniowych. Stosując procedurę określoną poniżej do silnie zmienionych lub sztucznych zbiorników wodnych, odniesienia do stanu ekologicznego należy interpretować jako odniesienia do potencjału ekologicznego. Takie systemy mogą wykorzystywać poszczególne gatunki lub grupy gatunków, które są reprezentatywne dla elementu jakości jako całości.

(ii) Aby zapewnić porównywalność takich systemów monitorowania, wyniki systemów obsługiwanych przez każde Państwo Członkowskie wyraża się jako wskaźniki jakości ekologicznej na potrzeby klasyfikacji stanu ekologicznego. Wskaźniki te przedstawiają relację między wartościami parametrów biologicznych obserwowanych dla danego zbiornika wód powierzchniowych a wartościami tych parametrów w warunkach odniesienia mających zastosowanie do tego zbiornika. Wskaźnik wyraża się jako wartość liczbową od zera do jednego, przy czym wysoki stan ekologiczny reprezentują wartości bliskie jedności, a zły stan ekologiczny – wartości bliskie zeru.

(iii) Każde Państwo Członkowskie dzieli skalę współczynnika jakości ekologicznej dla swojego systemu monitorowania dla każdej kategorii wód powierzchniowych na pięć klas od bardzo dobrego do złego stanu ekologicznego, zgodnie z definicją w sekcji 1.2, przypisując wartość liczbową każdej z granic między klasami. Wartość granicy między klasami dobrego i dobrego stanu oraz wartość granicy między dobrym i umiarkowanym stanem ustala się poprzez ćwiczenie interkalibracyjne opisane poniżej.

(iv) Komisja ułatwia przeprowadzenie tej interkalibracji w celu zapewnienia, że ​​granice klas są ustalane zgodnie z definicjami normatywnymi zawartymi w sekcji 1.2 i są porównywalne między państwami członkowskimi.

(v) W ramach tego ćwiczenia Komisja ułatwi wymianę informacji między Państwami Członkowskimi prowadzącą do identyfikacji szeregu miejsc w każdym ekoregionie we Wspólnocie; miejsca te utworzą sieć interkalibracyjną. Sieć będzie się składać z miejsc wybranych z szeregu typów zbiorników wód powierzchniowych obecnych w każdym ekoregionie. Dla każdego wybranego typu zbiornika wód powierzchniowych sieć będzie się składać z co najmniej dwóch miejsc odpowiadających granicy między normatywnymi definicjami dobrego i dobrego stanu oraz co najmniej dwóch miejsc odpowiadających granicy między normatywnymi definicjami dobrego i umiarkowanego stanu. Miejsca będą wybierane na podstawie oceny eksperckiej opartej na wspólnych inspekcjach i wszystkich innych dostępnych informacjach.

(vi) Każdy system monitorowania Państwa Członkowskiego stosuje się do tych miejsc w sieci interkalibracyjnej, które znajdują się zarówno w ekoregionie, jak i w typie zbiornika wód powierzchniowych, do którego system będzie stosowany zgodnie z wymogami niniejszej dyrektywy. Wyniki tego zastosowania stosuje się do ustalenia wartości liczbowych dla odpowiednich granic klas w każdym systemie monitorowania Państwa Członkowskiego.

(vii) W ciągu trzech lat od daty wejścia w życie dyrektywy Komisja przygotuje projekt rejestru miejsc, w celu utworzenia sieci interkalibracji, który może zostać dostosowany zgodnie z procedurami określonymi w artykule 21. Ostateczny rejestr miejsc zostanie ustanowiony w ciągu czterech lat od daty wejścia w życie dyrektywy i zostanie opublikowany przez Komisję.

(viii) Komisja i Państwa Członkowskie kończą ćwiczenie interkalibracyjne w ciągu 18 miesięcy od daty opublikowania ostatecznego rejestru.

(ix) Komisja publikuje wyniki ćwiczenia interkalibracyjnego oraz wartości ustalone dla klasyfikacji systemów monitorowania państw członkowskich w ciągu sześciu miesięcy od zakończenia ćwiczenia interkalibracyjnego.

1.4.2. Prezentacja wyników monitoringu i klasyfikacja stanu ekologicznego i potencjału ekologicznego #

(I)

>TABELA>

(ii)

>TABELA>

(iii) Państwa członkowskie wskazują również za pomocą czarnego punktu na mapie te zbiorniki wodne, w których nieosiągnięcie dobrego stanu lub dobrego potencjału ekologicznego wynika z nieprzestrzegania jednej lub większej liczby norm jakości środowiska ustanowionych dla danego zbiornika wodnego w odniesieniu do określonych zanieczyszczeń syntetycznych i niesyntetycznych (zgodnie z systemem zgodności ustanowionym przez państwo członkowskie).

1.4.3. Prezentacja wyników monitoringu i klasyfikacja stanu chemicznego #

Jeżeli zbiornik wodny spełnia wszystkie normy jakości środowiska ustanowione w załączniku IX, artykule 16 i na mocy innych stosownych przepisów wspólnotowych ustanawiających normy jakości środowiska, należy go odnotować jako osiągający dobry stan chemiczny. W przeciwnym razie należy odnotować, że zbiornik wodny nie osiągnął dobrego stanu chemicznego.

>TABELA>

2. WODY GRUNTOWE #

2.1. Stan ilościowy wód podziemnych #

2.1.1. Parametr klasyfikacji stanu ilościowego #

Reżim poziomu wód gruntowych

2.1.2. Definicja statusu ilościowego #

>TABELA>

2.2. Monitorowanie stanu ilościowego wód podziemnych #

2.2.1. Sieć monitoringu poziomu wód podziemnych #

Sieć monitorowania wód podziemnych ustanawia się zgodnie z wymogami artykułów 7 i 8. Sieć monitorowania projektuje się w taki sposób, aby zapewnić wiarygodną ocenę stanu ilościowego wszystkich zbiorników wód podziemnych lub grup zbiorników, w tym ocenę dostępnych zasobów wód podziemnych. Państwa członkowskie dostarczają mapę lub mapy przedstawiające sieć monitorowania wód podziemnych w planie zarządzania dorzeczem.

2.2.2. Gęstość stanowisk monitoringowych #

Sieć powinna obejmować wystarczającą liczbę reprezentatywnych punktów monitorowania, umożliwiających oszacowanie poziomu wód podziemnych w każdym zbiorniku wód podziemnych lub grupie zbiorników, z uwzględnieniem krótkoterminowych i długoterminowych zmian w zasilaniu, a w szczególności:

– w przypadku jednolitych części wód podziemnych, w przypadku których stwierdzono ryzyko nieosiągnięcia celów środowiskowych zgodnie z art. 4, zapewnić wystarczającą gęstość punktów monitorowania w celu oceny wpływu poboru i zrzutów na poziom wód podziemnych,

– w przypadku zbiorników wód podziemnych, w których przepływ wód podziemnych przekracza granicę państwa członkowskiego, należy zapewnić wystarczającą liczbę punktów monitorowania umożliwiających oszacowanie kierunku i szybkości przepływu wód podziemnych przez granicę państwa członkowskiego.

2.2.3. Częstotliwość monitorowania #

Częstotliwość obserwacji musi być wystarczająca, aby umożliwić ocenę stanu ilościowego każdego zbiornika wód podziemnych lub grupy zbiorników, biorąc pod uwagę krótkoterminowe i długoterminowe wahania w zasilaniu. W szczególności:

– w przypadku części wód podziemnych uznanych za zagrożone nieosiągnięciem celów środowiskowych zgodnie z art. 4 zapewnić wystarczającą częstotliwość pomiarów w celu oceny wpływu poboru i zrzutów na poziom wód podziemnych,

– w przypadku części wód podziemnych, w których przepływ wód podziemnych przekracza granicę państwa członkowskiego, należy zapewnić wystarczającą częstotliwość pomiarów w celu oszacowania kierunku i szybkości przepływu wód podziemnych przez granicę państwa członkowskiego.

2.2.4. Interpretacja i prezentacja stanu ilościowego wód podziemnych #

Wyniki uzyskane z sieci monitoringu dla zbiornika wód podziemnych lub grupy zbiorników wód podziemnych służą do oceny stanu ilościowego tego zbiornika lub tych zbiorników. Z zastrzeżeniem pkt 2.5. Państwa członkowskie dostarczają mapę uzyskanej oceny stanu ilościowego wód podziemnych, oznaczoną kolorami zgodnie z następującym systemem:

Dobrze: zielony

Słaby: czerwony

2.3. Stan chemiczny wód podziemnych #

2.3.1. Parametry służące do określania stanu chemicznego wód podziemnych #

Przewodność

Stężenia zanieczyszczeń

2.3.2. Definicja dobrego stanu chemicznego wód podziemnych #

>TABELA>

2.4. Monitorowanie stanu chemicznego wód podziemnych #

2.4.1. Sieć monitoringu wód podziemnych #

Sieć monitoringu wód podziemnych ustanawia się zgodnie z wymogami artykułów 7 i 8. Sieć monitoringu projektuje się w sposób umożliwiający uzyskanie spójnego i kompleksowego przeglądu stanu chemicznego wód podziemnych w obrębie każdego zlewni rzeki oraz wykrywanie długoterminowych, antropogenicznie wywołanych tendencji wzrostowych zanieczyszczeń.

Na podstawie charakterystyki i oceny oddziaływania przeprowadzonej zgodnie z artykułem 5 i załącznikiem II państwa członkowskie ustanawiają program monitoringu nadzoru dla każdego okresu, do którego stosuje się plan zarządzania dorzeczem. Wyniki tego programu służą do ustanowienia programu monitoringu operacyjnego, który ma być stosowany przez pozostały okres planu.

W planie należy podać szacunki poziomu pewności i dokładności wyników uzyskanych w ramach programów monitorowania.

2.4.2. Monitorowanie nadzoru #

Cel

Monitorowanie kontrolne przeprowadza się w celu:

– uzupełniać i zatwierdzać procedurę oceny skutków,

– dostarczać informacji do wykorzystania przy ocenie długoterminowych trendów, będących wynikiem zarówno zmian warunków naturalnych, jak i działalności człowieka.

Wybór miejsc monitoringu

Należy wybrać odpowiednią liczbę miejsc monitorowania w przypadku każdego z następujących czynników:

– ciała uznane za zagrożone w wyniku przeprowadzenia analizy charakterystyki zgodnie z załącznikiem II,

– ciała przekraczające granicę państwa członkowskiego.

Wybór parametrów

Następujący zestaw podstawowych parametrów należy monitorować we wszystkich wybranych zbiornikach wód podziemnych:

– Zawartość tlenu

– wartość PH

– przewodnictwo

– azotan

– amonowy

Ciała wód, które zgodnie z załącznikiem II uznano za narażone na znaczne ryzyko nieosiągnięcia dobrego stanu, należy również monitorować pod kątem parametrów wskazujących na wpływ tych presji.

Należy również monitorować transgraniczne zbiorniki wodne pod kątem parametrów mających znaczenie dla ochrony wszystkich zastosowań, do których przyczynia się przepływ wód podziemnych.

2.4.3. Monitorowanie operacyjne #

Cel

W okresach pomiędzy programami monitoringu kontrolnego należy prowadzić monitoring operacyjny w celu:

– ustalić stan chemiczny wszystkich części wód podziemnych lub grup części wód uznanych za zagrożone,

– ustalić obecność jakiegokolwiek długotrwałego, antropogenicznego trendu wzrostu stężenia jakiegokolwiek zanieczyszczenia.

Wybór miejsc monitoringu

Monitorowanie operacyjne przeprowadza się dla wszystkich części wód podziemnych lub grup części wód podziemnych, które na podstawie oceny oddziaływania przeprowadzonej zgodnie z załącznikiem II i monitoringu diagnostycznego zidentyfikowano jako zagrożone niespełnieniem celów określonych w art. 4. Wybór miejsc monitorowania powinien również odzwierciedlać ocenę tego, w jaki sposób reprezentatywne dane z monitorowania z danego miejsca odnoszą się do jakości odpowiednich części wód podziemnych lub części wód podziemnych.

Częstotliwość monitorowania

Monitorowanie operacyjne należy prowadzić w okresach pomiędzy programami monitoringu kontrolnego z częstotliwością wystarczającą do wykrycia wpływu odpowiednich presji, lecz nie rzadziej niż raz w roku.

2.4.4. Identyfikacja trendów zanieczyszczeń #

Państwa członkowskie wykorzystują dane zarówno z nadzoru, jak i monitoringu operacyjnego w celu identyfikacji długoterminowych, antropogenicznie wywołanych trendów wzrostowych stężeń zanieczyszczeń i odwrócenia takich trendów. Należy określić rok bazowy lub okres, od którego ma zostać obliczona identyfikacja trendu. Obliczenia trendów przeprowadza się dla zbiornika lub, w stosownych przypadkach, grupy zbiorników wód podziemnych. Odwrócenie trendu należy wykazać statystycznie, a poziom zaufania związany z identyfikacją należy podać.

2.4.5. Interpretacja i prezentacja stanu chemicznego wód podziemnych #

Przy ocenie stanu wyniki poszczególnych punktów monitoringu w obrębie zbiornika wód podziemnych należy agregować dla zbiornika jako całości. Bez uszczerbku dla odpowiednich dyrektyw, aby osiągnąć dobry stan zbiornika wód podziemnych, dla tych parametrów chemicznych, dla których normy jakości środowiska zostały ustalone w prawodawstwie wspólnotowym:

– oblicza się średnią wartość wyników monitoringu w każdym punkcie zbiornika wód podziemnych lub grupy zbiorników wód podziemnych,

– zgodnie z art. 17 wartości te służą do wykazania zgodności ze stanem chemicznym wód podziemnych.

Z zastrzeżeniem pkt 2.5 państwa członkowskie dostarczają mapę stanu chemicznego wód podziemnych, oznaczoną kolorami zgodnie z poniższym kodem:

Dobrze: zielony

Słaby: czerwony

Państwa członkowskie wskazują również czarną kropką na mapie te zbiorniki wód podziemnych, które podlegają znaczącemu i utrzymującemu się trendowi wzrostowemu stężeń wszelkich zanieczyszczeń wynikającemu z wpływu działalności człowieka. Odwrócenie trendu jest oznaczane niebieską kropką na mapie.

Mapy te należy uwzględnić w planie gospodarowania wodami dorzecza.

2.5. Prezentacja stanu wód podziemnych #

Państwa członkowskie zapewniają w planie gospodarowania wodami podziemnymi mapę przedstawiającą dla każdego zbiornika wód podziemnych lub grupy zbiorników wód podziemnych zarówno stan ilościowy, jak i stan chemiczny tego zbiornika lub grupy zbiorników, zakodowane kolorami zgodnie z wymogami pkt 2.2.4 i 2.4.5. Państwa członkowskie mogą zdecydować się na niedostarczanie oddzielnych map na mocy pkt 2.2.4 i 2.4.5, ale w takim przypadku zapewniają również wskazanie, zgodnie z wymogami pkt 2.4.5, na mapie wymaganej na mocy niniejszego punktu, tych zbiorników, w których występuje znaczący i trwały trend wzrostowy stężenia jakiegokolwiek zanieczyszczenia lub odwrócenie takiego trendu.

ZAŁĄCZNIK VI #

WYKAZY ŚRODKÓW, KTÓRE MAJĄ ZOSTAĆ WŁĄCZONE DO PROGRAMÓW ŚRODKÓW #

CZĘŚĆ A #

Środki wymagane na mocy następujących dyrektyw:

(i) Dyrektywa w sprawie jakości wody w kąpieliskach (76/160/EWG);

(ii) Dyrektywa ptasia (79/409/EWG)(1);

(iii) Dyrektywa w sprawie wody pitnej (80/778/EWG) zmieniona dyrektywą (98/83/WE);

(iv) Dyrektywa w sprawie poważnych awarii (Seveso) (96/82/WE)(2);

(v) Dyrektywa w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (85/337/EWG)(3);

(vi) Dyrektywa w sprawie osadów ściekowych (86/278/EWG)(4);

(vii) Dyrektywa w sprawie oczyszczania ścieków komunalnych (91/271/EWG);

(viii) Dyrektywa w sprawie środków ochrony roślin (91/414/EWG);

(ix) Dyrektywa azotanowa (91/676/EWG);

(x) Dyrektywa siedliskowa (92/43/EWG)(5);

(xi) Dyrektywa w sprawie zintegrowanego zapobiegania i kontroli zanieczyszczeń (96/61/WE).

CZĘŚĆ B #

Poniżej znajduje się niewyczerpująca lista środków uzupełniających, które Państwa członkowskie w obrębie każdego obszaru dorzecza mogą przyjąć w ramach programu środków wymaganych na mocy art. 11 ust. 4:

(i) instrumenty ustawodawcze

(ii) instrumenty administracyjne

(iii) instrumenty ekonomiczne lub fiskalne

(iv) negocjowane umowy dotyczące środowiska

(v) kontrola emisji

(vi) kodeksy dobrych praktyk

(vii) rekreacja i odnowa terenów podmokłych

(viii) kontrole abstrakcji

(ix) środki zarządzania popytem, ​​w tym m.in. promowanie dostosowanej produkcji rolnej, np. upraw o niskim zapotrzebowaniu na wodę na obszarach dotkniętych suszą

(x) środki na rzecz efektywności i ponownego wykorzystania, m.in. promowanie technologii oszczędzających wodę w przemyśle i technik nawadniania oszczędzających wodę

(xi) projekty budowlane

(xii) zakłady odsalania

(xiii) projekty rehabilitacyjne

(xiv) sztuczne zasilanie wód gruntowych

(xv) projekty edukacyjne

(xvi) projekty badawczo-rozwojowe i demonstracyjne

(xvii) inne stosowne środki

(1) Dz.U. L 103 z 25.4.1979, s. 2. 1.

(2) Dz.U. L 10 z 14.1.1997, s. 2. 13.

(3) Dz.U. L 175 z 5.7.1985, s. 40. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 97/11/WE (Dz.U. L 73 z 14.3.1997, s. 5).

(4) Dz.U. L 181 z 8.7.1986, s. 6.

(5) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 2. 7.

ZAŁĄCZNIK VII #

PLANY ZARZĄDZANIA DORZECZAMI RZECZNYMI #

A. Plany gospodarowania wodami dorzecza powinny obejmować następujące elementy: #

1. #

ogólny opis cech obszaru dorzecza wymagany na mocy artykułu 5 i załącznika II. Obejmuje on:

1.1. #

dla wód powierzchniowych:

– mapowanie lokalizacji i granic zbiorników wodnych,

– mapowanie ekoregionów i typów zbiorników wód powierzchniowych w obrębie dorzecza,

– określenie warunków referencyjnych dla poszczególnych typów zbiorników wód powierzchniowych;

1.2. #

dla wód podziemnych:

– mapowanie położenia i granic zbiorników wód podziemnych;

2. #

podsumowanie istotnych nacisków i wpływu działalności człowieka na stan wód powierzchniowych i podziemnych, w tym:

– ocena zanieczyszczeń punktowych,

– oszacowanie zanieczyszczeń ze źródeł rozproszonych, w tym podsumowanie użytkowania gruntów,

– oszacowanie presji na stan ilościowy wód, w tym poborów,

– analiza innych oddziaływań działalności człowieka na stan wód;

3. #

identyfikacja i mapowanie obszarów chronionych zgodnie z wymogami artykułu 6 i załącznika IV;

4. #

mapę sieci monitorujących utworzonych na potrzeby artykułu 8 i załącznika V oraz przedstawienie w formie mapy wyników programów monitorowania realizowanych zgodnie z tymi przepisami w zakresie stanu:

4.1. #

wody powierzchniowe (ekologiczne i chemiczne);

4.2. #

wody podziemne (chemiczne i ilościowe);

4.3. #

obszary chronione;

5. #

wykaz celów środowiskowych ustalonych na podstawie art. 4 w odniesieniu do wód powierzchniowych, wód podziemnych i obszarów chronionych, obejmujący w szczególności identyfikację przypadków, w których zastosowano art. 4 ust. 4, 5, 6 i 7, oraz powiązane informacje wymagane na podstawie tego artykułu;

6. #

podsumowanie analizy ekonomicznej wykorzystania wody, zgodnie z wymogami artykułu 5 i załącznika III;

7. #

podsumowanie programu lub programów środków przyjętych na mocy artykułu 11, w tym sposobów, w jakie mają zostać osiągnięte cele określone na mocy artykułu 4;

7.1. #

podsumowanie środków niezbędnych do wdrożenia prawodawstwa wspólnotowego w zakresie ochrony wód;

7.2. #

sprawozdanie dotyczące praktycznych kroków i środków podjętych w celu stosowania zasady odzyskiwania kosztów użytkowania wody zgodnie z art. 9;

7.3. #

podsumowanie środków podjętych w celu spełnienia wymogów art. 7;

7.4. #

podsumowanie kontroli poboru i gromadzenia wody, w tym odniesienie do rejestrów i identyfikacja przypadków, w których udzielono zwolnień na podstawie artykułu 11(3)(e);

7.5. #

podsumowanie kontroli przyjętych w odniesieniu do zrzutów ze źródeł punktowych i innych działań mających wpływ na stan wód zgodnie z postanowieniami artykułu 11(3)(g) i 11(3)(i);

7.6. #

określenie przypadków, w których zezwolono na bezpośrednie zrzuty do wód gruntowych zgodnie z postanowieniami art. 11 ust. 3 lit. j);

7.7. #

podsumowanie środków podjętych zgodnie z art. 16 w sprawie substancji priorytetowych;

7.8. #

podsumowanie środków podjętych w celu zapobiegania przypadkowym zanieczyszczeniom lub ograniczania ich skutków;

7.9. #

podsumowanie środków podjętych na podstawie art. 11 ust. 5 w odniesieniu do zbiorników wodnych, w przypadku których mało prawdopodobne jest osiągnięcie celów określonych w art. 4;

7.10. #

szczegóły dotyczące środków uzupełniających uznanych za niezbędne do osiągnięcia ustalonych celów środowiskowych;

7.11. #

szczegółów środków podjętych w celu uniknięcia wzrostu zanieczyszczenia wód morskich zgodnie z art. 11 ust. 6;

8. #

rejestr wszelkich bardziej szczegółowych programów i planów zarządzania dla obszaru dorzecza, odnoszących się do poszczególnych zlewni, sektorów, zagadnień lub typów wód, wraz ze streszczeniem ich treści;

9. #

podsumowanie podjętych działań w zakresie informowania społeczeństwa i konsultacji społecznych, ich wyników oraz zmian planu wprowadzonych w związku z tym;

10. #

wykaz właściwych organów zgodnie z załącznikiem I;

11. #

punkty kontaktowe i procedury uzyskiwania dokumentacji i informacji stanowiących tło, o których mowa w art. 14 ust. 1, a w szczególności szczegółów dotyczących środków kontroli przyjętych zgodnie z art. 11 ust. 3 lit. g) i i) oraz faktycznych danych monitorujących zebranych zgodnie z art. 8 i załącznikiem V.

B. Pierwsza aktualizacja planu zarządzania dorzeczem i wszystkie kolejne aktualizacje powinny również obejmować: #

1. #

podsumowanie wszelkich zmian lub aktualizacji od czasu opublikowania poprzedniej wersji planu gospodarowania wodami w dorzeczu, w tym podsumowanie przeglądów, które mają zostać przeprowadzone zgodnie z art. 4 ust. 4, (5), (6) i (7);

2. #

ocenę postępów w realizacji celów środowiskowych, w tym przedstawienie wyników monitoringu za okres poprzedniego planu w formie mapy oraz wyjaśnienie wszelkich celów środowiskowych, które nie zostały osiągnięte;

3. #

podsumowanie i wyjaśnienie wszelkich środków przewidzianych we wcześniejszej wersji planu gospodarowania wodami w dorzeczu, które nie zostały podjęte;

4. #

podsumowanie wszelkich dodatkowych środków tymczasowych przyjętych na podstawie art. 11(5) od momentu opublikowania poprzedniej wersji planu gospodarowania wodami w dorzeczu.

ZAŁĄCZNIK VIII #

ORIENTACYJNA LISTA GŁÓWNYCH ZANIECZYSZCZEŃ #

1. #

Związki organohalogenowe i substancje mogące tworzyć takie związki w środowisku wodnym.

2. #

Związki fosforoorganiczne.

3. #

Związki organocynowe.

4. #

Substancje i preparaty albo produkty ich rozpadu, o których udowodniono, że posiadają właściwości rakotwórcze lub mutagenne albo właściwości, które mogą wpływać na funkcje steroidogeniczne, tarczycowe, rozrodcze lub inne funkcje związane z układem hormonalnym w środowisku wodnym lub za jego pośrednictwem.

5. #

Węglowodory trwałe oraz trwałe i bioakumulujące się substancje toksyczne pochodzenia organicznego.

6. #

Cyjanki.

7. #

Metale i ich związki.

8. #

Arsen i jego związki.

9. #

Biocydy i środki ochrony roślin.

10. #

Materiały w zawiesinie.

11. #

Substancje przyczyniające się do eutrofizacji (w szczególności azotany i fosforany).

12. #

Substancje, które mają niekorzystny wpływ na bilans tlenowy (i mogą być mierzone za pomocą parametrów takich jak BZT, ChZT itp.).

ZAŁĄCZNIK IX #

WARTOŚCI DOPUSZCZALNE EMISJI I NORMY JAKOŚCI ŚRODOWISKA #

„Wartości graniczne” i „cele jakości” ustanowione na mocy dyrektyw re Dyrektywy 76/464/EWG uznaje się za wartości graniczne emisji i normy jakości środowiska, odpowiednio, na potrzeby niniejszej Dyrektywy. Zostały one ustanowione w następujących Dyrektywach:

(i) Dyrektywa w sprawie zrzutów rtęci (82/176/EWG)(1);

(ii) Dyrektywa w sprawie zrzutów kadmu (83/513/EWG)(2);

(iii) Dyrektywa w sprawie rtęci (84/156/EWG)(3);

(iv) Dyrektywa w sprawie zrzutów heksachlorocykloheksanu (84/491/EWG)(4); i

(v) Dyrektywa w sprawie zrzutów substancji niebezpiecznych (86/280/EWG)(5).

(1) Dz.U. L 81 z 27.3.1982, s. 2. 29.

(2) Dz.U. L 291 z 24.10.1983, s. 2. 1.

(3) Dz.U. L 74 z 17.3.1984, s. 2. 49.

(4) Dz.U. L 274 z 17.10.1984, s. 2. 11.

(5) Dz.U. L 181 z 4.7.1986, s. 2. 16.

ZAŁĄCZNIK X #

SUBSTANCJE PRIORYTETOWE #

ZAŁĄCZNIK XI #

MAPA A #

System A: Ekoregiony dla rzek i jezior

>PLIK OBRAZKOWY= “L_2000327EN.007102.TIF”>

1. Region iberyjsko-makaronezyjski

2. Pireneje

3. Włochy, Korsyka i Malta

4. Alpy

5. Bałkany Zachodnie Dynarskie

6. Bałkany zachodnie greckie

7. Bałkany Wschodnie

8. Wyżyny zachodnie

9. Wyżyny centralne

10. Karpaty

11. Niziny węgierskie

12. Prowincja pontyjska

13. Równiny zachodnie

14. Równiny centralne

15. Prowincja bałtycka

16. Równiny wschodnie

17. Irlandia i Irlandia Północna

18. Wielka Brytania

19. Islandia

20. Wyżyny borealne

21.Tundra

22. Tarcza fennoskandynawska

23. Tajga

24. Kaukaz

25. Depresja kaspijska

MAPA B #

System A: Ekoregiony dla wód przejściowych i wód przybrzeżnych

>PLIK OBRAZKOWY= “L_2000327EN.007201.TIF”>

1.Ocean Atlantycki

2. Morze Norweskie

3. Morze Barentsa

4. Morze Północne

5. Morze Bałtyckie

6. Morze Śródziemne

Oświadczenie Komisji

Komisja w swoim sprawozdaniu sporządzonym na podstawie art. 17 ust. 3 uwzględni, z pomocą Państw członkowskich, analizę kosztów i korzyści.